Search results

1

Perfoactivism: from Three Weeks in May to The Museum of Arte Útil

100%

Kaźmierczak M.

Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia de Arte et Educatione

|

2018

|

vol. 13

77-86

EN

From the very beginning, performance art has been anti-institutional and counter-cultural. Because of that performance artists tended to look for other channels to achieve visibility, often intentionally avoiding it. Since the late 1960s performance art has been exhibited in independent art spaces, at festivals organised by other artists, as well as in public space as guerrilla actions. This paper discusses a subjective selection of the most interesting socially or politically-engaged performances, which at present have taken the form of perfoactivism, functioning outside the art market and popularly understood art institutions. This article is also a review of criticism around artivism, focused on writers such as Gregory Sholette, Boris Groys, Grant Kester, and Claire Bishop.

2

„Droga” i drogi w sztuce performance (z Pascalem i Arystotelesem w tle)

80%

Kawalec A.

Analiza i Egzystencja. Czasopismo Filozoficzne

|

2012

|

issue nr 18

93-108

EN

The topic of “way” including its cultural contexts in performance studies is considered as a fundament of variabilist assumptions. Performance art addresses them and has moreover the ambition to be an action in the actual sense of the word – devoid of the dimension of “semper et ubique”. It is diffi cult, however, to avoid symbolic aspects of this kind of art. Differences between performances consider the essential questions of performers asking about means and methods, functions and aims of this art. The paper discusses in detail two examples of different realizations of levels of meaning of “way”, embedding them in the artistic context (distinguished by W. Tatarkiewicz models of creativity) and the philosophical context (classical, but forgotten thought of Pascal and Aristotelian discourse).

3

Performatywne misje simius sapiens. Coco Fusco na Planecie Małp

80%

Dancewicz M.

Prace Kulturoznawcze

|

2019

|

vol. 23

|

issue 2-3

105-121

EN

The article examines performances of the Cuban-born artist Coco Fusco, who in her interdisciplinary projects raises issues related to national, ethnic, gender and genre identity. In a series of performances entitled Observations of Predation in Humans: A Lecture by Dr. Zira, Animal Psychologist from 2013, Fusco, inspired by the history of the Planet of the Apes film series and the latest research in primacy, takes on the role of Dr. Zira to teach anthropology from a non-human perspective, as a chimpanzee.

4

CONTINGENCY AND IMPROVISATION IN PERFORMANCE ART FROM THE 1970s TO THE PRESENT

70%

Kaźmierczak M.

Sztuka i Dokumentacja

|

2020

|

issue 22

9-16

EN

The first part of the article focuses on how an accident or unexpected event may influence a performance piece. Examples of accidents with creative potential are described. The second part concerns improvisation; it investigates what it means to improvise in performance art and reveals the political potential of improvisation. Even though artists reluctantly admit they improvise or make errors, examples of such cases suggest this is not uncommon and usually involves unexpected audience interaction or occurs when the piece's structure is open. The article is based on artists' statements, performances described in the literature, and those witnessed by the author. The theoretical part is mainly based on articles by Alessandro Bertinetto.

5

Spaces of (Re)Connections: Performing Experiences of Disabling Gender Violence

70%

Fayard N.

Text Matters: A Journal of Literature, Theory and Culture

|

2019

|

issue 9

273-291

EN

The article explores the potential “healing” role performance art can have when representing disabling trauma, and engaging, as part of the creative process, participants who have experienced in their lives significant trauma and physical, as well as mental health concerns arising from gender violence. It focuses on the show cicatrix macula, performed during the exhibition Speaking Out: Women Healing from the Trauma of Violence (Leicester, 2014). The exhibition involved disabled visual and creative artists, and engaged participants in the process of performance making. It was held at the Attenborough Arts Centre in Leicester (UK), a pioneering arts centre designed to be inclusive and accessible. The show cicatrix macula focused on social, cultural, mental, and physical representations of trauma and disability, using three lacerated life-size puppets to illustrate these depictions. Working under the direction of the audience, two artists attempted to “repair” the bodies. The creative process was a collaborative endeavour: the decision-making process rested with the audience, whose privileged positions of witness and meaning-maker were underscored. Fayard demonstrates the significance of cicatrix macula in debunking ablist gender norms, as well as in highlighting the role played by social and cultural enablers. She calls attention to its potential for mobilizing positive identity politics, including for viewers who had experienced trauma. For example, the environment of the participatory performance space offered some opportunities for the survivor to become the author or arbiter of her own recovery. In addition, the constant physical exchange of bodies within this space of debate was well-suited to the (re)connection with the self and with others.

