Search results

1

Przedmowa

100%

Lorentz S.

Ochrona Zabytków

|

1962

|

issue 3

3-11

EN

The Wilanów pałace and park, dating from the 17th century, is one of the rare monuments in Poland in which not only the original architecture but also the decorative sculpture and. painting, the interior furnishings and the collection of works of art have been preserved. Talking into consideration the significance of this monument for the history of Polish culture, the Council o f Ministers of the Polish People’s Republic adopted a resolution on its restoration in 1954. The resolution designates means for conservation work and for its adoptation into a modern museum. During the work on safeguarding the valuable monument, some unfortunate alterations made in the 19th and 20th centuries were removed and, on the other hand, some neglected polychrome, sculpture and decorations were uncovered. Thirty restored .palace chambers have been opened to the public this year. This coincides with the 100th anniversary of the National Museum. The restoration of the palace will be completed in 1964.

RU

Дворцово-огородный комплекс в Вилянове происходящий из XVII века, является одним из весьма немногочисленных старинных объектов в Польше, сохранивших не только свой достоверный архитектонический стиль, декоративное, художественное и скульптурное искусство, но также оснащение внутреннего убранства и коллекцию дел искусства. Принимая по внимание ценную, значительную стоимость этого комплеса для истории польской культуры, Совет Министра Польской Народной Республики в 1954 году выдал постановление по делу перестройки этого объекта, обеспечивая притом материальные средства для проведения со- хранительных работ и приспособления объекта к потребностям современной музейной деятельности. В течении хода работ, прочно обеспечивающих ценные памятники, удалено неудачные перестройки, исполненные в XIX и XX веке, открывая притом скульптурное и декоративное искусство, а также забытую полихромию. В текущем году отремонтировано 30 зал, делая их доступными для зрителей в связи с сотой годовщиной существованная Народного Музея. Полная перестройка Дворца предусматривается в 1964 г.

2

Praktyczne możliwości edukacji ekologicznej w kontekście programu „badacze przyrody"

75%

Latawiec M.

Studia Ecologiae et Bioethicae

|

2008

|

vol. 6

|

issue 1

393-403

EN

The aim of this article is to introduce ecological education in practicaluse. Many expectations are connected with in formal education, these expectations are often met by organizing educational actions, the article describes an educational programme called “Nature explorers”, which was realized by Wilanów Palace Museum in cooperation with University of Cardinal Stefan Wyszyński in Warsaw, the article also presents conclusions and opinion about possibilities of accomplish the tasks that are set before ecological education after carrying the educational programme.

3

Badanie wpływu impregnacji Vinoflexem MP-400 na właściwości techniczne drewna wystroju rzeźbiarskiego wież pałacu w Wilanowie

75%

Ważny J.

Ochrona Zabytków

|

1970

|

issue 2

83-88

EN

Investigations were carried out of technical properties possessed by wood carvings forming the parts of adornments in towers of Royal Palace at Wilanów. The wood material of these carvings has been seriously destroyed as result of weather action (s.c. “w ea th e ring”) and also owing to development of three species of fungi, finally due to damages caused by insects which all the above factors considerably deteriorated their technical properties. Already the saturation of wood from which the carvtings were made with synthetic resin “Vinoflex MP-400” with a simultaneous application of negative pressure apparently improved its technical properties. Highly satisfactory results have been obtained for wood material damaged by weathering in superficial layers as w e ll as for that showing the medium degree of destruction by fungi. However, the carvings showing more serious damages, although a considerable degree of improvement as to their technical properties has been observed, differed substantially as to the lev e l compared with that of values characteristic for unaffected wood. In result of saturation with “Vinoflex MP-400” an essential reduction o f wood permeability and hygroscopicity has been achieved but both the improvement of its hardness and heightening of crushing strength was accompanied by an increase of specific weight. In several samples the above properties were nearing those characteristic for unaffected wood or even better.

4

Odkrycia i prace konserwatorskie

75%

Ochrona Zabytków

|

1960

|

issue 1-4

97-98

5

„Fabryka” pałacu w Wilanowie za czasów Elżbiety Sieniawskiej. Uwagi na temat organizacji magnackiego placu budowy w XVIII w.

51%

Nestorow R.

