Search results

1

Християнський кордоцентризм Тараса Шевченка

100%

Bigun O.

Przegląd Wschodnioeuropejski

|

2020

|

vol. 1

241-250

EN

The article deals with adoption of Christian tradition in poetry of Taras Shevchenko. Theoretical basis includes methodological principles of hermeneutics, the philosophicoaesthetic approach to art, cross-cultural methods. On the one hand, the sources of the creative components by Shevchenko’s ethics and aesthetics are related in Christian tradition. On the other hand, as a result of cordocentrist intention of the Ukrainian ethnos, Christian canon was deprived of the big part of rigorism in Old-Kyiv period. Shevchenko’s aesthetic theology is insufficiently investigated but it characterizes the absence of stark categories, dogmas and rituals. It gives an opportunity to speak about the apophatic approach in Shevchenko’s dialectic of God-seeking which appears in the apophatic approach of individual style which also you can find in Old Kyivan authors’ works. The outcome of our investigation proves that the Shevchenko’s adoption of Christian tradition shows the priority of aesthetic and cultural landmarks of Kyiv Christianity.

2

The Mediation in the Human Cognition of God in the Thought of Paul Tillich

88%

Walczak M.

Verbum Vitae

|

2022

|

vol. 40

|

issue 2

335-357

EN

Paul Tillich was one of those important theologians of the 20th century who devoted much attention to issues related to theological theory of knowledge. In Tillich’s thought, God is the mystery of being infinitely close to man, but human cognition of this mystery is always mediated. This article analyzes the question of mediation in human cognition of God in the thought of the great protestant theologian. First, the mediating, symbolic character of all religious language is presented. Then the mediating nature of theology is analyzed. The third part presents the importance of mediation in human cognition of ultimate reality. The conducted research leads to the conclusion that, according to Tillich, there is no other way of thinking and talking about God than mediated in the created world. God ultimately remains a mystery that is revealed to us through the reality that surrounds us.

3

Nadzieja chrześcijańska w ponowoczesnym świecie (istota – utrata – przywracanie)

51%

Strzelecki R.

Dydaktyka Polonistyczna

|

2019

|

issue 5 (14)

7-24

EN

The considerations of the article circulate around the Christian hope, its loss and conditions of restoration. The foundation of these reflections as its source for understanding of hope contained in the Benedict XVII Encyclical Spe salvi. Hope concerns what is given in faith, which is proof of things that will finally come, and therefore hope requires the recognition of two objectivities – now given and eschatological. The next elements of hope are the subject („homo viator”), directed towards Transcendence, tension and effort of the will and participation in the community. Factors of deconstruction may concern one or all elements of the structure of hope. The article discusses the phenomenon of deconstruction of hope in various dimensions of contemporary culture. The final reflection focuses on the restoration of hope. This can be done contrary to the deconstruction way, mainly by regaining the faith. The footing of this turn is the indication of St. Augustine - to believe in God one must first believe in God, that is, among others, to realize the common good, recognize the personal dignity of the man and the transcendent value of human life.

4

Education as a Personal Journey: An Excursion into Jung’s Notion of Individuation

51%

Tsempelis E.

Studia Paedagogica Ignatiana

|

2015

|

vol. 18

247-263

EN

After more than six years of Jungian training in Zurich, the task of talking about “individuation” is still a perplexing one. Rather than attempting to recapitulate Jung’s theory of individuation, this exposé aims to sketch the rough contours of a matrix for the exploration of individuation in a wider frame which includes my experiences and diverse readings. As such, this text marks a point of departure, a general itinerary for a continued exploration rather than an attempt to tie threads together or to offer an exhaustive critique. After hundreds of hours of training analysis, courses, psychiatric internships, control cases and seminars, aimed at training a candidate into an analyst, I find myself reflecting on that experience as a whole. Where am I as I reach the final stages of my training in comparison to where I started? What does this “education” actually consist of? What has been learned? What can be put in words as to be properly recounted? Does the gist of psychoanalytic training consist in learning a theory and in mastering a certain analytical/clinical toolkit ensuing from it? Or is there something else, additional or extraneous, that provides the under-bed, the foundation, for one’s actual conversion into an analyst that needs to occur as a consequence of the training process? In the same vein, what is it that analysis affects, as a therapeutic method, to its clients/patients/trainees? What does its cure consist of? Does it properly belong to the realm of medicine, where psychotherapy firmly resides in our days, or is rather education its more natural and authentic field of belonging? Such questions, although not directly addressed, nevertheless inform this ongoing inquiry from the background.

