Search results

1

Rozdarcie szat arcykapłana a rozdarcie zasłony świątyni jako wyraz gniewu człowieka i Boga w Ewangelii Mateusza (Mt 26,65; 27,51)

100%

Klukowski M.

Verbum Vitae

|

2018

|

vol. 33

179-202

EN

There are two passages about acts of tearing in the Gospel of Matthew. The first one is when the High Priest tore his robes after hearing supposed blasphemy against God from Jesus’ mouth (26,65), and the second when the Temple curtain was torn in two from top to bottom (27,51). In this article I try to show that the tearing of the Temple curtain was God’s response to the previous act of the High Priest tearing his robes. The Old Testament tradition confirms that the tearing of clothes was a sign of grief or anger in response to blasphemy. Although the tearing of the Priest’s robes was forbidden by the Law (Lev 10:6; 21:10), the Mishnaic tradition testifies that the High Priest could have torn his robes immediately after hearing a blasphemy against God. It is possible that Matthew saw in the Temple curtain a sort of symbolic image of the robes of God, and that by tearing this curtain God expressed his grief and anger towards blasphemy against himself, i.e. the mocking and cursing of his Son. It is interesting that the curtain was torn in two from top to bottom, just like the Mishnah specifies that the High Priest had to tear his robe from top to bottom. There are two possible problems challenging my hypothesis. First, the Mishnah (though undoubtedly containing earlier traditions) is a later work than the Gospel of Matthew. Secondly, Matthew employs two different verbs to describe the acts of tearing, the priestly robe versus the veil.

PL

W Ewangelii Mateusza znajdujemy dwa teksty, w których wspominany jest akt rozdarcia. Pierwszym z nich jest rozdarcie szat arcykapłana na usłyszane z ust Jezusa bluźnierstwo (26,65). Drugim rozdarcie zasłony świątyni przez Boga (27,51). W artykule zostaje postawiona hipoteza, że rozdarcie zasłony świątyni było symbolicznym aktem Boga w odpowiedzi na rozdarcie szat przez arcykapłana. Świadectwa starotestamentowe poświadczają, że rozdarcie szat było wyrazem gniewu na usłyszane bluźnierstwo. Chociaż rozdzieranie szat było kapłanom zabronione (Kpł 10,6; 21,10), to jednak Miszna dopuszczała taką możliwość w czasie procesu przed Sanhedrynem. Możliwe, że Mateusz widział w rozdarciu zasłony świątyni symboliczne rozdarcie szaty Boga jako wyraz Jego gniewu na bluźnierstwo, którym było zabicie Jego Syna. Tym bardziej, że Mateusz akcentuje rozdarcie zasłony od góry do dołu, tymczasem właśnie szaty arcykapłana miały być tak rozrywane według przepisów Miszny. Trudnością wysuniętej hipotezy są dwa fakty. Po pierwsze, redakcja Miszny jest późniejsza od redakcji Ewangelii Mateusza. Po drugie, Mateusza używa dwóch różnych czasowników na opisanie aktu rozdarcia.

2

Funkcje i zadania arcykapłana według Księgi Mądrości Syracha

100%

Piwowar A.

Verbum Vitae

|

2010

|

vol. 17

107-132

PL

Księga Mądrości Syracha wyróżnia się spośród innych ksiąg mądrościowych Starego Testamentu zainteresowaniem kultem w wielu jego aspektach, począwszy od tych najważniejszych (kapłaństwo, ofiary, normy liturgiczne) aż do tych o mniejszym znaczeniu, jak np. czasy święte czy praktyki niedozwolone. To zainteresowanie liturgią nie oznacza, że Mędrzec był kapłanem. Najprawdopodobniej był laikiem, któremu sprawy kultu były ważne i bliskie. W Pochwale Ojców (Syr 44 – 50) Syrach poświęca dużo uwagi trzem arcykapłanom: pierwszemu z nich – Aaronowi (Syr 45,6-22), Pinchasowi (Syr 45,23-26) i Szymonowi, synowi Oniasza (Syr 50,1-21). W jego prezentacji tych postaci dominuje aspekt apologetyczny (ukazuje kapłaństwo jako przymierze, które Bóg zawarł z Aaronem i Pinchasem). Syrach opowiada się za kapłaństwem aaronowym i broni tego urzędu przed nieuprawomocnionymi uzurpatorami (Jazon i Menelaos). Niejako na marginesie mówi o zadaniach i funkcjach arcykapłanów. Przede wszystkim koncentruje się na aspekcie kultycznym ich posłannictwa, ale mówi również o ich misji sędziego i nauczyciela Prawa. Charakterystyczne jest to, że Mędrzec łączy razem te dwa ostatnie zadania w jedno, które można by określić jako formację Izraela. Żyjąc w czasach powygnaniowych ukazuje najwyższego kapłana jako zwierzchnika narodu, który zastąpił króla i pełni jego rolę – troszczy się o powierzony jego opiece lud i ma władzę nad nim.

3

„Ten, kto patrzył na twarz arcykapłana, miał przeszyty umysł”. Żydzi wobec niebezpieczeństwa profanacji świątyni (2Mch 3,14-22)

100%

Siwek K.