6

Happenings-Events-Performances in Poland: Intermingling Histories of Art and Politics

70%

Guzek Ł.

Sztuka i Dokumentacja

|

2020

|

issue 22

89-101

PL

Artykuł interpretuje wybrane dzieła sztuki akcji w Polsce, jednak w kontekście ich relacji - mniej lub bardziej bezpośredniej - do sytuacji politycznej w Polsce pod rządami regime totalitarnego w latach 1945-1989. Zwrócenie uwagi na polityczny aspekt dzieł sztuki performance pozwala na ich porównanie z dziełami artystów Koreańskich, tworzących dzieła akcji również w warunkach regime totalitarnego, chociaż o odmiennej naturze. Sztuka akcji okazuje się skutecznym sposobem praktykowania wolnej ekspresji twórczej, gdyż trudno jest władzy totalitarnej stosować cenzurę prewencyjną wobec sztuki efemerycznej. Choć władza stosuje rozmaite represje wobec artystów na miejscu w trakcie akcji i ex post. Mimo dystansu geograficznego pomiędzy Koreą a Polską, mimo różnic kulturowych i społecznych, a także pomimo braku bezpośrednich kontaktów personalnych pomiędzy artystami - formy sztuki akcji i ich kontekst tworzenia oraz jej cele krytyczne są podobne i podobnie są skuteczne w warunkach istniejących w obu krajów.

EN

The article interprets selected works of action art in Poland, but in the context of their relationship - more or less direct - to the political situation in Poland under the rule of the totalitarian regime in 1945-1989. Paying attention to the political aspect of the works of performance art allows them to be compared with the works of Korean artists who create works of action also in totalitarian regime conditions, although of a different nature. Action art turns out to be an effective way of practicing free creative expression, because it is difficult for totalitarian authorities to apply preventive censorship against ephemeral art. Although the authorities use various repressions against artists on the spot during the action and ex post. Despite the geographical distance between Korea and Poland, despite the cultural and social differences, as well as the lack of direct personal contacts between the artists - the forms of action art and their context of creation and its critical goals are similar and are similarly effective in the conditions existing in both countries.

7

Henryk Gajewski. Od Konceptualizmu do Sztuki Interpersonalnej

61%

Guzek Ł.

Sztuka i Dokumentacja

|

2022

|

issue 27

289-294

8

Od devedesetih: aktivističke i artivističke prakse – hrvatski slučaj

61%

Marjanić S.

Poznańskie Studia Slawistyczne

|

2019

|

issue 17

87-100

EN

The article documents the relation of performance art, actions, interventions, happenings, and the democracy of capital for the ruling power through double optics. The first optics constitutes a niche within which art is treated as a crime, as in the case of e.g. the individual guerrilla action Black Peristyle (Crni Peristil) from 1998, the author of which was summoned for interrogation at the Department for Terrorism and War Crimes.The second optics constitutes a niche within the framework of which art engagingly views what is political, what is criminal, what is taking place in this Balkan planetarium of ours – thus demonstrating that personal is (indeed) political – on the example of the independent scene on the one hand (Močvara Club and ATTACK!; I only address the independent scene of Zagreb on this occasion), but also the concept of “Green Democracy” (whereby I used the syntagma by Vandana Shiva) on the example of the activist practice of Animal Friends, as well as the examples of the artistic practice of multimedia artist Ivan Mesek, who also sought to indicate the suffering of animals on the barbed wire (Hungarian-Croatian and Slovenian-Croatian borders). With the aforementioned examples from the niche of animal rights, I sought to document the refugee crisis on the Balkan Route through the optics of equalising speciesism (species-based discrimination) and racism.

9

Performing arts-influencing change

61%

Čiripová D.

