Search results

1

Model doskonałego chrześcijanina w pismach św. Cypriana z Kartaginy

100%

Wysocki M.

Vox Patrum

|

2010

|

vol. 55

699-720

EN

The article shows the model of the perfect Christian depicted by the Bishop of Carthage, St. Cyprian. This model is particularly interesting since it was formed during the persecution, which had a major impact on shaping the image of the perfect Christian. This paper consists of three main parts: the first - St. bishop Cyprian of Carthage and his time – in which the circumstances of his pastoral work and his works are given, the other - Perfection for all - shows a model of perfection that St. Cyprian proposed to all believers, and in the third part, the martyrs - „a fruit a hundredfold” of perfection - are portrayed. To them Cyprian admitted the highest degree of Christian perfection. For bishop Cyprian the Christian-martyrs, who perfectly fulfilled God’s commandments in everyday life and in the most perfect way they united themself with Christ in the suffering and in the death, were primarily a perfect model of the Christians. And this model of perfect Christianmartyr for decades after Cyprian - till the reign of Emperor Constantine the Great - was the main model of a perfect Christian.

2

Warsztat retoryczny św. Cypriana na podstawie pisma "De lapsis"

89%

Zagórski M.

Vox Patrum

|

2001

|

vol. 40

195-207

EN

Durch die stilistische Mittel, wie Alliterationen, Paronomasien, Synonimen und metrische Klauseln, bringt er in seine Rede eine Stilistik des rhetorischen Asianismus herein. Cyprianus schopft auch offensichtlich von den Tradition des klassischen Gedankens, wie Stoizismus von Lucius Anneus Seneca oder mystische Sprache von Apuleius von Madaura.

3

Surowość czy miłosierdzie? Postawa Cypriana z Kartaginy wobec problemów osób duchownych na podstawie jego korespondencji

76%

Szram M.

Saeculum Christianum. Pismo Historyczne

|

2020

|

vol. 27

|

issue 2

19-31

EN

The problems of the clergy, raised in the letters of St. Cyprian, Bishop of Carthage (+ 258), concerned: involvement in material matters, violation of the vow of chastity, abuses against the Eucharist, disobedience to superiors, and insufficient care for the poor. In most cases, he made decisions combining rigidity and mercy. He gave a chance for conversion through penance, and only when this did not work, did he proceed to the penalty of exclusion from the Church. While he was ruthlessly rigorous with clergymen involved in inheritance affairs, which was connected with the strict African synodal law, he treated the behaviour of the Aquarians, by contrast, as a mere stupidity, deserving forgiveness.

PL

Problemy duchowieństwa, poruszane w listach św. Cypriana, biskupa Kartaginy (+ 258) dotyczyły: angażowania się w sprawy materialne, łamania ślubu czystości, nadużyć przy sprawowaniu eucharystii, braku posłuszeństwa przełożonym, niewystarczającej troski o biednych. W większości spraw podejmował on decyzje łączące postawy surowości i miłosierdzia. Dawał szansę nawrócenia przez pokutę, a dopiero gdy to nie przynosiło skutku, posuwał się do kary wyłączenia z Kościoła. Był jednak bezlitosnym rygorystą wobec duchownych angażujących się w sprawy spadkowe, co wiązało się z surowym afrykańskim prawem synodalnym. Natomiast postępowanie akwarian traktował jako zwykłą głupotę, zasługującą na wybaczenie.

4

Święty Cyprian wobec biskupa Rzymu

71%

Szczur P.

