Search results

1

Duszpaszterz w służbie komunii małżeńskiej

100%

Krajczyński J.

Ius Matrimoniale

|

2007

|

vol. 18

|

issue 12

113-144

EN

L'auteur en se rapportant à l’obligation dont parle CIC, can. 1063 n. 1-4, tâche de fixer la tâche du prêtre en matière de créer la communion conjugale. Tout d ’abord il montre les buts particuliers de cet activité, notamment: l’instruction des époux proches sur le fond, la valeur et la besoin du développement permanent de la communion conjugale; la p réparation des jeunes gens à vivre dans la communion matrimoniale et à e ntrer dans la relation intime avec La Sainte-Trinité; l’indication aux fidèles des moyens naturels et surnaturels de consolider la communion conjugale; le secours aux époux pour qu’ils peuvent approfondir avec succès son union singulière; l’aide pastorale aux mariages mixtes et aux époux qui sont dans une situation difficile au développement de leur communion personnelle. A la réalisation de ces tâches le prêtre peut se servir des moyens suivants: l’éducation; la préparation des fidèles à vivre au marriage; la cérémonie de la bénédiction nuptiale; les sacraments, avant tout l’Eucharistie et de la p enitence; la parole de Dieu; la prière conjugale; la prêtrise des mariages; la célébration commune des dimanches et des solennités religieuses et familiales; le servise du droit canonique; la visite pastorale; des exercices spirituels et des rencontres de formation pour les fiancés et les époux; des pèlerinages des marriages etc.

2

Ksiądz Józef Nierostek (1901-1943) Patriotyczny duszpasterz, redaktor i publicysta z Cieszyna

99%

Uljasz A.

Wieki Stare i Nowe

|

2016

|

vol. 10

|

issue 15

98-118

PL

Father Józef Nierostek descended from the Polish worker family from Zaolzie. Since 1926 until the outbreak of World War II he worked as a priest in the Evangelical Augsburg parish in Cieszyn, first by perfoming the function of a curate and then of an auxiliary parish priest. He performed his activities among the Evangelical young people and among the scouts. He took part in charitable activities. In the 1930s he was the editor of the periodicals “Głos Młodzieży Ewangelickiej” [“The Voice of the Evangelical Youth”] (Wisła-Cieszyn) and “Poseł Ewangelicki” [“The Evangelical Legate”] (Cieszyn). He wrote anti‑Hitler articles in these periodicals. In 1937 he published a school textbook devoted to the history of the Church which he wrote. Pastor Nierostek died in 1943 as a prisoner of the Majdanek concentration camp in Majdanek.

3

Książę Adam Stefan Sapieha Arcybiskup Metropolita Krakowski 1911-1951 jako duszpasterz

85%

Groblicki J.

Folia Historica Cracoviensia

|

1998

|

vol. 4

EN

The article presents the pastoral aspect of the service of Krakow Metropolitan Archbishop Prince Adama Stefana Sapieha.

PL

Artykuł przedstawia duszpasterski aspekt posługi księcia Adama Stefana Sapiehy Arcybiskupa Metropolity Krakowskiego.

4

Ks. Jan Wiśniewski (1876-1943)

85%

Wójcik W.

Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne

|

1963

|

vol. 6

279-294

5

Rola świadectwa w życiu i posłudze duszpasterzy w świetle nauczania Benedykta XVI

71%

Przygoda W.

Verbum Vitae

|

2015

|

vol. 27

251-274

EN

The objective of the Year for Priests proclaimed by Pope Benedict XVI was to urge priests to interior renewal and more incisive witness to the Gospel in today’s world. Although the witness to Christ and his Gospel is a common responsibility of all Christians, this primarily refers to the pastors. The central problem of this study was expressed in the question: What is the function of testimony in the life and mission of pastors? Its main source is the teaching of Pope Benedict XVI on the priesthood. The article consists of three parts: (a) the biblical basis of Christian witness (martyria); (b) the spiritual life of priests as a foundation of their testimony; and (c) several ways to implement martyria in the ministry of pastors.

6

Duszpasterz wobec wspomaganego samobójstwa

71%

Orzeszyna J.

