Search results

1

Teologia sakramentu święceń ze szczególnym uwzględnieniem stopnia diakonatu na podstawie zmian w 2009 roku w kan. 1008 oraz 1009 KPK

100%

Trojanowski B.

Polonia Sacra

|

2021

|

vol. 25

|

issue 3

101-120

EN

The problem of the diaconate is one of the theological issues that still require a lot of reflection. The discussion on this topic returns, although often in different, often opposite directions. The changes to the Code of Canon Law introduced by the motu proprio of Benedict XVI Omnium in mentem do not only concern the issue of diaconate. The papal intervention into canon law contributed to the rereading of the last council regarding the diaconate, but also all three degrees of the sacrament of Orders (the differences between them and the sacramental character). Another aspect is the universal priesthood and the ministerial priesthood, the relationship and the differences between them. The direction for deeper reflection by Pope Benedict XVI led us to the thesis that the diaconate, although constituting the first degree of the sacrament of Holy Orders, does not yet include it in the hierarchical priesthood, and thus the deacon still participates in the common priesthood.

PL

Problematyka diakonatu stanowi jedną z kwestii teologicznych, które nadal wymagają głębokiej refleksji. Dyskusja na ten temat powraca, chociaż zmierzając w różnych, często przeciwnych kierunkach. Zmiany w Kodeksie prawa kanonicznego wprowadzone przez dokument Benedykta XVI Omnium in mentem nie dotyczą tylko samej kwestii diakonatu. Interwencja papieska w prawo kanoniczne przyczyniła się nie tylko do ponownego odczytania ostatniego Soboru w kwestii diakonatu, ale także wszystkich trzech stopni sakramentu święceń (różnic między nimi i sakramentalnego charakteru). Innym aspektem jest kapłaństwo powszechne i kapłaństwo służebne, relacja i różnice pomiędzy nimi. Wyznaczenie przez papieża Benedykta XVI kierunku do pogłębionej refleksji doprowadziło nas do tezy, iż diakonat, mimo że stanowi pierwszy stopień sakramentu święceń, nie włącza jeszcze do kapłaństwa hierarchicznego, a przez to diakon nadal uczestniczy w kapłaństwie powszechnym.

2

Vir baptizatus podmiotem święceń diakonatu w Kodeksie Prawa Kanonicznego w ujęciu historyczno-prawnym

80%

Bider M.

Kościół i Prawo

|

2018

|

issue 7 (20) nr 2

79-97

PL

Celem niniejszych rozważań jest ukazanie – zgodnie z kan. 1024 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 roku – kanonicznych wymogów do ważnego przyjęcia diakonatu w ujęciu teologiczno-prawnym. Ustawodawca w kan. 1024 stanowi, że jedynie ochrzczony mężczyzna może zostać promowany do diakonatu. Kościół katolicki nie uważa się za uprawnionego do dopuszczania kobiet do święceń kapłańskich, a więc do episkopatu i prezbiteratu. Jednakże kobiety mogłyby zostać dopuszczone do diakonatu, ponieważ nie stanowi on stopnia w kapłaństwie Chrystusa. Kobiety w przyszłości mogłyby zostać dopuszczone do przyjęcia święceń diakonatu w przypadku abrogacji lub nowelizacji kan. 1024. Autor przedstawia argumenty z Pisma Świętego, Tradycji oraz Urzędu Nauczycielskiego. Argumenty teologiczne zostały ukazane w perspektywie historycznej. Autor analizuje zagadnienia związane z ordynacją diakonis, której ocena uzależniona jest od wyników badań źródeł historyczno-teologicznych. W przypadku dopuszczenia do diakonatu kobiety lub nieochrzczonego mężczyzny, należy orzec nieważność tych święceń.

EN

The objective of the article is to present – in accordance with can. 1024 of the 1983 Code of Canon Law – the canonical requirements for valid reception of the diaconate in the theological and legal perspective. In can. 1024, the legislator states that a baptized male alone can be promoted to the diaconate. The Catholic Church does not consider herself as authorized to admit women to priestly ordination, and thus to the episcopate and presbyterate. However, women in the future could be promoted to the diaconate because it does not constitute a degree of participation in the priesthood of Christ. In the future, women could be admitted to receive diaconal ordination in the case of abrogation or amendment of can. 1024. The author presents arguments from the Bible, the Tradition and the Church’s Magisterium. Theological arguments are presented in a historical perspective. The article examines issues connected with the ordination of deaconesses, the evaluation of which depends on the results of the research in historical and theological sources. Should a woman or an unbaptized man be admitted to the diaconate, it would be necessary to declare the nullity of these holy orders.

