Search results

1

Paradoksy królestwa Bożego (Mdr 3,1-9 i 5,15-16)

100%

Poniży B.

Poznańskie Studia Teologiczne

|

2009

|

issue 23

59-76

EN

The Book of Wisdom, which was written on the eve of the New Testament, enriches significantly the Old Testament teaching about God’s payment. In the very heart of the eschatological part (chapters 3-4) it presents three situations, which at first glance seem to question God’s justice (the suffering of the just one, lack of offspring, premature death). The analized text (1-9,5, 15-16) is the most important expression of the awareness of afterlife gained by the Israel in the late period of the Old Testament and the most powerful evidence of that belief.

2

Občanská neposlušnost v myšlení Hannah Arendtové

75%

Hanyš M.

Filosofický časopis (Philosophical Journal)

|

2016

|

vol. 64

|

issue 1

59-74

EN

This study focuses on the place of civil disobedience in the political thought of Hannah Arendt, on the basis of the books Vita activa, On revolution, On Violence and the essay „Civil Disobedience“. The themes of power, language, promise, contract and founding, which are assumed by her reflections on civil disobedience, are interpreted in their mutual relatedness. In the concluding part, there is a discussion of Arendt’s assumption that civil disobedience is not moral, but civil conduct, with attention being given to such cases as squatting and whistleblowing.

3

Book review: Przemysław Saganek, Unilateral Acts of States in Public International Law, Brill Nijhoff, Leiden, Boston: 2015

75%

Kałduński M.

Polish Yearbook of International Law

|

2015

|

vol. 35

343-350

EN

Review of a book: Przemysław Saganek, Unilateral Acts of States in Public International Law, Brill Nijhoff, Leiden, Boston: 2015

4

Pedagogical Hope between Presence and Promise

71%

Crotti M.

Paedagogia Christiana

|

2021

|

vol. 1/47

105-118

EN

What specific imprint does Christianity give to the philosophical elaboration of personalism? Initially, we introduce a reflective reread on Christian personalist thought in ongoing pedagogical discourse, in particular through the paradigmatic concept of hope. Returning to the traditional concept of ‘person’ and to its philosophical-ontological legacy, this essay discusses the dynamic of the teacher-student educational relationship. In this context, this paper attempts to show that the educator manifests his being a person of hope through his educative presence and respect for the promise.

PL

Co można uznać za oryginalny wkład chrześcijaństwa w rozwój personalizmu na gruncie filozofii? Na wstępie niniejszego artykułu zaprezentowano, przede wszystkim poprzez odniesienie do paradygmatycznej idei nadziei, refleksyjne odczytanie chrześcijańskiej myśli personalistycznej w kontekście bieżącego dyskursu pedagogicznego. Wracając do tradycyjnej koncepcji osoby, jak i filozoficzno-ontologicznej spuścizny tegoż pojęcia, niniejszy esej poświęcony jest omówieniu dynamiki relacji wychowawczej zachodzącej między nauczycielem i wychowankiem. W tym właśnie ujęciu podjęta zostaje próba wykazania, że wychowawca przedstawia się jako osoba nadziei poprzez swoją wychowawczą obecność i szacunek dla obietnicy.

5

Abraham – wiara, która rodzi się z doświadczenia

63%

Lemański J.

Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie

|

2013

|

issue 20

127-135

PL

Wiara Abrahama opisana w Rdz 12,1-25,11 jest rzeczywistością dynamiczną. Podlega nieustannemu rozwojowi. W niniejszym artykule podjęta jest analiza tego procesu.

EN

Abraham’s faith described in Gen 12,1-25,11 is a dynamic reality. It under-goes a process of constant changes. The article tries to look into this process.

6

Ojcowie w opowiadaniach o patriarchach w Rdz 12-50

63%

Pawłowski Z.

