Search results

1

Estetyka jako polityka

100%

Krzywiec K.

Estetyka i Krytyka

|

2012

|

issue 1(24)

235-237

2

Estética y política en la obra de Sebastián Lelio

99%

Szukała W.

Studia Romanica Posnaniensia

|

2020

|

vol. 47

|

issue 1

107-119

PL

Art that addresses socio-political issues is exposed to various hazards. Its creators can easily fall into a moralizing or propagandistic tone, being accused of impoverishing ideologization, on the one hand, or opportunistic populism, on the other. In the case of this type of work, the discussions on the importance of the social problem addressed relegate aesthetic issues to the background, turning them, according to the opinion of some, into second-rate works, which serve a greater cause but lack real artistic value. These dilemmas, as he himself affirmed on many occasions, lie at the heart of Sebastián Lelio’s cinematographic creation. In his films, the Chilean director seeks to overcome the difficulties that come with the desire to tell a socially relevant story in a non-biased way that is both unique and universal. The director’s last three works touch on “urgent” subjects. Gloria (2013), Una mujer fantástica (2017), Disobedience (2018) portray figures excluded or placed on the margins of hegemonic society. Lelio confronts the non-normativity of his characters with a whole series of mechanisms of social discipline. The aim of the article will be the analysis of the director's artistic project – the characterization of its aesthetic qualities and its political consequences. In this task we will rely on the conceptual apparatus constructed on the basis of ideas taken from Jacques Rancière’s theory, the essential reference for any approach to the relationship between aesthetics and politics.

3

Krytyka instytucjonalna jako perspektywa badawcza prawoznawstwa w kontekście filozofii Jacquesa Rancière’a

89%

Żak M.

Archiwum Filozofii Prawa i Filozofii Społecznej

|

2023

|

vol. 34

|

issue 1

87-101

EN

The article reflects on the condition of contemporary critique of law in the light of institutional critique derived from the theory of art. This study aims to verify the thesis that institutional critique is a research perspective formed against the background of various trends of critical legal thought. This critique is affirmative and constructive in character. It focuses on the analysis of the performance of reflexive institutions and it also problematizes cognitive tensions that are inherent in legal institutions. The institutions are analysed in the light of the metaphor of aesthetic play. The article presents the theoretical grounding of the relationship between institutional critique and critical legal thinking in the light of the philosophy of law inspired by Jacques Rancière’s thought. Furthermore, selected examples of this critique and directions for its potential application are shown in the context of modelling patterns of dialogic legal culture as understood by the law and humanities movement.

PL

Artykuł podejmuje refleksję nad kondycją współczesnej krytyki prawa w świetle krytyki instytucjonalnej wywodzącej się z teorii sztuki. Badanie ma na celu weryfikację tezy, że krytyka instytucjonalna jest perspektywą badawczą kształtującą się na tle różnorodnych nurtów krytycznej myśli prawniczej. Owa krytyka ma charakter afirmatywny i konstruktywny. Koncentruje się na analizie funkcjonowania instytucji refleksyjnych oraz na problematyzowaniu napięć kognitywnych wpisanych immanentnie w istotę instytucji prawnych. Instytucje te są analizowane za pomocą metafory gry estetycznej. Praca przedstawia teoretyczne ugruntowanie związku między krytyką instytucjonalną a krytycznym myśleniem prawniczym w świetle filozofii prawa inspirowanej myślą Jacquesa Rancière’a. Ponadto zostały ukazane wybrane przykłady i kierunki potencjalnego zastosowania owej krytyki w kontekście wykształcania wzorców dialogowej kultury prawnej, w rozumieniu nurtu prawa i humanistyki (law and humanities).

4

Polityka pisarstwa historycznego i polityka literatury. Hayden White i Jacques Rancière czytają Ericha Auerbacha

89%

Muchowski J.

Kwartalnik Historii Nauki i Techniki

|

2022

|

issue 1

69–87

EN

Hayden White and Jacques Rancière used Erich Auerbach’s approach to the history of realistic European literature to construct their own theoretical discussions of historical and literary writing. White thus formulated the concepts of a figural relationship, modernist and figural realism, while Rancière critically commented on the undemocratic historiography of the Annales school and sought egalitarian writings in Western literature. White’s and Rancière’s readings of Auerbach will be used to compare their two theoretical approaches. The purpose of this analysis will be, first, to critically compare some of their contributions, and second, to incorporate Rancière’s claims into the English-language debate on the theory of history. I will try to answer the following question: how in their commentaries on the works of Auerbach White and Rancière defined the relationship between politics and historical and literary writing; how they articulate the politics of historical writing (White) and the politics of literature (Rancière).

