Search results

1

Chrześcijanie i żydzi w poezji staroarabskiej

100%

Hirschberg J. W.

Rocznik Orientalistyczny

|

vol. Rocznik Orientalistyczny, T. 11, (1935), wyd. 1936

2

Wspólne celebracje chrześcijan i niechrześcijan w Erfurcie. Z doświadczeń Kościoła w diasporze

100%

Hauke R.

Teologia Praktyczna

|

2009

|

issue 10

7-14

PL

.

3

Nowa ewangelizacja w Kościele

75%

Kusior M.

Polonia Sacra

|

2018

|

vol. 22

|

issue 1(50)

145-161

PL

Ewangelizacja była znana na przestrzeni wieków. Pierwsze posyłanie uczniów ma znamiona głoszenia dobrej nowiny. Liczne dokumenty Kościoła usiłowały zdefiniować dzieło ewangelizacji i nadać mu nowe znaczenie. Pierwszym dokumentem jest dekret o działalności misyjnej Kościoła ad gentes Soboru Watykańskiego II, w którym czytamy, że Chrystus został posłany, „aby ukazywać miłość Bożą i zaszczepiać ją wszystkim ludziom i narodom”81. Misja ad gentes ma na uwadze tych, którzy nie słyszeli o Chrystusie. Posoborowe nauczanie Kościoła coraz częściej wskazuje, że każdy ochrzczony jest wezwany do głoszenia dobrej nowiny. Nowa ewangelizacja to głoszenie orędzia zbawienia na nowe sposoby, to wychodzenie ku współczesnym z nowymi formami i środkami. Jednak najskuteczniejsze jest osobiste świadectwo. Niniejszy artykuł ukazuje zarys, pojęcia i próbę zdefiniowania nowej ewangelizacji na tle dostępnych opracowań, zwrócenie uwagi na dokumenty Kościoła, w których temat nowej ewangelizacji poruszany jest w sposób wieloaspektowy. Następnie wzięci są pod uwagę adresaci Dobrej Nowiny.

EN

Evangelization was known over centuries and well know in the history. First sending off the apostles, has characteristics of the proclamation of the Good News. Several Church’s documents tried to define the process of evangelization and to give it a new meaning. The first document is the Decree ad gentes on the mission activity of the Church of the Second Vatican Council, in which we read, that Christ was sent “to reveal and to communicate the love of God to all men and nations”82. The mission ad gentes is concerned about those who never heard about Christ. Postsynodal Magisterium of the Church more often indicates that every baptised person is called to proclaim the Good News. The new evangelization means proclamation of the salvation in new way, it means to go out to modern man with modern forms and means of communication. Yet the most effective is one’s personal experience. This article shows an outline, concepts and attempts to define new evangelization in the light of the available materials, with particular attention to the Church’s documents which treat new evangelization in different perspectives. Then taken into account are the recipients of the Good News.

4

Chrześcijanie w Syrii i Libanie. Zmiany statystyczne w XX wieku

75%

Kościelniak K.

Folia Historica Cracoviensia

|

2006

|

vol. 12

EN

The article discusses the situation of Christians in the Middle East (Syria and Lebanon).

PL

Artykuł omawia sytuację chrześcijan na Bliskim Wschodzie (Syria i Liban).

5

The emperors’ old clothes: Marcus Aurelius’ attiude towards the christianns again

63%

Burliga B.

Studia Elbląskie

|

2011

|

vol. 12

149-168

PL

Artykuł poświęcony został problemowi postawy i polityki cesarza Marka Aureliusza (panował w l. 161–180 po Chr.) wobec chrześcjian, w oparciu o jego słynny duchowy pamiętnik – funkcjonujący w polskiej literaturze naukowej i kulturze pod tytułem "Rozmyślania". Punktem wyjścia rozważań jest uznawana powszechnie słuszna obserwacja, że Marek Aureliusz był jednym z najbardziej wrażliwych, szlachetnych i prawych ludzi, jacy w przeciągu kilkuwiekowej historii Imperium Romanum zasiadali na tronie cesarskim. U wielu badaczy budził jednak zdziwienie fakt, że to właśnie za rządów tego szlachetnego cesarza-filozofa, człowieka łagodnego i hołdującego, mającemu tak wiele na pierwszy rzut oka wspólnego z filozofią chrześcijańską, stoicyzmowi, doszło do poważniejszych prześladowań chrześcijan, głównie w Galii (Lugdunum, dzisiaj: Lyon) – w roku 177. Niniejszy artykuł jest próbą wyjaśnienia sprzeczności, jak możliwe było, aby człowiek o tak ogromnej wrażliwości i kulturze osobistej mógł pozwolić na wspomniane akty represji.