Biuletyn Historii Sztuki

|

2019

|

vol. 81

|

issue 3

441-459

EN

One of the more interesting periods in the history of the Wilanów Palace spanned 1720-29 when the former royal residence was owned by Elżbieta Sieniawska née Lubormiski, wife of the Grand Hetman of the Crown and Cracow Castellan. Interestingly, the resourceful magnate competed for the Palace in the suburbs of Warsaw against King Augustus II and she won the rivalry. At the point when Sieniawska acquired the key to the Wilanów Palace, the former residence of King Joh III Sobieski, it was in a deplorable state, while the ruined home farms did not yield expected income. In view of this Sieniawska decided to restore the financial liquidity to the estates there, which would allow to e.g. maintain the Palace. Elżbieta Sieniawska née Lubormiski was one of the major figures on the political and artistic arena of the Saxon era. In her founding activity, Sieniawska clearly followed the Ciceronian principle: publicam magnificentiam diligit. Rich painting and sculptural decoration was a kind of a symbolical ‘costume’, and was perceived as such by the contemporary. A special role in consolidating the image of the powerful magnate was played by the Wilanów Palace former royal residence she purchased at Wilanów in the suburbs of Warsaw on 3 July 1720. This deal crowned the gradual purchase of the royal estates that Sieniawska took care of following the departure of Marie Casimire for Rome (she owned e.g. the Wysocko and Surochów Palaces and the Tarnopol estates). [On the date of its purchase, the Wilanów Palace was in a deplorable state]. Not only did Sieniawska renovate the run down Palace, but she also completed both lateral wings, additionally subtly interlacing her own family motif with the complex ideological programme of the residence of the ‘Polish Hercules’. The Wilanów Palace turned into a fashionable venue, frequently visited by leading magnates, including Augustus II himself. Such a serious undertaking that the renovation and extension of the former royal residence implied required not only the involvement of an array of artists and craftsmen, but also clerks responsible for the supply of building materials, for paying the workers, and for the operating of the whole fabrica, namely the building workshop. The core of the team conducting the artistic and construction works on the Wilanów residence were the artists and craftsmen employed by Sieniawska at Łubnice, where she had her main residence modernized. They did not form any internal structure within the magnate’s court, but a hierarchized group of specialists reporting to Sieniawska’s architect Giovanni Spazzio who served not merely as the main designer, but also as the supervisor of all the artistic undertakings. As can be clearly seen in the sources, the workshop was not excessively numerous. Since its core was composed of several specialists, Sieniawska was obliged to resort to hired contractors. The leading role in this respect was played by the Warsaw circles represented e.g. by members of the Ceroni family; Giuseppe Fontana, a building contractor; Johann Georg Plersch, a sculptor; or Giuseppe Rossi, a painter, to name merely the major ones. Through the analysis of the preserved sources, the operations of that team of permanent and temporarily employed contractors could be precisely reconstructed, as could be the organization of the Palace fabrica. Its effective operating did not only depend on the artists, but also on the plenipotentiaries associated with land administration. A particular role of the Land Clerk, previously marginalized, was emphasized. Even less is known of other clerks involved in the fabrica (administrators, deputy starosts, administrators, governors, etc.). It was equally interesting to follow the financing of the works, the process of remunerating the artists. As was found, the role of particular importance was attributed to a local publican who had cash and appropriately paid it out against a written ‘assignment’.