Human Affairs

|

2011

|

vol. 21

|

issue 4

382-392

EN

In the present political and socio-cultural situation in Slovakia, it is natural and necessary even to ask “what position do the arts occupy in this country?” and “what role do they play within the complex global atmosphere?” Art and culture should mirror the nation. Are we aware of that? Do we realize that art has the ability and the power to move? Not many of us realize this. This is a consequence of the permanent scepticism, apathy and resentment caused by the fact that this voice has never been heard. And this is not just the case in Slovakia. Yet even today there are certain groups of artists who still believe in the arts and their power. I think that giving up on this faith is the easiest thing to do. The decision whether to fight, rebel or actively participate is extremely complex and in many cases doing so may even threaten the freedom of the person. In this article I address the issue of whether art has the power and ability to change things. I draw attention to those socially engaging activities that could be described as performance art, which occur beyond enclosed areas and in public spaces; and in order to achieve change, they openly and nakedly attack individual consciousness and the subconscious.

10

Performance of resistance in Croatia: A chronotopic review from the 1990s onwards

61%

Marjanić S.

Slavia Meridionalis

|

2019

|

vol. 19

EN

Performance of resistance in Croatia: A chronotopic review from the 1990s onwardsI follow the performance of resistance in performance art in Croatia from the 1990s – i.e. from the disintegration of Yugoslavia – in correlation with the visibility of the performance of resistance in public spaces, with an emphasis on the individual guerrilla action by Igor Grubić (1998), which is considered the first action and provocation in Croatia of the 1990s that was triggered by civic self-initiative. Due to socialist legacy and the war, it was only in 1998 that an action could occur in Croatia that would be as powerful action in terms of media influence as had been the case in the revolutionary year of 1968 in Yugoslavia with the action Red Peristyle, upon the aura of which Grubić’s Black Peristyle was built. I conclude this review of the performance of resistance in Croatia from the 1990s onwards with the story of Black Nylon Peristyle as the civic performative reaction on the occasion of the accession of Croatia to the EU. Thereby I follow chronotopically the performance of resistance in Croatia between 1998 and 2013 (and partly further, up to and including 2017) with regard to the performative centres, placing the starting and endpoint in Split i.e. Peristyle as the art forum of the performance of resistance in Croatia. Performans oporu w Chorwacji. Przegląd chronotopiczny od lat 90.W artykule prześledzono performans oporu w sztuce performansu w Chorwacji od lat dziewięćdziesiątych, tj. od rozpadu Jugosławii – w odniesieniu do kwestii widzialności performansu oporu w sferze publicznej. Akcent został położony na indywidualnej akcji partyzanckiej Igora Grubicia (1998), uważanej za pierwszą akcję i pierwszą prowokację jako przejaw inicjatywy obywatelskiej w Chorwacji w latach dziewięćdziesiątych. W związku z panującą wojną i trwającym okresem postsocjalizmu dopiero w 1998 roku w Chorwacji miało miejsce działanie, które pod względem medialnym było porównywalne do rewolucyjnego roku 1968 w Jugosławii, kiedy to odbyła się interwencja Czerwony Perystyl, do której odnosiło się przedsięwzięcie Grubicia – Czarny Perystyl. Przegląd performansów oporu w Chorwacji od lat dziewięćdziesiątych zamykam opowieścią o Czarnym Nylonowym Perystylu jako obywatelskiej reakcji performatywnej na przystąpienie Chorwacji do Unii Europejskiej. Tym samym śledzę w sposób chronotopiczny performans oporu w Chorwacji w latach 1998–2013 (i częściowo dalej, aż do roku 2017) z uwzględnieniem centrów performatywnych, umieszczając punkt początkowy i końcowy w Splicie, a dokładnie na Perystylu jako artystycznym forum performansu oporu w Chorwacji.

11

Korean Avant-garde Performance Art from the 1960s to the 1980s in the Trajectory of the South Korean Democratization

61%

Lee A.-Y.