Collectanea Theologica

|

2018

|

vol. 88

|

issue 3

39-75

EN

The author shows how the Jewish community in Jerusalem is scrupulousabout their own religion and their allegiance to God and His Temple. On theother hand, 2 Macc reveals a Hellenistic orientation by viewing the Templeas that of the city, as is shown by the progression city-place-Temple (cf. 3:1-3)and by reference to the high priest of the city (cf. 3:9).Our section (3:14-22) focuses on the author’s intention to involve theauditorium in the action, as he highlights the tragic emotion experienced.The classification of roles in the description of the population of the cityis interesting. The priests in their formal attire form a distinct group withthe greatest attention (two verses) given to describing the grief of the highpriest. The males participate in the public supplication (3:18), while themarried women express their grief with bared breasts and sackcloth aroundtheir waists, symbolising their role as child-bearers.The unified narrative conforms to the general pattern of a deity’s defenceof his temple: attackers approach, the defenders ask the deity for help and thedeity responds. There are many examples of this type of narrative such asthe defence of Delphi by Apollo against marauding Persians in 480 B.C.E.,the story told by Herodotus (8:35-39).

4

Dlaczego Adam zamyka Pochwałę Ojców (Syr 44-49)?

100%

Pudełko J.

The Biblical Annals

|

2017

|

vol. 7

|

issue 4

441-457

EN

The Book of Sirach contains, besides numerous sapiential maxims, a remarkable text focused on the work of God and His wisdom in the history of Israel: The Praise of the Ancestors (Sir 44–49). In this way, a sage of Jerusalem wanted to instill in the hearts of his disciples the ability to view history in the theological way. The order and interpretation of the heroes presented in the passage, while based on tradition, results from interpretation and criteria of the author himself. Interestingly, at the end of the description the sage returns to the beginnings not only of Israel but also of mankind by closing his description with the figure of Adam – the first man. The presentation of Adam in Sir 49,16b is very positive, the author focuses on the glory and beauty of the first man, with complete disregard for such aspect as his fall. The terminology employed connects the figure of Adam with priestly personages described by Sirach (Aaron; Simon, the high priest), which suggests a special significance of the high priest in the work of the sage of Jerusalem. The reference to Adam and the beginning of mankind presumes the recognition of “the new beginning” in the figure of the high priest.

PL

Księga Syracha oprócz licznych mądrościowych maksym zawiera szczególny tekst, który koncentruje się na działaniu Boga i Jego mądrości w dziejach Izraela: Pochwała Ojców (Syr 44-49). Mędrzec z Jerozolimy chciał przez to zaszczepić w sercach swoich uczniów umiejętność teologicznej wizji historii. Układ i interpretacja przedstawionych w tym opisie bohaterów, choć bazuje na tradycji, wynika z interpretacji i kryteriów własnych autora. Jest zastanawiające, iż na koniec opisu mędrzec wraca do początków, nie tylko Izraela, ale dziejów ludzkości, by zamknąć swój opis historii postacią Adama – pierwszego człowieka. Prezentacja Adama w Syr 49,16b jest bardzo pozytywna, autor koncentruje się na chwale i pięknu pierwszego człowieka, pomijając zupełnie aspekt jego upadku. Użyta terminologia łączy postać Adama z kapłańskimi postaciami opisywanymi przez Syracha (Aaron, arcykapłan Szymon), co sugeruje szczególne znaczenie arcykapłana w dziele mędrca z Jerozolimy. Odniesienie do Adama, początku ludzkości zakłada upatrywanie „nowego początku”, w postaci arcykapłana.

5

Pierwsze czytanie (Hbr 5,7–9) w liturgii mszy o Najświętszej Maryi Pannie Bolesnej

71%

Tomaszewski T.

Rocznik Skrzatuski

|

2018

|

vol. 6

13-26

PL

Pierwsze czytanie w liturgii Mszy o Najświętszej Maryi Pannie Bolesnej (Hbr 5,7–9) ukazuje, że Chrystus jako wiarygodny i miłosierny Arcykapłan nie tylko przyjął naturę człowieka, ale potrafił też skutecznie zaradzić ludzkiemu cierpieniu i śmierci. Dokonało się to dzięki złożonej przez Chrystusa ofierze, którą stanowiły Jego błagania i prośby zanoszone do Boga. Uległość i posłuszeństwo Syna Bożego sprawiły, że został On wysłuchany, a Ojciec przyjął Jego krzyżową ofiarę. W ten sposób Chrystus stał się sprawcą wiecznego zbawienia dla wszystkich, którzy Go słuchają.

EN

The first reading in the liturgy of the Mass about the Blessed Virgin Mary (Heb 5:7–9) shows that Christ, as a credible and merciful High Priest, not only took on human nature, but was also able to effectively deal with human suffering and death. This was due to the sacrifice made by Christ, which was his plea and prayers to God. The submission and obedience of the Son of God made him heard and the Father received his cross offering. In this way, Christ became the author of eternal salvation for all who listen to him.

Refine search results

2 Verbum Vitae

1 Collectanea Theologica

1 Rocznik Skrzatuski

1 The Biblical Annals

1 Klukowski M.

1 Piwowar A.

1 Pudełko J.

1 Siwek K.

1 Tomaszewski T.

1 2019

2 2018

1 2017

1 2010

Rozdarcie szat arcykapłana a rozdarcie zasłony świątyni jako wyraz gniewu człowieka i Boga w Ewangelii Mateusza (Mt 26,65; 27,51)

Funkcje i zadania arcykapłana według Księgi Mądrości Syracha

„Ten, kto patrzył na twarz arcykapłana, miał przeszyty umysł”. Żydzi wobec niebezpieczeństwa profanacji świątyni (2Mch 3,14-22)

Dlaczego Adam zamyka Pochwałę Ojców (Syr 44-49)?

Pierwsze czytanie (Hbr 5,7–9) w liturgii mszy o Najświętszej Maryi Pannie Bolesnej