Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 9

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  Hölderlin
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Content available remote

Dichtermut i Blödigkeit – dwa wiersze Friedricha Hölderlina w interpretacji Waltera Benjamina

100%
Hanssen B.
Estetyka i Krytyka
|
2017
|
issue 1(44)
97-134
2
Content available remote

Lyrisches Krisenmanagement. Annotationen zur Analyse und Interpretation von Friedrich Hölderlins "Hälfte des Lebens"

100%
Brylla W.
Annales Neophilologiarum
|
2009
|
issue 3
5-19
EN
When Friedrich Hölderlin was writing "Hälfte des Lebens" (1804, ang. Half of Life), he was 34 years old and had achieved the real midst of his life. In his poem Hölderlin, confronted with the past and the future he is for, describes a sort of middle-age crisis. However, the issue of ‘midlife crisis’ refer to a specifi c lifestyle, that is an artist’s and poet’s life. The crisis is visible not only in the contents of Hälfte des Lebens, but also in its form; the latter has a metre and a rhythm, that seem to be derived from antiquity. On the one hand, the poet affi rms the surrounding nature, from which he draws his inspiration, on the other – he sees its devaluation, that is the signal of the approaching end. The poet, in order to pull himself out from the crisis, has to become its manager. Thanks to the managerial activity, through the ability to regulate, by means of his literary genius, the poetic crisis, there is a potentiality to overcome the diffi cult phase of the artistic life. ‘Poeta doctus’ is not standing by, he fi ghts with the ‘midlife crisis’ by using both the word and the silence, where the latter in fact gets verbalized. As a matter of fact, it is the balance between poetic ecstasy and poetic clear, ‘sober enthusiasm’ (‘sobria ebrietas’), that exemplify, for the poet-Hölderlin, a chance to further creation and writing, despite the middle-age crisis.
PL
Kiedy Friedrich Hölderlin pisał "Hälfte des Lebens" (1804, pol. Połowa życia), miał 34 lata i osiągnął prawdziwy środek życia. W swoim wierszu Hölderlin, skonfrontowany z przeszłością i czekającą przyszłością, opisuje swego rodzaju kryzys wieku średniego. Problematyka midlife crisis tyczy się jednak specyfi cznego życia, mianowicie życia artysty oraz poety. Kryzys H ölderlina uwidacznia się nie tylko w treści "Hälfte des Lebens", ale też w formie; posiada ona metrum i rytm, które to wydają się być zapożyczone z antyku. Z jednej strony poeta afi rmuje otaczającą go naturę, z której czerpie inspirację, lecz z drugiej strony widzi jej dewaluację, będącą sygnałem zbliżającego się końca. Poeta, by sam z kryzysu, musi stać się jego managerem. Dzięki aktywności managerskiej, dzięki umiejętności regulacji poetyckiego kryzysu za pomocą swojego ingenium i literackiej genialności, istnieje możliwość pokonania trudnej fazy artystycznego życia. Poecta doctus nie stoi bezczynnie; on walczy z midlife crisis zarówno słowem, jak i milczeniem – milczeniem, które się jednak werbalizuje. W równowadze między poetycką ekstazą, a poetyckim jasnym „trzeźwym entuzjazmem” (sobria ebrietas) istnieje dla poety-Hölderlina, mimo kryzysu wieku średniego, szansa dalszego tworzenia i pisania.
3
Content available remote

Teologiczny pesymizm a filozofia pojednania. Niebo i Ziemia w Brahmsowskiej wizji „Hyperiona pieśni Losu” Friedricha Hölderlina

