Search results

1

Stanisław Narcyz Klimas, Autentyczność Bożego Grobu w Jerozolimie. Badania historiograficzne, archeologiczno-architektoniczne i udokumentowane w zabytkach (I-X w.) (Kalwaria Zebrzydowska: Calvarianum 2017)

100%

Pudełko J. J.

Verbum Vitae

|

2017

|

vol. 32

463-468

EN

Book review: Stanisław Narcyz Klimas OFM, Autentyczność Bożego Grobu w Jerozolimie. Badania historiograficzne, archeologiczno-architektoniczne i udokumentowane w zabytkach (I-X w.) (Kalwaria Zebrzydowska: Calvarianum 2017). Ss. 594. PLN 55. ISBN 978-83-63440-36-7

PL

Recenzja książki: Stanisław Narcyz Klimas OFM, Autentyczność Bożego Grobu w Jerozolimie. Badania historiograficzne, archeologiczno-architektoniczne i udokumentowane w zabytkach (I-X w.) (Kalwaria Zebrzydowska: Calvarianum 2017). Ss. 594. PLN 55. ISBN 978-83-63440-36-7

2

Gdańskie archiwalia w Jerozolimie. Ostoja pamięci

80%

Abramowicz M.

Konteksty - Polska Sztuka Ludowa

|

2020

|

vol. 74

|

issue 1-2 (328-329)

60-65

EN

At the end of the 1930s Nazi terror aimed against the Jews of Gdańsk assumed such dimensions that a relatively normal existence of the Jewish community in the Free Town of Gdańsk (Danzig) became no longer possible. Following the example of the Third Reich the authorities introduced the draconian “Nuremberg laws”, forbade Jews to pursue free professions, illegally evicted them from their homes, fired them from work, confiscated property, and liquidated Jewish institutions. This was the onset of the great Exodus of the Jews of Gdańsk – out of 30 000 Jewish residents living in the Free Town in November 1938 not quite 1 500 persons remained in the city on 1 September 1939. The Exodus also affected the movable property of the local Jewish kahals, accumulated in the course of several centuries, as well as their archives. In the second half of 1938 the huge archive of the Gdańsk Synagogue Kahals (Synagogen-Gemeind) was taken to Palestine. Archival material from Gdańsk goes back to the end of the seventeenth century and consists of the documents of five Jewish kahals; the last ones originate from 1938. The Central Archives for the History of the Jewish People (CAHJP) were established in Jerusalem in 1939 – they gather archival material from Jewish kahals all over the world, the archives of Jewish institutions, and private archives of outstanding persons. Today, the Central Archives contain the most extensive collection of documents concerning the history of the Jewish people from the Middle Ages to modern time, including archival material from Gdańsk – memory about the residents of Gdańsk, who for several centuries together with other co-citizens built the might and greatness of the free Hanseatic town on the Motława, is thus preserved far from Gdańsk.

3

Dekada z wieczności. Wizja władzy i jej funkcjonowanie we wczesnym Królestwie Jerozolimskim

70%

Komarnicki K.

Czasopismo Prawno-Historyczne

|

2018

|

vol. 70

|

issue 2

151-171

PL

Praca dotyczy wizji władzy i jej funkcjonowania podczas pierwszej krucjaty i w pierwszej dekadzie istnienia państw krzyżowców. Skupia się na istocie i teologicznym znaczeniu krucjaty oraz eschatologicznej roli Jerozolimy, które mają ogromny wpływ na pojmowanie władzy i jej realizowanie.Krzyżowcy pojmowali siebie jako nowy Naród Wybrany uważając się za swoistych współodkupicieli świata. Poprzez zdobycie Jerozolimy mieli doprowadzić do ponownego przyjścia Chrystusa. Skutkiem tych idei była postawa Gotfryda, który nie przyjął korony, lecz skupił się na tworzeniu wspólnoty wokół Grobu Bożego, która miała uosabiać Kościół czuwający.Ważnym dziełem w budowaniu Królestwa Niebieskiego były też fundacje i donacje poświęcone dla kościołów i klasztorów na górze Syjon, górze Tabor, w dolinie Jozafata oraz dla szpitala Świętego Jana w Jerozolimie. Wszystkie te nadania związane były z głęboką symboliką mesjańską i eschatologiczną.Na wyprawach krzyżowych w ogromnej mierze skorzystały miasta włoskie. Przywileje wydane w pierwszych latach po zdobyciu Jerozolimy dawały im ogromną ekonomiczną przewagę.Jednocześnie zarówno Gotfryd jak i Baldwin w sprawny sposób zajmowali się polityką wewnętrzną i militarną swojego państwa. Paradoksalnie papiestwo okazało się sojusznikiem Baldwina, który pod pewną przykrywką realizowania idei reformatorskich papiestwa, zapewniał sobie dużą władzę nad Kościołem Jerozolimskim, który swe pierwotne plany supremacji władzy duchowej zamienił na wewnętrzne waśnie, spory i skandale.