Teologia i Moralność

|

2023

|

vol. 18

|

issue 2 (34)

69-84

EN

Not so long ago, just less than half a century ago, a Catholic funeral was denied to those who committed suicide. Today, however, in countries where euthanasia and especially so-called assisted suicide is legalised or tolerated, a whole new pastoral problem arises. Namely, it happens that people who choose assisted suicide ask at the same time for a priest to be present at their death. Some even ask for the Sacrament of the Anointing of the Sick to be administered to them before they take the lethal substance. The aim of this article is to highlight the issue of the pastoralist's attitude towards assisted suicide. First, the socio-cultural conditions favouring euthanasia will be introduced. Then, a distinction will be made between euthanasia and assisted suicide. Next, the position of the Catholic Church on the administration of the sacraments to persons who have decided to voluntarily shorten their lives will be presented. The conclusions of the analysis lead to a clarification of how accompanying persons contemplating assisted suicide by a chaplain is to be understood.

PL

Jeszcze nie tak dawno, bo niespełna pół wieku temu, odmawiano katolickiego pogrzebu osobom, które dopuściły się samobójstwa. Dzisiaj natomiast w krajach, w których jest zalegalizowana lub tolerowana eutanazja, a zwłaszcza tzw. wspomagane samobójstwo, pojawia się zupełnie nowy problem duszpasterski. Zdarza się mianowicie, że osoby, które decydują się na wspomagane samobójstwo, proszą jednocześnie, aby przy ich śmierci był obecny kapłan. Niektórzy nawet zwracają się z prośbą o udzielenie im sakramentu namaszczenia chorych, zanim zażyją śmiercionośny preparat. Celem artykułu jest zwrócenie uwagi na problem postawy duszpasterza wobec wspomaganego samobójstwa. Najpierw zostaną przybliżone społeczno-kulturowe uwarunkowania sprzyjające eutanazji, następnie dokonane rozróżnienie jej od wspomaganego samobójstwa. Dalej będzie przedstawione stanowisko Kościoła katolickiego w sprawie udzielania sakramentów osobom, które zdecydowały się na dobrowolne skrócenie sobie życia. Wnioski z analizy prowadzą do wyjaśnienia, jak należy rozumieć duszpasterskie towarzyszenie osobom rozważającym wspomagane samobójstwo.

7

Gospodarowanie zasobami ludzkimi a duszpasterstwo

71%

Lipiec D.

Roczniki Teologiczne

|

2015

|

vol. 62

|

issue 6: Teologia pastoralna

69-82

EN

Human resource management is a process which aims at providing competent employees in certain positions to organizations. In the pastoral care it mainly means the help in discovering the spiritual vocation and the preparation and improvement of those who implement the pastoral ministry. The application of the principles developed by economics can contribute to making the better use of the potential of priests and to improving the efficiency of their actions. Human resource management in the pastoral care is connected with its planning. These are the processes which intermingle and determine one another. The care for the constant formation of presbyters and the more profound recognition of their objectives in the ministry should be correlated with the pastoral planning.

PL

Gospodarowanie zasobami ludzkimi jest procesem zmierzającym do zapewnienia organizacji kompetentnych pracowników na określonych stanowiskach. W duszpasterstwie oznacza on głównie pomoc w odkryciu powołania duchownego oraz przygotowanie i doskonalenie realizujących posługę pastoralną. Zastosowanie zasad wypracowanych przez nauki o zarządzaniu może przyczynić się do lepszego wykorzystania potencjału duszpasterzy oraz podniesienia efektywności ich działalności. Gospodarowanie zasobami ludzkimi w duszpasterstwie wiąże się z jego planowaniem. Są to procesy wzajemnie się przenikające i warunkujące. Troska o formację stałą prezbiterów i coraz pełniejsze poznawanie ich celów w ramach posługi powinno być skorelowane z planami duszpasterskimi.

8

Wychodźstwo polskie a struktury duszpasterstwa polskojęzycznego

71%

Necel W.

|

2018

|

vol. 27

|

issue 3

139-147

EN

Polish-speaking Roman-Catholic pastoral care outside Poland is in most cases based on its own specific structures. Their foundations were laid by the episcopate of interwar Poland. Nowadays in Polish-speaking pastoral centers often three generations gather on the Sunday Mass. This situation puts the chaplain in specific language challenges, including the use of local language in contacts with children and the youth. The way of communicating the truths of faith, liturgical singing and the preservation of customs must also be adapted to such a diverse audience.

