Search results - CEJSH

1

Akademicka debata panelowa pt. „Spory o polską politykę zagraniczną w okresie Drugiej Rzeczypospolitej"

100%

Czechowska K.

Res Gestae. Czasopismo Historyczne

|

2016

|

vol. 2

199-204

2

Dyplomacja obronna – nowy instrument polityki zagranicznej i bezpieczeństwa

100%

Drab L.

Sprawy Międzynarodowe

|

2017

|

issue 1

136-147

EN

“Defence diplomacy” is a relatively new term developed in response to the post-Cold War demand for new international missions and functions carried out by the armed forces. It should not be understood as a kind of traditional “military diplomacy plus.” In the absence of a broadly accepted definition of “defence diplomacy,” countries try to adapt it to the needs of their own security policy. In Poland, the term appears only in journalism; there is no precise reference to any foreign and security policy documents. The main goal of defense diplomacy is to co-design and implement state security policy and to establish stable international relations in the field of defense. Conceptualising defence diplomacy is the starting point for understanding its role as one of the most important instruments of foreign and security policy in modern countries.

3

Brytyjska polityka ustępstw, a wybuch Drugiej Wojny Światowej

80%

Kania K.

Historia i Polityka

|

2010

|

issue 4(11)

157-171

EN

The aim of the article is to present British foreign policy called 'policy of appeasement’ in the period between May 1937 and September 1939. The article describes among other things English-German, English-Italian, English-Polish relations with regard to situation in Europę, mainly her Central-Eastern part. British foreign policy in Neville Chamberlain’s term of office was typified by larger and larger concessions to Germany i.a. Austria, Czecho-Slovakia, Memel (Klaipeda). Chamberlain, upsetby developmentof situation in Europę, decided to grant Poland unilateral guarantees (31 March 1939), which were altered by Józef Beck into bilateral obligation early in April. This change in British foreign policy, concessions replaced with guarantees, did notfinished the policy of appeasement. British politicians still considered peaceful solutions atthe cost of other countries - in September 1939 Poland fell victim to appeasement policy. The Anglo-Polish agreement regarding a provision of mutual aid concluded on 25th August 1939, which in its assumption was supposed to help avoiding the war, only postponed it for a few days. Although the English joined World War II (3 September), at the beginning they reduced their participation only to propaganda activities, like dropping leaflets on German territory. Conduct of British foreign policy was a great disappointment for Polish governement and society. Great Britain put away direct confrontation with the III Reich and gained time for preparation. According to British opinion the abovementioned actions were one of the factors which contributed to win World War II.

4

K pohľadu československej diplomacie na poľsko-ruskú vojnu v rokoch 1919–1920

80%

Harbuľová Ľ.

Res Gestae. Czasopismo Historyczne

|

2017

|

vol. 4

142-153

PL

After the First World War the border dis putes and wars between newly-constituted states definitely contributed to the political instability in the newly developing Europe. Setting the Polish border took nearly three years (1918–1921) and was one of the most difficult periods in modern Polishhistory. Thee efforts of Poland to define the eastern borders in accordance with their requirements and visions came across the interests of the local states and the interests of Soviet Russia, which resulted in the Polish-Russian War of 1919–1920, the consequences of which went beyond the region. Development in Poland and its activities in foreign policy in the east, in the years 1919–1920, were followed closely by the Polish southern neighbor – the newly established Czechoslovak Republic. Polish plans in the eastern part of the country did not correspond with the Czech ideas of the role of Poland in Central Europe. Although the opinion of Czechoslovakia about Poland’s activities in the East has been cold from the start, Czechoslovak embassy in Warsaw regularly and fully informed the Prague headquarters about the evolving situation in the east of Poland, about the military activities, but also the impact of these actions on the political development of the Polish political scene and the moods which were present in Polish society. Czechoslovakia maintained a neutral position in the Polish-Russian War of 1919–1920, which ultimately determined the development of bilateral Czechoslovak-Polish relations in the coming years.

5

Problematyka zachodnioniemiecka i jej wpływ na stosunki polskojugosłowiańskie (19561970). Wybrane aspekty

80%

Wawryszuk P.