Vox Patrum

|

2004

|

vol. 46

105-120

FR

Une bonne partie de la correspondance de saint Cyprien concerne Rome, soit qu'elle s'adresse a son eveque, soit qu'elle en parle. D'autre part, Fecclesiologie de saint Cyprien accorde a Pierre, en qui elle voit l'origine de Funicite du pouvoir episcopal, une anteriorite chronologique sur le college apostolique qui jouit du meme pouvoir mais ie reęoit apres. Il faut bien preciser qu'en tout etat de cause, Cyprien ne reconnait pas a Romę un „primat" au sens actuel du terme. Tout eveque est fonde sur Pierre et possede le meme pouvoir que celui de Rome. Il ne concede a aucun eveque un „superepiscopat". Il n'y a pas „d'eveque des eveques" (Ep. 66, 3). Le Primatus de Pierre n'est pas, pour Cyprien, une primaute de commandement; il est pourtant un droit d'anciennete qu'il ne nie pas. L'glise de Rome est principalis, parce que le Christ a fait de Pierre Forigine de Funite et le signe de cette origine. La comparison les deux versions du chapitre IV De unitate porte a quelques conclusions: 1. Les deux textes ont fundamentalement le meme sens, mais il parait manifeste qu'elles s'adressent a deux auditoires differents. 2. Pierre et tous les apótres sont egaux dans l’épiscopat. 3. Pierre est, par son droit d'ainesse, l'origine de la monarchie episcopale en chaque eglise. 4. Le pouvoir que reęoit chacun des apótres a une structure determinee: il est monarchique (car chacun succede en son lieu a Pierre), et il est collegial (car tous ensemble heritent d'un pouvoir indivis). L'unite de l'Eglise repose sur la communion dans la charite de tous les eveque regroupes autour de l’égilse principale, non sur les liens juridiques, hormis le principe de ['episcopat monarchique.

5

Carmina "De Sodoma" et "De Iona": una relectura

71%

Mendoza M.

Vox Patrum

|

2006

|

vol. 49

383-397

EN

BRAK

6

Ks. Leszek Mateja, Oblicza miłosierdzia. Historyczne uwarunkowania rozwoju doktryny o miłosierdziu. Studium dzieł Tertuliana i św. Cypriana, Kraków 2003, ss. 300

71%

Wysocki M.

Vox Patrum

|

2003

|

vol. 44

490-492

EN

review

PL

recenzja

7

Rodzaj literacki i zarys problematyki dzieła „De patientia” św. Augustyna

71%

Wróbel Z.

Vox Patrum

|

1999

|

vol. 36

291-301

EN

Dissertatiuncula haec ex quattuor partibus constat. Quae autem partes sunt: ortus opusculi De patientia, genus litterarium illiusque litterarii fontes necnon aliae particulares quaestiones de hoc tractatu.

8

The validity of the baptism of heretics according to Cyprian of Carthage, pope Stephen and Firmilian of Caesarea

71%

Grzywaczewski J.

Vox Patrum

|

2015

|

vol. 63

95-112

PL

Artykuł dotyczy debaty nad ważnością chrztu, jaka toczyła się w 2. poł. III w. pomiędzy biskupem Rzymu Stefanem a Cyprianem z Kartaginy i Firmilianem z Cezarei. Stefan przyjmował obiektywną skuteczność sakramentów (ex opere operato) i prezentował pogląd, że chrzest udzielany w sektach jest ważny. Wymienieni biskupi temu przeczyli. Według biskupa Rzymu w rycie sakramentalnym działa sam Chrystus. Według Cypriana i Firmiliana chrzest stanowi wprowadzenie do Kościoła. Heretyk nie może nikogo wprowadzić do Kościoła, skoro sam do niego nie należy. Obradowano nad tym zagadnieniem z Rzymie, w Kartaginie oraz w Ikonium. Pomimo rozbieżności opinii nie doszło do formalnego rozłamu w Kościele. Później zwyciężyła w chrześcijaństwie tradycja rzymska, według której chrzest udzielany poza Kościołem jest ważny.

9

„Czyż i Afryka nie jest pełna ciał świętych męczenników?” (Augustyn, Ep. 78, 3). Męczeństwo jako rys duchowości Afryki Północnej.

71%

Wysocki M.

