Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 7

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  political struggle
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Publication available in full text mode
Content available

Urząd pełnomocnika ds. równego traktowania jako element walki politycznej w Polsce

100%
Klejdysz N.
Środkowoeuropejskie Studia Polityczne
|
2016
|
issue 4
29-42
EN
The Office of the Plenipotentiary for Equal Treatment was established to strengthen the practice of egalitarian. While in Poland, the office has more than 30-yearold, its position and influence on legislation and social life are unsatisfactory. This is a consequence of the politicization of the office and giving the ideological context to its functioning. This is evidenced by the changing names and personal details. Until the Prime Minister decides who performs this function, the Office of the Plenipotentiary will remain as a part of the political game. This article is an attempt to approximate this problem by analyzing the changes that have occurred over three decades in the functioning of the Office.
PL
Urząd Pełnomocnika Rządu ds. Równego Traktowania został powołany w celu umacniania praktyki egalitarnej. Wprawdzie w Polsce urząd ten ma ponadtrzydziestoletnią historię, to jego pozycja i siła oddziaływania na prawodawstwo i życie społeczne – są niezadowalające. Jest to konsekwencją upolitycznienia urzędu i nadania jego funkcjonowaniu kontekstu ideologicznego. Świadczą o tym zmieniające się nazwy i personalia. Jedynie powołanie niezależnej pod względem politycznym, centralnej instytucji, która monitorowałaby kwestie związane z równouprawnieniem i jego naruszeniami, pozwoli na profesjonalizację urzędu. Dopóty, dopóki premier rządu decyduje o tym, kto sprawuje tę funkcję, urząd Pełnomocnika pozostanie elementem gry politycznej. Niniejszy artykuł stanowi próbę przybliżenia tego problemu poprzez analizę zmian, jakie przez trzy dekady zachodziły w zakresie funkcjonowania urzędu.
2
Publication available in full text mode
Content available

Emigracyjne konstatacje Jerzego Giedroycia i Gustawa Herlinga-Grudzińskiego z 1983 r. Perspektywa francuska i włoska

99%
Glugla P.
Krakowskie Studia Małopolskie
|
2023
|
vol. 3(39)
95-124
EN
From the beginning of the 1830s, mass emigration from Poland, not occurring on such a scale before, was noted, mainly for political reasons (especially after the defeats of the November and January uprisings). The emigration trend continued throughout practically the entire 20th century. It entered the history of Poles, especially the war and post-war period. The coming to power of the communists generated many problems. For political reasons, many dissidents sought freedom outside enslaved Poland. Many of them voluntarily and also under the compulsion of the then “people’s” government. There were two main centers of the political and cultural life of the Polish diaspora – in London and Paris. The Literary Institute, with its founder Jerzy Giedroyc and collaborator Gustaw Herling-Grudziński, played a significant role in the post-war period. Both, despite having different experiences and visions of a free and independent Poland, unanimously saw emigration as a specific form of struggle against the communist regime in Poland. They saw help and weapons in this struggle in the spoken and written word, through which they influenced both the Polish diaspora in many countries and their compatriots in Poland, which was subjugated by communists. They noticed the entire complexity of the problems faced by Polish emigrants, especially those arriving abroad at the beginning of the 1980s. Their accurate diagnoses and advice were not always accepted by the Polish diaspora. The interviews with them in a retrospective form reflect the atmosphere and spirit of the difficult and complex reality of that time.
3
Publication available in full text mode
Content available

L’uso strategico della comicità nel discorso politico di Silvio Berlusconi

98%
Miłkowska-Samul K.
Studia Romanica Posnaniensia
|
2013
|
vol. 40
|
issue 3
43-53
EN
The aim of this article is to illustrate some of the mechanisms existing in political discourse which employ emotions and humor as a persuasive means. The study is based on authentic texts produced by Silvio Berlusconi. The importance of emotions and humor in political speech is viewed in the light of changes taking place in public communication due to the development of mass media and Internet, leading to, among others, ever more frequent use of the comical aspect of communication as a method of gaining and maintaining political power. That is why the use of emotions and humor in Berlusconi’s speech is analyzed as a strategic choice and a powerful instrument of political struggle. The article highlights the role of emotions and humor in creating a positive self-image of the politician.
4
Content available remote