Sztuka i Dokumentacja

|

2020

|

issue 22

63-77

PL

Artykuł opisuje warunki polityczno-społeczne w Korei Południowej, począwszy od połowy lat sześćdziesiątych i okresu dyktatury militarnej. Był to zarazem czas industrializacji i cywilizacyjnego rozwoju kraju, a wraz z trendami modernizacyjnymi pojawiły się nowe formy sztuki. Zostały one zaadoptowane do wyrażania napięć społecznych związanych z rozwojem kraju. Nowa sztuka przyjmowała formy konceptualne i akcyjne, happeningowe. Historia walki i przezwyciężenia dyktatury wojskowej i nie-demokratycznego regime jest związana z rozwojem sztuki współczesnej. I to, co należy podkreślić, jej najbardziej progresywnych, radykalnych artystycznie form ekspresji.

EN

The article describes the political and social conditions in South Korea from the mid-1960s and the period of the military dictatorship. It was also a time of industrialization and civilization development of the country, and along with the modernization trends, new forms of art appeared. They have been adapted to express social tensions related to the country's development. The new art took conceptual, action, happening forms. The history of the struggle and overcoming the military dictatorship and the non-democratic regime is related to the development of modern art. And what should be emphasized is its most progressive, artistically radical forms of expression.

12

Avant-Garde-ness & Experimentation: Renegades as Outliers

61%

Yoon J. S.

Sztuka i Dokumentacja

|

2020

|

issue 22

79-87

PL

Artykuł został napisany z punktu widzenia świadka, uczestnika przemian cywilizacyjnych i społecznych w Korei Południowej. Raptowna modernizacja spowodowała przeobrażenia w strukturze społecznej społeczeństwa Koreańskiego. Terytorium sztuki współczesnej, współczesnych form, takich jak happening i performance, stało się sposobem dania wyrazu dla krytycznego podejścia do dokonujących się zmian cywilizacyjnych, a zarazem sposobem żądań pro-demokratycznych adresowanych do militarnego regime rządzącego w tym czasie w państwie. Powiązanie historii sztuki awangard i przewidywania co do rozwoju sztuki funkcjonującej w ówczesnym kontekście społecznym, doprowadziły do powstania projektu intelektualnego zatytułowanego 'Rhizomatous Map of Performance Art' (zobacz diagram). Jego podstawą były personalne doświadczenia autora jako artysty i krytyka sztuki i historyka sztuki. Konkluzją projektu jest ugruntowanie w badaniach i doświadczeniu personalnym przeświadczenia o centralnej roli performance art w rozwoju nowoczesnego społeczeństwa i jego kreatywnej kultury. Sztuka i jej twórcy, którzy wydawali się kiedyś renegatami, są dziś postrzegani jako pionierzy nowoczesnego państwa Koreańskiego.

EN

The article was written from the point of view of a witness, participant in civilization and social changes in South Korea. Rapid modernization has transformed the social structure of Korean society. The territory of contemporary art, contemporary forms, such as happenings and performances, has become a way of expressing a critical approach to the ongoing civilization changes, and at the same time a way of pro-democratic demands addressed to the military regime ruling the country at that time. The connection of the history of avant-garde art and the anticipation of the development of art functioning in the social context of the time, led to the creation of an intellectual project entitled 'Rhizomatous Map of Performance Art' (see the diagram). It was based on the author's personal experiences as an artist, art critic and art historian. The conclusion of the project is to establish in research and personal experience the belief that performance art plays a central role in the development of modern society and its creative culture. Art and its creators, who once seemed renegade, are now seen as pioneers of the modern Korean state.

13

Pętla obrazów. Wideo według Mariny Abramović

61%

Krawczak M.

Images. The International Journal of European Film, Performing Arts and Audiovisual Communication

|

2009

|

vol. 7

|

issue 13-14

235-241

EN

The connection between video art and performance art has been inseparable since 1967, when the first commercial camera Sony Portapak appeared on the American market. The development of video art and performance art has been parallel. On the one hand, autonomous languages which used different discourses were created, on the other hand, the interaction was inextricable, long-lasting and very stimulating. Marina Abramović, recording her activities as a performer on video and then placing them in the space of her installations, gained a high level of energy in the picture, which became transcendent, a sign of body and life, a meditation. Abramović consciously sacralizes her art and highlights its meditational character. In that way the art became a loop of a video sequence, a multifaceted icon.

