Results found: 2

Search results

Sort By:

Limit search:

States and nations compared. The case of Kosovo and Ukraine versus global politics

100%

Violante A., University of Milan I.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Geographica Socio-Oeconomica

2014

issue 17

The 2008 proclamation of Kosovo’s independence, quickly recognized by many states including almost every single one of the western world, showed that a respected international legality does not exist anymore. In fact, in the eyes of the so-called “international community” Kosovo’s secession, pursued by the Albanian majority despite the resistance of the local Serbian nationality (including Belgrade’s government’s efforts against it) and the minority ethnic groups (Goranis, Roma) is a fait accompli that the community itself supported. However, Kosovo’s case is to be interpreted as a dangerous precedent that can endanger the territorial integrity of many states with national minorities aspiring to secession. This happened despite the existence of international law that does not allow unilateral acts of territorial secession, but only the eventuality of commonly agreed political separations. Examples of this kind could be the attempted secession of the eastern regions from the Ukrainian state, and the successful secession of Crimea from Kiev (that was successful also due to Russia’s support). Such initiatives were supported by Russia and opposed by the West, with an inversion of roles completely opposite to Kosovo’s case, that could be described as the other side of the same coin – with roles reversed – compared to the Ukrainian crisis: in Kosovo it was the West (the USA and most of the EU) that considered favorably – if not actually supported – the Albanian secession from Belgrade, while on the other hand Russia has presented itself in the role of the guardian of international legality while supporting the legitimacy of Serbia’s sovereignty rights over Kosovo.

Proklamowanie w 2008 roku niepodległości Kosowa, szybko uznanego przez wiele państw, w tym prawie wszystkie kraje Zachodu, wykazało, że nie istnieje już szacunek dla legalizmu międzynarodowego. W rzeczywistości, na oczach tzw. „społeczności międzynarodowej” albańska większość dokonała secesji Kosowa, pomimo oporu lokalnej mniejszości serbskiej (oraz działań rządu w Belgradzie), a także wbrew mniejszościowym grupom etnicznym (Gorańców i Romów). Jest to już dziś fakt dokonany, do którego społeczność międzynarodowa się przysłużyła. Jednak przypadek Kosowa może być interpretowany jako niebezpieczny precedens mogący zagrozić integralności terytorialnej wielu krajów, które mają mniejszości narodowe aspirujące do secesji. Autor twierdzi, iż dokonało się to w niezgodzie z prawem międzynarodowym, które nie dopuszcza jednostronnych aktów secesji terytorium, a przewiduje jedynie ewentualność wspólnie uzgodnionych separacji politycznych. Przykładami tego rodzaju mogą być próby secesji wschodnich regionów od państwa ukraińskiego oraz skuteczna secesja Krymu, uzyskana dzięki wsparciu Rosji. Takie inicjatywy były już wcześniej wspierane przez Rosję i wywoływały sprzeciw Zachodu. Nastąpiło więc w Kosowie swoiste odwrócenie ról, które może być tzw. drugą stroną medalu. W tych odwróconych rolach, w porównaniu do kryzysu ukraińskiego, w Kosowie Zachód (USA i większość państw UE), były pozytywnie nastawione, a nawet wspierały albański secesjonizm z Serbii, natomiast Rosja prezentowała się w roli strażnika międzynarodowego legalizmu, gdy wspierała legitymizację suwerenności Serbii nad Kosowem.

Srebrenica: where the war never ended

100%

Violante A., University of Milan I.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Geographica Socio-Oeconomica

2015

issue 21

In Bosnia and Herzegovina changed both by the 1992–1995 war and the Dayton peace which was imposed from outside and which officialised the nationality-based division of the country, the contrasts that exploded during the conflict are still unsolved. The political forces still base their electoral consent upon nationalistic themes, while the population has lost faith when it comes to a prospective of an economically better future. A good example of this situation is the town of Srebrenica and its surroundings, where Europe’s biggest genocide since WW2 took place. There rest thousands of Muslims killed in July 1995 under the eyes of the UN military forces. The cemetery, a tangible symbol of the horrors which happened at the end of the XX century – not so different from the Nazi concentration camps that were left standing for the whole world to see and for the generations to come to keep as a warning – should inspire absolute respect in anyone. But it does not. This area is inhabited mainly by a Serbian population, and is exposed to insults and abuse from people driving by. Twenty years from the genocide – which is considered as such by Muslims only and not by Serbs – true peace is still far away, and the nationalities – ex enemies but still rivals – think that only their own dead are to be remembered, while those others are only result of media publicity. Yet if all that can happen in the Third millennia Europe, it means that there is still something wrong in the continent.

W Bośni i Hercegowinie, zmienionych zarówno przez wojnę 1992–1995, jak i narzucony z zewnątrz układ z Dayton, który sformalizował podział kraju oparty o przynależność narodowościową, kontrasty i problemy, które wybuchły podczas konfliktu są w dalszym ciągu nierozwiązane. Siły polityczne nadal opierają swoją władzę na kwestiach nacjonalistycznych, podczas gdy ludność straciła już wiarę w możliwość poprawy sytuacji gospodarczej. Dobrym przykładem omówionej sytuacji jest miasto Srebrenica i jego otoczenie, gdzie miało miejsce największe po II wojnie światowej ludobójstwo w Europie. Spoczywają tam tysiące muzułmanów zabitych w lipcu 1995 roku pod okiem sił zbrojnych ONZ. Cmentarz, namacalny symbol tragicznych wydarzeń, jakie miały tu miejsce pod koniec XX wieku – nie tak różny od nazistowskich obozów koncentracyjnych, zachowanych jako miejsca pamięci oraz przestroga dla przyszłych pokoleń – winien wyzwalać w ludziach szacunek. Niestety tak się nie dzieje. Obszar ten zamieszkały jest w większości przez Serbów i stale narażony na obelgi i nadużycia ze strony przechodniów. Dwadzieścia lat po ludobójstwie – które jest uznawane jedynie przez muzułmanów, nie zaś przez Serbów – prawdziwy pokój wydaje się nadal sprawą odległą, zaś grupy narodowościowe – byli wrogowie, ale ciągle rywale – uważają, że tylko ich zmarłym należy się pamięć i szacunek, uznając pozostałe ofiary za efekt rozgłosu medialnego. Jeśli trzecie tysiąclecie Europy naznaczają tak trudne do rozwiązania konflikty, warto podjąć dyskusję nad sytuacją i przyszłością tego kontynentu.

Refine search results

2 Acta Universitatis Lodziensis. Folia Geographica Socio-Oeconomica

2 University of Milan I.

2 Violante A.

1 2015

1 2014

Search results

States and nations compared. The case of Kosovo and Ukraine versus global politics

Srebrenica: where the war never ended