Studia Zachodnie

|

2016

|

vol. 18

351-366

PL

Na stosunki polsko-jugosłowiańskie po II wojnie światowej wpływ miało wiele czynników. Do najważniejszych należało położenie geopolityczne obu krajów, a więc przynależność Polski do bloku radzieckiego, a pozostawanie Jugosławii poza nim po konflikcie na linii Tito-Stalin. W latach 1956-1970 „problem niemiecki” był stale obecny w relacjach między oboma państwami, często też był wykorzystywany w doraźnej polityce. Zwykle to Jugosławia była krytykowana przez Polskę za swoją „zbyt pobłażliwą” politykę względem Bonn, choć nie powinno być wątpliwości w stwierdzeniu, że była ona dyktowana interesem narodowym. Miało to miejsce zarówno w przypadku kraju pozostającego poza blokiem radzieckim – Jugosławii, jak i Polski, będącej jednym z najważniejszych jego ogniw. Niniejszy artykuł jest próbą przybliżenia wpływu polityki obu krajów wobec Niemiec Zachodnich na stosunki polsko-jugosłowiańskie.

6

Międzynarodowe skutki powrotu generała Charles’a de Gaulle’a do władzy w roku 1958

80%

Mikołajczyk M.

Dzieje Najnowsze

|

2017

|

vol. 49

|

issue 1

PL

W momencie powrotu Charles’a de Gaulle’a do władzy w połowie 1958 r. przed Francją stały poważne wyzwania międzynarodowe. W tym czasie szczególnie pilnym zadaniem było podjęcie decyzji dotyczącej realizacji wspólnego rynku. De Gaulle musiał również zająć stanowisko w sprawie brytyjskiej propozycji utworzenia europejskiej strefy wolnego handlu, a także przedstawić swoje plany na temat przyszłości stosunków z Niemcami, które były głównym partnerem europejskim Francji. Odrębny problem stanowiła kwestia relacji ze Stanami Zjednoczonymi. De Gaulle, w imię obrony niezależności Francji, wielokrotnie krytykował rządy IV Republiki za zbytnią uległość wobec Amerykanów, a także dominującą rolę Stanów Zjednoczonych w NATO. Wreszcie pozostawały stosunki z ZSRR, które po 1956 r. ponownie wkroczyły w stan napięcia po radzieckiej interwencji na Węgrzech oraz kryzysie sueskim. Do pogłębienia się stanu napięcia w stosunkach francusko-radzieckich przyczyniły się także francuskie działania w Algierii.De Gaulle, chociaż nie był zwolennikiem wspólnego rynku, mimo to podjął decyzję o przystąpieniu Francji do jego realizacji. Budowie wspólnego rynku pomogły też bez wątpienia jego decyzja o odrzuceniu brytyjskiego projektu europejskiej strefy wolnego handlu oraz zacieśnienie współpracy z Niemcami. Z kolei jego propozycja dotycząca zmiany funkcjonowania NATO spotkała się z odmową ze strony Stanów Zjednoczonych, co doprowadziło do bardzo poważnego kryzysu, który zakończył się wystąpieniem Francji ze struktur militarnych NATO. W stosunkach Wschód-Zachód de Gaulle zamierzał odejść od polityki bloków na rzecz szukania porozumienia z ZSRR. Mimo że w pierwszych miesiącach jego rządów stosunki francusko-radzieckie były napięte, stał on na stanowisku, że tradycja współpracy między obu krajami okaże się silniejsza niż ideologia komunistyczna i uda się stawić czoła chwilowym trudnościom. International consequences of Charles de Gaulle’s return to power in 1958At the moment of Charles de Gaulle’s return to power in mid-1958 France was facing serious international challenges. Particularly urgent was to decide on the realisation of a common market. De Gaulle had also to take a stance on the British proposal concerning the creation of the European free trade area, as well as to present his plans on the future of relations with Germany being the main partner of France in Europe. A separate problem was the question of relations with the United States. De Gaulle, in order to defend the sovereignty of France, many a time criticised the governments of the Fourth Republic for having shewn undue sumbimissivenes towards Americans, and also a dominant role of the United States in the NATO. And finally, there were relations with the Soviet Union which after the Soviet military intervention in Hungary in 1956 and the Suez crisis once more assumed a high state of tension, worsened by the French operations in Algeria.De Gaulle, although not an advocate of common market himself, decided that France would enter its realization. This was undoubtedly helped by his decision to reject the British proposal of the European free trade area and to tighten cooperation with Germany. In turn, his proposals of changes in functioning of NATO were rejected by the United States which led to a serious crisis and ended with France leaving the military structures of NATO. In relations between the East and West, de Gaulle wanted to depart from the policy of blocks in the favour of understanding with the USSR. And despite tensed relations between France and the Soviet Union in the first months of his rule, in de Gaulle’s opinion the tradition of mutual cooperation between the two countries was stronger than the communist ideology and was able to make head against temporary difficulties.