PL

The Loop of Images. Video According to Marina Abramowić The connection between video art and performance art has been inseparable since 1967, when the first commercial camera Sony Portapak appeared on the American market. The development of video art and performance art has been parallel. On the one hand, autonomous languages which used different discourses were created, on the other hand, the interaction was inextricable, long-lasting and very stimulating. Marina Abramović, recording her activities as a performer on video and then placing them in the space of her installations, gained a high level of energy in the picture, which became transcendent, a sign of body and life, a meditation. Abramović consciously sacralizes her art and highlights its meditational character. In that way the art became a loop of a video sequence, a multifaceted icon.

14

The Cosplay Phenomenon in Intentions of Art Marketing

61%

Hodinková D., Púchovská O., Račkovičová L.

|

2021

|

vol. 4

|

issue 2

78-95

EN

Since the 1980s, the cosplay phenomenon has become a significant aspect of popular culture mainly in Japan, but also in other parts of Asia and in the Western world as well. Nowadays, cosplay events are the most common feature of various fan conventions and there are also dedicated conventions, such as local and international competitions. Websites, social networks, and other forms of social media centred on cosplay activities are just as popular places for the presentation of cosplayers work, and also for cosplay fan conventions. We encounter the definition of this phenomenon mainly in sociological studies, but in its definition from a marketing point of view, and also in term of art studies is less frequent in an academic environment. In the presented study, we look at the cosplayer as an artist with the possibility to become a brand. Cooperation with cosplayers is attractive for different categories of products, not only directly connected with popular culture, e.g., cooperation with bank institutions. On the other hand, it is really necessary to underline the connection with products and texts of popular culture. In the case of self-promotion of cosplayers, games, movies and other pop-culture festivals and events take really important place. This study aims to present a theoretical reflection of the cosplay phenomenon from the perspective of art marketing, as a potential basis for the further research in this area. The situation is illustrated by practical examples.

15

Performance art, performativity and the issue of neomodernism

57%

Sztabińska P.

Art Inquiry. Recherches sur les arts

|

2016

|

vol. XVIII (XXVII)

161-176

EN

Body art and performance art are often discussed together, and even identified as the same thing. A careful analysis of these artistic trends and the accompanying theoretical commentary tends, however, to highlight their differences. Body art turns out to be a phenomenon manifesting significant similarity to the modernist conception of art in the spirit similar to the concept of Clement Greenberg, while performance art largely rejects these assumptions. Performative aesthetics developed by Erika Fischer-Lichte on the one hand stems from challenging modernist artistic essentialism, but on the other emphasizes the role of “the radical concept of presence” of the artist. The article presents a detailed analysis of two new creative achievements of Marina Abramović, the artist associated both with body art and performance art: Seven Easy Pieces (2005) and The Artist is Present (2010). The indicated ambiguity of performance art has been radicalized in their case. They combine the modernist emphasis on authenticity, presence, and essentialism with the postmodern penchant for citing. The phenomenon of pastiche described by Frederic Jameson has been transformed in such a way that it is no longer empty but takes over the whole of the performer’s self. The term “neomodern” is used today in a variety of meanings. The issues discussed in the article suggest the possibility of understanding it as overcoming the oppositions characteristic of modernism and postmodernism, while maintaining some of the features of these two trends regarding their respective approaches to art.