9

Przy łóżku chorego

71%

Grześkowiak J.

Roczniki Liturgiczno-Homiletyczne

|

2009

|

vol. 1

133-169

DE

Jede ernste Krankheit verändert die Lebenseinstellung des Patienten und führt zu einer tiefen Krise bei ihm und oft auch bei seinen Angehörigen. Christliche Seelsorge geschieht im Auftrag Jesu Christi. Wie kann der Seelsorger, insbesondere der Krankenhausseelsorger, Wünsche, Bedürfnisse und Aufträge der Kranken erkennen, zu denen er kommt – im Krankenhaus meist unbekannt, oft ungerufen? Wer ist er in den Augen des Patienten? Welcher Art Helfer kann er ihnen werden? Wie kann er ihnen im Leid beistehen, ihre geistlichen Bedürfnisse aufnehmen, sie begleiten? Dieser Aufsatz möchte den Krankenseelsorgern Anregungen geben, über ihre Patientenbeziehungen, ihre Erfahrungen mit sich selbst und ihre Aufgaben den Kranken gegenüber nachzudenken. Er betrachtet die seelischen und religiösen Vorgänge in der Zeit der Krankheit und die theologischen und psychologischen Aspekte der pastoralen Praxis. Es wurden hier vor allem die Themen dargestellt, die fast immer beim Krankenbesuch angesprochen werden, egal wo die Kranken leiden, im Krankenhaus oder daheim. Bei der Begegnung mit den schwer kranken Patienten wird man immer mit den bohrenden Fragen konfrontiert: „Warum Leid? Warum gerade ich? Wo bleibt Gott im Leid dieser Welt?“ Der Autor versucht eine christliche Antwort aus der Sicht der heutigen Theologie zu geben: Leid ist der Preis der Freiheit und der Liebe. Gott hat durch die Menschwerdung seines Sohnes sich selbst in das Leid begeben und damit die Menschen und das Leid erlöst. So wurde die Frage nach dem „Warum“ auf die Frage nach dem „Wozu“ des Leidens hin geöffnet (Teil I). Im Verhalten des Seelsorgers am Krankenbett ist eine Orientierung am Leben und an der Lehre Jesu entscheidend. Er hat die damalige Tragik der Krankheit überwunden und hat sich den Kranken und Leidenden vorbehaltlos zugewendet, ihrer mit Liebe angenommen und viele von ihnen geheilt. Die Heilung der Kranken und die Verkündigung des Reiches Gottes gehören bei Jesus eng zusammen. Jesus hat sich auch mit den Kranken identifiziert (Mt 25,36) und damit seinen Jüngern gezeigt, dass Krankheit Solidarität und Liebe erfordert (Teil II). Teil III schildert die Hauptaufgaben des Krankenseelsorgers, zu denen gehören: – Kranke ohne missionarische Absicht besuchen und sie „auf der gleichen Augenhöhe“ begleiten; – aufmerksam zuzuhören; – sie trösten und ihnen Zuspruch geben; – ihnen bewusst machen, dass das Leid die Teilhabe am Leiden und am Erlösungswerk Christi ist; – mit Kranken und für die Kranken beten. Die höchste Stufe der Krankenseelsorge, d.h. die Sakramentenspendung (Versöhnung, Krankensalbung, Hl. Kommunion und Eucharistie mit den Kranken) wurden im Artikel wegen des Platzmangels bewusst ausgeklammert. Das fundamentale Prinzip beim Krankenbesuch ist: Ich gehe zum Kranken, nicht um ihm Christus zu bringen; Jesus ist schon da – in ihm, in seinem Leid.

10

Stała formacja prezbiterów do duszpasterstwa rodzin wyzwaniem nowej ewangelizacji

57%

Polak M.