7

Częstotliwość i ranga wizyt dyplomatycznych jako wyznacznik relacji polsko-amerykańskich na tle relacji brytyjsko-amerykańskich

80%

Matysek K.

Historia i Polityka

|

2020

|

issue 33 (40)

PL

Celem niniejszej publikacji jest określenie stanu relacji polsko-amerykańskich na podstawie częstotliwości i rangi wizyt dyplomatycznych odbywanych między tymi państwami. Relacje te są przedstawiane w sferze zarówno politycznej, jak i naukowej jako fundamentalny element polskiej polityki zagranicznej. Jednocześnie brak niekwestionowanych wymiernych wskaźników pozwalających na ich obiektywną ewaluację. Relacje polsko-amerykańskie zostały w artykule porównane do strategicznego partnerstwa amerykańsko-brytyjskiego. Jako punkt odniesienia wykorzystano dane dotyczące wizyt dyplomatycznych brytyjsko-amerykańskich, co pozwala określić na tle porównawczym intensywność i rangę relacji polsko-amerykańskich.

8

Obce pogranicze 1945-1946. Sytuacja w południowo-wschodniej Polsce w dokumentach czechosłowackich, red. Michal Śmigel, Bohdan Halczak, Roman Drozd, Warszawa 2015, ss.222

80%

Dudra S.

Studia Zachodnie

|

2016

|

vol. 18

417-419

9

Realia prowadzenia polityki zagranicznej państw w pierwszej dekadzie XXI wieku

80%

Czechowska L.

Historia i Polityka

|

2012

|

issue 7(14)

61-81

EN

There is no doubt that after the end of the Cold War the structure of the International System had to reformulate. 20 years after the fali of the SovietUnion, itis worth asking the question: Are the Contemporary International Relation turning into the unipolar or multipolar system? And what impact on present-day states’ capabilities to conduct foreign policy the globalization has and will be having? To capture the essence of the contemporary International environment the text is devoted to the historical evolution of International Relations which highlights the characteristics of the current period. The article reveals that, as a result of unsettled structure of the Contemporary International System and increasing influence of the globalization, present-day governments tend to look for different reference systems, depending on the objective to be achieved. In order to maximize security and developmentopportunities and minimize the level of dependence states are creating flexible networks of key partners. It seems that, atthe threshold of the 21th century a successful foreign policy making is seen as the ability to balance between efficient management and independent management.

10

Georg Arnold, Gustav Stresemann und die Problematik der deutschen Ostgrenzen. Frankfurt/M 2000.

80%

Kłusek M.

Res Gestae. Czasopismo Historyczne

|

2005

|

vol. 4

249-251

11

Soft Power w polityce zagranicznej Federacji Rosyjskiej wobec państw "bliskiej zagranicy"

70%

Włodkowska-Bagan A.

Kwartalnik Naukowy OAP UW "e-Politikon"

|

2012

|

issue 3

36-61

PL

W swojej zewnętrznej aktywności wobec państw „bliskiej zagranicy” Rosja stosuje cały wachlarz środków, poczynając od politycznych, wojskowych, poprzez gospodarcze, na kulturalno-ideologicznych kończąc. Przez cały okres lat 90. ubiegłego wieku Rosja najrzadziej sięgała do tych ostatnich. Obserwując aktywność Federacji Rosyjskiej na arenie międzynarodowej, a szczególnie na obszarze byłego ZSRR, można odnieść wrażenie, że dopiero od niedawna Rosja zaczyna dostrzegać miękkie środki oddziaływania i doceniać ich rolę. W niniejszym artykule podjęto próbę analizy źródeł rosyjskiej soft power oraz jej wykorzystania w polityce zagranicznej FR. Struktura kolejnych podrozdziałów celowo jest zbieżna z tą proponowaną przez Joseph S. Nye’a. Będzie to pomocne w przeprowadzeniu równoległej analizy rosyjskiej i amerykańskiej soft power poprzez porównanie potencjałów USA w skali globalnej i FR w wymiarze regionalnym.

