Search results

1

„Мы, русские, вообще не умеем писать романов…”: к вопросу о национальной специфике жанра

100%

Belyaeva I.

Slavica Wratislaviensia

|

2019

|

vol. 170

9-23

EN

The article deals with the Russian novel of the 19th century in its top, classical patterns as a special typological branch of the novel genre, fundamentally different from European models. The author of the article proposes to look for the specifics of the Russian novel in his goal, which lies not so much in the field of the novel strategy of hero’s “education” (Bildungsroman) or in his “career” field, but rather in the problem of “the rehabilitation of a deceased man” (Dostoevsky) or turning the “old” man into the “new” one (Goncharov), i.e. related to the issue of soul salvation. Since the “plot space” (Lotman) of the Russian novel is associated with a mythological, essentially infinite situation, the problem of the end, or death, is not significant, and death itself is fraught with a new life. In the European novel, which is dominated by a fairy tale and a happy (or unlucky — as a variant) end, the question is not worth it, and the hero travels without eschatological questions. The hero of the Russian novel is aiming for the work of salvation, for this he lives his earthly life. The Russian novel following European discoveries in the field of this genre аs an artistic pattern but mostly was addressed to non-novel sources. The article assumes that the “plot of salvation” in the Russian classic novel went back to three lines of development. To the Cervantes type of novel itself, when the hero-savior came to the world (he easily became the killer). This model was least in demand and was embodied in the Idiot of Dostoevsky and partly in Goncharov’s Oblomov. The second line led to Dante’s Divine Comedy, with its idea of redemption and repentance of man in half of his earthly life and with the invaluable help of Earthly Wisdom (the Virgil motif) and Heavenly Wisdom (the Beatrice motif). The indicated model was relevant for Pushkin’s Eugene Onegin, Gogol’s Dead Souls, and especially for Goncharov’s novels. The third line — the most demanded — went back to Goethe’s Faust and to the idea of saving everybody and everything, even those who did not seem to deserve it. The plot was organized around the hero of the Faustian type and his search for the fullness of being, primarily through Beauty. This model is relevant for most of the Russian classic novels, but above all for works in this genre of Lermontov, Turgenev, Dostoevsky and in part for Tolstoy.

PL

W artykule omówiona została powieść rosyjska XIX wieku w swoich najdoskonalszych klasycznych wzorcach jako szczególne odgałęzienie gatunku powieści, zasadniczo różniące się od modeli europejskich. Według autora opracowania specyfika rosyjskiej powieści wynika z jej nadrzędnego celu, który polega nie tyle na powieściowej strategii „wychowania” człowieka czy też w kształtowaniu jego „kariery”, ile na sproblematyzowaniu „odtworzenia człowieka, który zginął” (Dostojewski) bądź przekształceniu „starego” w „nowego” (Gonczarow), czyli związana jest z problemem zbawienia duszy. Ponieważ „przestrzeń fabuły” (Łotman) powieści rosyjskiej wiąże się z mitologiczną, nieskończoną z założenia sytuacją, problem końca czy śmierci jest nieistotny, a sama śmierć zakłada pojawienie się nowego życia. W powieści europejskiej, zadowalającej się bajką i szczęśliwym (bądź nieszczęśliwym — jako wariant) zakończeniem, taki problem się nie pojawia, a bohater przechodzi drogę życia bez wnikania w problemy eschatologiczne. Bohater powieści rosyjskiej za cel obiera zbawienie i jemu poświęca swoją ziemską egzystencję. Powieść rosyjska, naśladując europejskie osiągnięcia w dziedzinie tego gatunku, wzorowała się w znacznym stopniu na źródłach niepowieściowych. W artykule postawiono tezę, że „fabuła zbawienia” w rosyjskiej powieści klasycznej wywodzi się z trzech źródeł. Pierwszym jest powieść typu cervantesowskiego, w której na świecie pojawia się bohater-zbawca (ten sam bohater mógł stać się oprawcą). Model ten był najrzadziej stosowany, a przykład może stanowić Idiota Dostojewskiego i częściowo Obłomow Gonczarowa. Drugie źródło to Boska komedia Dantego z jej ideą odkupienia i żalu za grzechy w połowie życia bohatera, w ziemskim systemie wartości i z nieocenioną pomocą Mądrości Ziemskiej (motyw Wergiliusza) i Mądrości Niebiańskiej (motyw Beatrycze). Na modelu tym oparte zostały: Eugeniusz Oniegin Puszkina, Martwe dusze Gogola i w szczególności powieści Gonczarowa. Trzecie źródło tradycji, do której nawiązywano najczęściej, to Faust Goethego i idea zbawienia wszystkich, nawet jak by się wydawało niezasługujących na to. Fabuła budowana była wokół bohatera typu faustowskiego i jego poszukiwania pełni bytu, przede wszystkim dzięki Pięknu. Ten model jest charakterystyczny dla większości rosyjskich powieści klasycznych, ale głównie dla utworów w tym gatunku autorstwa Lermontowa, Turgieniewa, Dostojewskiego i w pewnym stopniu Lwa Tołstoja.