Verbum Vitae

|

2011

|

vol. 20

15-41

EN

The Book of Genesis tells a story about three fathers: Abraham, Isaac and Jacob. To be a father for Abraham is first to expect a child for a long time, then to follow the words of promise God speaks to him, especially the promise of a son. When Ishmael and Isaac have been born to him, his father affections are put to the tests. Ishmael has to be sent away along with his mother Hagar. Then, God commands him to sacrifice his now only son, Isaac. When Isaac himself was old and could not see, he was blinded by his desire for the venison stew, Esau used to prepare for him, but eventually he was corrected by his wife Rebekah who gained his blessing for Jacob, the son she loved. Finally, Jacob is the most experienced father. His love for Joseph and then after his alleged death, for his youngest son Benjamin, proved to be strong enough and stood the test of time.

PL

Księga Rodzaju prezentuje historię trzech ojców: Abrahama, Izaaka i Jakuba. Dla Abrahama bycie ojcem oznacza najpierw oczekiwanie prez długi czas syna, a następnie podążanie za obietnicą, którą Bóg mu złożył, szczególnie obietnicą syna. Kiedy narodzili się Ismael i Izaak, uczucia ojcowskie Abrahama zostały poddane próbie. Izmael miał zostać odesłany wraz z Hagar. Po tym Bóg każe mu złożyć w ofeirze jedynego syna, Izaaka. Kiedy Izaak stał się stary i nie mógł widzieć, został zaślepiony przez swoje pragnienie dziczyzny. Przygotował je Ezaw, który został jednak ubiegnięty przez Rebekę, która zyskała błogosławieństwo dla swego umiłowanego syna, Jakuba. Jakub był ojcem najbardziej doświadczonym przez życie. Jego miłość do Józefa i po jego rzekomej śmierci do najmłodszego syna, Beniamina, ostała się próbie.

7

Bayle a Mandeville. Dvě rané konceptualizace společnosti ateistů

63%

Tomeček M.

Filosofický časopis (Philosophical Journal)

|

2021

|

vol. 69

|

issue 4

695-710

EN

A society composed of atheists was thought impossible in early modern Europe. An atheist, it was believed, will not keep a promise since he or she does not fear divine retribution. Thus, atheists cannot cooperate in a long-term enterprise and form a viable society. Pierre Bayle was the first thinker to challenge this common assumption, though some fifty years later his follower Bernard Mandeville rejected his arguments. But the sincerity of such arguments is always questionable in the early modern period, it being illegal and punishable to publicly advocate atheism. Some atheists, as was demonstrated to be the case with Anthony Collins, wrote from contrived theistic positions, actually trying to undermine Christianity with purposefully weak arguments for the existence of God. But the atheism of such authors cannot be deduced from their published writings, only from other of their documents and from their contemporaries’ memoirs. Applying this methodological insight to Bayle and Mandeville will enable us to see their arguments for and against an atheistic society in a new light.

CS

Společnost složená z ateistů byla v raném novověku považována za nemožnou, neboť panovalo všeobecné přesvědčení, že na slovo ateisty se nedá spolehnout, protože se nebojí posmrtného trestu. Ateisté nemohou tedy dlouhodobě spolupracovat a vytvořit společnost. Jako první polemizoval s tímto přístupem Pierre Bayle, jeho žák Bernard Mandeville však o padesát let později jeho stanovisko odmítl. O upřímnosti argumentů vznášených v souvislosti s otázkou ateismu koncem sedmnáctého a počátkem osmnáctého století je však možné vždy pochybovat, protože ateismus byl v té době trestný postoj a nikdo se k němu veřejně nehlásil. Proto někteří ateisté psali z předstíraně teistických pozic a svými záměrně slabými argumenty, jimiž podporovali Boží existenci, víru naopak podrývali, jak ukazuje případ Anthonyho Collinse. Ovšem ateismus takových autorů není možné prokázat z jejich publikovaných textů, ale jedině z jiných dokumentů a vzpomínek jejich současníků. Právě takový metodologický přístup nám při analýze koncepcí Pierra Bayla a Bernarda Mandevilla umožní dospět k novým závěrům ohledně jejich představ o fungování náboženství ve společnosti.

8

„A słowo stało się Ciałem” (J 1,14). Mesjasz mostem dialogu między Bogiem i człowiekiem

63%

Miduch M.

