Search results

1

Nadzieja, która podtrzymuje całe życie – realizm i uniwersalizm nadziei chrześcijańskiej

100%

Chrobak S.

Społeczeństwo. Edukacja. Język

|

2020

|

vol. 12

EN

DOI: 10.19251/sej/2020.12(1) Hope motivates every action, and makes targets that are difficult to achieve become achievable. It is the basic way to enter into the reality of the human condition and to participate in it creatively. Hope is a universal and real trait. Realism and universalism develop hope and allow the person to take part in reading the order and vision of reality. With hope, a man can understand what his provisionalness is and how his future is born; he finds himself in everyday life. In hope there is great liberating potential. In its deepest content, it is trusting God, who is faithful to his promises.

PL

DOI: 10.19251/sej/2020.12(1) Nadzieja motywuje każde działanie, sprawia, że trudne do osiągnięcia dobra stają się osiągalne. Jest podstawowym sposobem wejścia w rzeczywistość kondycji ludzkiej i uczestniczenia w niej w sposób twórczy. Nadzieja ma rys uniwersalny i realny. Realizm i uniwersalizm rozwija nadzieję i umożliwia osobie branie udziału w odczytaniu porządku i wizji rzeczywistości. Mając nadzieję człowiek może zrozumieć, na czym polega jego czasowość i w jaki sposób rodzi się jego przyszłość, odnajduje siebie w codzienności. W nadziei kryje się wielki potencjał wyzwalający. W swej najgłębszej treści jest ona zaufaniem wobec Boga, który jest wierny swoim obietnicom.

2

Horyzonty nadziei chrześcijańskiej w świetle encykliki Benedykta XVI „Spe salvi” oraz teologii posoborowej

71%

Migut U.

Studia Elbląskie

|

2019

|

vol. 20

403-416

EN

This article attempts to provide an understanding of the horizons of Christian hope according to Benedict XVI’s encyclical „Spe salvi”, which is presented in the context of postConciliar theology. The contents of the encyclical are deeply rooted in profound analysis of the Bible, in the Tradition of the Church (Saint Ambrose, Saint Augustine, Saint Thomas), and in the contemporary orientation of the life of the Church. The Pope also makes reference to the Catechism of the Catholic Church and emphasises a sharply outlined philosophical and social problematic of the last three centuries tied to the question of hope. In the encyclical„Spe salvi”, Benedict XVI focuses primarily on two levels: the personal and the communal, which can be described as horizons of Christian hope. They complement each other, forminga proper reference point of present and future reality for Christians. The omission or separation of these complementary dimensions of Christian hope would give it a distorted andincomplete picture, similar to the one we often observe in the various false „philosophies” of the contemporary world.

PL

Niniejszy artykuł podejmuje próbę zrozumienia horyzontów chrześcijańskiej nadziei na podstawie encykliki Benedykta XVI Spe salvi, przedstawionej na tle teologii posoborowej. Treść omawianej encykliki jest głęboko zakorzeniona we wnikliwej analizie Pisma Świętego i w Tradycji Kościoła (św. Ambroży, św. Augustyn, św. Tomasz), a także we współczesnym nurcie życia Kościoła. Papież nawiązuje również do Katechizmu Kościoła Katolickiego oraz podkreśla ostro zarysowaną problematykę filozoficzno-społeczną trzech ostatnich wieków, związaną z kwestią nadziei. W encyklice Spe salvi Benedykt XVI skupia się przede wszystkim na dwóch płaszczyznach: osobistej i wspólnotowej, które można określić jako horyzonty nadziei chrześcijańskiej. Dopełniają się one wzajemnie, tworząc właściwe odniesienie chrześcijan do obecnej, jak i przyszłej rzeczywistości. Pominięcie lub rozdzielenie tych wzajemnie uzupełniających się wymiarów nadziei chrześcijańskiej, dałoby jej wypaczony i niepełny obraz, podobny do tego, który niejednokrotnie możemy zaobserwować w różnorodnych, fałszywych „filozofiach” współczesnego świata.

3

Od cierpienia do nadziei – paradoksy w poezji księdza Janusza Pasierba

71%

Wasielewska M.

Dydaktyka Polonistyczna

|

2022

|

issue 8 (17)

254-263

PL

Artykuł dotyczy twórczości poetyckiej ks. Janusza Pasierba. Zwraca uwagę na znaczenie, które w tej poezji mają paradoksy. Katolicki kapłan koncentruje się na tematach trudnych, bólu i cierpieniu, zwracając uwagę, iż te doświadczenia pozostają w nierozerwalny sposób związane z życiem człowieka. Zauważa również, że ci, którzy zostali wybrani przez Boga, w silniejszy sposób zmagają się z różnego rodzaju problemami. Nie oznacza to jednak, iż należy się poddawać – z jego tekstów płynie jasne przesłanie dotyczące tego, że poprzez trudności człowiek zbliża się do Stwórcy i otwiera na chrześcijańską nadzieję, perspektywę zbawczą.