4

Pielgrzymki krymskich Karaimów - „Chadżylihi” kyrymdahy Karajłarnyn

70%

Lewi-Babowicz T., Sulimowicz A.

Awazymyz. Pismo historyczno-społeczno-kulturalne Karaimów

|

2007

|

issue 1 (15)

3-6

5

Dziwny jest ten świat…

61%

Abkowicz M.

Awazymyz. Pismo historyczno-społeczno-kulturalne Karaimów

|

2007

|

issue 1 (15)

10-13

6

Isaac Kalimi – Seth Richardson (ed.), Sennacherib at the Gates of Jerusalem. Story, History and Historiography (Culture and History of the Ancient Near East 71; Leiden - Boston: Brill 2014)

61%

Lipiński E.

The Biblical Annals

|

2016

|

vol. 6

|

issue 1

147-149

EN

Book Review: Isaac Kalimi – Seth Richardson (ed.), Sennacherib at the Gates of Jerusalem. Story, History and Historiography (Culture and History of the Ancient Near East 71; Leiden - Boston: Brill 2014). Pp. XII + 548 pp. € 181,00. ISBN 978-90-04-26561-5; ISSN 1566-2055.

7

Jeruzalem – miejscem zesłania Ducha Świętego (Łk 24, 49; Dz 1, 4)

61%

Kudasiewicz J.

The Biblical Annals

|

1976

|

vol. 23

|

issue 1

85-96

PL

Le présent article est une continuation des recherches et des réfléxions de l’auteur sur le rôle de Jérusalem dans l’histoire du salut d’après la conception de saint Luc. L’artcle se compose de trois parties: 1. L’auteur traite dans le première de ces parties de la tradition et de la rédaction de Luc 24, 49 et Ac 1, 4. L’analyse de la terminologie et du style démontre, que ces textes contiennent la tradition primaire du temps précédant Luc, ainsi que l’interpretation théologique de Luc. Le fait de la présence des disciples à Jérusalem, ainsi que la descente du Saint Esprit dans cette ville est la substance de la tradition. Les autres éléments portent le caractère de rédaction. 2. Dans la seconde partie de son article l’auteur parle de l’ordre de Jésus défendant aux disciples de quitter Jérusalem. C’est un élément de rédaction, introduit par Luc pour des raisons théologique et littéraires. Grâce à cet ordre Luc insère la descente du Saint Esprit dans le schèma historio-salvifique: prédiction - accomplissement; il démontre l’unité de l’histoire du salut. Jérusalem était le centre de l’Israél et le lieu de naissance du nouvel Israél - de l’Eglise. Grâce à l’ordre de ne pas quitter la ville, l’Evangile et les Actes des Apôtres constituent un diptyque, dont Jérusalem est le point de liaison. 3. Dans la troisième et dernière partie de l’article il est question du motif justifiant la présence des disciples à Jérusalem. Ce motif c’est la promesse du Père, c’est-à-dire le Saint Esprit et non la parousie comme le veulent certains éxégètes. En introduisant le motif de „l’attente”, Luc découvre l’histoire. Les Apôtres sont démeurés dans le temps, dans l’histoire. Ce temps apporte avec lui des problèmes et des difficultés. Ce qui est nécessaire, c’est la perséverance, l’aide d’En Haut et la prière de la communauté toute entière.

8

"Schizma Samarytan" - Spór o władzę nad Judą i Jerozolimą

61%

Tułodziecki T.