5

Regimes of Identification of Art

89%

Czekaj R.

Art Inquiry. Recherches sur les arts

|

2019

|

vol. XXI

59-67

PL

W tekście hasłowo przywołuję problem demarkacji sztuki i XX wieczne próby jej definiowania podejmowane na gruncie filozofii analitycznej. Przyjmuję interpretację, że są one wyrazem roz¬poznania zasadniczej niemożliwości wskazania jakichkolwiek własności, którymi w sposób ko-nieczny lub wystarczający powinien charakteryzować się przedmiot o statusie dzieła sztuki. Stąd zaczęto więc pytać nie o to, czym jest dzieło sztuki, ale o kontekst w jakim sztuka się konstytuuje. Jedną propozycji jest koncepcja Jaquesa Rancière’a mówiąca o różnych “porządkach interpre¬tacyjnych sztuki”. W najbardziej ogólny sposób można ją sprowadzić do twierdzenia, że to jakie przedmioty będą rozpoznawalne jako dzieła sztuki jest kwestią dominującego dyskursu. To on decyduje o tym, które działania będą postrzegane jako praktyka artystyczna, a produkty tych działań jako dzieła sztuki. W prezentowanym tekście omówię rozpoznane przez Rancière’a po¬rządki interpretacyjne i podejmę próbę skonfrontowania ich z dzisiejszą praktyką artystyczną.

EN

The problem of the demarcation of art and the efforts of analytical philosophy to work out the definition of art were the key issues in aesthetics through most of the 20th century. Tho¬se issues emerged from recognizing the impossibility of indicating any sufficient or substantial attributes to being art. Instead of working out the definition the theorists eventually focused on the context which can by essential for recognize some actions or objects as an art. In my paper I cite one of the contemporary efforts of solution of that issues. I am referring to Jaques Rancière’s “regimes of art,” which can be consider as frames for not only interpretation of art but mostly as condition for recognition of art as visible. In other words: the dominant discourse decides what is recognized as art or what is visible as art. I will briefly present his “regimes of art” and I will try to confront them with one of the examples of contemporary socially engaged art.

6

El grito de los «fracasados». Sobre Mariluz y el largo etcétera de Alejandro Cuevas

79%

Gutkowska-Ociepa K.

Studia Romanica Posnaniensia

|

2020

|

vol. 47

|

issue 1

31-42

PT

The purpose of the article is to reflect upon the role of political context in the short story collection published by Alejandro Cuevas in 2018: Mariluz y el largo etcétera. The politics is defined here according to one of the most commented theory of the aesthetics by Jacques Rancière and his concept of the “sensible”. It also focuses on the impact of the democratization of the subject-matter presented in the literary works of art since 19th century. Rancière’s approach together with considerations by Gonzalo Navajas, Vicente Luis Mora and others on the specificity of Spanish contemporary narrative reveal the intensity of the collective anxiety and problematical aspects of socio-economic reality that permeate the short stories by Cuevas, letting the reader notice in them glimpses of the series of issues regarding the Bubble Generation, sometimes also referred to as the Millennials or the 15-M Movement and other groups forming Spanish contemporary society. Cuevas manages to build in the political context without afflicting neither the humour nor the engaging expressiveness of his literary style.

7

Emancypacyjny projekt pierwszej polskiej awangardy

71%

Pfeifer K.

Pamiętnik Literacki

|

2021

|

vol. 112

|

issue 1

5-20

PL

Autor bada dyskursy emancypacyjne w tekstach programowych polskiego futuryzmu, skupiając się na kwestiach równouprawnienia klas i płci, postulatach uspołecznienia sztuki oraz roli, jaką w rozumianym w ten sposób projekcie miał odgrywać język. Artykuł dotyka również problemu stosunku polskich futurystów do przeszłości i tradycji, przekonując, że ich gest mający na celu pogrzebanie tradycji więcej miał wspólnego z budowaniem „nowego” niż burzeniem za wszelką cenę tego, co przeszłe. Zgodnie z tezą, że futuryzm trafił na podatną glebę w regionach peryferyjnych lub półperyferyjnych, „futuryzacja” miałaby tu pełnić funkcję dyskursu modernizacyjnego. Metodologia wywodu została ufundowana na pojęciach zakorzenionych w filozofii Jacques’a Rancière’a, Michela Foucaulta, w teorii systemów-światów Immanuela Wallersteina oraz w ustaleniach badaczek i badaczy wywodzących się z krytyki feministycznej.