EN

In its foreign policy toward Near Abroad, Russia uses a wide range of means, starting from political, military, economic to end with the cultural and ideological. In the 1990s of the last century Russia used the latter the least. Observing the current international activities of the Russian Federation, especially in the Near Abroad, we may say that Russia has started to recognize the impact of soft instruments, and to appreciate their role. In this article the author is trying to analyze the sources of Russian soft power and their use in foreign policy. The structure of the following sections intentionally is similar to that which was suggested by Joseph S. Nye’a in his book. This will be helpful to analyse in parallel the Russian and American soft power by comparing the potential of the U.S. in global and Russian in regional dimensions.

12

Bułgarzy i Bułgaria w ostatniej ćwierci wieku XIX w publikacjach Jana Grzegorzewskiego (polityka wewnętrzna, polityka zagraniczna)

70%

Rubacha J.

Studia z Dziejów Rosji i Europy Środkowo-Wschodniej

|

2017

|

vol. 52

|

issue 1

PL

Bulgarians and Bulgaria in the last quarter of the 19th century in the publications of Jan Grzegorzewski (internal policy, foreign policy)AbstractThe period of five-century “Turkish yoke” of the Bulgarian lands brought up many deep and multifaceted changes in almost all areas of social life. The Bulgarian population, pushed aside on the margin of social life and deprived of almost all public rights, were unable to reconstruct their elites, destroyed physically and ideologically during the Turkish invasion of the Balkans. And it was for this reason that on the threshold of independence the Bulgarians had only a handful of people prepared to lead the nation and to perform a public service both on a local and national scale. The issue became especially important after Bulgaria regained its statehood in 1878, and social and economic problems of the young state were aggravated by the rivalry of the great powers fighting for influence in this part of Europe, which effectively attracted the attention of developing political milieux. This caused never-ending disputes within the Bulgarian political circles between supporters of a rapprochement with the West and advocates of closer relations with Russia, which, in turn, led not only to numerous political crises, but also implied changes in the highest levels of the government. Only the utmost determination did make it possible for the Bulgarians to overcome internal political problems and to make Bulgaria the leader of other Balkan countries already in the early 19th century. Those complex processes were observed, described and commented upon by Jan Grzegorzewski, and his texts are a perfect source of knowledge both for historians, and other scholars. Болгары и Болгария в последней четверти XIX в. в публикациях Яна Гжегожевского (внутренняя и внешняя политика)Период пятисотлетнего турецкого ига болгарских земель вызвало глубокие и многоаспектные перемены почти во всех сферах тамошней общественной жизни. Болгары, столкнутые на обочину и лишенные почти всех публичных прав, были не в состоянии предпринять действия по восстановлению своей элиты, которая была физически или идеологически уничтожена еще во время вторжения турок на Балканы. Из-за чего на пороге обретения независимости болгарский народ имел в распоряжении лишь горстку людей, подготовленных к лидерству и несении государственной службы, как в местном, так и в общегосударственном масштабе. Эта проблема приобрела особенное значение после реактивации болгарской государственности в 1878 г., когда на трудности общественного и экономического характера, скопившиеся перед молодым государством, наложилось тогдашнее соперничество держав за сферы влияний в этой части Европы, которое эффективно поглощало внимание только что создававшихся политических сред. Такое положение вещей приводило в Болгарии к бесконечным спорам между сторонниками сближения с Западом и сторонниками укрепления отношений с Россией, что обернулось не только многочисленными политическими кризисами, но и повлекло за собой изменения в высших эшелонах власти. Лишь необычная решительность в стремлении к национальным целям позволила болгарам не только одолеть внутренние политические проблемы, но и уже в начале XX в. сделать свою страну лидером среди других балканских государств. За этими сложными процессами наблюдал, описывал и комментировал Ян Гжегожевский, а его работы являются отличным источником знаний, как для историков, так и для представителей других научных дисциплин.

