W niniejszym artykule omówiono zjawisko artystyczne klasycznego „belcanta”, ukazano sprzeczności w istniejących interpretacjach terminu „piękny śpiew”, jak równieŜ zaproponowano charakterystykę specyfiki belcanta, jako szczególnego rodzaju historycznego sposobu kształtowania dźwięku wokalnego. Sposób ten powstał we Włoszech w dwóch pierwszych wiekach istnienia opery w procesie ścisłej interakcji pomiędzy twórczością kompozytorską, praktyką wykonawczą i działalnością pedagogiczną. Autorka rozwija takŜe swoje pomysły, jak zdefiniować śpiewaka operowego jako „człowieka śpiewającego”, śledzi proces kształtowania się struktury operowej kantyleny, w której przezwycięŜana jest impulsywność przejawów bezpośrednich uczuć (afektów), a w sposób wyraźny modeluje się emocja artystyczna, będąca jak gdyby oczyszczeniem od tego, co prywatne i zwyczajne. Na pod120 stawie materiału porównawczego złoŜonego z melodii kantylenowych G. Rossiniego (romans Matyldy z opery „Wilhelm Tell”) oraz analogicznych scen operowych z dzieł Belliniego, Donizettiego, Merkandante ukazano drogi indywidualizacji i psychologizacji bohaterów operowych zgodnie z romantyczną estetyką. W refleksji końcowej autor konkluduje o ewolucyjnym przekształceniu się pod wpływem romantyzmu estetycznych norm sztuki belcanto, które prowadzą do powstania nowej koncepcji śpiewu operowego, właściwej sztuce G. Verdiego.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.