Sympozjum

|

2020

|

vol. 2(39)

11-25

PL

Relacja Boga z człowiekiem została zniszczona przez grzech. Bóg jednak nie zostawia człowieka bez nadziei. Obiecuje pomoc. Przez wieki wysyła swoich proroków, by podtrzymywali nadzieję na nadejście Mesjasza. Pierwsze z mesjańskich proroctw wydają się być szczególnie interesujące. Przebija przez nie ludzka tęsknota za utraconym poczuciem bezpieczeństwa, za rajem. Zdają się być one najbardziej ludzkie. Boskie wypełnienie obietnicy nie pomija ludzkich pragnień ale je przekracza. Dzieło, które ma do wykonania Mesjasz to nie tylko przywrócenie człowiekowi rajskiej relacji z Bogiem, ale także wyniesienie jej na wyższy poziom. Bóg, który stał się człowiekiem w osobie Mesjasza jest tak blisko człowieka jak nigdy dotąd.

EN

The relationship of God and man was destroyed by sin. God does not leave people without hope. He promises help. Through ages he sent out his prophets to keep the hope of Messiah. Some of the first messianic prophecies seem to be especially interesting. We can see the longing for the lost safety, for paradise. They seem to be very human related. God’s fulfillment of this promise does not omit people’s desires and needs, it exceeds them. The goal of Messiah is not only to bring people the perfect relationship with God, it is to take it to a higher level. God, who became a human in the person of Messiah, is closer to man in as never before.

9

Performatywność języka a powinność moralna

51%

Rozmarynowska K.

Studia Philosophiae Christianae

|

2018

|

vol. 54

|

issue 2

129-146

EN

The topic of this paper is the role of language in creating moral obligation. Drawing upon J. Austin’s and J. Searle’s speech act theory, the author analyzes the power of words to create obligations by using the example of promise-making. She tries to identify the conditions that must be fulfilled for a specific utterance to make a subject morally obligated, and discusses the challenges to Searle’s theory. The author concludes that the performative function of the language can only explain an object dimension of promise-making . Therefore, it is crucial to take a different research perspective to reveal its subjective source.

PL

Przedmiotem rozważań podjętych w artykule jest rola języka w tworzeniu powinności moralnej. W nawiązaniu do klasycznej teorii aktów mowy J. Austina i J. Searle’a, autorka, na przykładzie czynności obiecywania, bada, na czym polega „powinnościorodna” moc słów. Zastanawia się również, jakie warunki muszą zostać spełnione, aby określona wypowiedź nakładała na jej autora moralne zobowiązanie. Przeprowadzone analizy, obejmujące również stanowisko krytyczne wobec koncepcji Searle’a, ujawniają ograniczenia, jakie wynikają z tezy, mówiącej, że to język tworzy powinność. Odwołując się do funkcji performatywnej, jaką pełni język, możemy wyjaśnić jedynie przedmiotowy wymiar obietnicy. Zrozumienie jej podmiotowego źródła wymaga zajęcia odmiennej perspektywy badawczej.

10

Abraham – ojciec wiary

51%

Krasowski A.

Roczniki Liturgiczno-Homiletyczne

|

2011

|

vol. 2

173-191

EN

Every vocation is the work of God. It is God who gives the grace and everything one needs to fulfil the vocation. So it was in Abraham’s life. Being called Abraham had to follow his way - the way of faith. All this was given to him that he could learn to look at the events of his life not as a pagan but as God Himself. Allowing the transformation God sends consolation. But He also allows doubts and even sufferings that purify. God acts in certain time continuum and through the definite events. Abraham learns not only to believe in God, but just trust Him. Being put to the test on Moria Mountain he doesn’t hesitate to follow the senseless, from the human point of view, way of life. He has already experienced the great love of God who leads him. Abraham believes God because he has experienced earlier that God gets life out of death! This is the moment when in his deep faith Abraham sees the Resurrection. Being baptized everyone gets vocation to holiness. God also leads us through the way of faith giving us the events we could respond to with the words of Abraham - the words of faith: “God will provide.”