Armia czasów wojny w procesie politycznym w Rosji w 1917 roku

85%
Grebenkin I.
Przegląd Wschodnioeuropejski
|
2019
|
vol. 1
75-87
EN
The article is devoted to the Russian army position in the political process during the revolution of 1917 in Russia. The war period army identity as a social phenomenon, the conditions of its transformation into country political life subject are discussed. The character and the causes of the social political climate of different military men categories on the eve of the revolution are determined. The role of military contingents, institutes, central military figures in the main political events of 1917, such as February and October revolutions, July political crisis, General L. G. Kornilov’s march-off is represented. The main regulatory acts of the new government concerning the army, such as Order 1 of Petrograd Soviet of Workers’ and Soldiers’ Deputies and “Declaration of a Soldier and Citizen Rights”, and their influence on the development of the inside situation in the army are considered. The special focus is on the main courses of the army life politization and the political military men’s activity, that are the work of army offices, military social organizations, volunteer campaigns in the front line and the back land. The stages and the particular characteristics of the political leaders and military command authority cooperation are specified.
5
Publication available in full text mode
Content available

Polexit Narrative : A Case Study in Terms of Political Communication

71%
Zalas-Kamińska K.
Athenaeum. Polskie Studia Politologiczne
|
2019
|
vol. 64
203-215
PL
Kwestia badania narracji w ramach komunikacji politycznej, będąca wciąż przedmiotem dyskusji w naukach politycznych jako zjawisko wciśnięte pomiędzy nauki o mediach i nauki o polityce, stała się ciekawym wyzwaniem. Głównie z powodu rzeczywistości politycznej, w której słowo „narracja” stało się dość powszechne. Przykładem tego jest narracja polexitu, stosunkowo nowa fraza polityczna. Uwzględnienie narracji w badaniach politycznych może być fascynujące nie tylko pod względem metodologii, ale również pod względem realnych konsekwencji politycznych, w tym relacji między Unią Europejską a Polską. W związku z tym warto podjąć próbę odpowiedzi na dwa pytania: jak badać narrację w odniesieniu do polityki oraz jak stworzona opowieść – tutaj w przypadku hipotetycznego polexitu i nierzadko nasiąknięta ogólnikami i populizmem – wpływa na polityczną rzeczywistość, w tym na nierozumienie procesu integracji europejskiej.
EN
The issue of researching a narrative in terms of political communication, still being discussed by political sciences as a phenomenon classified between media science and political science, has become a challenging field. Mainly due to political reality, where a word “narrative” has emerged as a very common one. The Polexit narrative, a fairly new political phrase, is an example of it. Taking a narrative into account in research of political science might be fascinating not only in terms of methodology itself, but in terms of real political consequences, including the EU-Poland relationships. So that, the questions here are how to study a narrative in relation to politics, and how a created story – here in case of a hypothetical Polexit and not infrequently soaked with generics and populism – influences political reality, including the misunderstanding of the European integration process.
6
Publication available in full text mode
Content available