13

Proces kształtowania się polityki zagranicznej Indonezji po 1998 roku

70%

Gwóźdź D.

Historia i Polityka

|

2015

|

issue 13(20)

79-96

EN

Indonesia has become one of the most internationally “compelling” entities nowadays. Its economic development, large and mobile society, political reforms as well as the impressive combination of Islam and democracy attract world’s attention. Indonesia has every right to be regarded as one of the regional powers, or even the emerging leader in Southeast Asia. The breakthrough came along with the overthrow of president Suharto in 1998. The new authorities started to implement variety of reforms in the entire country that are still in process. The transposition of Indonesia’s role and image in the world created also a need for adopting a new, completely fresh approach towards its foreign policy. This paper focuses on foreign policy of Indonesia since 1998 till current days. It examines its main goals and relations with its neighbors, world’s great powers, as well as the involvement of Indonesia within the international organizations. Indonesia is without a doubt primus inter pares in the Association of Southeast Asia Nations and in the Asia-Pacific Economic Cooperation. Indonesia recognizes its participation within ASEAN as the cornerstone of national foreign policy. Since ASEAN’s establishment in 1967, Indonesia has lead that organization from behind. Nowadays, Indonesia tries to overhaul the whole ASEAN system by pushing for the promotion of democracy and human rights as one of the key agendas for the organization. Within last few years, there was also a deeper Indonesian involvement in G20. Indonesian experience of financial crisis in late 90s and years of economic recession during New Order helps to understand the challenges in today’s world. Sharing that experience within G20, Indonesia initiated different action related to safeguard the international financial institutions and world banking system. The last years brought also a great change in the foreign policy of Indonesia in terms of its relations with the People’s Republic of China and the United States of America. China is no longer regarded as a threat for Indonesia’s elites, but as a prospective economic partner. The diplomatic relations with the United States have been strengthened in recent years as well. Last but not least, the paper focuses on the relations of Indonesia with its closest neighbors. After years of diplomatic discourse and antagonism with the government in Kula Lumpur, Singapore, or Canberra, Indonesia initiates a new phase of cooperation. The years of Konfrontasi are over and Indonesian government opened a new chapter and enjoys the cooperation with Australia, Malaysia, Singapore, and Thailand. Indonesia may be, without a doubt, considered as both regional and middle power, as well as the emerging economic power.

14

Boliwarianizm i antyimperializm jako narzędzia polityki zagranicznej Hugo Cháveza

70%

Król S.

Ameryka Łacińska. Kwartalnik analityczno-informacyjny

|

2023

|

vol. 31

|

issue 1 (119)

33-50

PL

Niniejszy artykuł charakteryzuje narzędzia polityki zagranicznej Wenezueli za czasów rządów Hugo Cháveza. Ma on na celu analizę wenezuelskiej dyplomacji pod kątem myśli politycznej chavismo, antyimperializmu oraz boliwarianizmu. Wykorzystując analizę treści oraz studium przypadku autor twierdzi, że znaczący wpływ na wenezuelską politykę zagraniczną po 1999 roku miały myśl i program polityczny Hugo Cháveza. Artykuł rekonstruuje również główne założenia i elementy prowadzonej przez Cháveza dyplomacji.

15

WSPÓLNOTOWE ASPEKTY POLITYKI ZAGRANICZNEJ I BEZPIECZEŃSTWA UNII EUROPEJSKIEJ

70%

MAZUREK W., KRĘGULEC R.