11

“Figli della promessa” in Veronense e Gelasianum Vetus

51%

Ostrowski D.

Roczniki Liturgiczno-Homiletyczne

|

2011

|

vol. 2

87-99

PL

Starożytna euchologia Kościoła rzymskiego często jest nazywana źródłem dla lex credendi. Na tym metodologicznym fundamencie, u którego początku leży słynne powiedzenie Prospera z Akwitanii legem credendi lex statuat supplicandi, możemy nie tylko oprzeć nasze badania nad zawartością semantyczną i liturgiczną modlitw Kościoła, ale także wyprowadzać z nich przesłania o charakterze uniwersalnym. Autor przedstawia analizę liturgiczno-teologiczną wyrażenia filii promissionis, które znajduje w dwóch starożytnych sakramentarzach: Veronense i Gelasianum Vetus. Wyrażenie filii promissionis ukazuje w badanym repertorium euchologicznym fakt przyjęcia (a nawet przejęcia) przez chrześcijan, lud Nowego Przymierza, tytułu typowo starotestamentalnego, należącego dotąd do Izraela. Dokonuje się to na podstawie nie decyzji nowego Ludu Wybranego, ale na podstawie działania Boga, który realizuje nowe Przymierze w Chrystusie. Studium niniejsze jest opracowaniem i nową redakcją niektórych fragmentów dysertacji doktorskiej autora, w której temat Bożej obietnicy był częścią szerszej problematyki, dotyczącej adoptio divina.

12

Jak ‘powinien’ może wynikać z ‘jest’? Reewaluacja tezy Johna R. Searle’a

51%

Janikowski W.

Roczniki Filozoficzne

|

2023

|

vol. 71

|

issue 3

133-154

EN

In this article, I discuss the conception of normative sentences by John R. Searle. The conducted analysis is to prove its credibility. Also, its author in 2021, more than half a century after its first formulation, despite numerous discussions over that time, claims that he maintains the statement about the validity of this conception, and in particular also the famous thesis about the possibility of making an inferential transition from sentences about facts to sentences about duties (Searle 2021, 3–16). The creator of the commonly known theory of speech acts argues that some normative sentences result conceptually from factual (descriptive) sentences. I analyze his arguments in detail, trying to explain how to understand his thesis that talking about the so-called Naturalistic Fallacy may itself be a mistake. I focus here on the issue of implication (correct inferences) and the conditions of the truth of normative sentences. Considering the various possibilities of interpreting Searle’s thesis and arguments will also justify the claim that they are correct and retain their importance. A unique element of Searle’s conception that I argue with is his claim about the allegedly intrinsically motivating power of speech acts, such as making a promise.

PL

W niniejszym artykule omawiam koncepcję zdań normatywnych Johna R. Searle’a. Przeprowadzona analiza ma służyć wykazaniu jej wiarygodności. Również jej autor w 2021r., po ponad pół wieku od jej pierwszego sformułowania, mimo bardzo licznych dyskusji prowadzonych w przeciągu tego czasu, stwierdza, że podtrzymuje twierdzenie o ważności i trafności tej koncepcji, a w szczególności także słynną już tezę o możliwości dokonania inferencyjnego przejścia od zdań o faktach do zdań o powinnościach (Searle 2021, 3–16). Twórca powszechnie znanej teorii czynności mowy przekonuje, że niektóre zdania normatywne wynikają pojęciowo ze zdań faktualnych (opisowych). Analizuję szczegółowo jego argumentację, usiłując wyjaśnić, jak należy rozumieć jego tezę, że mówienie o tzw. błędzie naturalistycznym samo w sobie może być błędem. Skupiam się przy tym na istocie wynikania (poprawnych inferencji) oraz warunkach prawdziwości zdań normatywnych. Rozważenie różnych możliwości interpretacji tezy i argumentów Searle’a jest zarazem uzasadnieniem twierdzenia, że są one poprawne i zachowują swoją aktualność. Wyjątkowym elementem koncepcji Searle’a, z którym polemizuję, jest jego twierdzenie o rzekomo samoistnie motywującej mocy aktów mowy, np. dokonywania obietnicy.