Verbum Vitae

|

2008

|

vol. 14

39-56

PL

Als klassische Beispiel für die religiöse und politische Aufspaltung des nachexilischen Israels wird meist das sogenannte “Samaritanische Schisma” angesehen. Auffällig ist eine Diskrepanz in der gegenwärtigen Forschung: Viele Exegeten und Historiker sehen den Hintergrund der Schisma in der Auseinandersetzung zwischen Juden und Samaritanern gleich nach den ersten großen Ruckwanderungswellen aus dem Exil (520 v. Chr.) Ein Zeugnis dafür waren die texte wie 2 Kön 17,24-41; Esr 4,1-7; Neh 2-6. Eine andere Gruppe der Forscher, die historisch die spezielle Geschichte der Samaritaner zu rekonstruieren will, versucht diese Texte mit dem spätem Abtrennung zu verbinden. Sie sehen die Ursachen der Schisma vor allem im Bau des Heiligtums auf dem Garizim in der spätpersichen oder frühhellenistischen Zeit (330 v. Chr.) oder noch später: in der Zerstörung des Garizim-Tempels durch Johannes Hyrkan (128 v. Chr.).

9

Świątynia jerozolimska jako znak jedności religijnej i politycznej monarchii Izraela

61%

Tułodziecki T.

Verbum Vitae

|

2005

|

vol. 8

51-72

PL

Die Einnahme des isolierten Stadtstaates Jerusalem durch David war zunächst nicht mehr als ein Akt politischer Klugheit mit religiösen Folgen. Als nach einigen Jahren der Königsherrschaft über Juda in Hebron auch die Nordstämme David die Königswürde antrugen, musste er bei der Wahl einer neuen Hauptstadt darauf bedacht sein. Jerusalem wurde als sein Eigentum zur „Davidsstadt“ (2 Sm 5,7.9). Aber die eigentliche Bedeutung für Israel gewann Jerusalem erst durch den nachfolgenden, ungleich ungewöhnlicheren Akt Davids: die Überlieferung der Lade nach Jerusalem. Damit wurde für das ganze Volk einziges, legitimes Zentrum der Religion und Politik erschaffen. Für die Redaktoren der Deuteronomistischen Geschichtswerk dieser Tat Davids wurde als die Erfüllung der Wille Gottes beurteilt: Es gab nur eine heilige Statte, die der Herr Gott für seinen Namen erwählt hat. Und es war Jerusalem (Dtn 12). Den dtr Redaktoren zufolge ist der JHWH-Kult von allen nichtjahwistischen Elementen freizuhalten. An diesem Maßstab werden alle Nachfolger David gemessen und zumeist verworfen. Die Beispiele des Königs Salomo (l Kön 11,1-13) und Jerobeam I (l Kön 12,26-32) zeigen ganz deutlich welche Folgen die Ignorierung dieses Gesetzes hat. Unter ihrer Herrschaft kommt es in Israel zu Verehrung anderer Gottheiten neben JHWH (Salomo) und entstanden die nichtlegitimen Kultstatten wie Betel und Dan (Jerobeam). Beide Könige haben auch den Kult an den Höhenheiligtümern akzeptiert und gefestigt. Deshalb ist für sie das Eintreffen des Gerichts unausweichlich. In Praxis bedeutet das: die Verwerfung der Dynastie und dauernde Zerfall Israels als politischen und religiösen Einheit (1 Kön 12,1-20).

10

Jerusalem in the Traditions of the Teutonic Military Order – Symbolism and Uniqueness

61%

Lotan S.