PL

Sztuka ciała i performance art często omawiane są łącznie, a nawet utożsamiane. Uważna analiza tych tendencji artystycznych oraz towarzyszących im komentarzy teoretycznych skłania jednak do zaznaczenia dzielących je różnic. Body art okazuje się wówczas zjawiskiem wykazującym istotne związki z modernistycznym pojmowaniem sztuki w duchu zbliżonym do koncepcji Clementa Greenberga, natomiast performance art założenia te w znacznym stopniu odrzuca. Także estetyka performatywna rozwijana przez Erikę Fischer-Lichte z jednej strony wywodzi się z zakwestionowania modernistycznego esencjalizmu artystycznego, choć jednocześnie akcentuje rolę „radykalnej koncepcji obecności” artysty. W artykule szczegółowej analizie poddane zostały dwa nowe dokonania twórcze Mariny Abramović, artystki łączonej zarówno ze sztuką ciała i performance art: Seven Easy Pieces (2005) oraz The Artist is Present (2010). Wskazana niejednoznaczność performance art została w nich zradykalizowana. Łączą one modernistyczne zaakcentowanie autentyczności, obecności, esencjalizmu z postmodernistycznym cytowaniem. Opisywane przez Frederica Jamesona zjawisko pastiszu przekształcone zostało w taki sposób, że przestaje on być pusty, a przejmuje pełnię „ja” performera. Pojęcie „neomodernizm” używane jest dziś w różnych znaczeniach. Omówiona w artykule problematyka sugeruje możliwość pojmowania go jako przekroczenia opozycji właściwych dla modernizmu i postmodernizmu, przy jednoczesnym zachowaniu pewnych cech obu tych nurtów myślenia o sztuce.

16

Performance and Participatory Art

57%

Sztabińska P.

Art Inquiry. Recherches sur les arts

|

2018

|

vol. XX (XXIX)

185-201

EN

The relationship between participatory art and performance is complex. On the one hand, their affinity is recognized, because in both cases we are dealing with emphasizing the role of action, but on the other, this action is understood differently. If the first aspect is taken into account, in museum or gallery press releases the manifestations of participatory art are referred to as “performances” – sometimes accompanied by an adjective. The aim of the article is to take a closer look at this issue. The discussion begins by highlighting the fact that happenings (especially European) from the 1960s are more often considered as a reference point for participatory art than performance art. Claire Bishop points to the conscious socio-political criticism of the consumer society that appears in happenings. The author of the article argues that the structure of these activities may also be an argument. When discussing the rules of public participation in happenings and performance art, she cites Erika Fischer-Lichte’s views that in the latter case a “feedback loop” should be created between the performer and the audience. Such a loop is not formed in the case of happenings and cannot be shaped in participatory art, where the artist is only one of the people participating in the action. The article examines examples of characteristic works based on the principle of participation: Rirkit Tiravanija, Tania Bruguera and Paweł Althamer. In none of them did the artist occupy a distinguished position, she/he did not affect the way the participants behaved, and she/he only created an opportunity for a community. In the first case, its formation was completely free, in the second – there were forms of pressure release from it, in the third – there was encouragement. Nowhere, however, did the artist define the rules of action, did not determine the stake, did not set goals. At the same time, while making the participants the creators of the course of the action, the question “What for?” remains important in participatory art, which lends it a political character.

PL

Związki sztuki partycypacyjnej z performansem są złożone. Z jednej strony dostrzegane jest ich powinowactwo, gdyż w jednym i drugim przypadku mamy do czynienia z podkreśleniem roli działania, z drugiej jednak strony akcyjność ta jest inaczej pojmowana. Wzięcie pod uwagę pierwszego aspektu powoduje, że w informacjach prasowych muzealnych lub galeryjnych przejawy sztuki partycypacyjnej określane są jako “performansy” – czasami z dodaniem jakiegoś przymiotnika. Celem artykułu jest nieco dokładniejsze przyjrzenie się temu zagadnieniu. Rozważania rozpoczyna zwrócenie uwagi na fakt, że jako punkt odniesienia dla sztuki partycypacjnej częściej bierze się pod uwagę happeningi (zwłaszcza europejskie) z lat sześćdziesiątych, niż sztukę performans. Jako powód Claire Bishop wskazuje występującą w happeningach świadomą społeczno-polityczną krytykę społeczeństwa konsumpcyjnego. Autorka artykułu dowodzi, że argumentem może być także struktura tych działań. Omawiając zasady udziału publiczności w happeningach i sztuce performance odwołuje się do poglądów Eriki Fischer-Lichte zakładającej powstawanie w drugim przypadku “pętli feedbacku” łączącej performera i widzów. Pętla taka nie powstaje w przypadku happeningów i nie może ukształtować się w sztuce partycypacyjnej, gdzie artysta jest tylko jedną z osób uczestniczących w działaniu. W artykule rozważone zostają przykłady charakterystycznych dzieł opartych na zasadzie partycypacji: Rirkita Tiravaniji, Tanii Bruguery i Pawła Althamera. W żadnym z nich artysta nie zajmował wyróżnionej pozycji, nie wpływał na sposoby zachowania się uczestników, a stwarzał tylko szansę powstania wspólnoty. W pierwszym przypadku jej kształtowanie się było całkowicie swobodne, w drugim pojawiały się formy presji, nacisku i uwalniania od niego, w trzecim występowała zachęta. Nigdzie jednak artysta nie określał zasad działania, nie podawał stawki, nie wyznaczał celów. Jednocześnie zaś, przy uczynieniu uczestników twórcami przebiegu akcji, w sztuce partycypacyjnej istotne pozostaje pytanie “po co?”, które nadaje jej charakter polityczny.