EN

This article is devoted to the problem of Emperor Marcus Aurelius' (reigned 161-180 after Christ) attitude and policy towards Christians, based on his famous spiritual diary - which has been preserved in Polish scholarly and cultural literature under the title of "Meditations". The starting point for the deliberations is the commonly accepted observation that Marcus Aurelius was one of the most sensitive, noble and upright men to have sat on the imperial throne in the history of the Roman Empire for several centuries. However, many scholars have been surprised to learn that it was during the reign of this noble emperor-philosopher, a gentle man who was a proponent of Stoicism, which at first sight had so much in common with Christian philosophy, that major persecutions of Christians took place, mainly in Gaul (Lugdunum, today: Lyon) in 177. This article is an attempt to explain the contradiction of how it was possible for a man of such great sensitivity and personal culture to allow the aforementioned acts of repression.

6

Bóg jako ojciec według Apokalipsy św. Jana

63%

Kiejza A.

The Biblical Annals

|

2002

|

vol. 49

|

issue 1

129-146

PL

Immagine generale di Dio nel libro dell’Apocalisse non sembra di portare gli elementi della Sua paterna bontà, secondo presentazione che si trova nei Vangeli. Dio di Apocalisse, seduto sul trono, sembra di essere fuori della storia umana. Eppure, nonostante questa prima e prevalente impressione, Dio rimane padre, anche per l’autore di Apocalisse. In questo libro Dio viene chiamato padre cinque volte. Lo chiama così Cristo stesso (Ap 2, 28; 3, 5. 21) e Cristiani (1, 6; 14, 1). Dio è chiamato padre di Cristo in maniera diretta. Questa relazione è naturale. I cristiani non Lo chiamano „Padre nostro” ma padre di Gesù. Di questo fatto può sembrare che non Lo roconoscono come padre di loro stessi. Analisi dei testi, dove ricorre il termine pate¯r rivolto a Dio, ci fa vedere che Gesù, grazie alla sua morte, fa entrare i cristiani nel circolo della paterna presenza di Dio. Per ora questa si attua, tramite rivelazione, nella promessa di piena comunità pronta a verificarsi nella realtà escatologica. I cristiani, parlando di padre di Gesù, Lo riconoscono come tale anche per loro stessi, anche se in maniera più implicita. Alla fine del libro, quando − secondo la visione profetica dell’autore si compie la storia del mondo – c’è una immagine di Dio che nella realtà celeste acetta i cristiani vincitori nella vita eterna. E proprio in questo momento loro vengono chiamati „i suoi figli” (Ap 21, 7), di ciò si arriva alla conclusione che Lui è loro Padre. Dio, secondo Apocalisse, è Padre quando compie il suo piano salvifico nella storia del mondo e lo rimane ancora più chiaramente nella realtà escatologica.

7

Las asociaciones de los cristianos en la Iglesia primitiva

63%

Kantor R.