PL

Jednym z ciekawszych okresów w dziejach pałacu wilanowskiego są lata 1720-1729 kiedy dawna królewska rezydencja znalazła się w posiadaniu hetmanowej wielkiej koronnej i kasztelanowej krakowskiej Elżbiety z Lubomirskich Sieniawskiej. Warto nadmienić, że przedsiębiorcza magnatka rywalizowała o podwarszawski pałac z królem Augustem II i rywalizację tę wygrała. W momencie nabycia klucza wilanowskiego przez Sieniawską dawna ulubiona siedziba Jana III Sobieskiego znajdowała się w bardzo złym stanie, a zrujnowane folwarki nie przynosiły oczekiwanych dochodów. W związku z czym Sieniawska postanowiła przywrócić tamtejszym dobrom płynność finansową, która pozwoliłaby m.in. na utrzymanie tamtejszego pałacu. Elżbieta z Lubomirskich Sieniawska była jedną z ważniejszych postaci na arenie politycznej i artystycznej czasów saskich. W działalności fundacyjnej hetmanowej Sieniawskiej widoczna jest cycerońska zasada publicam magnificentiam diligit. Bogate dekoracje malarsko-rzeźbiarskie były swego rodzaju „kostiumami” symbolicznymi i tak też były odczytywane przez współczesnych. Szczególną rolę w budowaniu wizerunku potężnej magnatki odegrała dawna królewska rezydencja w podwarszawskim Wilanowie, zakupiona 3 lipca 1720. Było to uwieńczenie stopniowego wykupywania dóbr królewskich, którymi hetmanowa opiekowała się po wyjeździe Marii Kazimiery do Rzymu (w jej rękach znalazły się m.in. pałace w Wysocku i Surochowie, a także dobra tarnopolskie). Pałac wilanowski w chwili zakupu znajdował się w opłakanym stanie. Sieniawska nie tylko wyremontowała pałac ale ukończyła obydwa skrzydła boczne, a także w subtelny sposób wplotła własny rodowy wątek w skomplikowany ideowy program rezydencji „Polskiego Herkulesa”. Wilanów był miejscem modnym, często odwiedzanym przez czołowych przedstawicieli magnaterii, a także samego Augusta II. Tak poważne przedsięwzięcia jak remont i rozbudowa dawnej królewskiej rezydencji wymagało zaangażowania nie tylko plejady artystów i rzemieślników ale także oficjalistów odpowiedzialnych za dowóz materiałów budowlanych, opłacanie wykonawców i sprawne funkcjonowanie całej fabryki. Trzon zespołu wykonującego prace artystyczno-budowlane w rezydencji wilanowskiej tworzyli artyści i rzemieślnicy zatrudnieni przez Sieniawską w Łubnicach, przy modernizacji jej głównej siedziby. Nie tworzyli oni wewnętrznej struktury w ramach magnackiego dworu, ale zhierarchizowaną grupę specjalistów podległą architektowi hetmanowej Giovanniemu Spazzio, który pełnił rolę nie tylko głównego projektanta, ale również nadzorcy wszystkich przedsięwzięć artystycznych. Warsztat ów, na co wskazują jednoznacznie źródła, nie był zbyt liczny. Jego zasadniczy trzon składał się z kilku wyspecjalizowanych wykonawców z tego powodu Sieniawska zmuszona była wspomagać się najmowanymi na zasadzie kontraktów wykonawcami. Wiodącą rolę odegrało środowisko warszawskie, z którego wywodzili się m.in. przedstawiciele rodziny Ceronich, przedsiębiorca budowlany Giuseppe Fontana, rzeźbiarz Johann Georg Plersch czy malarz Giuseppe Rossi, by ograniczyć się do najważniejszych. Na podstawie analizy zachowanych źródeł udało się dość dokładnie zilustrować funkcjonowanie owego zespołu stałych i okresowo zatrudnianych wykonawców, a także organizację fabryki pałacowej. Jego sprawne funkcjonowanie uzależnione było nie tylko od twórców, ale też od współpracujących z nimi plenipotentów związanych z administracją ziemską. Podkreślono szczególną rolę burgrabiego, którego udział w procesie budowy był dotąd marginalizowany. Jeszcze mniej wiadomo było o zaangażowanych przy fabryce urzędnikach (administratorach, podstarościch, zarządcach, gubernatorach, itd.). Nie mniej interesujące było prześledzenie sposobu finansowania prac, a także opłacania artystów. Okazało się, że niezmiernie ważną rolę odgrywał miejscowy arendarz dysponujący gotówką, którą wypłacał za odpowiednimi, pisemnymi „asygnacjami”.

Refine search results

3 Ochrona Zabytków

1 Biuletyn Historii Sztuki

1 Studia Ecologiae et Bioethicae

1 Latawiec M.

1 Lorentz S.

1 Nestorow R.

1 Ważny J.

1 2019

1 2008

1 1970

1 1962

1 1960

Przedmowa

Praktyczne możliwości edukacji ekologicznej w kontekście programu „badacze przyrody"

Badanie wpływu impregnacji Vinoflexem MP-400 na właściwości techniczne drewna wystroju rzeźbiarskiego wież pałacu w Wilanowie

Odkrycia i prace konserwatorskie

„Fabryka” pałacu w Wilanowie za czasów Elżbiety Sieniawskiej. Uwagi na temat organizacji magnackiego placu budowy w XVIII w.