Search results

1

Kapłaństwo służebne biskupa i prezbitera w pismach świętego Augustyna

100%

Eckmann A.

Verbum Vitae

|

2010

|

vol. 17

275-302

PL

W czasach św. Augustyna była już ustalona hierarchia kościelna, która miała zadania i władzę. W sakramencie święceń (sacramentum ordinationis) otrzymuje kandydat do kapłaństwa służebnego władzę nad boskimi tajemnicami. Sacramentum ordinationis jest ukierunkowany ku dobru wiernych. Augustyn mówi o „ius dandi” dla dobra innych. Charakter kapłaństwa daje władzę udzielania sakramentów innym i jest pewnego rodzaju konsekracją (quaedam consecratio) człowieka dla Bożych spraw. Kapłaństwo jest konieczne, by ludzie mogli stać się chrześcijanami i żyć jako chrześcijanie. Od kapłanów, a zwłaszcza biskupów, wymaga się posługi słowa i sakramentów. Tylko konieczność miłości (necessitas caritatis) może i powinna spowodować zgodę na biskupią posługę. Biskupi zajmują w Kościele miejsce apostołów, troszczą się o jedność doktryny i pokój w całym Kościele. Kapłan (biskup i prezbiter) jako szafarz sakramentu (dispensator sacramenti) przez święte znaki daje samego Chrystusa. Chrystus jest życiem wszystkich sakramentów. Kapłan jako szafarz słowa (dispensator verbi) winien umacniać wiarę wiernych, kierować modlitwą i sam być znakiem, który prowadzi do Chrystusa, Sakramentu Ojca.

2

Teologia sakramentu święceń ze szczególnym uwzględnieniem stopnia diakonatu na podstawie zmian w 2009 roku w kan. 1008 oraz 1009 KPK

84%

Trojanowski B.

Polonia Sacra

|

2021

|

vol. 25

|

issue 3

101-120

EN

The problem of the diaconate is one of the theological issues that still require a lot of reflection. The discussion on this topic returns, although often in different, often opposite directions. The changes to the Code of Canon Law introduced by the motu proprio of Benedict XVI Omnium in mentem do not only concern the issue of diaconate. The papal intervention into canon law contributed to the rereading of the last council regarding the diaconate, but also all three degrees of the sacrament of Orders (the differences between them and the sacramental character). Another aspect is the universal priesthood and the ministerial priesthood, the relationship and the differences between them. The direction for deeper reflection by Pope Benedict XVI led us to the thesis that the diaconate, although constituting the first degree of the sacrament of Holy Orders, does not yet include it in the hierarchical priesthood, and thus the deacon still participates in the common priesthood.

PL

Problematyka diakonatu stanowi jedną z kwestii teologicznych, które nadal wymagają głębokiej refleksji. Dyskusja na ten temat powraca, chociaż zmierzając w różnych, często przeciwnych kierunkach. Zmiany w Kodeksie prawa kanonicznego wprowadzone przez dokument Benedykta XVI Omnium in mentem nie dotyczą tylko samej kwestii diakonatu. Interwencja papieska w prawo kanoniczne przyczyniła się nie tylko do ponownego odczytania ostatniego Soboru w kwestii diakonatu, ale także wszystkich trzech stopni sakramentu święceń (różnic między nimi i sakramentalnego charakteru). Innym aspektem jest kapłaństwo powszechne i kapłaństwo służebne, relacja i różnice pomiędzy nimi. Wyznaczenie przez papieża Benedykta XVI kierunku do pogłębionej refleksji doprowadziło nas do tezy, iż diakonat, mimo że stanowi pierwszy stopień sakramentu święceń, nie włącza jeszcze do kapłaństwa hierarchicznego, a przez to diakon nadal uczestniczy w kapłaństwie powszechnym.

3

Posługa akolity w ujęciu duchowościowo-liturgicznym

71%

Olech J.

Roczniki Teologiczne

|

2020

|

vol. 67

|

issue 8

25-37

EN

The post-Tridentine rites for the ordination to the acolytate (minor orders) indicated that an acolyte was to be God's light for others (cf. Mt 5:16; Phil 2:15-16). Acolytes are also to be the children of light (cf. Eph 5:8; Lk 11:36), clothed with the armor of light (cf. Rom 13:12), and being zealous in all righteousness, goodness and truth they are to enlighten themselves, others and Church (cf. Eph 5:9). In addition, bringing wine and water to the altar they should sacrifice their own pure life and good works (cf. Rom 12:1). The acolyte’s spirituality according to motu proprio Ministeria quaedam and the rites of institution of acolytes consists mainly in the fulfilling of the common priesthood, both at the Eucharist table and in life. The acolyte's spirituality can also be called eucharistic which consists in making spiritual sacrifices in life and at the Holy Mass and joining them with the only sacrifice of Christ in each Eucharist. The eucharistic spirituality is also a spirituality of communion because it grows out of God as the communion of Persons and consists, on the human side, in building personal relationships with the Persons of the Holy Trinity. This leads to solidarity and service which means discovering people as sisters and brothers in one Church and creating bonds of friendship and cooperation with them in building the mystical Body of Christ. Therefore, the spirituality of communion consists in a real commitment to other people, real help for them and real actions aimed at building community between people, the source and summit of which is in the acolyte's serving brothers and sisters in the Eucharist.