Vox Patrum

|

2008

|

vol. 52

|

issue 1

385-409

PL

W naturze człowieka jest zakorzeniona tendencja do zrzeszania się, po to, by osiągnąć wspólne cele. Pośród Rzymian to dążenie było manifestowane już od czasów monarchii i identyfikowało się w zakładaniu stowarzyszeń - collegia. Religia była jednym z fundamentalnych motywów zakładania stowarzyszeń. Stąd nie brakowało religijnych grup (collegia, amicitia, convictus, curia, magisterium, schola, sodalitium, etc.), które dysponowały miejscem sprawowania kultu oraz miały swoją strukturę hierarchiczną. W Imperium Rzymskim nie brakowało także stowarzyszeń pogrzebowych - Collegia tenuiorum. Tenuiores, byli to ludzie dysponujący niewielkimi zasobami ekonomicznymi, którzy zrzeszali się, czcząc jakieś bóstwo i zapewniając sobie w ten sposób godny pochówek. Do stowarzyszeń pogrzebowych zaliczano także Collegia domestica. Należeli do nich niewolnicy i libertyni bogatych rodzin, którzy płacąc miesięczne składki do wspólnej kasy i czcząc bożki larów, zapewniali sobie pochówek we wspólnym miejscu. Collegia chrześcijańskie pojawiają się także jako stowarzyszenia o charakterze religijnym. Nie brak autorów, jak m.in. Wilken, Benko czy De Rossi, którzy uważali, że pierwsze grupy chrześcijańskie imitowały model stowarzyszeń pogrzebowych. Kościół począwszy od III w. posiadał cmentarze i domy, które mógł wykorzystywać dla swoich celów. Większość grup chrześcijańskich w dużej mierze było jednak uzależnionych od osób bogatych, którzy pełnili funkcje patronów. Mówiąc o stowarzyszeniach w pierwszych wiekach chrześcijaństwa, nie sposób pominąć stowarzyszeń kapłańskich. Pierwsze z nich spotykamy w Jerozolimie. Dzieje Apostolskie opowiadając okoliczności powołania „Siedmiu”, milczą na temat pochodzenia prezbiterów. Ci pojawiają się, kiedy Kościół antiocheński przekazuje im pieniądze dla ofiar głodu, jaki panował wówczas w Judei. Prezbiterzy jawią się jako depozytariusze i administratorzy owej kolekty. Na soborze w Jerozolimie prezbiterzy wykonują także funkcję sędziów rozstrzygających sporne kwestie. Z kolei w epoce po-apostolskiej jawią się oni jako senat Boży i otaczają biskupa. Stowarzyszenia, w jakich zrzeszali się pierwsi chrześcijanie, nie były strukturą nową w znaczeniu oryginalności, nie były czymś wymyślonym przez chrześcijan. Ci jednak dokonując ich adaptacji, nadali im nowy wymiar.

8

"Religio" e "pietas" nell'età classica. Incontri e scontri tra pagani e cristiani

63%

Covolo E. d.

Vox Patrum

|

2006

|

vol. 49

125-134

EN

BRAK

9

Od „Arabskiej Wiosny” do „koptyjskiej zimy”: chrześcijański głos z Egiptu

63%

Woźniak M.

Orientalia Christiana Cracoviensia

|

2014

|

vol. 6

EN

Constituting a ten per cent minority within Egypt’s population of 80 million, orthodox Copts are the largest Christian community in the Middle East and North Africa region. Their relations with the Muslim majority have never been without tension. However, the revolution, which began on February 11, 2011, and brought to an end Hosni Mubarak’s thirty-year rule, reunited the followers of these two religions for a while. The fundamentalists’ takeover in 2012 worsened the Copts’ situation: the Maspero massacre, the burning of churches i.e. in Sul and Idfu, attacks on nuns, Salafist anti-Christian propaganda as well as controversies around reconversion from Islam to Christianity all illustrated the deepening crisis. The death of Patriarch Shenouda III and the necessity to choose a new spiritual leader makes the Copts’ position even more difficult.

PL

Stanowiący około 10-procentową mniejszość w ponad 80-milionowym Egipcie, ortodoksyjni Koptowie są najliczniejszą chrześcijańską wspólnotą w regionie Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej. Ich relacje z muzułmańską większością nigdy nie były pozbawione napięć, jednak rewolucja, która 11 lutego 2011 roku przyniosła kres 30-letnich rządów Husniego Mubaraka, na krótko zbliżyła wyznawców dwóch wielkich religii do siebie. Wraz z dojściem do władzy fundamentalistów muzułmańskich w 2012 roku sytuacja Koptów wyraźnie się pogorszyła: masakra w Maspiro, podpalenia kościołów m.in. w Sul oraz Idfu, ataki na siostry zakonne, salaficka propaganda antychrześcijańska, wreszcie kontrowersje wokół rekonwersji z islamu na chrześcijaństwo są na to dowodem. Śmierć patriarchy Szinudy III i konieczność wyboru nowego przywódcy duchowego czyni położenie Koptów jeszcze trudniejszym.

10

Wolność religijna w kontekście chrześcijańskich mniejszości religijnych w regionie MENA

63%

Salamon J.