3

Wkład ks. prof. Adama Ludwika Szafrańskiego w rozwój teologii liturgii

80%

Głowacki Z.

Roczniki Teologiczne

|

2015

|

vol. 62

|

issue 6: Teologia pastoralna

159-175

EN

Professor Adam Ludwik Szfrański's theology of liturgy is an example of an integrated treatment of the whole theology. The basic term in his theological research is participation which is a philosophical idea used by him in theology to define the notion of sacramental character. This term is connected with three sacraments: baptism, confirmation and ordination. This is one of a few attempts of explaining this theological problem. For Szafrański this is the sacramental character, which comes from the baptism, that allows believers to participate in Christian worship and celebrate the liturgy. For him it is the basis for describing universal and ministerial priesthood, too. Szafrański presents both of them as the participation in the only priesthood of Christ. This has consequences in celebrating the liturgy which, first of all, is celebrated by Christ. The man is only included in Christ's activity. In Szafrański's opinion the most important among all sacraments is the Eucharist in which foremost aspect is Christ's Sacrifice. Believers' participation in the Eucharist consists in spiritual sacrificing which leads to the community with Christ in the Holy Communion. Szafrański's theology of liturgy has solid dogmatic foundations and connects the celebration with the Christian life and the Mystery of Christ. These attributes of his theology of liturgy allow it to be seen as an example of liturgical spirituality.

PL

Profesor Adam Ludwik Szafrański jest teologiem którego teologia liturgii jest przykładem integralnego traktowania całej teologii. Pojęciem podstawowym w jego badaniach jest filozoficzny termin partycypacji, który stosuje on w opisie teologicznym. Termin ten służy mu do zdefiniowania pojęcia charakteru sakramentalnego związanego z sakramentami chrztu, bierzmowania i święceń. W teologii jest to jedna z niewielu prób wyjaśnienia tego zagadnienia. Szafrański uważa, że to charakter sakramentalny otrzymany we chrzcie pozwala wierzącemu uczestniczyć w kulcie chrześcijańskim i celebrować liturgię. Jest on także dla tego teologa podstawą do określenia kapłaństwa wiernych i kapłaństwa hierarchicznego. Szafrański pokazuje je jako uczestnictwo w jedynym kapłaństwie Chrystusa. Ma to bezpośrednie konsekwencje w sprawowaniu liturgii, która jest w jego teologii dziełem Chrystusa, w które człowiek zostaje włączony. Najważniejszym sakramentem jest dla tego teologa Eucharystia, w której najważniejszym aspektem jest aspekt ofiarniczy. Udział wierzących w tym sakramencie polega na składaniu Bogu ofiar duchowych, które prowadzą do zjednoczenia z Chrystusem w Komunii świętej. Teologia liturgii Szafrańskiego jest oparta na solidnych podstawach dogmatycznych oraz wiąże celebrację z życiem chrześcijańskim i Misterium Chrystusa. Te cechy jego teologii liturgii pozwalają widzieć ją jako przykład duchowości liturgicznej.

4

Formacja kandydatów do kapłaństwa w świetle nowego Ratio fundamentalis institutionis sacerdotalis

71%

Selejdak R.

Collectanea Theologica

|

2017

|

vol. 87

|

issue 3

97-133

EN

The last Ratio Fundamentalis Institutionis Sacerdotalis was published in1970 and updated in 1985. In the meantime, and particularly under the effectof the rapid changes in the modern world, the historical, socio-cultural andecclesial contexts have changed, in which the priest is called to make manifest the mission of Christ and the Church. This has also led to significantchanges in related matters: the image or the view of the priest, the spiritualneeds of the People of God, the challenges of the new evangelisation, andthe languages of communication, to name just a few. In this situation, it seemed that priestly formation needed to be relaunched, renewed and returned to the centre. On 8 December 2016, therefore, the Congregation for the Clergy published the new Ratio Fundamentalis Institutionis Sacerdotalis,a tool for the formation of priests. It has taken up the contents, methods andapproaches presented so far in the field of formation, updating them andintroducing new elements. The document restates the guidelines offeredin the Apostolic Exhortation Pastores Dabo Vobis regarding an integratedformation of seminarians. In this formation, the formators and professors arecalled to demonstrate the close relationship between theology, the spirituallife and the pastoral ministry. This is so in order that the candidate for thepriesthood might become a good shepherd of the People of God and havea compassionate and merciful heart like Christ.

