Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 6

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
LA
De similitudinibus ad structuram pertinentibus inter Orationem Dominicam Evangelio secundum Mathaeum insertam ac frequentes in litteris Graecorum antiquorum preces ad deos disputatur. Cum supplicationes litterariae investigatae olim essent a K. Ausfeldo, demonstratum est eas plena forma ex partibus tribus constare, quas ille vir doctus invocationem, partem mediam et preces ipsas nominavit descripsitque. In Oratione Dominica eiusmodi elementa structurae inveniri possunt: Pater noster, qui es in caelis congruit ad invocationem cum epithetis laudantibus. Tres supplicationes sequentes quoque laudationis species putentur. Orationes a versu 11 ad finem consentiunt cum parte, quae preces ipsae vocatur. Versus autem sicut et nos dimmittimus debitoribus nostris, qui in formam dimismus corrigendus est, parti mediae responere potest.
LA
Cum fabulae satyricae nomen suum a choro satyrorum, quorum natura ad sexum conciliata semper hominibus in mentem veniebat, accepissent, materia sexualis in dramatibus invenienda erat. Notandum est choreutis unicum vestimentum peridzoma cum magno pene a fronte fuisse. Qua de causa iam imago speciesque participum chori obscoena fuisse videbatur. At in hac disputatione de lascivia et iocis sexualibus textis fabularum insertis narratur. Exempla a fragmentibus Dictyulcorum et Amymonae Aeschyli, Achillis amatores Sophoclis atque Sylei et Cyclopis Euripidis deducta quo modo tres tragici materia sexuali uti sint ad lusum hilarem construendum demonstrant.
3
100%
LA
In disputatione opinio ad origines fabularum satyricarum pertinens, quae contra sententias doctissimorum virum resistit, continetur.
LA
Non est dubium,quin IV hymnum Homericus in Mercurium atque Indagatores Sophoclis veterrima servata exemplaria fabularum de pueritia Mercurii sint.In disputatione igitur de similitudinibus et diferentiis inter utrumque opus atque inter alia litterarum testimonia tractatur, ut eo modo demonstrari possit Sophoclen Hymnum Homericum non solum nosse sed etiam imitatum esse.
PL
W literaturze starożytnej obecne są dwa, biegunowo odmienne, motywy podania o Cyklopie: epicki, znany z IX ks. Odysei, przywołany później i poddany modyfikacji przez Eurypidesa w dramacie satyrowym Cyklop oraz liryczno-erotyczny spopularyzowany przez Teokryta w XI sielance, Skargi Cyklopa. Wersję Teokryta rozbudował Owidiusz w XIII ks. Metamorfoz. Pomostem między obydwoma wariantami mitycznymi jest tzw. dytyramb Filoksenosa z Kytery. Mit Polifema, głównie w postaci, jaką nadał mu Owidiusz, przewija się przez hiszpański wiek XVI aż do początku kolejnego stulecia, znajdując wielu naśladowców i tłumaczy. Pod koniec XVI wieku sięga do niego również Lope de Vega w powieści pasterskiej La Arcadia (1598), nadając mu formę tradycyjnej hiszpańskiej strofy romance. Mit stanowi odbicie historii będącej przedmiotem narracji, wzbogacając powieść o elementy perspektywy autobiograficznej. W Fábula de Polifemo (1612) Luisa de Góngory mit ulega całkowitej transformacji. W jego interpretacji przeważają barokowe kontrasty i hiperbola. Struktura dzieła oparta jest na zbieżności przeciwieństw: potworności Polifema i piękna Galatei. Mit staje się też okazją do transpozycji koncepcji piękna, wywodzącej się od petrarkizmu: obserwować można dominantę planu metaforycznego, zastępującego elementy rzeczywistości.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.