Colloquia Theologica Ottoniana

|

2021

|

vol. 37

189-204

EN

The aim of this article is to analyse the religious, social, and political situation of Christians in Muslim countries in the MENA region (North Africa and the Middle East). The first part of this article presents considerations and definitions. In addition to the historical outline, information relating to the contemporary situation during the COVID-19 pandemic is presented. The focus of the research was to answer the question of how the situation of Christians has changed. Did the restrictions introduced affect the celebration of religious practices? Were Christians discriminated against in accessing health care and social assistance? Attention was also paid to the statistical data published both by the Christian non-profit organisation “Open Doors” and by the American non-profit organisation “Freedom House.” This article uses the historical method, also known as the genetic method. Its main purpose is a chronological description of the evolution of the status of religious minorities in Muslim countries. A comparative method devised by Arendt Lijphart was also used. Romanian religious scholar Mircea Eliade was also a proponent of combining the comparative and historical methods. Eliade believed that religious studies should use two mutually complementary methods: the phenomenological description of religious structures and the historical-comparative method – a holistic approach to religion. In the context of research, the general concept of man, according to which he is a religious being (“homo religiosus”), is relevant. Reference was made to relevant Spanish-language. The last part of the article compares the persecution of Christians with the phenomenon of Islamophobia to show the similarities or differences between the two negative phenomena.

PL

Celem artykułu było przedstawienie sytuacji religijno-społeczno-politycznej chrześcijan w państwach muzułmańskich w regionie MENA (Afryka Północna i Bliski Wschód). W pierwszej części artykułu zaprezentowano oprócz definicji, zarys historyczny i informacje odnoszące się do sytuacji w okresie pandemii koronawirusa. W konsekwencji podstawą było uzyskanie w toku badań odpowiedzi na pytanie, jak zmieniła się sytuacja chrześcijan. Czy wprowadzone obostrzenia wpłynęły na celebrację praktyk religijnych? Czy chrześcijanie byli dyskryminowani w dostępie do opieki zdrowotnej oraz pomocy społecznej? Zwrócono także uwagę na dane statystyczne publikowane zarówno przez chrześcijańską organizację non-profit „Open Doors”, jak i przez amerykańską organizację non-profit „Freedom House”. W artykule wskazane było zastosowanie metody historycznej zwanej również metodą genetyczną. Jej głównym celem jest chronologiczny opis ewolucji statusu mniejszości religijnych w państwach muzułmańskich. Zastosowana została także metoda komparatystyczna (porównawcza) Arendta Lijpharta. Rumuński religioznawca Mircea Eliade także był propagatorem łączenia metody porównawczej z historyczną. Eliade uważał, że religioznawstwo powinno stosować dwie wzajemnie dopełniające się metody: fenomenologiczny opis struktur religijnych oraz metodę historyczno-porównawczą, holistyczne podejście do religii. W kontekście badań znaczenie ma ogólna koncepcja człowieka, zgodnie z którą jest on istotą religijną („homo religiosus). Nawiązano do przedmiotowej literatury hiszpańskojęzycznej. W ostatniej części artykułu porównano prześladowania chrześcijan z zjawiskiem islamofobii celem ukazania podobieństw i wykazania różnic między obydwoma negatywnymi zjawiskami.

11

Chrystianizacja i romanizacja elit w rzymskiej Edessie

63%

Jędrzejewska D.

Vox Patrum

|

2020

|

vol. 73

25-48

EN

In the pre-Roman history of Edessa and Osrhoene, the role of the local elites, gathered around the royal court, was clearly visible. By this time, Edessean upper classes were strongly influenced with Iranian culture. In the process of incorporation of Osrhoene into Roman Empire, the elites of Edessa took over some Roman cultural models, and their representatives participated in the local administration already after the fall of the Abgarid dynasty in 242 BC. This article aims to trace in sources concerning the history of Edessa references to the local aristocracy. Apparently this group continued to play a role after the transformation of the kingdom into a province, but remained in the shadow of dynamically developing ascetic Syrian Christianity. The elites of Edessa are associated with the figure of Bar Daisan, whose teachings and sect called the Bardezanites survived at least until the fifth century; probably the same circles preserved and modelled the record of conversion of the King of Edessa (S. Brock's theory), which was generally accepted by the inhabitants of the city. Although the sources mention the elites of Edessa occasionally and reluctantly, the most important tradition associated with them - the legend of the conversion of the city - became the factor that made Edessa famous in the Roman world.