Vox Patrum

|

2019

|

vol. 72

203-218

EN

Certainly one of the greatest phenomena of Christianity are the masses of martyrs who gave and still give their lives for Christ. In particular, martyrdom’s spirituality was characteristic of the first centuries of Christianity, and Roman Africa was undoubtedly the region that exceled in the number of martyrs, in the number of known acts of martyrdom and encouragements for martyrdom. In this article, based on existing ancient testimonies from the writings of Tertullian, Cyprian, the acts of the martyrs, Augustine, Arnobius and Lactantius, martyrdom is shown as one of the main features of North African spirituality.

PL

Z pewnością jednym z największych fenomenów chrześcijaństwa są rzesze męczenników, którzy oddawali i oddają swe życie za Chrystusa. W sposób szczególny duchowość męczeńska była charakterystyczna dla pierwszych wieków chrześcijaństwa, a regionem, który przodował w ilości męczenników, liczbie znanych opisów męczeństwa oraz zachęt do męczeństwa, była niewątpliwie Afryka Rzymska. W niniejszym artykule, na podstawie istniejących świadectw starożytnych z pism Tertuliana, Cypriana, akt męczenników, Augustyna, Arnobiusza i Laktancjusza, ukazane zostały przejawy męczeństwa jako jednej z głównych cech duchowości Afryki Północnej.

10

Cyprian u Tymoteusza. Odwołania do decyzji synodalnych Cypriana z Kartaginy w polemice w Kościele Orientalnym w VIII wieku

71%

Żelazny J. W.

Vox Patrum

|

2019

|

vol. 72

121-130

EN

The analysed texts taken from Lettersof Timothy I the Patriarch of Baghdad on his dispute with Solomon, Bishop of Hedata – a dispute over recognition of baptism given in communities outside the Assyrian Church of the East (Severians and Melkites, or Monophysites and Orthodoxy followers in older terminology) – do not give the basis for claiming there was any kind of close contact between the Oriental Christians and Christians in Africa. Being aware of the controversies and struggles of Africans and the letters written in this context in Africa Proconsularis, in the Middle East and Middle Asia gives no grounds for forming categorical judgments either. A reference to specific judgments originating from Carthage is a fact. The quotes, however, may as well come from collections of legal documents consisting of the synod's decisions (without the context of their origin). This type of collection was common at that time and we know that both adversaries had access to them. Nevertheless, one thing is certain: for both debaters, Timothy and Solomon living in Mesopotamia in the 8th century, the heritage of African Synods from the 3rdcentury is their own heritage, and the decisions taken there applied to them. Being aware of the common tradition and communication is an axiom both in the dispute and the reasoning.

PL

Analizowane teksty zaczerpnięte z Listów Tymoteusza I, patriarchy Bagdadu dotyczące jego sporu z Salomonem, biskupem Hedaty, sporu o uznanie ważności chrztu udzielonego we wspólnotach nie pozostających w łączności z Asyryjskim Kościołem Wschodu (Sewerianie i melkici, to jest w starszej terminologii, monofizyci i ortodoksi), nie dają podstaw do mówienia o bliskich kontaktach chrześcijan orientalnych z chrześcijanami w Afryce. Znajomość kontrowersji, z którymi borykali się Afrykańczycy jak i pism powstałych w tym kontekście w Afryce prokonsularnej na Bliskim i Środkowym Wschodzie też nie daje podstaw do formułowania kategorycznych sądów. Jest faktem odwołanie do konkretnych orzeczeń pochodzących z Kartaginy. Prezentowane cytaty mogą jednak pochodzić, równie dobrze, z kolekcji prawnych, w których zbierano orzeczenia synodów bez wnikania w kontekst ich powstania. Ten rodzaj zbiorów był rozpowszechniony w tym czasie i wiemy, że obaj adwersarze mieli do nich dostęp. Tym niemniej jedno jest pewne. Dla obu dyskutantów, Tymoteusza i Salomona, mieszkających na terenie Mezopotamii w VIII wieku, dziedzictwo synodów afrykańskich z III wieku jest ich dziedzictwem, a rozstrzygnięcia tam podjęte obowiązują także ich. Świadomość wspólnej tradycji i łączności jest aksjomatem w toczonym sporze jak i używanej argumentacji.