17

Międzynarodowe Spotkania Performance and Body w Galerii Labirynt w 1978 roku. Próba Rekonstrukcji i Typologii Prezentowanych Akcji

57%

Sablik M.

Sztuka i Dokumentacja

|

2020

|

issue 23

187-196

EN

The International Meeting of Artists Performance and Body at the Labirynt Gallery in Lublin in 1978 was an important event for the discourse on performance art and the creation of the formula of action art festivals in Poland. Despite its importance, it has not yet been scientifically analysed. This article is based on a MA thesis which is the first attempt to reconstruct these events and actions, describing the artists who came to the festival, as well as mapping the international contacts that led to the invitation of the most important performers from Eastern and Western Europe. The actions were put into the broad context of trends and themes in the performance art of the seventies - divided into three main parts about body art and transgressive art, politically and socially engaged performance art and the use of media in action art.

PL

Międzynarodowe Spotkania Artystów „Performance and Body” w Galerii Labirynt w Lublinie w 1978 roku były wydarzeniem kluczowym dla dyskursu sztuki performance oraz kształtowania się formuły festiwalu sztuki akcji w Polsce. Mimo swojego znaczenia nie zostały jeszcze opracowane naukowo. Artykuł powstał na bazie pracy magisterskiej, która stanowi próbę rekonstrukcji wydarzeń, akcji, opisana artystów przybyłych na festiwal, a także mapowania kontaktów międzynarodowych, które doprowadziły do zaproszenia najważniejszych performerów z Europy Wschodniej i Zachodniej do Lublina. Akcje zostały wpisane w szeroki kontekst tendencji i tematyk w sztuce performance lat siedemdziesiątych: body artu i sztuki transgresywnej, performance zaangażowany oraz nowe media w sztuce akcji.

18

Orange Alternative at the Convergence of Play, Performance and Agency

51%

Marasli E.

Dialogue and Universalism

|

2017

|

issue 3

115-124

EN

By observing the mediating role of Pomarańczowa Alternatywa (Orange Alternative), the Polish artistic-activist formation of the 80s and 90s, this paper aims to determine the properties, values and ideals that make a piece of art a public act that can engage people from different social groups in play, and can allow them to reveal their self-determining agency in light of social change. Within the system of varying degrees of social permission, art should allow for the transition from the realm of the “unofficial” to the realm of the “forbidden,” and should facilitate a transformation from the realm of thought to the realm of action. Art introduces an element of play into the sphere of collective behavior, and is a bridge over dichotomous social and political forces.

19

Performatyka jako Metoda w Badaniach Interpretacyjnych

51%

Guzek Ł.