PL

W przedrzymskiej historii Edessy i Osrhoene wyraźnie rysowała się rola lokalnych elit, skupionych wokół królewskiego dworu. Warstwa ta była silnie przesiąknięta kulturą irańską. W procesie przechodzenia Osrhoene do rzymskiej strefy wpływów, elity Edessy przejmowały do pewnego stopnia rzymskie wzorce kulturowe, zaś ich przedstawiciele piastowali stanowiska w lokalnej administracji już po upadku dynastii Abgarydów w 242 roku po Chr. Niniejszy artykuł ma na celu prześledzenie w źródłach dotyczących historii Edessy wzmianek na temat lokalnej arystokracji. Wskazują one, że warstwa ta nadal odgrywała pewną rolę po zamianie królestwa w prowincję, pozostając jednak w cieniu coraz prężniej rozwijającego się ascetycznego nurtu syryjskiego chrześcijaństwa. Z elitami Edessy związana jest postać Bar Daisana, którego nauki i sekta zwana Bardezanitami przetrwały co najmniej do V wieku; prawdopodobnie te same kręgi przechowywały i modelowały przekaz o nawróceniu króla Edessy (teoria S. Brocka), który została przyjęty przez ogół mieszkańców miasta. Mimo iż zachowane źródła wzmiankują elity Edessy niechętnie i zdawkowo, najważniejsza ze związanych z nimi tradycji – legenda o nawróceniu miasta – stała się czynnikiem, który rozsławił Edessę w rzymskim świecie.

12

Chrześcijanie i poganie. Rozkład sił w senacie rzymskim pod koniec IV wieku

51%

Piechocka-Kłos M.

Studia Warmińskie

|

2013

|

issue 50

283-293

PL

W świadomości ludzi żyjących w późnym cesarstwie rzymskim, społeczeństwo było strukturą, gdzie o pozycji i wpływach decydowała hierarchia godności. Zatem wybór na senatora w antycznym świecie wiązał się z ogromną nobilitacją, o którą warto było zabiegać. Ponadto pod koniec IV wieku na terenie cesarstwa, również w senacie rzymskim obok siebie istniały, spłatały się i przenikały siebie wzajemnie wpływy pogańskie i chrześcijańskie. W artykule przedstawiono rozkład sił pogańskich i chrześcijańskich w Kurii Rzymskiej w późnej starożytności, głównie za panowania Walentyniana II i Teodozjusza I, w oparciu o List 72 [17] autorstwa Ambrożego, poemat heksametryczny Przeciw Symmachowi Prudencjusza oraz Historię nową Zosimosa. Skąpe informacje na ten temat znajdujemy jedynie we fragmentach wymienionych dokumentów. Bez wątpienia obiektywne i bezstronne przeanalizowanie tej kwestii przysparza trudności, ponieważ źródła starożytne traktujące tą problematykę należy uznać za niewystarczające.

EN

In the minds of people who lived in the late Roman Empire, society was a structure in which power and influence were determined by one’s position in the social hierarchy. Therefore, to be elected senator in the ancient world was highly ennobling – something worth great efforts to achieve. Moreover, the end of the 4th century was a time of coexistence and intertwining (also in the senate) of pagan and Christian influence. This paper presents the distribution of power and pagan and Christian influence in the Roman Curia in late antiquity, mainly during the reign of Valentinian II and Theodosius II, based on the Letter 72 [17] written by Ambrose, a hexametric poem Against Symmachus by Prudentius and Historia Nova by Zosimus. Scant information on the subject can be found only in a few fragments of these documents. Without doubt, an objective analysis of the issue is difficult because the ancient sources which deal with it cannot be regarded as sufficient.