EN

The paper deals with the poetry of Janusz Pasierb. It draws attention to the importance of paradoxes in this poetry. The Catholic priest focuses on difficult topics, pain and suffering, pointing out that these experiences are inextricably linked with human life. He also notes that those chosen by God struggle with various problems harder than others. This does not mean, however, that one should give up: his texts convey a clear message that through difficulties man draws closer to the Creator and opens to Christian hope, a saving perspective.

4

Nadzieja chrześcijańska wobec współczesnego kryzysu nadziei

71%

Jucewicz A.

Nurt SVD

|

2021

|

issue 2

224-239

PL

Współcześnie obserwuje się narastanie zjawiska nihilizmu. Towarzyszy temu poczucie pustki i bezsensu życia. Teologia katolicka, ukazując nadzieję jako cnotę nadprzyrodzoną, przedstawia ją w szerokiej perspektywie eschatologicznej. Nadzieja nadprzyrodzona chroni osobę przed absolutyzowaniem istniejących w życiu trudności. Tym samym budzi odwagę do życia, broni przed zwątpieniem i rezygnacją, wskazuje na perspektywę paschalną. Chrześcijańska nadzieja – źródło teologicznego optymizmu – przekracza argumentację historyczno-polityczną, która może prowadzić do pesymizmu, nihilizmu czy katastrofizmu. Ukazuje nie tylko wizję trwania świata, ale także jego spełnienia. Człowiek wiary wierzy w absolutną przyszłość ludzkości w Królestwie Bożym i dostrzega w aktualnej historii świata plan rozwoju aż do paruzji – całkowitego odnowienia. Nadzieja chrześcijańska rodzi inicjatywy na rzecz dobra i integralnego rozwoju człowieka.

EN

Nowadays the phenomenon of defeatism and nihilism is increasing. It is accompanied by a feeling of emptiness and nonsense of life. Catholic theology, presenting hope as a supernatural virtue, presents it from a broad eschatological perspective. Supernatural hope protects a person from making absolute the difficulties that exist in life. Thus, it inspires courage to live, defends against doubts and resignation, and points to the paschal perspective. Christian hope - the source of theological optimism - transcends historical and political argumentation that can lead to pessimism, defeatism, nihilism, and catastrophism. It shows not only the vision of how the world lasts but also its fulfilment. A man of faith believes in the absolute future of mankind in the Kingdom of God and sees in the current history of the world a plan of development up to Parousia - complete renewal. Christian hope gives rise to initiatives for the good and integral development of man.

5

Sperancyjny aspekt teologii dialogu w encyklice "Spe salvi" Benedykta XVI

57%

Parzych-Blakiewicz K.

Studia Warmińskie

|

2012

|

issue 49

55-65

PL

Dialog według współczesnej humanistyki jest wydarzeniem komunikacji, które oznacza osobowe spełnienie w aktywności relacyjnej. Pośrednim momentem między pojęciem dialogu i rzeczywistym dialogiem jest nadzieja. Bez nadziei - dialog umiera. Bez dialogu - ludzkie istnienie jest zagubione w jałowej lub destrukcyjnej samotności. Encyklika Benedykta XVI „Spe salvi” dostarcza treści, które pomagają dookreślić teologiczny status nadziei w dialogice. Głębsza refleksja nad koncepcją nadziei zbawienia w „Spe salvi” pozwala na stwierdzenie, że nadzieja wskazuje na moment odpowiadający za rozwój dramaturgii dialogicznej. Teologia dialogu definiuje model metody badawczej. Nadzieja definiuje zbawczą kategorię w historii człowieka. W perspektywie teologii dialogu i historii zbawienia, nadzieja zbawienia jest kategorią dialogiczną. Nadzieja to naturalne doświadczenie ludzkie. Benedykt XVI zauważa, że ludzkie aspiracje realizowane bez odniesienia do religijnych wartości, nie spełniają ludzkich oczekiwań. Prawdziwa nadzieja czyni człowieka szczęśliwym. Wymaga trwania przy Chrystusie oraz odważnego wprowadzania wartości ewangelicznych do życia codziennego. Benedykt XVI akcentuje konieczność „uzdrowienia" nadziei. Kultura współczesna eliminuje, wypacza i zniekształca nadzieję zbawienia, a przez to prowadzi życie ludzkie donikąd. "Uzdrowienie" nadziei zbawienia jest uprawianiem teologii dialogu.