Kultura Bezpieczeństwa. Nauka – Praktyka – Refleksje

|

2016

|

vol. 22(22)

253-265

PL

Cele Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa Unii Europejskiej to dążenie do pokoju oraz gwarancja bezpieczeństwa zewnętrznego i obrony państwom członkowskim Unii, zapobieganie wszelkiego rodzaju zagrożeniom militarnym i atakom terrorystycznym, promocja interesów Europy i wspólny „europejski” wpływ na politykę państw świata, zwłaszcza w zakresie pokojowej współpracy międzynarodowej i przestrzegania praw człowieka, zgodnie z wykładnią prawną w tekście Traktatu o Unii Europejskiej. Równocześnie te cele nie mogą być interpretowane jako substytut europejskiej mocarstwowości i instrumentarium uniezależnienia polityki i poszczególnych państw Europy, i Unii Europejskiej od Stanów Zjednoczonych (Rosji, Chin, krajów „cywilizacji islamskiej”), lecz powinny być spostrzegane jako aktywność na rzecz dobra wspólnego Europejczyków i mieszkańców innych kontynentów.

16

Kultura strategiczna a paradygmat realistyczny. Krytyka, rywalizacja, perspektywy współpracy

70%

Smalec Ł.

Kwartalnik Naukowy OAP UW "e-Politikon"

|

2012

|

issue 2

29-48

PL

W ostatniej dekadzie wzrosło zainteresowanie wpływem, jaki wywiera kultura strategiczna na politykę bezpieczeństwa państwa. Impulsem było rozczarowanie neorealizmem, który nie dawał satysfakcjonującej odpowiedzi na pytanie o źródła postawy administracji amerykańskiej w odniesieniu do wojny z Irakiem (2003). Ta tematyka, coraz częściej podejmowana na gruncie nauki amerykańskiej, relatywnie rzadko staje się przedmiotem analizy w Polsce. Niniejszy artykuł stanowi próbę wypełnienia tej luki. Ponadto wskazuje różnice i perspektywy współpracy pomiędzy realizmem a teorią kultury strategicznej, zwracając także uwagę na przykłady nawiązania współpracy „ponad podziałami”.

EN

In the last decade the interest of influence of a strategic culture on national security policy increased. The impetus was a disappointment of neorealism, which did not provide a satisfactory answer to the question about the roots of the attitude of the American administration in relation to war with Iraq (2003). This subject is getting more and more often analyzed by American researchers analysts, relatively seldom becomes an object of analysis in Poland. This article attempts to fill this gap. Moreover, it also indicates the existing differences and perspectives of cooperation between a theory of strategic culture and a realistic paradigm.

17

Romana Knolla oceny przeszłości i wizje przyszłości

70%

Bartoszewicz H.

Dzieje Najnowsze

|

2016

|

vol. 48

|

issue 4

PL

The article focuses on studies and memorials by Roman Knoll concerning international affairs, Polish foreign policy, and national problems, written between March 1939 and April 1944. Assessments of Polish inter-war and wartime foreign policy, contained in those documents, and proposals regarding some of its post–war currents deserve special attention. Numerous theses proposed by Knoll should be regarded as extremely apt. It would be difficult, for instance, to disagree with his opinion about asymmetrical Warsaw–Berlin and Warsaw–Moscow relations, revealing a distinct advantage in favour of the former. Apparently, in the spring of 1939 Knoll, in contrast to other observers, perceived the possibility of a German–Soviet alliance, which at the time posed the greatest threat to Poland.Within Polish eastern policies this outstanding diplomat regarded as essential support for the liberation of nations dominated by Russia and the construction around the latter’s borders of independent national states. He espoused the creation of an independent Ukrainian state, but at the time of the war opposed embarking upon a discussion about “great Ukraine”. In doing so, Knoll stressed that while considering the Lithuanian, Byelorussian or Ukrainians questions Poland should remain concerned predominantly with the integrity of its territory. Even in April 1944, when he admitted to the possibility of Poland accepting concessions concerning the eastern frontier, he treated such a solution as a necessary evil and was well aware of the fact that the Soviet Union remained a hazard to the independence and sovereignty of the Polish Republic.Knoll presented reliable accounts of the wartime situation of the Jewish population on Polish lands and depicted the extermination of the Jews in terrains included into the Third Reich and the territory of the Generalgouvernement. At the same time, he wrote about the Soviet occupant’s better treatment of the Jews than of the Poles and the Ukrainians. In the prevailing situation it was difficult to accept his projects concerning a post-war resettlement of the Jews to a state specially created for them, but the Polish diplomat was by no means the sole politician who at the time wrote and spoke about this issue.