Zapiski Historyczne

|

2010

|

vol. 75

|

issue 4

7-17

PL

Zakon krzyżacki został założony w królestwie krzyżowców w Ziemi Świętej w 1198 r. Miało to miejsce w dobie organizacji wysiłku militarnego i odnowy politycznej po utracie Jerozolimy na rzecz muzułmanów w 1187 r. Zakon krzyżacki i jego nazwa były związane z Jerozolimą. Bracia zakonni próbowali uzyskać własne zbawienie poprzez powiązanie swojej aktywności na Łacińskim Wschodzie z Jerozolimą, która była świętym miastem chrześcijan. Ich działalność może być również łączona z próbą zabezpieczenia środków finansowych i rekrutacji nowych kandydatów do Zakonu. Krzyżacy połączyli również swoją działalność militarną z polityką opiekuńczą oraz z niemieckim szpitalem, który został założony w 1127 r. w południowej części Jerozolimy. W tej placówce niemieccy pielgrzymi korzystali podczas pobytu w mieście ze schronienia, wsparcia moralnego i opieki medycznej. Po upadku Jerozolimy podobna instytucja została założona w Akce i była prowadzona przez Niemców w ten sam sposób, w jaki funkcjonowała placówka w Jerozolimie w XII w. Niemieckie związki duchowe z Jerozolimą osiągnęły apogeum w 1229 r., w okresie krucjaty jerozolimskiej cesarza Fryderyka II. Cesarz przywrócił miasto we władanie chrześcijan na mocy traktatu pokojowego, bez konieczności walki z armiami muzułmańskimi. Układ pokojowy podzielił świat chrześcijański i wywołał niezadowolenie wśród przywódców kościelnych oraz starych zakonów rycerskich. Z kolei Krzyżacy okazali cesarzowi pełne wsparcie i wzięli aktywny udział w ceremonii koronacyjnej, mającej miejsce w kościele Grobu Świętego w Jerozolimie. W zamian za to cesarz przyznał Zakonowi ziemie i posiadłości w mieście. Zakon krzyżacki tworzył forpocztę jerozolimskiego systemu obronnego, a jego członkowie osiedli w zachodniej części miasta i w cytadeli znajdującej się w pobliżu Wieży Dawida. Podczas pobytu Krzyżaków w mieście w latach 1229–1244, wzmocnił się ich związek z miastem i jego biblijnym dziedzictwem. Krzyżacy powiązali się z dynastią króla Dawida oraz innymi postaciami biblijnymi, które były aktywne na terenie Izraela. Rozpatrywali swoją walkę w kategoriach zwycięskiej bitwy Dawida z Goliatem. Militarne zmagania Krzyżaków i ich duchowa misja w Jerozolimie pozostawiły w średniowiecznych źródłach zakonnych różnorodne odniesienia i przekazy dotyczące miasta. O Jerozolimie Krzyżacy myśleli i mówili jeszcze przez długi czas po jej upadku w 1244 r., a nawet po likwidacji Królestwa Jerozolimskiego w 1291 r. W artykule omówiono źródła krzyżackie traktujące o związkach Zakonu z Jerozolimą. Ponadto zbadano wydarzenia historyczne i przemiany polityczne, które pomogły Krzyżakom w usadowieniu się w Jerozolimie. Wreszcie podjęto próbę zbadania przemian geograficznych zachodzących w strukturze miasta i zidentyfikowania centrum zakonu krzyżackiego w średniowiecznej topografii Jerozolimy.

11

Nazwy Jeruzalem i Jerozolima w użyciu św. Łukasza

61%

Kudasiewicz J.

The Biblical Annals

|

1973

|

vol. 20

|

issue 1

17-36

PL

Die Ausdrücke „Jerusalem” oder „Hierosolyma” werden von allen Schriften des Neuen Testaments am häufigsten im III. Evangelium benutzt.: Es zeugt davon, dass Lukas besonderes Gewicht auf das Thema der heiligen Stadt gelegt hat. Dabei ist auch das beachtenswert, dass er die Doppelform benutzt. Was für eine Bedeutung hat diese doppelte Form in Bezeichnung der Palästinas Hauptstadt? Diese Frage bemühten sich die früheren Exegeten (A. Harnack, W. M. Ramsay, R. Schütz) und die gleichzeitigen (H. Schürmann, W. Schmauch, J. C. Young, P . Winter) zu beantworten . Das Problem blieb doch offenstehen. Erst die rigoristische Anwendung der redaktionsgeschichtlichen Methode erlaubt dieses Problem zu entscheiden . 1. Der Ausdruck „ Hierosolyma” tritt in den beiden lukanischen Werken immer in einem geographisch-politischen Kontext und meistenteils in Zusammenstellung mit anderen Städten des Imperiums hervor. Hierosolyma ist also eine geographische Bezeichnung. 2. Der Ausdruck „Jerusalem” tritt dagegen immer in einem heilsgeschichtlichen Kontext hervor. Jerusalem ist ein Schauplatz der Grundereignisse der Heilsgeschichte: Leidens, Todes, Auferstehung und Himmelfahrt Jesu . In der Apostelgeschichte ist Jerusalem Schauplatz der Verfolgungen, Leiden und Todes der Jünger und Apostel Jesu . Jerusalem ist auch ein Ausgangspunkt der guten Botschaft und es ist diejenige Stadt, die Jesus und sein e Jünger zurückgeworfen hat. Es ist die Stadt der Christophanie und ein Ziel vieler Pilgerfahrten. Also bewusst und zweckmässig benutzt Lukas die Doppelform.