PL

Potrydenckie obrzędy święceń akolitatu (święcenia niższe) wskazywały na to, że akolita ma być Bożym światłem dla innych (por. Mt 5,16; Flp 2,15-16). Akolici mają też być synami światłości (por. Ef 5,8; Łk 11,36), przyobleczonymi w zbroję światła (por. Rz 13,12), a będąc gorliwymi we wszelkiej sprawiedliwości, dobroci i prawdzie, mają oświecać siebie, innych i Kościół (por. Ef 5,9). Ponadto, przynosząc do ołtarza wino i wodę, sami mają składać w ofierze życie czyste i dobre uczynki (por. Rz 12,1). Duchowość akolity w ujęciu motu proprio Ministeria quaedam i obrzędów ustanowienia akolitów polega głównie na realizacji kapłaństwa wspólnego, tak przy stole Eucharystii, jak i w życiu. Duchowość akolity można też określić mianem eucharystycznej, która polega na składaniu duchowych ofiar w życiu i we Mszy Świętej oraz łączeniu ich z uobecnioną na sposób sakramentalny jedyną ofiarą Chrystusa w każdej Eucharystii. Duchowość eucharystyczna jest zarazem duchowością komunii, wyrasta bowiem z Boga jako komunii Osób, a od strony człowieka polega na budowaniu osobistych więzi z Osobami Trójcy Świętej. Prowadzi to do solidarności i służby, czyli odkrywania ludzi jako sióstr i braci w jednym Kościele i tworzenia z nimi więzów przyjaźni i współpracy w budowaniu mistycznego Ciała Chrystusowego. Duchowość komunii polega więc na konkretnym zaangażowaniu na rzecz innych ludzi, konkretnej pomocy im oraz konkretnych działaniach mających na celu budowanie wspólnoty między ludźmi, czego źródło i szczyt znajduje się w posłudze akolity siostrom i braciom podczas Eucharystii.

4

Formacja kandydatów do kapłaństwa w świetle nowego Ratio fundamentalis institutionis sacerdotalis

59%

Selejdak R.

Collectanea Theologica

|

2017

|

vol. 87

|

issue 3

97-133

EN

The last Ratio Fundamentalis Institutionis Sacerdotalis was published in1970 and updated in 1985. In the meantime, and particularly under the effectof the rapid changes in the modern world, the historical, socio-cultural andecclesial contexts have changed, in which the priest is called to make manifest the mission of Christ and the Church. This has also led to significantchanges in related matters: the image or the view of the priest, the spiritualneeds of the People of God, the challenges of the new evangelisation, andthe languages of communication, to name just a few. In this situation, it seemed that priestly formation needed to be relaunched, renewed and returned to the centre. On 8 December 2016, therefore, the Congregation for the Clergy published the new Ratio Fundamentalis Institutionis Sacerdotalis,a tool for the formation of priests. It has taken up the contents, methods andapproaches presented so far in the field of formation, updating them andintroducing new elements. The document restates the guidelines offeredin the Apostolic Exhortation Pastores Dabo Vobis regarding an integratedformation of seminarians. In this formation, the formators and professors arecalled to demonstrate the close relationship between theology, the spirituallife and the pastoral ministry. This is so in order that the candidate for thepriesthood might become a good shepherd of the People of God and havea compassionate and merciful heart like Christ.

Refine search results

1 Collectanea Theologica

1 Polonia Sacra

1 Roczniki Teologiczne

1 Verbum Vitae

1 Eckmann A.

1 Olech J.

1 Selejdak R.

1 Trojanowski B.

1 2021

1 2020

1 2018

1 2010

Kapłaństwo służebne biskupa i prezbitera w pismach świętego Augustyna

Teologia sakramentu święceń ze szczególnym uwzględnieniem stopnia diakonatu na podstawie zmian w 2009 roku w kan. 1008 oraz 1009 KPK

Posługa akolity w ujęciu duchowościowo-liturgicznym

Formacja kandydatów do kapłaństwa w świetle nowego Ratio fundamentalis institutionis sacerdotalis