EN

The author of the paper examines the emancipatory discourses in the programmatic texts of the Polish Futurism, focusing on the issues of class and sex equalities, on postulates of art socialising, and on the role that language might perform in the project conceived in the aforementioned dimension. The article also touches the problem of the Polish Futurists’ attitude to past and tradition, convincing that their stance that aimed at burying tradition proved to have more in common with building the “new” than with destroying everything which belonged to past at all costs. In line with the thesis that Futurism met with favourable conditions in peripheral and semi-peripheral regions, “futurisation” was to have performed the function of modernisatory discourse. The paper’s line of reasoning is set in the terms rooted the philosophy by Jacques Rancière, by Michel Foucault, in Immanuel Wallerstein’s world-systems theory, and in settlements by female and male feminist criticism researchers.

8

Aesthetics and the political turn in art

71%

Czekaj R.

Art Inquiry. Recherches sur les arts

|

2015

|

vol. XVII (XXVI)

83-92

EN

It was observed as early as the mid-twentieth century that aesthetics as a philosophical theory of art differs from its objects. The products of contemporary artistic practice go beyond the horizon of traditional aesthetics. Artists are involved increasingly often and on a wide scale in the actions aimed at transforming and constructing the common space. In the face of such activities as took place, for example, as part of the 7th Berlin Biennale for Contemporary Art in 2012, traditional aesthetics seems to be helpless. That is why, if art is to continue to be the focus of aesthetic investigations, it must, as it were, redefine itself. Jacques Rancière is one of the authors who have outlined the new horizon of aesthetics. In my paper I will briefly present his conception. It provides some theoretical tools which I will use for the description and interpretation of some selected examples of contemporary socially engaged artistic practices. I will show that his distinction of the „aesthetic regime“ of the interpretation of art reveals the competence that combines all artistic practices, past and present, into one concept of art: art as politics. The foundations for setting such perspective were already provided by Schiller and Kant – the classics of modern philosophical aesthetics.

PL

Już w początkach XX wieku dostrzeżono, że przedmiot badań estetyki – jako dziedziny filozoficznej – stał się nieoczywisty. Także i dzisiaj produkty praktyk artystyczny wykraczają daleko poza horyzont tradycyjnej estetyki, a artyści coraz częściej angażują się w konstruowanie i kształtowanie przestrzeni społecznej. W obliczu praktyk artystycznych, jakich nagromadzeniem stało się na przykład 7. Berlińskie Biennale sztuki współczesnej, tradycyjna estetyka wydaje się bezradna. Jeśli nadal chce utrzymać w swoim polu badawczym przedmioty sztuki, musi niejako na nowo zdefiniować swoje granice. Jednym ze współczesnych teoretyków, którzy kreślą nowy horyzont tego, co estetyczne, jest Jaques Rancière. W tekście przedstawiam jego koncepcję “estetyki jako polityki” i wydobywam z niej narzędzia teoretyczne, które posłużą mi do opisu i interpretacji wybranych przykładów praktyk artystycznych zaangażowanych społecznie. Pokażę, że Rancierowski “reżim estetyczny” pozwala umieścić całość dorobku sztuki w jednym pojęciu: sztuki jako polityki. A uzasadnienie takiego ujęcia znajdziemy także u takich klasyków nowożytnej estetyki jak Schiller i Kant.

9

Poza dyskurs kompetencji w edukacji krytycznej. „Trzeci termin” oraz Paula Freirego i Jacquesa Rancière’a idea dialogu „zapośredniczonego”

71%

Starego K.

Forum Oświatowe

|

2016

|

vol. 28

|

issue 1(55)

33-53

EN

The main purpose of this paper is to call into question the use of the language of competence in critical pedagogy. I intend to show that the language of competence lies within the individualistic paradigm of education and is, in effect, useless to the critical project that aims to support social change toward a society based on community, solidarity, justice and equality. I also intend to outline a new theoretical perspective for critical pedagogy. Instead of being based on individual dispositions, this perspective focuses on process of subjectification, rooted in the “social ‘we’.” The individualistic framework is transcended through dialogue that is based not solely on the interpersonal relation, but also on the notion of mediation. I call this concept of pedagogy, based on theories of such authors as Jacques Rancière and Paulo Freire, “the pedagogy of the third term” or “the pedagogy of mediation.”