Dziedzictwo wojny algierskiej w kulturze politycznej niepodległej Algierii

57%
Kobis R.
Horyzonty Polityki
|
2015
|
vol. 6
|
issue 15
59-79
EN
The aim of the article is to present the characteristic elements of the political culture of Algeria, one of the so-called Third World countries. After 132 years of French dominance, it gained its independence due to the eight-year- long Algerian War 1954-1962. The heritage of the independence struggle continues to exist in the awareness and historical memory of the Algerians, thus contributing to the political culture of the country. The first part of the article is an analysis of the terms ‘memory’ and ‘history’, which is considered from a North-African perspective. The author claims that it is the subjective social memory that constitutes the main source of this region inhabitants’ awareness which is primarily based on either historical symbolism or symbolic words. Next, the author investigates the national historical discourse taking 1962 as a starting point. The conclusion is that being a principal creator of the historical policy, the state uses it by placing a current rivalry in a historical context. One of the most important elements legitimizing the political regime is historical education. Moreover, an analysis of the historical discourse was made. Regarding those who oppose the Algerian authorities, the first view was represented by fundamentalist groups, the so-called Islamism; the other view was favored by secular groups, the so-called Berberism. Finally, the author draws the conclusion that the Algerian War heritage is one of the foundations of the political culture in Algeria.
PL
Celem artykułu jest przedstawienie charakterystycznych elementów kultury politycznej jednego z krajów tak zwanego Trzeciego Świata – Algierii. Państwo to uzyskało niepodległość po 132 latach francuskiej obecności w wyniku ośmioletniej wojny o niepodległość z lat 1954-1962. Dziedzictwo walki o niepodległość jest wciąż żywe w świadomości i pamięci historycznej Algierczyków, co ma przełożenie na kulturę polityczną w kraju. Artykuł rozpoczyna się od analizy pojęć „pamięć” i „historia” w perspektywie północnoafrykańskiej. Autor stawia tezę, iż to właśnie subiektywna pamięć społeczna jest głównym źródłem świadomości mieszkańców regionu. Opiera się ona w głównej mierze na symbolice historycznej lub słowach-symbolach. Następnie autor analizuje państwowy dyskurs historyczny, poczynając od 1962 roku. Stwierdza, że państwo jest głównym kreatorem polityki historycznej i używa jej do bieżącej rywalizacji historycznej. Jednym z najważniejszych elementów legitymizujących reżim polityczny jest edukacja historyczna. Analizie poddane zostały również opozycyjne względem władz w Algierze dyskursy historyczne, tj. islamistyczny – reprezentowany przez ugrupowania fundamentalistyczne oraz berberyjski – reprezentowany przez ugrupowania laickie. Artykuł kończą wnioski, w których autor stwierdza, iż dziedzictwo wojny o niepodległość stanowi jeden z fundamentów kultury politycznej w Algierii.
7
Publication available in full text mode
Content available

Działalność polityczno-wojskowa chorążego koronnego i wojewody kijowskiego Andrzeja Potockiego w latach 1667–1673