PL

Po sześciu miesiącach Jungowskich szkoleń w Zurychu zadanie mówienia o „indywiduacji” wciąż pozostaje dla mnie kłopotliwym wyzwaniem. W swym artykule, bardziej niż na usiłowaniu rekapitulacji Jungowskiej teorii indywiduacji, skupiam się na naszkicowaniu pobieżnych zarysów modelu badania indywiduacji w szerszych ramach, obejmujących moje doświadczenia i rozmaite lektury. Jako taki powyższy tekst oznacza raczej punkt wyjścia, ogólny przewodnik po badaniach, a nie próbę powiązania rozmaitych wątków lub wyczerpujące omówienie krytyczne. Po setkach godzin kursów, praktyk psychiatrycznych, analiz dokonywanych w ramach ćwiczeń, przypadków kontrolnych i seminariów, które miały uczynić ze mnie analityka, zastanawiam się nad tym doświadczeniem jako całością. Gdzie znajduję się po osiągnięciu ostatnich etapów mojego szkolenia, a gdzie było moje miejsce, gdy owo szkolenie się rozpoczynało? Z czego w rzeczywistości składa się to „kształcenie”? Czego mnie nauczono? Jakich słów należałoby użyć, by to właściwie opisać? Czy istotę psychoanalitycznego szkolenia można sprowadzić do wyuczenia się teorii i opanowania pewnych analitycznych/klinicznych metod, które z niej wynikają? Czy też tkwi w tym jeszcze coś dodatkowego lub pobocznego, co stanowi bazę, fundament rzeczywistej przemiany w analityka, a co należy traktować jako konsekwencję procesu szkoleniowego? Podążając dalej w tym samym duchu: w jaki sposób analiza, jako metoda terapeutyczna, oddziałuje na klientów/pacjentów/praktykantów? Z czego składa się jej działanie terapeutyczne? Czy właściwie należy ona do medycyny, w obrębie której w dzisiejszych czasach sytuuje się psychoterapię, czy też raczej do edukacji, jako bardziej dla niej naturalnej i bardziej w stosunku do niej komplementarnej? Takie pytania, choć postawione niebezpośrednio, informują o kontekście tych ciągłych zapytywań, choć jest to informacja niejako z drugiego planu.

5

Teologia między słowem i milczeniem

45%

Glaeser Z.

Sympozjum

|

2019

|

issue 1(36)

31-60

PL

Człowiek jako istota rozumna i wolna, ze swej natury może i powinien docierać do prawdy, trwać przez niej i całe swoje życie opierać na prawdzie. Prawda jest „miejscem spotkania” rozumu i wiary, które tworzą między sobą głęboką i nierozerwalną jedność, uznając jednocześnie swoją autonomiczność w dochodzeniu do prawdy. Bogata historia dorobku ludzkiego intelektu świadczy o tym, że „człowiek w ciągu stuleci przebył pewną drogę, która prowadziła go stopniowo do spotkania z prawdą i do zmierzenia się z nią” (FR 1). Dzięki swej osobowej naturze, człowiek szuka prawdy ponadempirycznej, mającej wymiar egzystencjalny, związany z kontekstem jego życia. Właśnie w kontekście prawdy rozum i wiara nie pozostają wobec siebie w opozycji, lecz tworzą między sobą głęboką i nierozerwalną jedność (por. FR 16). Choć rozum i wiara tworzą jedność, to w istocie stanowią dwie różne drogi dochodzenia do prawdy, a zarazem dwa różne sposoby przeżywania relacji wobec niej. Podstawowym zadaniem teologii jest rozumna służba prawdzie odkrywanej w wierze. Do jej instrumentarium należą, na równi, wiara i rozum. W istocie rzeczy, w teologii chodzi o próbę zrozumienia relacji łączącej człowieka z żywym Bogiem i opowiedzenia o niej. Teologia ma charakter dialogiczny. Specyficzne jest dla niej to, że w dialogu tym uczestniczy sam Bóg. Każda prawda domaga się jej wyrażenia, uzewnętrznienia. Wypowiedzi o Bogu i o relacji człowieka z Bogiem mogą mieć różny charakter i mogą przybierać różne kształty. Ostatecznie chodzi jednak o próbę wypowiedzenia tego, co ze swej istoty jest niewypowiadalne, a jednak w jakiejś formie powinno zostać wypowiedziane. Najistotniejszym nośnikiem i znakiem prawdy teologalnej jest słowo. Ale i ono ma różną ekspresję i może być wyrażane na wiele sposobów. Każda wypowiedź o Bogu jest fragmentaryczna, cząstkowa. Zawiera w sobie element paradoksalności wynikającej z faktu niemożności jej wyrażenia w sposób całkowicie jednoznaczny i całościowy. Boga nie można „zamknąć” ani „zmieścić”, ani też w pełni wypowiedzieć, stosując teologiczne formuły. Każda z nich naznaczona jest cząstkowością. Dla ludzkiego umysłu Bóg pozostaje zawsze tajemnicą. Chrześcijański Wschód dystansuje się od wypowiadania i interpretowania prawd chrześcijańskiej wiary w formie teologicznych traktatów. Abstrahuje także od tworzenia wielkich teologicznych systemów pojęciowych. Przejmując bizantyjskie wzorce myślenia, ukształtował typ duchowości o ukierunkowaniu mistycznym, liturgicznym i ikonograficznym. Na pierwszy plan wysuwa kontemplację Tajemnicy, a nie czysto racjonalne podejście do niej. Wychodzi z założenia, że kontemplacja Tajemnicy, otwarcie się na Jej oświecenie prowadzi do Jej poznawania, bez konieczności jej definiowania. Tak więc słowo i milczenie jawią się jako równoważne wymiary teologicznej komunikacji. Następują po sobie i się dopełniają. Mają wspólny cel: doprowadzenie do autentycznego dialogu i do pogłębienia bliskości człowieka z Bogiem i ludzi między sobą.