Sztuka i Dokumentacja

|

2019

|

issue 20

75-84

PL

Performatyka oferuje dynamiczny sposób ujmowania różnych zjawisk. Z kolei badania interpretacyjne wymagają określonego przedmiotu, a jednocześnie przyjmują podejście subiektywne. Kluczem jest tutaj umieszczenie przedmiotu badań w kontekście. Relacje kontekstowe są z definicji zmienne. Performatyka, w najszerszym zakresie zaproponowanym przez Jona McKenzie;go, opisuje zjawiska w trzech wymiarach, jako performance kulturowe, techniczne i organizacyjne. Ten paradygmat performatywny można wykorzystać w opisie i interpretacji dzieł sztuki (oczywiście nie tylko). Na podstawie tego schematu przedstawię jego zastosowania w badaniu dzieł sztuki jako zjawisk dynamicznych, performatywnych i kontekstualnych. W moim tekście pokazuję, na zasadzie porównawczej, przeciwieństwo dwóch rodzajów podejść metodologicznych: pozytywistycznego, unieruchamiającego przedmiot badań i poszukującego tego, co niezmienne i performatywnego, koncentrującego się w procesie badawczym na zmiennych relacjach, ujmującego przedmiot badań jako zmienny, dynamiczny. Badania interpretacyjne opierają się na opisie wcześniej zgromadzonej wiedzy. Dotyczą one zatem przedstawionych już wniosków z badań naukowych. Mogą łączyć różne dziedziny, mają charakter interdyscyplinarny i łatwo dostosowują się do przedmiotu, co jest ważne przy badaniu przedmiotu tak złożonego i zanurzonego w wielu kontekstach jak dzieło sztuki. Metoda performatywnego podejścia jest preferowana w odniesieniu do dzieł sztuki bio artu, ponieważ zjawiska wykorzystujące żywą materię organiczną jako materiał artystyczny są z natury zmienne. Metodologia badania, opisu i interpretacji dzieł bio artu musi więc być dostosowana do charakteru badanych zjawisk.

EN

Performance studies offers a dynamic way of capturing various phenomena. Interpretative research, in turn, requires a specific subject, and at the same time accepts a subjective approach. The key here is to place the research subject matter in context. Contextual relations are by definition variable. Performance studies, in the broadest terms proposed by Jon McKenzie, describes phenomena in three dimensions, as a cultural, technical and organizational performance. This performative paradigm can be used in the description and interpretation of works of art (of course not only). Based on this scheme, I will present its applications in the study of works of art as dynamic, performative and contextual phenomena. In my text, I show, on a comparative basis, the opposition of two types of methodological approaches: positivist, immobilizing the subject of studies and searching for what is immutable and performative, focusing in the research process on changing relations, capturing the subject of study as dynamically variable. Interpretation studies are based on the description of previously accumulated knowledge. They therefore concern the already presented conclusions from scientific research. They can combine various fields, are interdisciplinary in nature and are easily adaptable to the subject, which is important when examining an object as complex and immersed in many contexts as a work of art. The performative methodological approach is preferred in relation to works of art of bio art, because phenomena that use live organic matter as artistic material are inherently variable. Thus, the methodology of study, description and interpretation, of works of bio art must be adapted to the character of the studied phenomena.

20

Queering Interspecies in Critical Theory and Polish Performance Art

51%

Leszkowicz P.

Sztuka i Dokumentacja

|

2021

|

issue 25

293-300

Refine search results

Perfoactivism: from Three Weeks in May to The Museum of Arte Útil

„Droga” i drogi w sztuce performance (z Pascalem i Arystotelesem w tle)

Performatywne misje simius sapiens. Coco Fusco na Planecie Małp

CONTINGENCY AND IMPROVISATION IN PERFORMANCE ART FROM THE 1970s TO THE PRESENT

Spaces of (Re)Connections: Performing Experiences of Disabling Gender Violence

Happenings-Events-Performances in Poland: Intermingling Histories of Art and Politics

Henryk Gajewski. Od Konceptualizmu do Sztuki Interpersonalnej

Od devedesetih: aktivističke i artivističke prakse – hrvatski slučaj

Performing arts-influencing change

Performance of resistance in Croatia: A chronotopic review from the 1990s onwards

Korean Avant-garde Performance Art from the 1960s to the 1980s in the Trajectory of the South Korean Democratization

Avant-Garde-ness & Experimentation: Renegades as Outliers

Pętla obrazów. Wideo według Mariny Abramović

The Cosplay Phenomenon in Intentions of Art Marketing

Performance art, performativity and the issue of neomodernism

Performance and Participatory Art

Międzynarodowe Spotkania Performance and Body w Galerii Labirynt w 1978 roku. Próba Rekonstrukcji i Typologii Prezentowanych Akcji

Orange Alternative at the Convergence of Play, Performance and Agency

Performatyka jako Metoda w Badaniach Interpretacyjnych

Queering Interspecies in Critical Theory and Polish Performance Art