EN

The dialogue according to the contemporary humanities is a communication event which means the personal fulfilment in the relational activity. An indirect moment between the idea of the dialogue and a real dialogue is hope. Without hope – the dialogue dies. Without the dialogue – a human beeing is lost on the barren or destructive loneliness. The encyclical letter Spe salvi supplies the content to specify a theological-dialogical status of hope. The most reflection over the conception of the salvation hope according to the Spe salvi lets on the statement that a hope indicates the moment being accountable for development of the dialogical dramaturgy. The theology of dialogue defines a model of the research method. Hope defines the salvific category in a human history. In the perspective of the theology of dialogue and the history of salvation, the hope of salvation is a dialogical category. Hope is a natural human experience. Benedict XVI notices that human aspirations realized without the reference to religious values, do not fulfill human expectations. The true hope does the man happy. This hope demands clinging to Christ and the courageous initiation of evangelical values into the daily life. Benedict XVI accentuates the necessity “of healing” of the hope. The contemporary culture eliminates, warps and deforms the hope of salvation, and through this leads nowhere the human beeing. “Healing” of the hope of salvation relates a cultivating of the theology of dialogue.

DE

Der Dialog nach zeitgenössischen Geisteswissenschaften des Kommunikationsereignis ist, der die Personenerfüllung in der Relationsaktivität bedeutet. Zwischen Dialog-Konzept und Dialog-Akt die Hoffnung sein soll. Ohne die Hoffnung - der Dialog stirbt. Ohne den Dialog - die menschliche Existenz ist in dem unfruchtbaren oder destruktiven Alleinsein verloren. Die Enzyklika des Papst Benedikts XVI Spe salvi liefert Inhalte, die helfen der theologische Status der Hoffnung in der Theologie des Dialogs festzustellen. Das tiefere Nachdenken über der Konzeption der Hoffnung der Erlösung in Spe salvi erlaubt artikulieren, dass eine Hoffnung für einen Augenblick zeigt, der für die Entwicklung der Dramaturgie des Dialogs verantwortlich ist. Die Theologie des Dialogs das Modell des Forschungsansatzes beschreibt. Die Hoffnung die erlösend Kategorie in der Geschichte des Menschen definiert. In der Perspektive der Theologie des Dialogs und der Geschichte der Erlösung, die Hoffnung der Erlösung ist eine dialogische Kategorie. Die Hoffnung eine fundamentale menschliche Erfahrung ist. Der Benedikt XVI oft bemerkt, dass die menschlichen Bestrebungen ohne den Bezug auf die religiösen Werte, keine aus den menschlichen Erwartungen erfüllen können. Die wahre Hoffnung macht einen Menschen glücklich. Sie fordert bei Christus zu bleiben, sowie das mutige die evangelischen Werte zu dem Alltag hereinzuführen. Der XVI Benedikt betont die Notwendigkeit „der Sanierung“ der Hoffnung. Weil, die zeitgenössische Kultur, die Hoffnung der Erlösung eliminiert, verformt und sie entstellt, und dadurch nirgendwohin ein Menschenleben führt. „Die Sanierung“ der Hoffnung der Erlösung auch zu der Theologie des Dialogs gehört.

6

Natura człowieka a wpływ szatana

57%

Kunka S.

Roczniki Teologii Dogmatycznej

|

2013

|

vol. 5

141-152

EN

The Revelation of God, concerning the nature of evil spirits and their influence on man, it is only a setting of the manifestation of God’s love, of His concern for man and of the necessity of live in the sanctifying grace. Thanks to it the human life shines brightly of the beauty and of the goodness of creation. Entire knowledge about Satan and other evil spirits should bring oneself closer to God, inspiring to living in His grace and keeping control of oneself. The article considers the influence of Satan and the other fallen spirits on man. First it describes Adam’s sin, to which persuaded him the devil. Then, it attempts to define the limits of influence of demons on man who is free and intelligent creation. In the last two sections it reflects on the relation of Divine Providence to evil and the action of God’s grace, to which the faithful have access through the ministry of the Mother-Church.

Refine search results

1 Dydaktyka Polonistyczna

1 Nurt SVD

1 Roczniki Teologii Dogmatycznej

1 Społeczeństwo. Edukacja. Język

1 Studia Elbląskie

1 Studia Warmińskie

1 Chrobak S.

1 Jucewicz A.

1 Kunka S.

1 Migut U.

1 Parzych-Blakiewicz K.

1 Wasielewska M.

1 2023

1 2021

1 2020

1 2019