18

Imperializm w polityce zagranicznej Rosji carskiej oraz ZSRR

61%

Gardocki S.

Historia Slavorum Occidentis

|

2021

|

issue 1 (28)

139-160

EN

The aim of this article is to take a synthetic look at Tsarist Russia (from the 17th century onwards) and the USSR through ideas and deeds which marked Russian political thinking and action and involved an intent to extend the influence to other countries or territories.

19

Cele, zasady i struktura wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Unii Europejskiej - próba oceny po zmianach w Traktacie lizbońskim

61%

Boniecka M.

Zeszyt Studencki Kół Naukowych Wydziału Prawa i Administracji UAM

|

2015

|

issue 5

41-56

PL

Artykuł przedstawia ocenę zmian, jakie zaszły we wspólnej polityce zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZiB) Unii Europejskiej w ciągu 5 lat od wejścia w życie Traktatu z Lizbony. Przedstawiono w nim krótką, ale różnorodną historię europejskiej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, mającą swój początek w drugiej połowie XX wieku, czyli po zakończeniu II wojny światowej. Przybliżono także cele i zadania WPZiB Unii Europejskiej już po wejściu w życie Traktatu lizbońskiego, a także problemy, jakie się z tym wiążą. Artykuł zawiera również przemyślenia na temat efektów, jakie są widoczne od Traktatu lizbońskiego w WPZiB oraz porażek, jakie poniosły państwa członkowskie w praktycznym funkcjonowaniu tej dziedziny w strukturach unijnych. Podsumowanie zawiera wnioski dotyczące niewykorzystanych szans, jakie niósł ze sobą Traktat, oraz przemyślenia na temat przyszłości WPZiB Unii Europejskiej.

EN

The article aims at assessing the changes that occurred in the Common Foreign and Security Policy of the European Union after over 5 years of entering into force of the Lisbon Treaty. The paper begins with a presentation of a short but complicated history of the European foreign and security policy which began in the second half of the 20th century, i.e. after the Second World War. The second part presents goals, objectives and structure of the EU Common Foreign and Security Policy after the entry into force of the Lisbon Treaty and problems which are associated therewith. Then, the complex institutional structure which the European Union CFSP is based on is described. The article also summarizes the effects on the Common Foreign and Security Policy which one can notice after entering into force of the Lisbon Treaty, as well as some failures suffered by the Member States concerning the functioning of this field within the European Union structures. The paper ends with conclusions on the missed opportunities regarding the Treaty and thoughts about the future of the Common Foreign and Security Policy in the European Union.

20

The Foreign Policy of Turkey – between Transatlanticism and Orientalism

61%

Wódka J.

Athenaeum. Polskie Studia Politologiczne

|

2014

|

vol. 44

89-100

PL

Artykuł analizuje przemiany zachodzące w tureckiej polityce zagranicznej w ostatniej dekadzie pod rządami postislamistycznej Partii Sprawiedliwości i Rozwoju. Turcja, która w czasach zimnowojennych w swojej w polityce zagranicznej koncentrowała się na budowie sojuszu z USA i aspiracjach członkowskich we Wspólnotach Europejskich, w ostatnich latach dywersyfikuje kierunki zaangażowania międzynarodowego. Otwiera się na nowe regiony, przede wszystkim Bliski Wschód, ale również intensyfikuje relacje z innymi wzrastającymi potęgami. Budując swoją pozycję w regionie, wykorzystuje „nowe” instrumenty dyplomatyczne, takie jak softpower. Ambicje Ankary w polityce zagranicznej ograniczane są jednak przez wydarzenia w regionie, przede wszystkim związane z arabską wiosną.

EN

The article explores the transformation which the Turkish foreign policy has been undergoing in the last decade since the post-Islamist Justice and Development Party had come to power. Whereas in the cold-war era Turkey concentrated its foreign policy on bolstering the alliance with the United States and on efforts to join the European Communities, last couple of years have seen the country diversify its international engagement. Turkey has been using ‘new’ instruments, such as softpower, to build up its regional status. Yet, the ambitious foreign policy is constrained by the regional developments, the Arab Spring turmoil being the prime example.

Refine search results