Search results

1

Zapiska obituarna księcia Eryka I Pomorskiego (1449–1459)

100%

Pawlik R.

Przegląd Zachodniopomorski

|

2016

|

issue 4

5-13

EN

In the Polish historiography the death date of Eric I, Duke of Pomerania (1449–1459), differs from the one in the German historiography, and the difference has inspired the author to write this article, which includes an obituary notice – so far unknown – concerning the Duke. The notice has been found in the records of the Cathedral Chapter in Kamień Pomorski (German: Cammin), which are kept in the State Archives in Szczecin. More precisely, the notice is to be found on the first folio of one of the lists of the benefices pertaining to the Cathedral Church in Kamień. Thanks to the notice the death date of Eric I, one of the rulers of the states which were parts of the Kalmar Union, seems not to have fallen – as most researchers assumed – between May 3 and June 16, 1459. The obituary notice unmistakably indicates that the ruler must have died on May 23, 1459 in Darłowo, where he was also buried.

2

Biografistyka prasowa Marii Ilnickiej. Uwagi wstępne

88%

Krasińska A.

Prace Literaturoznawcze

|

2018

|

issue 6

179-188

EN

In the mid-nineteenth century a new form of biographism emerges, inspired, among otherthings, by Ch. Sainte-Beuve’s biographical writings. Posthumous memories are biographical texts,more or less personal, written in the wake of death, and at the same time the first articles objectivisingknowledge about deceased writers. The aim of this article is to present the figure of Maria Ilnicka(1825–1897), a Polish poet, writer, interpreter, publicist and the editor-in-chief of the women’s magazine“Bluszcz”, as the author of posthumous memoirs about dead female poets.

3

Współczesne nekrologi pożegnalne

63%

Kolbuszewski J.

Etnolingwistyka. Problemy Języka i Kultury

|

1997-1998

|

vol. 9-10

193– 210

PL

Nekrologi publikowane w prasie polskiej ostatnich lat (1994–1997) zmieniają funkcję z dotychczas dominującej informacyjnej na pożegnalną. Powstaje nowa odmiana nekrologu, „nekrolog pożegnalny”, który odznacza się wysokim stopniem emocjonalności i charakterem coraz bardziej osobistym i prywatnym. Służy temu słownictwo eksponujące przeżycia żałobników, typu ze smutkiem, z głębokim żalem, z prawdziwym bólem, poetyckie nazwy śmierci (odejście), wprowadzanie form zdrobniałych, przy zachowaniu licznych formuł tradycyjnych (świętej pamięci). Adresatem nekrologu pożegnalnego coraz częściej staje się sam zmarły, przy czym często nazywa się go samym imieniem w wołaczu: Żegnaj, Tadeuszu itp., rezygnując z pełnej identyfikacji onomastycznej zmarłego. W parze z tym idzie podobnie enigmatyczny sposób kodowania nadawcy: Mila, żegnamy Cię, Kochanie, Grażyna i Staszek itp. Taki sposób hermetycznego kodowania tekstów ogłaszanych publicznie w prasie powoduje, że mają one dwóch różnie pomyślanych adresatów: deklarowanego, którym jest zmarły, i wirtualnego, którym są czytelnicy gazety. Powstająca nowa konwencja tego typu nekrologu jest wyrazem zabiegów o przezwyciężenie tragizmu rozstania, przez sugerowanie możliwości spotkania ze zmarłym w jakiejś bliżej nieokreślonej przyszłości. Zarazem konwencja „nekrologu pożegnalnego” może być uznana za swoisty substytut oracji pogrzebowej, dobrze znanej polskiej kulturze funeralnej.

EN

The function of obituaries published in Polish press in recent years (1994-1997) has been shifting from informative to that of a farewell. A new variety of an obituary, a ‘farewell obituary’, has come into being. Its typical features are a heavy emotional load and a more personal and private character. They are achieved through the use of vocabulary indicative of the feelings of the mourners (‘with sorrow’, ‘with profound grief’, ‘truly in pain’), poetic names of death (‘departure’), or diminutives with traditional formulas (‘late X’). The addressee of such a farewell obituary is often the deceased him- or herself, addressed by his or her first name in the vocative (‘Farewell, dear Jude’) without the full onomasiological identification of the person. This is paralleled by an equally enigmatic way of specifying the author of the obituary: ‘Darling, we bid you farewell, Grace and Stan’. Such a hermetical way of coding published texts results in the latter having two differently conceived addressees: the direct one, i.e. the deceased, and the virtual one, i.e. the readers. The new convention is indicative of a desire to overcome the drama of separation by suggesting a possibility of a second encounter with the person in some vague future. Therefore it may be seen as a peculiar type of substitute for funeral speeches, a phenomenon well known in Polish funeral tradition.

Refine search results

1 Etnolingwistyka. Problemy Języka i Kultury

1 Prace Literaturoznawcze

1 Przegląd Zachodniopomorski

1 Kolbuszewski J.

1 Krasińska A.

1 Pawlik R.

1 2018

1 2016

Zapiska obituarna księcia Eryka I Pomorskiego (1449–1459)

Biografistyka prasowa Marii Ilnickiej. Uwagi wstępne

Współczesne nekrologi pożegnalne