11

O zapomnianej pladze, której pamięć przywrócono. Rewizja problemu

71%

Baranowski M.

Roczniki Dziejów Społecznych i Gospodarczych

|

2023

|

vol. 84

7-51

EN

In the article I address such issues as the place of the plague’s outbreak and its chronology. Next, I indicate the existence of three epidemic phases, as the fact needs to be emphasised more in the literature. In the following parts, I point out the rhetorical nature of the descriptions, which makes it impossible to identify the pathogen and thus to determine its mortality rate. I further focus on climate, archaeology, and papyri, showing that the data taken from these sources do not allow us to overestimate the impact of the plague. I also present the population’s reaction in the face of pestilence and its effects on the so-called third-century crisis. I conclude the arguments with a source appendix.

PL

W artykule poruszam takie zagadnienia jak miejsce wybuchu zarazy, jej chronologia. Wskazuję na istnienie trzech faz epidemii, dotychczas niewystarczająco podkreślane w literaturze. W dalszej części wskazuję na retoryczność opisów, co uniemożliwia wskazanie patogenu, a zatem nie można określić jej śmiertelności. Dalej skupiam się na klimacie, archeologii i papirusach, pokazując, że dane zaczerpnięte z tych źródeł nie pozwalają na przecenianie skutków zarazy. Ukazuję również reakcję ludności w obliczu zarazy, a także jej wpływ na tzw. kryzys III w.

12

Jakimi językami mówili chrześcijanie w Afryce Prokonsularnej? Analiza odnośnych tekstów Tertuliana, św. Cypriana i św. Augustyna

62%

Turek W. J.

Vox Patrum

|

2019

|

vol. 72

27-48

EN

The study has focused on the languages used by Christians in Proconsular Africa. Since they derived primarily from three cultural backgrounds (Phoenician, Greek and Latin), first of all, it tries to ascertain how many of them spoke Phoenician (strictly speaking: Punic), Greek or Latin. It turns out that in the studied time period, from the III to V centuries, the Roman circles furthered their own language and culture and they did this very effectively. As a result, more and more Christians in the region used Latin, and in consequence most of the literary production (even that which originally had been in Punic and Greek) survived in the Latin version. Furthermore, it is noted that it was thanks to the Christians of Proconsular Africa, and not of Rome, that in time Latin became the major language of the Church. As the respective texts of Tertullian, St. Cyprian and St. Augustine are compared, it becomes clear that there were three different styles of Latin used by these Christians. First of all, there was the polished language, in which the authors continued the style of writing based on ancient classical Latin (even though they introduced changes as to the meaning and terminology used). These same authors, in many cases, in particular in catechesis and preaching used a simpler Latin, taking into account the perceptive capacities of the simple faithful. The poorest Latin was used by those who were brought up in the lowest strata, particularly in the Phoenician society.