Teologia i Moralność

|

2016

|

vol. 11

|

issue 2(20)

135-148

EN

The permanent formation of priests for pastoral care of families is a continuation of seminary formation. It is one of the elements of pastoral identity of a priest and an urgent challenge of the new evangelization. The priestly formation is ultimately a self-formation. This article presents the issue of the permanent formation of priests for the pastoral care of families. It reveals the essence, principles, objectives of this formation, and methods for the implementation. The article is based on the official teaching of the Church and theological literature.

PL

Formacja stała prezbiterów do duszpasterstwa rodzin jest kontynuacją formacji seminaryjnej. Jest ona jednym z elementów pastoralnej tożsamości prezbitera i ważnym wyzwaniem nowej ewangelizacji. Stała formacja prezbitera jest ostatecznie autoformacją. Niniejszy artykuł przedstawia zagadnienie stałej formacji prezbitera do duszpasterstwa rodzin. Ukazuje istotę tej formacji, jej zasady, cele, zadania i formy realizacji. Źródła opracowania stanową oficjalne wypowiedzi Kościoła oraz literatura przedmiotu.

11

„Amoris laetitia” wyzwaniem dla duszpasterzy wobec osób żyjących w związkach niesakramentalnych

57%

Ostaszewski M.

Studia Elbląskie

|

2022

|

vol. 23

319-335

EN

In Holy Father Pope Francis’ apostolic exhortation Amoris laetitia the idea of contemporary married couples facing up problems is clearly visible. What is underlined is the issue of accompanying the people in their everyday hardships. The Pope emphasizes that the matter of couples living in non-sacramental relationships is difficult for the Church. In his teaching Francis highlights and encourages to talk with those, whose life situation is inappropriate.He encourages priests to introduce those people to good that flows from the Gospel, so they could live according to and feed on God’s Word. In such situations a lot of patience and careis needed to unite those human beings both with their loving God and the joy that derives from the Gospel. The amount of civil divorces has been growing lately, which, consequently, leads toincreasing number of cohabitations, such as partnerships and non-sacramental relationships. This problem was already noticed by the Pope Paul VI in his Humanae vitae Encyclical, where he encouraged priests to create ministries connected to families, which was supposed to improve the conditions of this social group. Furthermore, one cannot imagine the suffering of such people, whose situation is improper to the church’s teaching. The Church Community, following evangelical requirements, cares about spreading the neighbourly love to such people, following Jesus’ teaching mentioned in the Bible (cf. Mt 22,39). Every christened person is brother and sister in faith. It is worth introducing into pastoral care different means of helping those people feel included in community of faith. Pastoral discernment is imperative in determining their participation in liturgical and prayer life. There is a need to provide conditions, in which they do not feel separated or excluded from the Church, but let them feel that Church is their mother who wishes to care for them and support them in their Bible-based life (cf. AL 299). All christenedpeople belong to one community believing in Jesus Christ. That is why the Pope Francis in his teaching states very clearly the importance of accompanying those Church members. Immense pastoral care is a great impulse for those who are lost in their life situations and are not able to find the way out on their own.