5

Posługa akolity w ujęciu duchowościowo-liturgicznym

61%

Olech J.

Roczniki Teologiczne

|

2020

|

vol. 67

|

issue 8

25-37

EN

The post-Tridentine rites for the ordination to the acolytate (minor orders) indicated that an acolyte was to be God's light for others (cf. Mt 5:16; Phil 2:15-16). Acolytes are also to be the children of light (cf. Eph 5:8; Lk 11:36), clothed with the armor of light (cf. Rom 13:12), and being zealous in all righteousness, goodness and truth they are to enlighten themselves, others and Church (cf. Eph 5:9). In addition, bringing wine and water to the altar they should sacrifice their own pure life and good works (cf. Rom 12:1). The acolyte’s spirituality according to motu proprio Ministeria quaedam and the rites of institution of acolytes consists mainly in the fulfilling of the common priesthood, both at the Eucharist table and in life. The acolyte's spirituality can also be called eucharistic which consists in making spiritual sacrifices in life and at the Holy Mass and joining them with the only sacrifice of Christ in each Eucharist. The eucharistic spirituality is also a spirituality of communion because it grows out of God as the communion of Persons and consists, on the human side, in building personal relationships with the Persons of the Holy Trinity. This leads to solidarity and service which means discovering people as sisters and brothers in one Church and creating bonds of friendship and cooperation with them in building the mystical Body of Christ. Therefore, the spirituality of communion consists in a real commitment to other people, real help for them and real actions aimed at building community between people, the source and summit of which is in the acolyte's serving brothers and sisters in the Eucharist.

PL

Potrydenckie obrzędy święceń akolitatu (święcenia niższe) wskazywały na to, że akolita ma być Bożym światłem dla innych (por. Mt 5,16; Flp 2,15-16). Akolici mają też być synami światłości (por. Ef 5,8; Łk 11,36), przyobleczonymi w zbroję światła (por. Rz 13,12), a będąc gorliwymi we wszelkiej sprawiedliwości, dobroci i prawdzie, mają oświecać siebie, innych i Kościół (por. Ef 5,9). Ponadto, przynosząc do ołtarza wino i wodę, sami mają składać w ofierze życie czyste i dobre uczynki (por. Rz 12,1). Duchowość akolity w ujęciu motu proprio Ministeria quaedam i obrzędów ustanowienia akolitów polega głównie na realizacji kapłaństwa wspólnego, tak przy stole Eucharystii, jak i w życiu. Duchowość akolity można też określić mianem eucharystycznej, która polega na składaniu duchowych ofiar w życiu i we Mszy Świętej oraz łączeniu ich z uobecnioną na sposób sakramentalny jedyną ofiarą Chrystusa w każdej Eucharystii. Duchowość eucharystyczna jest zarazem duchowością komunii, wyrasta bowiem z Boga jako komunii Osób, a od strony człowieka polega na budowaniu osobistych więzi z Osobami Trójcy Świętej. Prowadzi to do solidarności i służby, czyli odkrywania ludzi jako sióstr i braci w jednym Kościele i tworzenia z nimi więzów przyjaźni i współpracy w budowaniu mistycznego Ciała Chrystusowego. Duchowość komunii polega więc na konkretnym zaangażowaniu na rzecz innych ludzi, konkretnej pomocy im oraz konkretnych działaniach mających na celu budowanie wspólnoty między ludźmi, czego źródło i szczyt znajduje się w posłudze akolity siostrom i braciom podczas Eucharystii.

Refine search results

2 Roczniki Teologiczne

1 Collectanea Theologica

1 Kościół i Prawo

1 Polonia Sacra

1 Bider M.

1 Głowacki Z.

1 Olech J.

1 Selejdak R.

1 Trojanowski B.

1 2021

1 2020

2 2018

1 2015

Teologia sakramentu święceń ze szczególnym uwzględnieniem stopnia diakonatu na podstawie zmian w 2009 roku w kan. 1008 oraz 1009 KPK

Vir baptizatus podmiotem święceń diakonatu w Kodeksie Prawa Kanonicznego w ujęciu historyczno-prawnym

Wkład ks. prof. Adama Ludwika Szafrańskiego w rozwój teologii liturgii

Formacja kandydatów do kapłaństwa w świetle nowego Ratio fundamentalis institutionis sacerdotalis

Posługa akolity w ujęciu duchowościowo-liturgicznym