100%
Barwinek B.
|
2018
|
vol. 72
|
issue 3(322)
78-87
PL
Artykuł stanowi próbę hermeneutycznej analizy Schicksalslied op. 54 Johannesa Brahmsa do słów Pieśni Losu, zawartej w drugim tomie powieści epistolarnej Hyperion Friedricha Hölderlina. Punktem wyjścia dla rekonstrukcji głównej idei dzieła stały się światopoglądy obu twórców, wyrosłe w dużej mierze na tradycji protestanckiej i pozostające z nią w odmiennych relacjach. Zarysowany w wierszu Hölderlina obraz świata, naznaczony tragizmem nieusuwalnej izolacji cierpiącej ludzkości od przepełnionego szczęściem świata bogów, zostaje w dziele Brahmsa zinterpretowany i swoiście zakwestionowany. Znajduje to swój wyraz szczególnie w osobliwej, wyłącznie instrumentalnej kodzie utworu, gdzie kompozytor wykłada czysto muzycznymi środkami swoją „filozofię pojednania” między Niebem i Ziemią. Wychodząc od dotychczasowych prób objaśnienia sensu tego zakończenia, podejmowanych m.in. przez C. Florosa i R. Taruskina, autor sugeruje ich rewizję. Jej rękojmią jest spojrzenie na ideę Schicksalslied z punktu widzenia różnych propozycji odczytania ewolucji światopoglądu i doświadczenia poetyckiego Hölderlina, zawartych w pracach M. Blanchota, H.G. Gadamera, M. Heideggera i P. de Mana. W konkluzji nakreślony zostaje dalszy rozwój filozoficzny Brahmsa, którego optymizm powoli gaśnie, czego świadectwem są jego późniejsze kompozycje.
EN
An attempt at a hermeneutic analysis of Schicksalslied op. 54 by Johannes Brahms to the words of the Song of Fate, contained in the second volume of Hyperion, an epistolary novel by Friedrich Hölderlin. The point of departure for the reconstruction of the principal idea of the work consists of the world outlooks of both authors, to a great measure stemming from Protestant tradition and remaining in various relations with the latter. The image of the world outlined in the Hölderlin poem, tainted with the tragedy of the ineffaceable isolation of suffering mankind from the joyous world of deities, is interpreted and uniquely questioned in Brahms’ work. This process is expressed in particular in the curious and exclusively instrumental coda of the composition, whose author presents his “philosophy of conciliation” between Heaven and Earth by purely musical means. With heretofore attempts at explaining the meaning of this finale made by, i.a. C. Floros and R. Taruskin, as his point of departure, the author suggested their revision. Its guarantee is an examination of the idea of Schicksalslied from the point of view of assorted proposals of deciphering the evolution of Hölderlin’s world outlook and poetic experience, contained in works by M. Blanchet, H. G. Gadamer, M. Heidegger, and P. de Man. The conclusion outlines the further philosophical development of Brahms, whose optimism slowly faded, as demonstrated in his later compositions.
4
Publication available in full text mode
Content available

Kondycja czasu marnego według Friedricha Hölderlina i jej możliwe transformacje

89%
Bal-Nowak M.
ARGUMENT: Biannual Philosophical Journal
|
2013
|
vol. 3
|
issue 2
373-381
PL
Artykuł przedstawia pojęcie „czasu marnego“ Friedricha Hölderlina i jego odniesienia: aksjologiczne, egzystencjalne, religijne. Martin Heidegger, badacz jego twórczości poetyckiej jest autorem jednej z najlepszych interpretacji elegii Chleb i wino. Jego zdaniem „czas marny” to czas bez Boga, zapominanie nawet śladów boskości. Według Heideggera powinnością poezji jest nie tylko diagnoza takiego stanu, ale i jego transformacja.
EN
The paper presents the concept of ‘destitute time’ of Friederich Hölderlin and its various ref- erences: axiological, existential, religious. Martin Heidegger, who studied his poems, offered one of the most striking interpretations of his eleg y Bread and wine . He claims that ‘destitute time’ is the time when God is absent, when His trace comes to be forgotten. The obligation of poetry is not only to diagnose this stage, but rather to transform it.
5
Content available remote

O reminiscencjach „świętego snu” Jana Jakuba Rousseau w Mnemosyne Friedricha Hölderlina w perspektywie uobecniania indyferencji

75%
Orlik P.
Estetyka i Krytyka
|
2016
|
issue 3(42)
103-126
EN
The article provides with the analysis of the works of Jean Jacques Rousseau and Friedrich Hölderlin in a specific, philosophical and aesthetic perspective in order to reveal relationships between them that would be hard to demonstrate in other interpretational approaches. The term “holy dream” was coined by a German poet and it denotes the experiences of a Swiss philosopher that took place by the Bienne lake in 1765; they were described in The Confessions and Reveries of a Solitary Walker. In the light of the anticipation of indifference one can see the importance of Rousseau’s “holy dream” for the works of Hölderlin even in the works that do not directly refer to the works of the Swiss thinker, what was shown on the example of the hymn Mnemosyne. The theoretical background of presented interpretations is the question of the challenges of indifference and the analysis of Theodor W. Adorno, Gaston Bachelard, and George Poulet.
6
Publication available in full text mode
Content available

Foundation and poetry: Heidegger as a reader of Hölderlin

71%
Brencio F.
Studia Philosophiae Christianae
|
2013
|
vol. 49
|
issue 4
181-200
EN
Around 1930, Martin Heidegger approached Hölderlin’s poetry, welcoming his solicitations and hints in order to redeem the experience of the usage of language after the linguistic interruption of Being and Time that showed him the poverty of metaphysical language. Linguistic poverty is closely linked to metaphysical poverty and to the historical and destiny-related impossibility to grasp Being. From the 1930s onwards, the issue concerning the sense of Being becomes for Heidegger an issue concerning the sense of language. Heidegger appears to be “employing” Hölderlin, subordinating his philosophical intuitions to the gears of ontology. Thus, in Heidegger’s meditations, Hölderlin’s merit is outlined as the intuition of the outcome of Western metaphysics in terms of the extreme oblivion of Being and the rambling of thinking, foreseeing the end of an era and introducing the dawn of a second beginning: the one of poetizing thinking.
7
Publication available in full text mode
Content available

„Na skrzydłach pokoju, w porannym wietrzyku…”. Tersteegen, Klopstock, młody Hölderlin: poetyckie wizje ciszy