PL

W opracowaniu został podjęty temat języków, którymi posługiwali się chrześcijanie Afryki Prokonsularnej. Jako że wywodzili się oni głównie z trzech obszarów kulturowych (fenickiego, greckiego i łacińskiego), próbuje się najpierw ustalić, jak wielu z nich mówiło po fenicku (właściwiej: po punicku), grecku albo po łacinie. Ukazuje się następnie, że w analizowanym okresie od III do V w. środowisko Rzymian propagowało bardzo skutecznie swój język i swoją kulturę. To powodowało, że coraz więcej chrześcijan tego regionu posługiwało się łaciną i, konsekwentnie, najwięcej świadectw literackich (także w odniesieniu do języków fenickiego i greckiego) zachowało się w tym języku. Co więcej, dostrzega się, że to właśnie dzięki chrześcijanom Afryki Prokonsularnej, a nie Rzymu, łacina stała się z biegiem czasu głównym językiem Kościoła. Analizując odnośne teksty Tertuliana, św. Cypriana i św. Augustyna, wyróżnia się trzy różne style łaciny używanej przez tamtejszych chrześcijan. Chodzi najpierw o język wykwintny, którego twórcy kontynuowali (wprowadzając znaczące zmiany co do treści i słownictwa) styl pisania oparty na starożytnej łacinie klasycznej. Ci sami jednak autorzy używali w wielu wypadkach, zwłaszcza w katechezie i w kaznodziejstwie, łaciny prostszej, biorąc pod uwagę możliwości percepcyjne zwykłych wiernych. Najuboższą łaciną posługiwali się ci, którzy byli wychowani w najniższych warstwach, zwłaszcza społeczności fenickiej.

13

Ojcowie Kościoła w katechezach środowych Jana Pawła II

54%

Skibiński T.

Vox Patrum

|

2007

|

vol. 50

249-261

IT

Giovanni Paolo II durante tutto il pontificato, piu di ogni suo Predecessore, ha incontrato il Popolo di Dio. Ogni mercoledi era dedicato alle udienze generali in cui hanno partecipato 17,6 millioni di pellegrini. Generalmente durante le udienze il Papa pronunciava le catechesi, che possiamo dividere in alcuni cieli: Le quattro virtu cardinali; La redenzione del corpo e la sacramentalita del matrimonio; II Credo; La preparazione del Giubleo 2000; L’Anno Giubilare 2000; La Liturgia delle Ore. Questi cieli differenziano, tra l’altro, anche per quanto riguarda l’uso dei testi patristici. I cieli piu fondati sull’eredita patristica sono i seguenti: I commentarii ai testi della Liturgia delle Ore (pronunicate nel periodo: 28 III 2001 - 26 I 2005) e II commento al "Credo” specialmente nella parte che rigurda la fede trinitaria (catechesi pronunicate nel periodo: 3 VII1985 - 3 VII1991). Sul lato opposto si situano le Catechesi sulle virtu cardinali (pronunciate tra il 25 X e il 22 XI 1978), durante le quali i Padri della Chiesa non sono citati neanche una volta e le Catechesi sulla redenzione del corpo e la sacramentalita del matrimonio (pronunicate nel periodo: 5 IX 1979 - 28 XI 1984), in cui richiami agli autori del periodo patristico sono sporadici. Generalmente si puó constatare, che in tutto il corpo delle catechesi i richiami patristici svolgono molo importante, ed in alcuni casi sono fondamentali per la presentazione del discorso. Vengono citati Padri della Chiesa che rappresentano vari ambienti, diversi periodi e differenti scuole teologiche. I Padri preferiti da Giovanni Paolo II sono: Agostino, Ambrogio di Milano, Ireneo di Lione, Giovanni Crisostomo, Basilio di Cesarea, Cipriano, Cirillo di Gerusalemme, Cirillo di Alessandria, Ignazio di Antiochia e Origene. II Papa Wojtyła da una parte riconosce il molo che i Padri hanno svolto nella storia dell’esegesi e nella formazione del dogma, dall’altra - fa vedere la loro attualita anche nel mondo del XX e XXI secolo.

14

Przebaczenie w pismach św. Cypriana

51%

Wysocki M.

Verbum Vitae

|

2010

|

vol. 18

187-211

PL

Okres trzeciegu wieku był szczególnie trudny w życiu młodego Kościoła. Kościół i duchowieństwo, w tym również Cyprian z Kartaginy, muszą stawić czoła kwestiom prześladowań, lapsi (upadłych braci) i chrztu. Wspomniane problemy łaczą się z innymi, jak grzech, przebaczenie i pokuta. Artykuł podejmuje kwestię przebaczenia w pismach biskupa Cypriana. Czyni się to w pięciu częściach: historczyne tło Cyprianowego nauczania o przebaczeniu, terminologia, istota przebaczenia, proces przebaczenia oraz trudności i błędy w przebaczeniu.