13

John Paul II's Theology of Law: An Evangelical Appreciation

45%

Lockwood O'Donovan J.

Roczniki Teologiczne

|

2019

|

vol. 66

|

issue 3: Teologia moralna

5-16

PL

Wychodząc z „ewangelickiej” perspektywy teologii reformacji angielskiej artykuł ten odnosi się z uznaniem do teologii prawa zawartej w encyklice Veritatis splendor, w jej implikacjach dla zrozumienia prawa publicznego. Podkreśla zwłaszcza trzy aspekty encykliki: (1) ujęcie prawa jako wewnętrznego wymiaru dynamicznego objawienia się Boga w Jezusie Chrystusie jako Prawdy i Dobra, który zobowiązuje ludzi jako sprawców działania moralnego oraz jest podstawą ich wolności; (2) ukazanie tendencji obecnych we współczesnej filozofii i teologii moralnej, które oderwały prawo i wolność stworzonej i upadłej wspólnoty ludzkiej od historii ich odnowy i udoskonalenia, czemu świadectwo daje Pismo Święte; (3) ukazanie Kościoła jako wspólnoty wiary i uczniów, której Chrystus powierzył objawienie jedności Bożej obietnicy i prawa oraz przekazał Ducha Prawdy i Świętości. Uwydatniając te aspekty, artykuł zwraca również uwagę na słabo rozwinięte zagadnienie prawa jako objawienia Bożego wyroku potępiającego grzesznych ludzi jako sprawców, tak na wewnętrznym forum sumienia, jak i na społecznym forum prawa publicznego. Wskazuje także na pokrewną kwestię Kościoła, który daje świadectwo o zmartwychwstałym Chrystusie przezwyciężającym potępienie płynące z prawa.

XX

From the ‘evangelical’perspective of English Reformation theology, this article considers appreciatively the theology of law in Veritatis Splendor in its implications for understanding public law. It highlights three features of the encyclical: 1. its unfolding of law as an intrinsic dimension of God's dynamic revelation of himself in Jesus Christ as the Truth and the Good who obliges human beings as actors and grounds their freedom; 2. its exposing of tendencies in contemporary moral philosophy and theology which have severed the law and freedom of created and fallen human community from the history of their perfecting renewal witnessed in the Scriptures; 3. its portrayal of the church as the community of faith and discipleship, to whom Christ has entrusted the `showing forth' of God's promise and law in their unity, and imparted the Spirit of Truth and Holiness. In highlighting these features, the article also draws attention to the under-developed theme of law as the revelation of God's condemning judgment on sinful human actors, both in the internal forum of the conscience and the social forum of public law, and the corresponding theme of the church's witness to the risen Christ's overcoming of the law's condemnation.

14

COVID-19 a łamanie chleba w kontekście Paschy Jezusa

38%

Sienkiewicz E.