71%
Haas A. K.
Studia Gdańskie
|
2011
|
issue 29
403-430
PL
Teologicznie ważny temat ciszy był podejmowany również w poezji XVIII w. Trzej niemieccy poeci znajdujący się pod wpływem pietyzmu – Gerhard Tersteegen (1697‒1769), Friedrich Gottlieb Klopstock (1724‒1803) oraz Friedrich Hölderlin (1770‒1843) realizują go na trzy różne sposoby. Gerhard Tersteegen, w ujęciu ciszy najbliższy teologii chrześcijańskiej, korzysta z tradycji mistycznej, w której cisza związana jest z kontemplacją oraz stanowi warunek zjednoczenia duszy z Bogiem. Także dla F. G. Klopstocka pojęcia ciszy i pokoju wypływają z doświadczenia religijnego, chociaż poeta używa ich również w utworach o tematyce świeckiej. Młody F. Hölderlin ukazuje ciszę jako alegoryczną postać bóstwa. Łącząc myśl platońską z tradycją chrześcijańską dąży do stworzenia uniwersalnej, duchowej, ale nie religijnej wizji ciszy.
EN
The theologically important theme of silence was undertaken by poets of the 18th century. Three German poets under the influence of Pietism – Friedrich Gottlieb Klopstock (1724‒1803), Gerhard Tersteegen (1697‒1769) and Friedrich Hölderlin (1770‒1843) – realize this theme in three different ways. In his way of showing silence Gerhard Tersteegen has come nearest to the Christian doctrine. He uses the mystical tradition, in which silence is part of contemplation and the condition of the fellowship of the soul with God. The concepts of silence and peace in the poems of F. G. Klopstock are connected with the religious experience, but he also uses them with secular subject matter. The young F. Hölderlin shows silence as an allegorical figure of the pagan god. Hölderlin, uniting the Platonic thought with the Christian tradition, aims to create a universal, spiritual, non-religious concept of silence.
8
Publication available in full text mode
Content available

Éric-Emmanuel Schmitt et le « cycle de l’invisible » : pour une réhabitation poétique du monde

71%
Mihindou Mi-Moubamba J. T.
e-Scripta Romanica
|
2023
|
vol. 11
84-96
EN
Éric-Emmanuel Schmitt's “Cycle de l’invisible” is a series of eight novels published between 1997 and 2019. It is composed of short stories, each of which questions spirituality through the prism of an initiatory journey specific to each character. The characters then undertake to leave their layman status to acquire that of initiate: they leave the religious indifference or atheism that characterises them to acquire faith and adhere to the religion or spirituality with which they have been confronted. This article proposes to put this novelistic cycle in perspective with the notion of poetic habitation of the world as enunciated by Friedrich Hölderlin in "En Bleu adorable" and widely commented upon by Martin Heidegger. The challenge is to make plausible the hypothesis that Schmitt's “Cycle de l’invisible” is a call for a poetic re-inhabitation of the world in the sense given by Heidegger to this expression, that is to say an inhabitation of the world that cannot be envisaged without taking into account the existence of the divine. An existence in the world turned towards the spiritual life.
FR
Le « Cycle de l’invisible » d’Éric-Emmanuel Schmitt est une série de huit romans publiés entre 1997 et 2019. Il se compose de courts récits qui ont la particularité de questionner chacun une spiritualité sous le prisme d’un parcours initiatique propre à chaque personnage. Ceux-ci entreprennent alors de quitter leur statut de profane pour acquérir celui « d’initié » : ils quittent l’indifférence religieuse ou l’athéisme qui les caractérise pour acquérir la foi et adhérer à la religion ou spiritualité à laquelle ils ont été confrontés. Ainsi, cet article se propose de mettre ce cycle romanesque en perspective avec la notion d’habitation poétique du monde énoncée par Friedrich Hölderlin dans « En bleu adorable » et largement commentée par Martin Heidegger. L’enjeu est ainsi de parvenir à rendre plausible l’hypothèse suivant laquelle le « Cycle de l’invisible » de Schmitt est un appel à une réhabitation poétique du monde au sens donné par Heidegger à cette expression, c’est-à-dire une habitation du monde qui ne peut être envisagée sans la prise en compte de l’existence du divin. Une existence au monde tournée vers la vie spirituelle.
9
Publication available in full text mode
Content available

Wittgenstein jako filozof kultury

65%
Dehnel P.
Przestrzenie Teorii
|
2020
|
issue 33
41-58
EN
The paper raises the question of the extent to which Wittgenstein’s philosophy can be read as a philosophy of culture. The answer aims at grasping the conceptual bonds between three aspects of Wittgenstein’s thought: first, his taking both language and thinking to be expressions of a ‘form of life’ (or culture); second, his taking philosophical theories to result from some disorders that occur in ‘language games’; and third, his critique and rejection of the scientific and technical civilization. The paper advances the thesis that the task of bringing words back from their metaphysical to their everyday use – recommended by Wittgenstein – can be understood as a critique of scientism and culture dominated by scientific and technical rationality.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.