12

Jerusalem Trapped between the Vatican, Moscow, Republican Evangelism, Judaic Messianism, and Islam

51%

Huppert U.

Krytyka Prawa. Niezależne studia nad prawem

|

2019

|

vol. 11

|

issue 4

101-115

EN

Jerusalem, especially the Temple Mount (Moriah), has been sanctified by the three biggest monotheistic religions. By Judaism – the binding of Isaac (Old Testament), King David pronouncing Jerusalem the capital of the ancient country of Israelites, and two demolished temples. By Christianity – Christ prayed in the Second Temple, and was later crucified and buried in Jerusalem. The ruins of the Second Temple be-came the site where the Muslim Al-Aqsa Mosque was built. The contemporary conflict is marked by: the emergence of the State of Israel (1948) and the capturing of Jerusalem (1967), Russian influences exerted by the Orthodox Church and Oriental churches, the political impact of Jewish messianism combined with a mass support for evangelical fundamentalism as offered by the Republican Party in the US, the conflict between the West and Israel, focusing on Jerusalem as the tinderbox for “contemporary messiahs”.

PL

Jerozolima, a szczególnie Góra Świątynna (Moria), została uświęcona przez trzy największe monoteistyczne religie. Przez judaizm – przez poświęcenie Izaaka (Stary Testament), ustanowienie Jerozolimy przez króla Dawida stolicą starożytnego państwa Izraelitów i dwie zburzone świątynie. Przez chrześcijaństwo – Chrystus modlił się w Drugiej Świątyni, został w Jerozolimie ukrzyżowany i pochowany. Na tejże Górze Świątynnej, na gruzach Drugiej Świątyni, posadowiono meczet muzułmański Al Aksa. Współczesny konflikt wyznaczony został przez: powstanie Państwa Izraela (1948) i opanowanie wschodniej Jerozolimy (1967), wpływy Moskwy poprzez prawosławie i kościoły orientalne, wpływ polityczny mesjanizmu żydowskiego przy masowym wsparciu fundamentalizmu ewangelickiego poprzez partię republikańską w Stanach Zjednoczonych, konflikt islamu z Zachodem i Izraelem, skoncentrowany wokół Jerozolimy jako punkt zapalny „współczesnych Mesjaszów”.

13

Jerozolima w potrzasku między Watykanem, Moskwą, ewangelikami republikańskimi, mesjanizmem judaistycznym i islamem

51%

Huppert U. J.

Krytyka Prawa. Niezależne studia nad prawem

|

2019

|

vol. 11

|

issue 3

278-291

EN

Jerusalem, especially the Temple Mount (Moriah), has been sanctified by the three biggest monotheistic religions. By Judaism – the binding of Isaac (Old Testament), King David pronouncing Jerusalem the capital of the ancient country of Israelites, and two demolished temples. By Christianity – Christ prayed in the Second Temple, becoming later crucified and buried in Jerusalem. The ruins of the Second Temple became the site where the Muslim Al-Aqsa Mosque was built. The contemporary conflict is marked by: the emergence of the State of Israel (1948) and the capturing of Jerusalem (1967), Russian influences exerted by the Orthodox Church and Oriental churches, the political impact of Jewish messianism combined with a mass support for evangelical fundamentalism as offered by the Republican Party in the US,the conflict between the West and Israel, focusing on Jerusalem as the tinderbox for “contemporary messiahs”.