50%
Hundert Z.
Wschodni Rocznik Humanistyczny
|
2019
|
vol. XVI (2019)
|
issue 2: „Jedno nierozdzielne i nieróżne ciało”. Studia z dziejów polsko-litewskiej Rzeczypospolitej, pod red. Artura Goszczyńskiego
143-167
PL
Andrzej Potocki był najstarszym synem wojewody krakowskiego i hetmana wielkiego koronnego Stanisława „Rewery”. Związany był ze swoją rodzimą ziemią halicką, w której zaczynał karierę wojskową, jako rotmistrz jazdy w 1648 r., oraz karierę polityczną. Od 1646 r. był starosta sądowym w Haliczu, co wpływało na jego polityczną pozycję w regionie oraz nakładało na niego obowiązek zapewnienia pogranicznej ziemi halickiej bezpieczeństwa. W latach 1647–1668, jako poseł, aż 15 razy reprezentował swoją ziemię na sejmach walnych. W 1667 r. był już doświadczonym pułkownikiem wojsk koronnych. Posiadał kilka jednostek wojskowych w ramach koronnej armii zaciężnej oraz blisko tysiąc wojsk nadwornych na potrzeby obrony pogranicza. Po śmierci ojca w 1667 r. faktycznie stał się głową rodu Potockich. Związany był już wtedy politycznie z dworem Jana Kazimierza i z osobą marszałka wielkiego i hetmana polnego – a od 1668 r. wielkiego koronnego Jana Sobieskiego. W związku z tym jeszcze w 1665 r. otrzymał urząd chorążego koronnego. W 1667 r. bezskutecznie starał się też o buławę polną w przypadku awansu Sobieskiego na hetmaństwo wielkie. Potem brał udział w kampanii podhajeckiej, dowodząc grupą wojsk koronnych, swoich nadwornych i pospolitego ruszenia. W 1668 r. wszedł do senatu w randze wojewody kijowskiego, próbując oddziaływać na życie polityczne Kijowszczyzny i angażować się w sprawę odzyskania z rąk rosyjskich Kijowa. W okresie panowania Michała Korybuta (1669–1673) był jednym z najbardziej aktywnych liderów opozycji i jednym z najbliższych współpracowników politycznych i wojskowych Sobieskiego. Był inspiratorem niemal wszystkich wojskowych wystąpień kierowanych przeciwko władcy, w tym tego najpoważniejszego, konfederacji szczebrzeszyńskiej w listopadzie 1672 r. Po pogodzeniu się dworu z opozycją brał aktywny udział w przygotowaniach do kampanii wojennej przeciw Turcji a potem z powodzeniem dowodził większym zgrupowaniem wojsk koronnych w wielkim zwycięstwie pod Chocimiem 11 listopada 1673 r.
EN
This article aims at reconstructing the earlier stages of the biography of Andrzej Potocki, one of the most important actors of the time and of the richest magnates in the eastern voivodeships of Poland. The analysis is being made within the context of the functioning of the institutions holding the military and political power in Polish-Lithuanian Commonwealth in the second half of the 17th century. His successful career was partially conditioned by his belonging to a great aristocratic family. He was the eldest son of the Voivode of Cracow and Great Crown Hetman Stanisław “Rewera” Potocki and after the death of the latter practically headed the Potocki family. A. Potocki was since young age neatly connected to his own Halych Land and represented it at the Sejm several times. Thanks to the support of such an influential nobleman as Jan Sobieski, he was appointed as Voivode of Kiev. During the reign of the King Michał Korybut Wiśniowiecki (1669–1673), Potocki was an active member of the oppo¬sition and a close ally of Sobieski. He became the initiator of almost all anti-king protests in the army. He successfully ruled the Polish troops during the Polish-Turkish war in the 1672–1676, and this success brought the crown to Sobieski (1674). This in its turn strengthened the position of Potocki himself and prospectively opened him the way to get the highest positions of Field Hetman and Castellan of Kraków.
RU
Анджей Потоцкий был старшим сыном Краковского воеводы и великого гетмана коронного Станислава «Реверо». Он был связан с родной землей Галичской, в которой он начал свою военную карьеру в качестве ротмистра кавалерии в 1648 году и политическую карьеру. С 1646 года он был судовым старостом в Галиче, что повлияло на его политическое положение в регионе и наложило на него обязанность обеспечить безопасность пограничной Галичской земли. В 1647–1668 годах в качестве депутата он представлял свою землю 15 раз в сеймах. В 1667 году он был уже опытным полковником коронной армии. У него было несколько воинских частей в составе коронной наемной армии и почти тысяча войск придворных в целях защиты границ. После смерти отца в 1667 году он фактически стал главой семьи Потоцких. В то время он был политически связан с двором короля Яна Казимежа, а также с личностью великого маршала и полевого гетмана, а с 1668 года – гетмана великого коронного - Яна Собеского. Поэтому еще в 1665 году он получил должность коронного хорунжего. В 1667 году он безуспешно пытался получит булаву гетмана полевого в случае продвижения Собеского к гетманству великому. Затем он принял участие в кампании Подхаецкой, командуя группой войск короны, его придворными войсками и ополчением. В 1668 году он вступил в сенат в звании киевского воеводы, он пытался влиять на политическую жизнь Киевщины и ангажировался в дело возвращения Киева от Москвы. Во время правления Михаила Корыбута (1669–1673) он был одним из наиболее активных лидеров оппозиции и одним из ближайших политических и военных соратников Собеского. Он иницировал почти все военные выступления, направленные против короля, включая самую серьезную Конфедерацию Щебжешинскую в ноябре 1672 года. После примирения двора с оппозицией он активно участвовал в подготовке военной кампании против Турции, а затем с успехом командовал более крупной группировкой войск коронных в великой победе под Хотином 11 ноября 1673 года.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.