15

Eschatologiczna nagroda w pismach św. Cypriana

38%

Wysocki M.

Roczniki Historii Kosciola (Annals of Church History)

|

2009

|

vol. 1(56)

33-48

EN

A special period in the life of the Church, the time of persecutions, that happened at the break of the 2nd century, not only gave numerous testimonies of martyrdom, but also brought development of theological thought, especially the theology of martyrdom and eschatology. The present article aims at showing the teaching on eschatological reward in the writings of one of the most brilliant figures of that period - St Cyprian, the bishop of Carthage (f258). In his writings St Cyprian, touching upon eschatology especially emphasized the future reward for the faithful, and he showed the splendor of the reward by the wealth of terms he used, among which agonistic and military terminology occurs most frequently. The Bishop of Carthage drew the reader’s attention to the fact that although this reward may be attained by all the faithful, there is a gradation of the future reward depending on the services; he mentioned martyrdom for faith in the first place among them.

16

Eschatologiczna nagroda w pismach św. Cypriana

38%

Wysocki M.

Roczniki Historii Kościoła

|

2009

|

vol. 1

33-48

EN

A special period in the life of the Church, the time of persecutions, that happened at the break of the 2nd century, not only gave numerous testimonies of martyrdom, but also brought development of theological thought, especially the theology of martyrdom and eschatology. The present article aims at showing the teaching on eschatological reward in the writings of one of the most brilliant figures of that period - St Cyprian, the bishop of Carthage (f258). In his writings St Cyprian, touching upon eschatology especially emphasized the future reward for the faithful, and he showed the splendor of the reward by the wealth of terms he used, among which agonistic and military terminology occurs most frequently. The Bishop of Carthage drew the reader’s attention to the fact that although this reward may be attained by all the faithful, there is a gradation of the future reward depending on the services; he mentioned martyrdom for faith in the first place among them.

Refine search results

Model doskonałego chrześcijanina w pismach św. Cypriana z Kartaginy

Warsztat retoryczny św. Cypriana na podstawie pisma "De lapsis"

Surowość czy miłosierdzie? Postawa Cypriana z Kartaginy wobec problemów osób duchownych na podstawie jego korespondencji

Święty Cyprian wobec biskupa Rzymu

Carmina "De Sodoma" et "De Iona": una relectura

Ks. Leszek Mateja, Oblicza miłosierdzia. Historyczne uwarunkowania rozwoju doktryny o miłosierdziu. Studium dzieł Tertuliana i św. Cypriana, Kraków 2003, ss. 300

Rodzaj literacki i zarys problematyki dzieła „De patientia” św. Augustyna

The validity of the baptism of heretics according to Cyprian of Carthage, pope Stephen and Firmilian of Caesarea

„Czyż i Afryka nie jest pełna ciał świętych męczenników?” (Augustyn, Ep. 78, 3). Męczeństwo jako rys duchowości Afryki Północnej.

Cyprian u Tymoteusza. Odwołania do decyzji synodalnych Cypriana z Kartaginy w polemice w Kościele Orientalnym w VIII wieku

O zapomnianej pladze, której pamięć przywrócono. Rewizja problemu

Jakimi językami mówili chrześcijanie w Afryce Prokonsularnej? Analiza odnośnych tekstów Tertuliana, św. Cypriana i św. Augustyna

Ojcowie Kościoła w katechezach środowych Jana Pawła II

Przebaczenie w pismach św. Cypriana

Eschatologiczna nagroda w pismach św. Cypriana

Eschatologiczna nagroda w pismach św. Cypriana