PL

Jerozolima, a szczególnie Góra Świątynna (Moria), została uświęcona przez trzy największe monoteistyczne religie. Przez judaizm – przez poświęcenie Izaaka (Stary Testament), ustanowienie Jerozolimy przez króla Dawida stolicą starożytnego państwa Izraelitów i dwie zburzone świątynie. Przez chrześcijaństwo – Chrystus modlił się w Drugiej Świątyni, został w Jerozolimie ukrzyżowany i pochowany. Na tejże Górze Świątynnej, na gruzach Drugiej Świątyni, posadowiono meczet muzułmański Al Aksa. Współczesny konflikt wyznaczony został przez: powstanie Państwa Izraela (1948) i opanowanie wschodniej Jerozolimy (1967), wpływy Moskwy poprzez prawosławie i kościoły orientalne, wpływ polityczny mesjanizmu żydowskiego przy masowym wsparciu fundamentalizmu ewangelickiego poprzez partię republikańską w Stanach Zjednoczonych, konflikt islamu z Zachodem i Izraelem, skoncentrowany wokół Jerozolimy jako punkt zapalny „współczesnych Mesjaszów”.

14

Caelestis urbs Hierusalem

51%

Starowieyski M.

Warszawskie Studia Teologiczne

|

2017

|

vol. 30

|

issue specjalny

350-365

15

"Matka Jego zachowywała wszystkie te słowa w sercu" (Łk 2, 51b)

51%

Tronina A.

The Biblical Annals

|

2005

|

vol. 52

|

issue 1

67-79

PL

1. The sanctuary in Jerusalem has always been a place in which the word of God is present amidst Israel. St. Luke adds the Christological aspect to the biblical theology of the temple. 2. The third Gospel from its beginning points to Jesus as the genuine and ultimate Temple of the new People of God, the place of a salvific encounter between God and man. The Acts of the Apostles transpose these symbols on the Church. 3. The Gospel of Childhood according to St. Luke emphasises the role of Mary in the history of salvation. The Mother of Jesus is the icon of the Church and model for all disciples, whose “heart” should a living temple of the Word. 4. The biblical Revelation ends with a vision of “the holy city Jerusalem coming down out of heaven from God” (Acts 21:10). There is no temple in this city, for its Temple is the Lord, God almighty, and the Lamb (Acts 21:22).

16

Hezekiah and the Centralization of Worship (2 Kgs 18:4.22)

51%

Lemański J.

Collectanea Theologica

|

2022

|

vol. 92

|

issue 1

29-62

PL

Czy Ezechiasz przeprowadził reformy religijne, których celem była centralizacja kultu w Jerozolimie? Na to pytanie trudno dać jednoznaczną odpowiedź. Opis reform jest lakoniczny i stereotypowy (2 Krl 18,4.22). Okoliczności historyczne wydają się jednak sprzyjać uznaniu go za historyczny. Również badania archeologiczne, choć jednoznacznie nie potwierdzają, to nie pozwalają też zdecydowanie zaprzeczyć takiej możliwości, choć wielu badaczy uważa, że nie było żadnego masowego napływu migrantów z północy, a wzrost populacji pod koniec VIII w. przed Chr. był naturalnym procesem demograficznym. Teksty poświęcone monarchii (1–2 Sm; 1–2 Krl) oraz samej centralizacji kultu (Pwt 12) lepiej wpisują się w sytuację z końca VII w. (czasy Jozjasza), zarówno gdy patrzymy na nie od strony analizy krytycznoliterackiej, jak i od strony analizy sytuacji polityczno-społecznej. Postać Ezechiasza mogła być jednak uznana przez autorów z VII w. przed Chr. za prekursora reform z czasów Jozjasza ze względu na „historyczną” informację o zniszczeniu przez niego kultu węża Nechusztana.

EN

Did Hezekiah carry out religious reforms aimed at centralizing worship in Jerusalem? It is difficult to give an unequivocal answer to this question. The description of reforms is laconic and stereotypical (2 Kgs 18:4.22). The historical circumstances, however, seem to favor its recognition as historical. Also archaeological research, although not confirming unequivocally, does not allow to deny such a possibility either, even if many researchers believe that there was no massive influx of migrants from the north and that the population growth towards the end of 8th c. BCE was a natural demographic process. Texts devoted to the monarchy (1–2 Sam; 1–2 Kgs) and to the centralization of worship (Deut 12) fit better with the situation at the end of the 7th c. BCE (time of Josiah), both when we look at them from the point of view of literary criticism and from the perspective of political and social situation. However, the figure of Hezekiah could be considered by the authors of the 7th c. BCE as a precursor of the reforms of Josiah’s time due to the “historical” information about his destruction of the serpent cult of Nehushtan.

17

Jeruzalem – miejscem ukazywań się zmartwychwstałego Chrystusa (c)

51%

Kudasiewicz J.