PL

W adhortacji apostolskiej Amoris laetitia Ojca Świętego Franciszka, widać bardzo mocne przylgnięcie do problemu, z jakim spotykają się współczesne małżeństwa. W sposób szczególny na pierwszy plan wysuwa się zagadnienie towarzyszenia takim ludziom na trudnej dla nich drodze życia. Papież Franciszek podkreśla, że zaistniała sytuacja osób żyjących w związku niesakramentalnym jest dla Kościoła czymś trudnym. W swoim nauczaniu Papież Franciszek podkreśla i zachęca do prowadzenie dialogu z tymi, których sytuacja życiowa jest nieprawidłowa. Zachęca duszpasterzy do tego, aby takim ludziom wskazywać dobro, jakie płynie z Ewangelii, aby mogli żyć i karmić Słowem Bożym. W takich sytuacjach potrzeba jest dużej cierpliwości i dbałości nad doprowadzeniem tych osób do spotkania z miłującym Bogiem i do radości, która wypływa z Ewangelii. W ostatnich latach można zauważyć rosnącą liczbę rozwodów cywilnych co w konsekwencji powoduje wielki wzrost tak zwanych wolnych związków czyli partnerskich i związków niesakramentalnych. Ten problem zauważył już papież Paweł VI w encyklice Humanae vitae, gdzie zachęcał do tworzenia duszpasterstw związanych z rodziną, co miało wpłynąć na poprawę kondycji tej komórki społecznej. Nie można sobie wyobrazić również cierpienia takich osób, których sytuacja wobec nauczania kościoła jest nieodpowiednia. Wspólnota Kościoła, idąc za wymaganiami ewangelicznymi, troszczy się o to również, aby wobec takich ludzi kierować miłość bliźniego jak naucza o tym Jezus w Ewangelii (Por. Mt 22,39). Każda osoba ochrzczona jest bratem i siostrą w wierze. Warto zatem wprowadzać w duszpasterskie rozwiązania różnego rodzaju sposoby, które pomogą takim osobom czuć się włączonym we wspólnotę wiary. Ważne jest zatem rozeznanie duszpasterskie w kwestii sposobu ich uczestniczenia w życiu liturgicznym i modlitewnym Kościoła. Potrzeba jest doprowadzić do tego, aby nie czuli się oni oddaleni czy odłączeni od Kościoła, ale by mogli odczuwać to, ze Kościół jest ich matką, która chce troszczyć się o nich i podtrzymywać ich w dążeniu życia Ewangelią (Por. AL 299). Wszyscy ludzie ochrzczeni należą do jednej wspólnoty wierzących w Jezusa Chrystusa. Dlatego Ojciec Święty Franciszek w swoim nauczaniu bardzo mocno podkreśla przede wszystkim towarzyszenie takim członkom Kościoła. Przejaw duszpasterskiej troski Kościoła daje wielki impuls dla tych, którzy często w swoich sytuacjach są pogubieni oraz nie potrafią sami znaleźć wyjścia z tego problemu.

12

Posługa Kościoła wobec młodzieży na przykładzie diecezji opolskiej

57%

Sadlak R.

Roczniki Teologiczne

|

2019

|

vol. 66

|

issue 6: Teologia pastoralna

193-211

EN

The Synod of the Bishops concerning youth ministry, which took place in 2018, points out that pastoral ministry conducted among young people should take place primarily on the parish level as part of the ordinary ministry. However, salutary activity of the Church among youth requires also the presence of extraordinary, categorical ministry elements, which should happen through proper preparation of the priest himself and the animators that are helping him. Such activity can contribute to effectiveness of conducted pastoral actions. Without doubts it seems that the vision and strategy of ministry conducting on the level of diocese, deanery and parish, as well as the knowledge of spiritual condition of young people, their difficulties and living environment are necessary. The youth ministry in the Diocese of Opole is trying to answer to this challenges and through various types of initiatives and Christian constant formation desires to help the young people and accompany them to the meeting with the person of Jesus Christ.

PL

Synod Biskupów dotyczący duszpasterstwa młodzieży, który odbył się w 2018 roku, zauważa, iż posługa pastoralna prowadzona wśród ludzi młodych powinna odbywać się przede wszystkim na poziomie parafii w ramach duszpasterstwa zwyczajnego. Jednak działalność zbawcza Kościoła wśród młodzieży wymaga także obecności elementów duszpasterstwa nadzwyczajnego, co ma dokonywać się poprzez odpowiednie przygotowanie samego duszpasterza i pomagających mu animatorów. Takie działanie może przyczynić się do efektywności prowadzonych działań pastoralnych. Niewątpliwie konieczne wydają się również: wizja, strategia prowadzenia duszpasterstwa na szczeblu diecezji, dekanatu i parafii, a także znajomość kondycji duchowej młodego człowieka, jego trudności oraz środowiska życia. Duszpasterstwo młodzieży diecezji opolskiej stara się na te wyzwania odpowiedzieć i poprzez różnego rodzaju inicjatywy oraz chrześcijańską formację stałą pomaga młodym i towarzyszy im w spotkaniu z osobą Jezusa Chrystusa.

13

Model i wzór osobowy księdza parafialnego w interpretacji socjologicznej i w wyobrażeniach katolików dorosłych w Polsce na przełomie XX i XXI wieku

50%

Baniak J.

Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie

|

2023

|

vol. 30

167-197

EN

The presented article consists of two parts: theoretical and empirical. In the theoretical part, the author shows two issues: the methodological assumptions of the research undertaken in the article and the sociological interpretation of the model and personal pattern of the priest on duty in a parish. In the empirical part, he shows and analyzes from a sociological point of view the ideas of adult Polish Catholics regarding the model and personal pattern of a priest working in a parish. In the empirical part, I show and analyze, from a sociological point of view, the ideas of adult Polish Catholics regarding the model and personal pattern of a priest working in a parish. In the imagination of Catholics, there are their attitudes and assessments, including the attitude of such priests to the model of a priest that is valid (functions) in the Roman Catholic Church. The basis for this analysis are the results of surveys carried out by sociologists in the past and present century in rural and urban parishes. These studies have shown that the community model and personal pattern of the priest serving in a parish postulated theological doctrine of the institutional Church. In many aspects it differs from the official model, which is indicated by the views of the surveyed adult Catholics directly regarding this model. This difference is confirmed by the results of the sociological research presented here. The attitudes and assessments of the surveyed adult Catholics regarding the model and personal pattern of the priest who serves in a parish were sometimes significantly by their personal and social characteristics and the parish environment (the type of parish – rural and urban), as well as the specificity of the local community. Positive and negative (critical) assessments of the respondents regarding the model of the priest serving in a parish were also closely related to their global attitude to faith in God and religious practices.

DE

Der vorliegende Artikel besteht aus zwei Teilen: einem theoretischen und einem empirischen. Im theoretischen Teil zeigt der Autor zwei Themen auf: die methodischen Annahmen der in diesem Artikel durchgeführten Forschung und die soziologische Interpretation des Modells und des persönlichen Musters eines Pfarrers. Im empirischen Teil zeigt und analysiert er aus soziologischer Sicht die Wahrnehmungen erwachsener polnischer Katholiken in Bezug auf das Modell und das persönliche Verhaltensmuster eines Pfarrers. Zu diesen Wahrnehmungen gehören auch Einstellungen und Bewertungen, die sich auf die Haltung der Pfarrer gegenüber dem in der römisch-katholischen Kirche geltenden Priestermodell beziehen. Grundlage für diese Analyse sind die Ergebnisse von Umfragen, die Soziologen im vergangenen und im gegenwärtigen Jahrhundert in ländlichen und städtischen Pfarreien durchgeführt haben. Diese Studien haben gezeigt, dass das Umwelt- und Persönlichkeitsmodell des Pfarrers, wie es von erwachsenen polnischen Katholiken dargestellt wird, nicht mit dem in der theologischen Lehre der institutionellen Kirche postulierten Priestermodell identisch ist. Es unterscheidet sich in vielen Aspekten und Strängen vom offiziellen Modell, wie die Wahrnehmung der befragten erwachsenen Katholiken zu diesem Modell ausdrücklich zeigt. Dieser Unterschied wird durch die Ergebnisse der hier vorgestellten soziologischen Forschung bestätigt. Die Einstellungen und Bewertungen der befragten erwachsenen Katholiken zum Leitbild und zum persönlichen Leitbild des Pfarrers unterscheiden sich zum Teil deutlich nach persönlichen und sozialen Merkmalen und sind abhängig vom Umfeld der Pfarrei (von der Art der Pfarrei - ländlich und städtisch) sowie von den Bedingungen der örtlichen Gemeinschaft. Die positiven und kritischen Einschätzungen der Befragten zum Modell und persönlichen Vorbild des Pfarrers standen auch in engem Zusammenhang mit ihrer globalen Einstellung zum Glauben an Gott und zur religiösen Praxis.