2

Сюжет романа Ивана Тургенева „Отцы и дети” в свете художественной танатологии писателя

100%

Belyaeva I.

Slavica Wratislaviensia

|

2018

|

vol. 167

123-132

EN

The plot of Turgenev’s novel Fathers and Sonsin the light of the writer’s art thanatology Turgenev’s novel Fathers and Sons is presented in the article as the most important stage in the development of the thanatological theme in the writer’s work, the significance of which is largely highlighted by the comparison of its key thanatological episode with the similar ones from Shakespeare and Cervantes analyzed by Turgenev in his article Hamlet and Don Quixote. Thinking about death became for him, according to Turgenev himself, a key impulse, which in many ways determined the structure of the novel plot and its semantic field. The situation of the death of the hero in the novel Fathers and Sons is considered here in the context of the key motives, Love and Good, that penetrate it, which at the artistic and philosophical levels of this text determines the idea of the metaphysical strength of a person.

PL

Fabuła powieści Iwana Turgieniewa Ojcowie i dzieci w świetle artystycznej tanatologii pisarza Powieść Turgieniewa Ojcowie i dzieci w artykule prezentowana jest jako najważniejszy etap w rozwoju motywu tanatologicznego w twórczości tego pisarza. Znaczenie utworu ukazywane jest przede wszystkim poprzez porównanie kluczowej w nim kwestii tanatologicznej z podobnymi wątkami u Shakespeare’a i Cervantesa, analizowanymi przez Turgieniewa w jego artykule Hamlet i Don Kichot. Rozmyślanie o śmierci stało się dla pisarza, jak sam podkreślał, kluczowym impulsem, który pod wieloma względami determinował strukturę fabuły dzieła i jego pole znaczeniowe. Sytuacja śmierci bohatera w powieści Ojcowie i dzieci rozpatrywana jest w kontekście przeplatających się w niej kluczowych motywów — miłości i dobra, co w artystyczno-filozoficznym układzie współrzędnych tego tekstu definiuje ideę metafizycznej wytrwałości człowieka.

3

Teaching a foreign language for professional purposes: peculiarities of legal terms used in teaching the language of a speciality for international specialists

51%

Samorodova E., Belyaeva I., Birova J., Ogorodov M.

Journal of Education Culture and Society

|

2021

|

vol. 12

|

issue 1

253-261

EN

Aim. One of the most important tasks which precedes the setting of goals for teaching a foreign language of a specialty and the selection of methods for achieving them is to identify the competencies that a qualified specialist must master. Therefore, the authors of this article see the need to set the following research tasks: the identification of professional competencies in the professional discourse of international affairs; the allocation of competencies among those that require the knowledge of a foreign language; and determination of the language material necessary for studying the specialty in the language lessons for international affairs. Methods. The empirical methods of our research comprise studying and analysis of the works of Russian and foreign scientists and teachers working in the related fields; and interviewing specialists in the international sphere who have graduated from the faculties and institutes of international relations, international law, world politics and economics in the form of an anonymous questionnaire. Theoretical methods include analysis, synthesis, comparison, generalisation, deduction, and induction. Results. A study based on the analysis of a survey completed by international specialists showed that a large number of professionals in the field of international relations, international law, politics, and economics use legal terminology in their work more often than others. Among the professional skills that are required in their work, the respondents named negotiation, business dialogue, and correspondence. Conclusion. A recent study has shown that disciplines such as international law must be included in the language training program for international specialists as diplomates and lawyers.

Refine search results

2 Slavica Wratislaviensia

1 Journal of Education Culture and Society

3 Belyaeva I.

1 Birova J.

1 Ogorodov M.

1 Samorodova E.

1 2021

1 2019

1 2018

„Мы, русские, вообще не умеем писать романов…”: к вопросу о национальной специфике жанра

Сюжет романа Ивана Тургенева „Отцы и дети” в свете художественной танатологии писателя

Teaching a foreign language for professional purposes: peculiarities of legal terms used in teaching the language of a speciality for international specialists