DE

Im Bewusstsein der Menschen des späten römischen Kaiserreichs stellte sich die Gesellschaft als eine Struktur dar, in der die Hierarchie der Würde über Position und Einfluss entschied. Daher ging in der antiken Welt die Wahl zum Senator mit einer überaus großen Nobilität einher, die als erstrebenswert angesehen wurde. Darüber hinaus existierten heidnische und christliche Einflüsse nebeneinander, die sich gegenseitig durchdrangen und verwoben. Dieses geschah zum Ende des 4. Jahrhunderts auf dem Gebiet des Kaiserreichs und damit auch im römischen Senat. In diesem Artikel wird das Kräfteverhältnis der heidnischen und christlichen Einflüsse der Spätantike innerhalb der Römischen Kurie dargestellt. Dabei wird das Hauptaugenmerk auf die Zeit der Regentschaften Valentinians II. und Theodosius’ I. gelegt mit Bezug auf den Brief 72 [17] von Ambrosius, auf das hexametrische Gedicht Contra Symmachum von Prudentius sowie auf die Neue Geschichte von Zosimos. Ohne Zweifel bereitet eine objektive und unbefangene Analyse dieser Frage Probleme, denn die antiken Quellen, die diese Problematik behandeln, müssen für nicht ausreichend befunden werden.

13

Postawa chrześcijan Afryki Rzymskiej podczas aresztowania i uwięzienia

51%

Derdziuk E.

Vox Patrum

|

1984

|

vol. 6

81-100

EN

Der Artikel stutzt sich auf Informationen aus den Afrikanischen Akten und Martyrerpassionen und besteht pitel aus vier Kapiteln.

14

Męczeństwo jako paradoksalne świadectwo życia w aktach i pasjach męczenników

51%

Kozłowski J. M.

Vox Patrum

|

2006

|

vol. 49

307-318

EN

In ancient Christian literature (including the Acts of the Christian Martyrs), one can encounter many passages showing that the “eternal life” is not exactly the other life in the “world to come”, but a reality in which the Christian already participates during worldly existence.

15

Chrześcijanie i Europa jutra

51%

Królikowski J.

Sympozjum

|

2018

|

issue 1(34)

89-104

PL

Chrześcijaństwo wniosło głęboki wkład w ukonstytuowanie duchowej i kulturowej tożsamości Europy. Także dzisiaj jesteśmy powołani do tego, by właśnie jako chrześcijanie dać wymowne świadectwo naszej chrześcijańskiej obecności w Europie oraz dokonać jej odnowy i odbudowy. Także w teologii, która wniosła znaczący wkład w budowanie tożsamości europejskiej, musimy stawiać sobie pytanie o Europę jutra oraz wskazywać chrześcijanom sposoby uczestniczenia w jej kształtowaniu na miarę nowych wyzwań. Co mamy więc wszyscy czynić w przyszłej Europie, jakie ma być w niej nasze miejsce, jakie jest nasze europejskie powołanie? W tym miejscu zwracamy uwagę na następujące zadania stojące przed chrześcijanami: kształtowanie pozytywnej wizji człowieka, powołanie metafizyczne rozumu, odkrycie na nowo wartości, które kształtowały Europę w ciągu wieków, przywrócenie zasady uniwersalizmu, czynny udział w dziejach świata oraz obrona humanizmu ściśle związanego z wiarą.

EN

Christianity has contributed profoundly to the spiritual and cultural identity of Europe. Like in the past also today, as Christians we are appointed to bear meaningful testimony to our Christian inherence in Europe and to head for its renovation and reconstruction. Also in theology which has made a significant contribution to shape European identity, we have to ask about the Europe of tomorrow and show Christians how to participate in the process of shaping it so that it could face the challenges of tomorrow. What then shall we do in the future Europe? Where shall we find our place in it? What is our European vocation? Here we focus on the following tasks which Christians have to fulfill: the shaping of a positive vision of man, metaphysical vocation of the mind, rediscovering of the values which shaped Europe throughout the centuries, reestablishing of the principle of universalism, active participation in the history of the world and the defense of the humanism strictly connected with faith.

16

Zabytki cmentarne jako dokumentacja do życia zawodowego chrześcijan w starożytności

51%

Stopniak F.

Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne

|

1971

|

vol. 22

169-186

EN

-

17

Pedagogika religii wobec pluralizmu religijnego

51%

Słotwińska H.

|

vol. 61

|

issue 11: Katechetyka

005-023

EN

The article, treating of pedagogy of religion against religious pluralism, consists of three parts. In the first part the issue of religious pluralism is shown, in the secondthe search for a definition of religion is presented, and in the third - the possibilities of a global pedagogy of religion - “one world” are pointed to. The author shows the danger that religious pluralism poses to people who believe and profess one religion. The danger consists in a crisis of the faith, or even a loss of it (religious relativism and syncretism). She defines the properly understood religious pluralism and its degenerations; she also presents the teaching of the Teaching Authority of the Church on the dialog with non-Christian religions. Then as a serious obstacle in creating pluralist (global) theology of religion she mentions, among others, the lack of one, global definition of religion. Next, analyzing various propositions for pedagogy of religion in relation to religious pluralism, she decidedly states that “ultimately the way to Christians’ unity, to universal solidarity, leads through all Christian Churches getting closer to Christ, until they are fully united with Him”. And she points to Christ as the salutary center to which separated Christian Churches tend from all the directions. The supreme principle that should be followed in this tending towards Christ, who is the Way, Truth and Life - is earnest searching for the truth.

PL

Artykuł, traktujący o pedagogice religii wobec pluralizmu religijnego, składa się z trzech części. W pierwszej przybliżono zagadnienie pluralizmu religijnego, w drugiej - zaprezentowano poszukiwania dotyczące definicji religii, a w trzeciej wskazano możliwości globalnej pedagogiki religii - „jeden świat”. Autorka ukazuje niebezpieczeństwo, jakie niesie ze sobą dla ludzi wierzących i wyznających jedną religię pluralizm religijny. Jest nim: kryzys wiary, a nawet jej utrata (relatywizm religijny i synkretyzm). Określa właściwie pojęty pluralizm religijny oraz jego wynaturzenia, a także podaje naukę Urzędu Nauczycielskiego Kościoła na temat dialogu z religiami pozachrześcijańskimi. Następnie, jako poważną przeszkodę w tworzeniu pluralistycznej (globalnej) teologii religii wymienia, między innymi, brak jednej, globalnej definicji religii. Z kolei, analizując różne propozycje dla pedagogiki religii w stosunku do pluralizmu religijnego, zdecydowanie stwierdza, iż „ostatecznie droga do jedności chrześcijan, do uniwersalnej solidarności prowadzi przez zbliżanie się wszystkich Kościołów chrześcijańskich do Chrystusa, aż do pełnego zjednoczenia się z Nim”. I wskazuje na Chrystusa, jako zbawcze centrum, do którego podążają ze wszystkich stron rozdzielone od siebie Kościoły chrześcijańskie. Naczelną zasadą, jaką należy się kierować w tym zdążaniu ku Chrystusowi, który Jest Drogą, Prawdą i Życiem - jest szczere dążenie do poznania prawdy.

18

Religious freedom in the papacy of pope Benedict XVI. Seven years of interventions before the UN

45%

Riobó A.

Kościół i Prawo

|

2013

|

issue 2(15)

157-206

PL

Artykuł przedstawia najważniejsze aspekty interwencji dokonanych przez przedstawicieli Stolicy Apostolskiej przy ONZ, zmagającymi się z zagadnieniem wolności religijnej, w siedem lat po tym, jak Benedykt XVI został wybrany papieżem. W wielu częściach świata trudności związane z wolnością religijną wzrosły lub nabrały nowych form. Interwencje odnoszą się do zagadnień poruszanych podczas każdej debaty w konkretnej sprawie i w konkretnym momencie. Niemniej jednak, odznaczają się niezwykłą spójnością i pomagają zrozumieć, jak dyplomacja papieska promowała prawo do wolności religijnej w latach 2005-2012 i wyrażała myśli i priorytety Benedykta XVI jako Głowy Kościoła Katolickiego na poziomie międzynarodowych relacji.

19

„Lud «Koranu» – lud «Ewangelii»”. Norwid o genezie islamu i historii relacji chrześcijańsko-muzułmańskich

45%

Gadamska-Serafin R.

Tematy i Konteksty

|

2016

|

issue 6(11)

407-441

EN

In addition to the western Mediterranean culture, Cyprian Kamil Norwid’s cultural interests also include the world of Islam and the civilization of the East. As emerges from the poet’s surviving letters and notes, his interest focused mainly on the question of the origins of the Muslim religion and the centuries-old history of Christian-Muslim relations. As a descendant of King John III Sobieski , the victor over Turks at Vienna, and an avid reader of Jerusalem Delivered by Tasso, Norwid simply could not neglect this issue in his ruminations and studies. His notes on Islam in Album Orbis were illustrated with many graphics and drawings related to eastern themes. It seems that Norwid’s historical approach to Muslim issues was to a large extent shaped by some patristic sources, and first of all by writings of Saint John of Damascus, rather than by his contemporary scientific or travelogue orientalism.