The Biblical Annals

|

1974

|

vol. 21

|

issue 1

51-60

PL

Ce qui caractérise tout spécialement Luc, c’est la localisation de toutes les christophanies à Jérusalem ou dans ses alentours. II est conforme en cela à Jean, tandis qu’il diffère de Marc et de Matthieu qui, tous deux, parlent des apparitions du Christ aussi en Galilée. Luc omet non seulement les christophanies de Galilée, mais il exclue aussi leur possibilité (Lc 24, 49). Cet état de choses fait naitre la question: les christophanies du Réssuscité où ont-elles eu lieu? En Galilée ou à Jérusalem, ou bien dans ces deux lieux? Voici la réponse de l’auteur à ces questions: 1) L’Eglise primitive était en possession de deux traditions au sujet des christophanies, de la tradition galiléenne notamment et de celle de Jérusalem . Ces deux traditions étaient connues de Luc, mais c’est consciemment et à dessein qu’il avait choisi la tradition de Jérusalem . Ses raisons étaient basées sur des motifs-littéraires et théologiques: il voulait mettre en évidence le rôle spécial de Jérusalem dans la sainte histoire du salut et désirait aussi revêtir ses deux oeuvres d’une unité de composition toute spéciale. L’Evangile est une ascension vers Jérusalem, tandis que les Actes sont une descente de Jérusalem jusqu’aux extrémités de la terre. 2) C’est de l’Ancien Testament et de la tradition juive que s’est inspiré Luc dans cette exposition de Jérusalem dans l’histoire du salut. L’on ne peut en exclure aussi l’influence de saint Paul et de la tradition du milieu de Jean. Les liens personnels de Luc avec l’Eglise de Jérusalem y ont joué un rô1e non moins important. La topographie avait pour le troisième évangéliste un sens théologique. 3) Inadmissibles sont les interprétations qui - afin de mettre en lumière les conceptions de Luc - éliminent une d’entre les traditions (celle de Galilée ou de Jérusalem), ou qui traitent la tradition de Jérusalem comme une transposition et comme une nouvelle élaboration de la tradition galiléenne. L’hypothèse considérant les christophanies galiléennes comme la Parousie du Seigneur est aussi à rejeter.

18

Znaczenie Jeruzalem w czasie działalności galilejskiej Jezusa (Łk 4, 14 – 9, 50)

51%

Kudasiewicz J.

The Biblical Annals

|

1970

|

vol. 17

|

issue 1

43-59

PL

Le ministère en Galilée est pour Luc uniquement le début de la mission de Jésus (23, 5; Ac 10, 37). Ce ministère est coordonné déjà dans la perspective de Jérusalem. Luc y procède de façon tri partite: 1. Il ne parle pas du ministère de Jésus dans les pays païens dont la Galilée est entourée. Sous cet aspect la Galilée n’est plus le centre ni le point de départ de la mission parmi les païens. Elle est ainsi déchue de son importance théologique. C’est Jérusalem qui sera désormais le centre et le point de départ de tout ministère. 2. Le ministère galiléen de Jésus sera dès le début placé dans la perspective Judée-Jérusalem. Ceci a lieu grâce à la limitation de 1’importance de la Gallée et de l’extension, dès le debut, de1’influence exercée par Jésus sur la Judée-Jérusalem (4, 44; 5, 15-17). 3. Dans sa relation sur le ministère galiléen, Luc présentera pleinement le futur rôle de Jérusalem: elle sera le lieu de la tentation et de la Passion de Jésus (4, 1-13) et le lieu de son exode (εξοδος), ce qui ne signifie pas seulement la mort, mais aussi l’exaltation de Jésus. Le parallélisme précis qui existe entre la relation sur la Transfiguration et sur 1’Ascension l’indique d’une manière toute spéciale.

19

"Jeruzalem deptana będzie przez pogan..." (Łk 21, 20-24)

51%

Kudasiewicz J.