Studia Paradyskie

|

2020

|

issue 30

1-37

PL

Pandemia COVID-19, nie tylko spowodowała wielki kryzys w wielu dziedzinach ludzkiego życia, ale również odsłoniła liczne słabości, dotąd bagatelizowane lub nieuświadamiane. Dotyczy to również Kościoła. Kościół, założony przez Jezusa Chrystusa jako wspólnota wiary w Jego zmartwychwstanie, powinien jednoczyć rozdzielane w Starym Testamencie: świątynię, w której składano ofiary, i dom, w którym spoży- wano Paschę. Podstawą tego jednoczenia i zarazem wypełnieniem obietnicy, oczekiwanym w starotestamentowym – paschalnym wymiarze – jest Eucharystia. Pandemia, pociągając za sobą daleko idące ograniczenia w sprawowaniu kultu chrześcijańskiego, spowodowała pod tym względem sytuację określaną jako nadzwyczajną. W wielu miejscach prowadziło to do nowego spojrzenia – przez bardzo konkretne doświadczenia – na rzeczywistość domu i Kościoła. Nadzwyczajne okoliczności, nazywane czasem kryzysowymi, wymagały nowych rozwiązań, pozwalających z wiarą przeżywać ów stan kryzysowy i doświadczać działania Boga. Domagały się również teologicznej refleksji. Jak się okazuje, doświadczenia starożytnego Izraela, związane z objawiającym się w historii tego ludu Bogiem, mogą bardzo pomóc w rozumieniu i przeżywaniu pandemicznej rzeczywistości przez chrześcijan. Dzieje te bowiem zdają się wyznaczać dwa pod- stawowe etapy: wędrówki i osiedlenia w ziemi obiecanej. Izrael przeżywał je i rozumiał w kontekście Paschy i Przymierza, a także Ofiary i Świątyni. Dostosowywał również do nich istotne elementy kultu, aby wiara była odpowiedzią na konkretne doświadczenia i wyzwania. Wszystkie te elementy obecne są również w Chrystusowym Kościele, który wyrasta i żyje z Eucharystii – łamania chleba. Pandemia COVID-19 uświadomiła wielu nie tylko ciągłość wiary Izraela i wierzących w Chrystusa. Ukazała również potrzebę odwoływania się do konkretnych, dawnych doświadczeń narodu Starego Przymierza. Jedno i drugie po to, aby lepiej rozumieć i dobrze przeżywać wydarzenia – także te trudne – już w Nowym Przymierzu i wciąż w paschalnym wymiarze.

XX

The COVID-19 pandemic not only caused a great crisis in many areas of human life but also exposed numerous weaknesses, for example, in the Church. The Catholic Church, founded on Jesus Christ as a community of faith in his resurrection, should unite the Old Testament sanctuary and the house where the Passover was eaten. The Eucharist is the basis for this union and, at the same time, the fulfilment of the promise expected in the Old Testament. The pandemic, entailing far-reaching limitations in Christian worship, caused an extraordinary situation in this respect. In many places, this has led to a new perspective on the realities of home and church. Extraordinary circumstances, sometimes called crises, required new solutions that would allow us to experience this crisis with faith. They also demanded theological reflection. The experiences of ancient Israel with God as he appeared in history can help Christians understand the reality of the pandemic. This history consists of two basic stages: the journey to and the settlement of the Promised Land. Israel understood these stages in the context of the Passover and the Covenant, as well as the Sacrifice and the Temple. They also adjusted the essential elements of worship to them so that faith would respond to specific experiences and challenges. All these elements are also present in Christ’s Church, which grows and lives from the Eucharist – the breaking of bread. The COVID-19 pandemic not only showed the continuity of faith from Israel to today’s believers in Christ but also revealed the need to refer to specific past experiences of the Old Covenant people, which helps us understand difficult situations in the New Covenant through the Paschal dimension.

15

REGUŁA ‘PACTA SUNT SERVANDA’ I POCZĄTKI ZASADY SWOBODY UMÓW

26%

Kacprzak A.

Zeszyty Prawnicze

|

2019

|

vol. 19

|

issue 1

203-240

PL

Che la libertà contrattuale, espressa nel broccardo pacta sunt servanda, fosse diventata un principio pressoché indiscutibile nelle teorie giusnaturalistiche dell’Illuminismo, è conoscenza comune. Le sue radici sono tuttavia molto più profonde, in quanto risalgono al pensiero dei giuscanonisti medievali – i primi sostenitori della forza obbligatoria delle promesse informali. quello che ha portato al riconoscimento defnitivo del principio in questione è stato però un processo lungo e complesso. L’obbiettivo del presente articolo consiste nell’individuare i momenti cruciali di questo sviluppo, al quale hanno contribuito molte correnti intellettuali – dalla canonistica, attraverso la seconda scolastica, fino al giusnaturalismo dell’età dei Lumi. Senza tentare di decidere quale di queste correnti abbia portato il contributo decisivo alla creazione del principio in questione, come ha fatto la letteratura precedente, si propone la tesi che è stata la somma dei detti contributi, ciascuno di pari importanza, a portare all’aﬀermarsi della libertà contrattuale nel pensiero giuridico dell’età moderna. Le presenti considerazioni sono focalizzate sullo sviluppo dei concetti, quali la nozione generale del contratto, il suo rapporto al concetto della promessa, la volontà umana come la fonte dell’obbligatorietà del contratto, nonché la giustifcazione morale di tale forza obbligatoria.