20

Juden, Christen und der Gesalbte

38%

Naab E.

Teologia w Polsce

|

2021

|

vol. 15

|

issue 2

95-107

EN

The relationship between Jews and Christians is understood in the theology of St. Paul especially through the image of the olive tree. It speaks of the common root and the original (Jewish) and grafted (pagan) branches, but it does not speak of the trunk of the olive tree. Where is the place for Christ in this picture about Jewish roots and believers from Jews and Gentiles? In order not to deviate completely from the sense of Paul’s conception, we ask about the trunk of the olive tree. This emphasizes the permanent belonging of Christians to their Jewish origin and gives an impulse to understand the Christ-Messiah who is one in the Head and in the members.

PL

Relacja między Żydami i chrześcijanami w teologii św. Pawła pojmowana jest szczególnie poprzez obraz drzewa oliwnego. Jest tam mowa o wspólnym korzeniu i pierwotnych (żydowskich) i zaszczepionych (pochodzących z pogaństwa) odgałęzieniach, podczas gdy nie ma mowy o pniu drzewa oliwnego. Gdzie w tym obrazie o żydowskich korzeniach i wierzących z Żydów i pogan jest miejsce dla Chrystusa? Aby nie odchodzić całkowicie od niepawłowej koncepcji Chrystusa, pytamy o pień drzewa oliwnego. Tym samym zostaje podkreślona trwała przynależność chrześcijan do żydowskiego pochodzenia i do rozumienia pojmowania Mesjasza-Chrystusa, który jest jednym w Głowie i członkach.

DE

Das Verhältnis von Juden und Christen wird von der Theologie des Paulus, vor allem aus deinem Bild vom Ölbaum, verstanden. Dort ist von einer gemeinsamen Wurzel und ursprünglichen (jüdischen) und von aufgepfropften (aus dem Heidentum kommenden) Zweigen die Rede, während vom Stamm des Ölbaumes nicht gesprochen wird. Wo ist in diesem Bild für die jüdische Wurzel und die Gläubigen aus Juden und Heiden der Platz für Christus? Um nicht von einer gänzlich unpaulinischen christusfreien Konzeption auszugehen, wird nach dem Stamm des Ölbaumes gefragt. Damit wird die bleibende Zugehörigkeit der Christen zum jüdischen Ursprung betont und eine Anregung zum Verständnis des Messias-Christus gegeben, der einer in Haupt und Gliedern ist.

Refine search results

Chrześcijanie i żydzi w poezji staroarabskiej

Wspólne celebracje chrześcijan i niechrześcijan w Erfurcie. Z doświadczeń Kościoła w diasporze

Nowa ewangelizacja w Kościele

Chrześcijanie w Syrii i Libanie. Zmiany statystyczne w XX wieku

The emperors’ old clothes: Marcus Aurelius’ attiude towards the christianns again

Bóg jako ojciec według Apokalipsy św. Jana

Las asociaciones de los cristianos en la Iglesia primitiva

"Religio" e "pietas" nell'età classica. Incontri e scontri tra pagani e cristiani

Od „Arabskiej Wiosny” do „koptyjskiej zimy”: chrześcijański głos z Egiptu

Wolność religijna w kontekście chrześcijańskich mniejszości religijnych w regionie MENA

Chrystianizacja i romanizacja elit w rzymskiej Edessie

Chrześcijanie i poganie. Rozkład sił w senacie rzymskim pod koniec IV wieku

Postawa chrześcijan Afryki Rzymskiej podczas aresztowania i uwięzienia

Męczeństwo jako paradoksalne świadectwo życia w aktach i pasjach męczenników

Chrześcijanie i Europa jutra

Zabytki cmentarne jako dokumentacja do życia zawodowego chrześcijan w starożytności

Pedagogika religii wobec pluralizmu religijnego

Religious freedom in the papacy of pope Benedict XVI. Seven years of interventions before the UN

„Lud «Koranu» – lud «Ewangelii»”. Norwid o genezie islamu i historii relacji chrześcijańsko-muzułmańskich

Juden, Christen und der Gesalbte