EN

Man, as a rational and free being, by his nature, can and should reach the truth, abide through it and all his life based on truth. Truth is a „meeting place” of reason and faith that create a deep and inseparable unity, recognizing at the same time its autonomy in reaching the truth. The rich history of the achievements of the human intellect testifies to the fact that „man has travelled a certain path over the centuries, which led him gradually to meet with the truth and to face it” (FR 1). Due to his nature, man seeks a non-empirical truth with an existential dimension related to the context of his life. It is in the context of truth that reason, and faith do not remain in opposition to each other but create a deep and inseparable unity between them (see FR 16). Although reason and faith form unity, they are, in fact, two different ways of reaching the truth, and at the same time, two different ways of experiencing such relationship. The essential task of theology is the rational service of truth discovered in faith. Its instruments include equally faith and reason. Theology is about trying to understand the relationship between man and the living God and telling about it. Every truth demands its expression, externalization. Statements about God and the relationship between man and God can be different and can take various shapes. Ultimately, however, it is about trying to say what is inherently unspeakable, but in some form, it should be spoken. The most important medium and the sign of theological truth is the word. But it also has different expressions and can be expressed in many ways. Every statement about God is incomplete and partial. It contains an element of paradoxicality resulting from the fact that it cannot be shown in a wholly unambiguous and comprehensive way. God cannot be „shut down”, or „”not fit to someone” nor fully express using theological formulas. Each of them is marked by partiality. God is always a mystery to the human mind. The Christian East distances itself from speaking out and interpreting the truths of Christian faith in the form of theological treaties. It also disregards the creation of high religious conceptual systems. Taking over the Byzantine models of thinking, He shaped a type of spirituality with a mystical, liturgical, and iconographic orientation. The contemplation of the mystery is the foreground, not the purely rational approach to it. It assumes that the reflection of the Mystery, the openness to the enlightenment leads to learning without the need to define it. Thus word and silence appear as similar dimensions of theological communication. They follow each other and are completed. They have a common goal: bringing about a genuine dialogue and deepening the closeness of man with God and people with each other.

Refine search results

1 Dydaktyka Polonistyczna

1 Przegląd Wschodnioeuropejski

1 Studia Paedagogica Ignatiana

1 Sympozjum

1 Verbum Vitae

1 Bigun O.

1 Glaeser Z.

1 Strzelecki R.

1 Tsempelis E.

1 Walczak M.

1 2022

1 2020

2 2019

1 2015

Християнський кордоцентризм Тараса Шевченка

The Mediation in the Human Cognition of God in the Thought of Paul Tillich

Nadzieja chrześcijańska w ponowoczesnym świecie (istota – utrata – przywracanie)

Education as a Personal Journey: An Excursion into Jung’s Notion of Individuation

Teologia między słowem i milczeniem