Search results

1

Personalistyczny wymiar “Tajemnicy” w eseju „El secreto de la vida” Miguela de Unamuno

100%

Jeszka A.

Studia Gdańskie

|

2021

|

vol. 49

119-131

EN

Miguel de Unamuno (1864-1936), a Spanish existentialist living at the turn of the 19th and 20th centuries, deals primarily with anthropological issues in his philosophical thoughts. He is interested in a specific human being, of flesh and blood (“de carne y hueso”), and above all in the teleological dimension of human existence. The desire for immortality is the basic longing of the human will, which seeks a way out of the labyrinth of nothingness to which man is condemned by matter. According to the Spanish philosopher, man needs God as a strong foundation for the realization of his desire for immortality. The human being carries within himself not only the longing for infinity, but also the hardly expressible “Mystery” that we can identify with the inexpressible presence of the divinity in man. The desire for eternity is fuelled by this “Mystery” that constitutes a part of human nature. In the essay “El secreto de la vida” (“The Mystery of Life”), written in 1906, the main directions of Miguel de Unamuno's thinking appear - the existence of God as an existential problem and the inability to understand Him directly by reason as the cause of the feeling of pathos. Unamuno's philosophical and religious thinking is vitalist and existential. In it he refers to the philosophical intuitions of St. Augustine, Blaise Pascal and Søren Kierkegaard. His reflection on the theological dimension of existence is based on a religious element, which is expressed primarily in the author's in-depth reflections on “the longing for immortality” (“la ansia de inmortalidad”) and on “the sense of the pathos of human life”.

PL

Miguel de Unamuno (1864-1936) to hiszpański egzystencjalista, żyjący na przełomie XIX i XX wieku. W swojej myśli porusza przede wszystkim zagadnienia antropologiczne, gdyż interesuje go konkretny człowiek, z krwi i kości („de carne y hueso”), a przede wszystkim teleologiczny wymiar ludzkiej egzystencji. Pragnienie nieśmiertelności to podstawowa tęsknota ludzkiej woli, która dąży do odnalezienia wyjścia z labiryntu nicości, na jaką skazuje człowieka materia. Hiszpański filozof zauważa, że człowiek potrzebuje Boga jako mocnego fundamentu dla realizacji pragnienia nieśmiertelności. Według Unamuno ani pragnienie sławy, ani realizacja wielkich czynów, czy też genetyczne przekazywanie części siebie w akcie seksualnym i odbicie siebie w potomstwie nie gwarantuje zachowania „ja-świadomego” po śmierci. Istota ludzka jest nosicielem nie tylko tęsknoty za nieskończonością, ale również trudno wyrażalnej „Tajemnicy”, którą możemy utożsamić z niewysłowioną obecnością bóstwa w człowieku. Pragnienie wieczności jest podsycane przez tę niewyrażalną „Tajemnicę”, stanowiącą część ludzkiej natury. W napisanym w roku 1906 eseju „El secreto de la vida” („Sekret życia”), jak w soczewce skupiają się główne kierunki myślenia Miguela de Unamuno - istnienie Boga jako problem egzystencjalny oraz niemożność Jego bezpośredniego ujęcia przez rozum jako przyczyna poczucia tragiczności. Myślenie filozoficzno-religijne Unamuno ma charakter witalistyczny i egzystencjalny. Pobrzmiewają w nim echa intuicji filozoficznej św. Augustyna, Błażeja Pascala oraz Sørena Kierkegaarda. Hiszpański myśliciel we wspomnianym eseju opisuje egzystencję człowieka jako studnię niewyczerpanych możliwości, na dnie której znajduje się nieopisywalna „Tajemnica”. Osoba ukonstytuowana jest przez „Tajemnicę”, która nadaje sens nie tylko jej istnieniu, ale również otaczającemu jednostkę światu przyrody. Swoją refleksję nad teologicznym wymiarem egzystencji Unamuno osadza na elemencie religijnym, co przede wszystkim wyraża się w pogłębionej przez autora refleksji nad „tęsknotą za nieśmiertelnością („la ansia de inmortalidad”) oraz rozważaniami nad „poczuciem tragiczności ludzkiego życia”, czyli bezpośredniemu doświadczaniu przez jednostkę prawdy egzystencjalnej, iż z ziemskiej perspektywy nie widać tego, co znajduje się poza horyzontem materii, na której redukcjonistycznie koncentruje się poznanie rozumowe.

2

Modernizm jako konstytuujący się proces. Ironia modernistyczna na przykładzie modernizmu hiszpańskojęzycznego

98%

Kłosińska-Nachin A.