PL

Głównym celem artykułu jest podważenie zasadności użycia języka kompetencyjnego w pedagogice krytycznej. W oparciu o literaturę przedmiotu staram się pokazać, w jaki sposób język kompetencyjny wpisuje się w indywidualistyczny paradygmat edukacyjny, a tym samym – staje się bezwartościowy dla projektu krytycznego, zainteresowanego emancypacją oraz zmianą społeczną w kierunku bardziej równego i sprawiedliwego społeczeństwa, opartego na wartościach wspólnotowych oraz solidarności. Moim zamiarem jest również zarysowanie relatywnie nowej perspektywy teoretycznej dla pedagogiki krytycznej, która, w miejsce koncentracji na dyspozycjach indywidualnych, stawia w centrum zainteresowania proces upodmiotowienia, którego istotę stanowi społeczne „my”. Warunkiem tak rozumianej edukacji jest dialog, wychodzący jednak poza tradycyjne ujęcie, rozumiane w kategoriach relacji międzypodmiotowej, w stronę idei zapośredniczenia. Opartą na tym koncepcję nazywam pedagogiką „trzeciego terminu” lub mediacji, którą wyprowadzam z teorii takich autorów, jak Jacques Rancière oraz Paulo Freire.

10

Wiedza, nauczanie i uczenie się w epoce końca tradycyjnej edukacji akademickiej

71%

Archacka M.

Kultura i Wychowanie

|

2022

|

vol. 22

|

issue 2

9-27

EN

The aim of this paper is to characterize the phenomenon of the end of traditional academic education and to signal the need to raise again questions concerning the nature of human knowledge, learning, and teaching at a time of a crisis brought about by transferring education to virtual space. I begin by discussing the original meaning of the notion of authority which in education signifies responsibility and care for people and the world. I then demonstrate the difference between teaching based on explanation and teaching that is based on trust in students’ intellectual capacities. I argue that the crisis caused by the relocation of education into virtual space can be seen as a moment conducive to redefining the role of the teacher and the position of the student, as well as pointing at the value of learning as an event whereby emancipation occurs on both sides of the educational process. The argument is supported by references to the thought of Hannah Arendt, Martin Heidegger, and Jacques Rancière.

PL

Celem artykułu jest scharakteryzowanie zjawiska końca tradycyjnej edukacji akademickiej i ukazanie potrzeby ponownego stawiania pytań o istotę wiedzy, uczenia się i nauczania w epoce kryzysu spowodowanego przejściem w wirtualny tryb kształcenia. Przybliżone zostaje znaczenie pojęcia autorytetu, który w edukacji oznacza troskę o ludzi i odpowiedzialność za świat. Ukazano różnicę pomiędzy nauczaniem wyjaśniającym a kształceniem budowanym na zaufaniu do intelektualnych zdolności ucznia/studenta. Kryzys wywołany przejściem edukacji akademickiej w zdalny tryb kształcenia ukazuje jako moment sprzyjający redefinicji roli nauczyciela. W zmieniającej się rzeczywistości nauczanie i uczenie staje się wydarzeniem mającym na celu intelektualną emancypację zachodzącą po obu stronach procesu kształcenia. W rozważaniach odwołano się do filozoficznych koncepcji Hannah Arendt, Martina Heideggera, Jacquesa Rancière’a.

11

Barometr pani Aubain

71%

Franczak J.

Forum Poetyki

|

2019

|

issue 15-16

24-35

EN

The article discusses the function of redundant details in realistic descriptions, especially in Gustave Flaubert’s prose. The analysed fragment of the description from Gustav Flaubert’s “A Simple Heart” was also discussed by Roland Barthes’ in An Introduction to the. Structural Analysis of Narrative and in The Reality Effect. The barometer hanging over the piano – the mentioned superfluous detail – was supposed to trigger a reference illusion by belonging to the category of “reality”. The article presents numerous views on the mentioned issue. It focuses on what Jacques Rancière writes in Le fil perdu. The philosopher reverses Barthes’ thesis: Namely, Mrs. Aubain’s barometer does not serve as a figure of a referential fullness, but rather as a sign disrupting the image of the world. In this light, the redundant detail is stricte scandalous: it prevents proper interpretation that aims to integrate all text signs and reveals a scandalous, rudimentary equality inscribed in the sensual order.