PL

Prezentowany artykuł składa się z dwóch części: teoretycznej i empirycznej. W części teoretycznej autor ukazuje dwie kwestie: metodologiczne założenia badań podjętych w artykule i socjologiczną interpretację modelu i wzoru osobowego księdza parafialnego. W części empirycznej ukazuje i analizuje z socjologicznego punktu widzenia wyobrażenia dorosłych katolików polskich dotyczące modelu i wzoru osobowego księdza parafialnego. W tych wyobrażeniach mieszczą się postawy i oceny obejmujące nastawienie księży parafialnych do modelu kapłana obowiązującego w Kościele Rzymskokatolickim. Podstawę dla tej analizy stanowią wyniki badań ankietowych, które zostały zrealizowane przez socjologów w minionym i obecnym wieku w parafiach wiejskich i miejskich. Badania te wykazały, że środowiskowy model i wzór osobowy księdza parafialnego ukazywany przez dorosłych katolików polskich nie jest identyczny z modelem kapłana postulowanym w doktrynie teologicznej Kościoła instytucjonalnego. W wielu aspektach i wątkach różni się on od modelu oficjalnego, na co wskazują wyobrażenia badanych katolików dorosłych dotyczące wprost tego modelu. Różnicę tę potwierdzają wyniki prezentowanych tu badań socjologicznych. Postawy i oceny badanych katolików dorosłych dotyczące modelu i wzoru osobowego księdza parafialnego były niekiedy istotnie zróżnicowane przez ich cechy osobowe i społeczne oraz zależne od środowiska parafialnego (od typu parafii – wiejskiej i miejskiej), a także od uwarunkowań wspólnoty lokalnej. Oceny pozytywne i krytyczne respondentów dotyczące modelu i wzoru osobowego księdza parafialnego były także ściśle powiązane z ich globalnym stosunkiem do wiary w Boga i do praktyk religijnych.

14

Cechy duszpasterzy jako przywódców

43%

Lipiec D.

Teologia Praktyczna

|

2018

|

issue 19

39-50

EN

The aim of the article is to indicate the characteristics of pastoral care priests which are required for the eff ective realization of pastoral care. At fi rst, the author discusses the characteristics of a leader in the light of the theory of management. Next, he presents the role of the characteristics of a leader in the ministry of priests. Further on, he enumerates the characteristics of pastoral care priests which are required for creating and managing the pastoral team. Finally, he indicates the characteristics necessary for building the relationship between the pastoral care priest and particular members of the pastoral team. In the conclusion he indicates that despite the fact that each successful leader of the pastoral team should possess numerous characteristics, it is diffi cult to create a complete list of all of them.

PL

Celem artykułu jest wskazanie cech duszpasterskich prezbitera, które są potrzebne do skutecznej realizacji duszpasterstwa. Na początku autor omawia charakterystykę lidera w świetle teorii zarządzania. Następnie przedstawia znaczenie cech przywódcy w posłudze prezbitera. W dalszej części wskazuje na te cechy duszpasterskie prezbitera, które są potrzebne do stworzenia zespołu duszpasterskiego i zarządzania nim. W ostatniej części prezentuje cechy prezbitera niezbędne do budowania relacji między duszpasterzem a poszczególnymi członkami zespołu duszpasterskiego. W konkluzji wskazuje, że pomimo tego, że każdy odnoszący sukcesy lider zespołu duszpasterskiego powinien posiadać liczne cechy przywódcze, trudno jest stworzyć pełną listę obejmującą wszystkie.

Refine search results

Duszpaszterz w służbie komunii małżeńskiej

Ksiądz Józef Nierostek (1901-1943) Patriotyczny duszpasterz, redaktor i publicysta z Cieszyna

Książę Adam Stefan Sapieha Arcybiskup Metropolita Krakowski 1911-1951 jako duszpasterz

Ks. Jan Wiśniewski (1876-1943)

Rola świadectwa w życiu i posłudze duszpasterzy w świetle nauczania Benedykta XVI

Duszpasterz wobec wspomaganego samobójstwa

Gospodarowanie zasobami ludzkimi a duszpasterstwo

Wychodźstwo polskie a struktury duszpasterstwa polskojęzycznego

Przy łóżku chorego

Stała formacja prezbiterów do duszpasterstwa rodzin wyzwaniem nowej ewangelizacji

„Amoris laetitia” wyzwaniem dla duszpasterzy wobec osób żyjących w związkach niesakramentalnych

Posługa Kościoła wobec młodzieży na przykładzie diecezji opolskiej

Model i wzór osobowy księdza parafialnego w interpretacji socjologicznej i w wyobrażeniach katolików dorosłych w Polsce na przełomie XX i XXI wieku

Cechy duszpasterzy jako przywódców