Przestrzenie Teorii

|

2016

|

issue 25

63-79

EN

The article deals with the presence of modernist irony, which is defined as a characteristic attitude to symbolism in Spanish modernism. This topic is an answer to dual understanding of the turn of the 19th and 20th century in Spanish literature (modernism, Generation ‘98), which is an expression of the excessive attachment to critical moments in analyzing the evolution of Spanish literature. The author shows the validity of the category proposed, analyzing the novels Sangre patricia by Díaz Rodríguez and Amor y pedagogía by Miguel de Unamuno, as well as referring to poetry and painting of the Spanish cultural area. She also points to the social conditioning of modernist irony. The presence of this category in Unamuno’s output challenges the traditional categorization of the historico-literary process of Spanish modernism.

3

Tłumaczenie tekstów Miguela de Unamuno – refleksje tłumacza

80%

Luarsabishvili V.

Annales Universitatis Mariae Curie-Sklodowska, sectio I – Philosophia-Sociologia

|

2017

|

vol. 42

|

issue 1

ES

En nuestro artículo intentamos acercarnos al tema de la traducción de los textos del existencialismo español, y a la visión filosófica de Miguel de Unamuno en particular. Entendiendo las razones del filosofar y revisando los vínculos que existen entre la filosofía y la literatura, investigamos las posibilidades de la traducción de los textos concretos – Niebla y Vida de Don Quijote y Sancho al georgiano.

PL

W niniejszym artykule staramy się przybliżyć tematykę tłumaczenia hiszpańskiego egzystencjalizmu i w szczególności poglądów Miguela de Unamuno. Uwzględniając powody filozofowania i analizowania relacji między filozofią a literaturą, badamy możliwości tłumaczenia konkretnych tekstów – Niebla i Vida de Don Quijote y Sancho w języku gruzińskim.

4

La otredad de la filosofía. Miguel de Unamuno y la función de la razón (The otherness of philosophy. Miguel de Unamuno and the role of reason)

80%

Andersen K. H.

Annales Universitatis Mariae Curie-Sklodowska, sectio I – Philosophia-Sociologia

|

2015

|

vol. 40

|

issue 1

EN

Spanish thinking has till the beginning of the 20th Century been marginalised within the history of European philosophy due to its literary form and lack of systematic doctrines, but especially due to the idea of reason. Speculative reason never had the same influence on Spanish thinking as it did on thinking in the rest of Europe, and with Miguel de Unamuno the idea of reason and its philosophical use becomes explicitly problematized. The present study analyses and discusses the definition and the function of reason in the philosophy of Unamuno. It analyses the relationship between reason and language and between reason and belief. Also the consequences of Unamuno’s scepticism towards the primacy of reason are discussed in relation to his vision of man and to his philosophical method.

ES

El pensamiento español ha sido marginalizado dentro de la historia de la filosofía europea hasta principios del siglo XX, en gran parte debido a su carácter literario y su falta de doctrinas sistemáticas, pero en especial debido al concepto de la razón. La razón lógico-especulativa nunca tuvo la misma influencia en España que en el resto de Europa, y con Miguel de Unamuno el concepto de la razón y su función filosófica se problematiza explícitamente. El presente estudio analiza y discute la definición y la función de la razón en la filosofía unamuniana. Analiza la relación entre la razón y el lenguaje y entre la razón y la fe. Además, se discuten las consecuencias de su escepticismo hacia la primacía de la razón para su visión del hombre y para su método filosófico.

PL

El pensamiento español ha sido marginalizado dentro de la historia de la filosofía europea hasta principios del siglo XX, en gran parte debido a su carácter literario y su falta de doctrinas sistemáticas, pero en especial debido al concepto de la razón. La razón lógico-especulativa nunca tuvo la misma influencia en España que en el resto de Europa, y con Miguel de Unamuno el concepto de la razón y su función filosófica se problematiza explícitamente. El presente estudio analiza y discute la definición y la función de la razón en la filosofía unamuniana. Analiza la relación entre la razón y el lenguaje y entre la razón y la fe. Además, se discuten las consecuencias de su escepticismo hacia la primacía de la razón para su visión del hombre y para su método filosófico.

Refine search results

2 Annales Universitatis Mariae Curie-Sklodowska, sectio I – Philosophia-Sociologia

1 Przestrzenie Teorii

1 Studia Gdańskie

1 Andersen K. H.

1 Jeszka A.

1 Kłosińska-Nachin A.

1 Luarsabishvili V.

1 2021

1 2017

1 2016

1 2015

Personalistyczny wymiar “Tajemnicy” w eseju „El secreto de la vida” Miguela de Unamuno

Modernizm jako konstytuujący się proces. Ironia modernistyczna na przykładzie modernizmu hiszpańskojęzycznego

Tłumaczenie tekstów Miguela de Unamuno – refleksje tłumacza

La otredad de la filosofía. Miguel de Unamuno y la función de la razón (The otherness of philosophy. Miguel de Unamuno and the role of reason)