PL

Artykuł rozważa funkcję nadmiarowego detalu w realistycznej deskrypcji, a w szczególności w prozie Gustave’a Flauberta. Analizowany fragment opisu z Prosty serca Flauberta stał się przedmiotem refleksji Rolanda Barthes’a we Wstępie do analizy strukturalnej opowiadań oraz w Efekcie rzeczywistości. Wiszący nad pianinem barometr – ów zbędny szczegół – miałby fundować referencjalne złudzenie, czyli oznaczać samą kategorię „rzeczywistości”. Artykuł przedstawia rozliczne polemiki, jakimi obrosła ta interpretacja, by wyróżnić spośród nich krytyczną rewizję Jacques’a Rancière’a wyłożoną w Le fil perdu. Filozof odwraca tezy Barthes’a: w barometrze pani Aubain dostrzega nie tyle figurę referencjalnej pełni, co znak rozsadzający światoobraz, wymykający się konsensualnym uzgodnieniom. W tej perspektywie nadmiarowy detal jest stricte skandaliczny: stanowi przeszkodę dla interpretacji, która zmierza do zintegrowania wszystkich tekstowych znaków i ujawnia skandaliczną, rudymentarną równość wpisaną w porządek zmysłowego.

12

The human network revisited: responses to Brynnar Swenson’s “The human network: social media and the limit of politics”

63%

Kalpokas I., Mininger J. D., Rusinaitė V.

Baltic Journal of Law & Politics

|

2013

|

vol. 6

|

issue 2

124-148

EN

This article combines contributions from three authors, each of whom writes in scholarly response to Brynnar Swenson’s “The Human Network: Social Media and the Limit of Politics,” originally published in the Baltic Journal of Law & Politics 4:2 (2011): 102-124. Ignas Kalpokas reads Swenson’s theories of revolt and social change alongside a robust theory of sovereignty drawn from Carl Schmitt, while also expanding Swenson’s interpretations of the media representations of the Egyptian revolution and the 2011 riots in England by an appeal to theories drawn from Lacanian psychoanalysis. J.D. Mininger also draws from psychoanalytic discourse as he revisits a key interview given in Swenson’s account of the media interpretations of the London riots of 2011. Viktorija Rusinaitė addresses Swenson’s provocation about the limits and status of politics, turning to media theory and the concept of politics found in the work of Jacques Rancière.

13

A emergência do sujeito político em Levantado do Chão de José Saramago – uma perspetiva rancieriana

63%

Urbán B.

Studia Iberystyczne

|

2014

|

vol. 13

219-230

XX

The emancipational process of the peasant community of Alentejo is the central theme of Saramago’s book. In this process, which is present also in the very title of the novel, emerges from the opressed and silenced crowd the political subject, who aims to deconstruct and to rewrite the dominating structure. The present article follows the process of dissensual subjectivation of the political agent from the perspective of the political philisophy of Jacques Rancière. I demonstrate how the basic notions of Rancière’s political theory appear in the novel, taking into account the main concepts of dissensus, distribution of the sensible and disagreement.

14

Urban exercises in democracy

62%

Świrek K.

Studia Pedagogiczne

|

2016

|

vol. LXIX

Refine search results

Estetyka jako polityka

Estética y política en la obra de Sebastián Lelio

Krytyka instytucjonalna jako perspektywa badawcza prawoznawstwa w kontekście filozofii Jacquesa Rancière’a

Polityka pisarstwa historycznego i polityka literatury. Hayden White i Jacques Rancière czytają Ericha Auerbacha

Regimes of Identification of Art

El grito de los «fracasados». Sobre Mariluz y el largo etcétera de Alejandro Cuevas

Emancypacyjny projekt pierwszej polskiej awangardy

Aesthetics and the political turn in art

Poza dyskurs kompetencji w edukacji krytycznej. „Trzeci termin” oraz Paula Freirego i Jacquesa Rancière’a idea dialogu „zapośredniczonego”

Wiedza, nauczanie i uczenie się w epoce końca tradycyjnej edukacji akademickiej

Barometr pani Aubain

The human network revisited: responses to Brynnar Swenson’s “The human network: social media and the limit of politics”

A emergência do sujeito político em Levantado do Chão de José Saramago – uma perspetiva rancieriana

Urban exercises in democracy