The Biblical Annals

|

1972

|

vol. 19

|

issue 1

83-92

PL

Ce fragment du discours eschatologique de Jésus en la rédaction de saint Luc (21, 20-24) appartient aux textes classiques, consacrés à la faute et à la punition de Jérusalem pour avoir rebuté Jesus. 1. La première partie est consacrée au problème des sources. La comparaison des textes de Luc avec ceux de Marc (13, 14-18) démontre toute une série de convergences, littérales même. II en résulte, que c’est bien Marc qui fut la source écrite du troisième évangéliste. 2. L e travail rédactionnel de Luc. Le récit de Marc a été pourtant rédigé à nouveau du point de vu littéraire et théologique par le troisième évangéliste ce que prouve la terminologie qui lui est propre. Les matériaux appurtenant exclusivement à Luc se concentrent autour du problème de la faute et de la punition de Jerusalem. Dans son travail rédactionnel il avait eu recours à LXX (Jérémie, Daniel, Zacharie), ainsi qu’à l’histoire de l’an 70. Ses écrits sont notamment postérieurs à la destruction de Jérusalem. 3. Le „temps des paiens” doit être interprété à la lumière des sources (LXX), ainsi qu’à la lumière du contexte qui se trouvait à proximité (24, 44-49), et enfin à la lumière des Actes. Luc tient aussi compte de Romains 11, 25. Dans cet ample contexte „le temps des paiens” signifie le temps de leur règne sur l’Israel, ainsi que le temps qui leur est offert par Dieu pour la conversion et leur intégration à l’Eglise.

20

Jeruzalem – miejscem zbawczej śmierci Jezusa (Łk 24,13-33)

51%

Kudasiewicz J.

The Biblical Annals

|

1978

|

vol. 25

|

issue 1

69-74

PL

L’article se compose de deux parties dont la premièr examine le problème de la tradition et de la rédaction de la péricope sur les disciples d’Emaüs ainsi que la fonction qu’y joue Jérusalem. L’esssitiel de la description vient de la tradition. Luc l’a pourtant retravaillé foncièrement, ce qui apparait dans sa terminologie et dans son style. La mention sur la mort de Jésus à Jérusalem provient de la rédaction (v. 19–20). La deuxième partie étudie le sens théologique de cette mention: Jésus, prophète, meurt à Jérusalem, conformément au plan divin de la rédemption et à ce quil avait annoncé. Les responsables de cette mort sont les dirigeants du peuple.

Refine search results

Stanisław Narcyz Klimas, Autentyczność Bożego Grobu w Jerozolimie. Badania historiograficzne, archeologiczno-architektoniczne i udokumentowane w zabytkach (I-X w.) (Kalwaria Zebrzydowska: Calvarianum 2017)

Gdańskie archiwalia w Jerozolimie. Ostoja pamięci

Dekada z wieczności. Wizja władzy i jej funkcjonowanie we wczesnym Królestwie Jerozolimskim

Pielgrzymki krymskich Karaimów - „Chadżylihi” kyrymdahy Karajłarnyn

Dziwny jest ten świat…

Isaac Kalimi – Seth Richardson (ed.), Sennacherib at the Gates of Jerusalem. Story, History and Historiography (Culture and History of the Ancient Near East 71; Leiden - Boston: Brill 2014)

Jeruzalem – miejscem zesłania Ducha Świętego (Łk 24, 49; Dz 1, 4)

"Schizma Samarytan" - Spór o władzę nad Judą i Jerozolimą

Świątynia jerozolimska jako znak jedności religijnej i politycznej monarchii Izraela

Jerusalem in the Traditions of the Teutonic Military Order – Symbolism and Uniqueness

Nazwy Jeruzalem i Jerozolima w użyciu św. Łukasza

Jerusalem Trapped between the Vatican, Moscow, Republican Evangelism, Judaic Messianism, and Islam

Jerozolima w potrzasku między Watykanem, Moskwą, ewangelikami republikańskimi, mesjanizmem judaistycznym i islamem

Caelestis urbs Hierusalem

"Matka Jego zachowywała wszystkie te słowa w sercu" (Łk 2, 51b)

Hezekiah and the Centralization of Worship (2 Kgs 18:4.22)

Jeruzalem – miejscem ukazywań się zmartwychwstałego Chrystusa (c)

Znaczenie Jeruzalem w czasie działalności galilejskiej Jezusa (Łk 4, 14 – 9, 50)

"Jeruzalem deptana będzie przez pogan..." (Łk 21, 20-24)

Jeruzalem – miejscem zbawczej śmierci Jezusa (Łk 24,13-33)