EN

It is generally known that freedom of contract, as expressed by the pacta sunt servanda rule, became an unquestionable principle of contract law in the theories of natural law developed in the Enlightenment. However, the roots of this principle go back much further in time, to the doctrine formulated by the medieval Canonists, who were the first to say that unilateral promises, even informal ones, were binding. Nevertheless, a long process led from these early beginnings to the definitive recognition of the principle. Te aim of the present article is to identify the crucial moments in this development, to which many diﬀerent intellectual traditions contributed: from the doctrine of natural law formulated by the Canonists, through the Second Scholastic teachings pursued at the School of Salamanca, to the theories of natural law developed in the early Enlightenment. Unlike the general practice in the literature produced on the subject hitherto, my intention is not to pinpoint the exact time when the principle was created, and still less to ascribe it to any one of these intellectual movements. My argument is that it was only the overall outcome of these contributions, each of them equally important, that led to the recognition of the principle. My article focuses on its conceptual evolution, considering themes such as the creation of the general notion of the contract, its relation to the concept of a promise, the capacity of the human will to bind itself by a promise, and the moral grounds for its binding force.

IT

Jak powszechnie wiadomo, swoboda umów awansowała do rangi podstawowej zasady prawa kontraktowego w doktrynach prawnonaturalnych epoki oświecenia. Jej korzenie są jednak znacznie głębsze, sięgają bowiem myśli średniowiecznych kanonistów, którzy jako pierwsi głosili tezę o wiążącym charakterze jednostronnych przyrzeczeń, nawet tych nieformalnych. Od tych pierwszych początków do pełnego uznania zasdy swobody umów prowadziła jednak długa droga. Celem przedłożonego artykułu jest ustalenie kluczowych momentów tego rozwoju. Przyczynili się do niego przedstawiciele wielu różnych nurtów myślowych: od wczesnośredniowiecznej kanonistyki, poprzez drugą scholastykę ze szkoły w Salamance, po teorie prawnonaturalne początków oświecenia. Inaczej niż w dotychczasowej literaturze, nie jest intencją autorki ustalenie dokładnego momentu powstania omawianej zasady ani tym bardziej przypisanie jej autorstwa jednemu ze wskazanych nurtów. Zgodnie z proponowaną tezą zasada swobody umów w jej współczesnym kształcie powstała w wyniku interakcji wszystkich tych tradycji, przy czym wkład intelektualny każdej z nich był równie istotny. Artykuł skupia się na historii pojęć, takich jak ogólne pojęcie kontraktu, jego relacja do przyrzeczenia, koncepcja woli jako źródła zobowiązania kontraktowego oraz moralne uzasadnienie mocy wiążącej kontraktów nieformalnych.

Refine search results

Paradoksy królestwa Bożego (Mdr 3,1-9 i 5,15-16)

Občanská neposlušnost v myšlení Hannah Arendtové

Book review: Przemysław Saganek, Unilateral Acts of States in Public International Law, Brill Nijhoff, Leiden, Boston: 2015

Pedagogical Hope between Presence and Promise

Abraham – wiara, która rodzi się z doświadczenia

Ojcowie w opowiadaniach o patriarchach w Rdz 12-50

Bayle a Mandeville. Dvě rané konceptualizace společnosti ateistů

„A słowo stało się Ciałem” (J 1,14). Mesjasz mostem dialogu między Bogiem i człowiekiem

Performatywność języka a powinność moralna

Abraham – ojciec wiary

“Figli della promessa” in Veronense e Gelasianum Vetus

Jak ‘powinien’ może wynikać z ‘jest’? Reewaluacja tezy Johna R. Searle’a

John Paul II's Theology of Law: An Evangelical Appreciation

COVID-19 a łamanie chleba w kontekście Paschy Jezusa

REGUŁA ‘PACTA SUNT SERVANDA’ I POCZĄTKI ZASADY SWOBODY UMÓW