Search results

1

Przeszkody małżeńskie w świetle Kodeksu Prawa Kanonicznego oraz Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego

100%

Maj Z.

Ius Matrimoniale

|

2017

|

vol. 28

|

issue 3

35-60

EN

There is no doubt that many marital impediments indicated in Code of Canon Law have not been regulated in The Family and Guardianship Code, because they result from Divine Law and from the nature of the Catholic Church. However, a part of the marital prohibitions is the same in both of these legal systems. These are most often impediments arising from natural law, to which every human is subject, regardless of national or religious affiliation. The range of marital impediments is significantly broader in Canon Law than in secular law. However, five impediments are identical in both law orders: the impediment of age, bond of marriage, consanguinity, affinity and legal consanguinity. The secular legislature implemented two marital impediments, which have not been regulated in church marital law in matters of marital impediment, but which relate to contractual defects. They are: total deprivation of liberty and the impediment of mental disorder or mental underdevelopment. Impediments existing only in canon law (impotence, difference of religion, ordination, vow, abduction, misdemeanour and public honesty) were implemented on the grounds of particular concern of the Church about marriage and the family. Obviously, due to the different nature and aim of national law, the implication of them to Polish law was not possible.

2

Sprawy małżeńskie prowadzone przez Sąd Diecezjalny w Elblągu w latach 1992 – 2012

85%

Juszczak D.

Studia Elbląskie

|

2017

|

vol. 18

261-277

EN

From 11 May 1992 to 31 December 2012 the Diocesan Court Elbląg received 345 complaints, which call into question the validity of a marriage concluded. In 315 cases, we will see a solution of 30 cases over the next year (ie. 2013). Held at 173 processes nullity of marriage (55%), and 87 were found valid marriage (27. 5%). Discontinued 41 processes (13%). Dismissed 10 cases (3%). There were 4 documentary processes (1. 5%). Said processes performed on the basis of 11 titles. Of this group, three titles are breaking barriers: on sexualimpotence, the marriage bond and different religions.

PL

Przedłożony artykuł dotyczy okresu: od 11 maja 1992 do 31 grudnia 2012 roku, gdy do Sądu Diecezjalnego w Elblągu wpłynęło 345 skarg, w których podważono ważność zawartego związku małżeńskiego. W 315 przypadkach doczekano się rozwiązania, 30 spraw przeszło na kolejny rok (tj. 2013). Orzeczono w 173 procesach nieważność małżeństwa (55%), a w 87 stwierdzono ważność ślubu (27,5%). Umorzono 41 procesów (13%). Oddalono 10 spraw (3%). Odbyły się 4 procesy dokumentalne (1,5%). Omówione procesy przeprowadzono w oparciu o 11 tytułów. Z tej grupy, trzy tytuły to przeszkody zrywające: dotyczące niemocy płciowej; węzła małżeńskiego i różnej religii. Siedem tytułów, to przeszkody związane z wadą zgody małżeńskiej.

3

Zaświadczenie o braku okoliczności wyłączających zawarcie małżeństwa w procedurze matrimonium per procura

57%

Świto L., Tomkiewicz M.

Studia z Prawa Wyznaniowego

|

2018

|

vol. 21

323-343

EN

This paper presents normative solutions concerning the issuing procedure, the content and the significance of the certificate of no impediments to marriage in the context of regulations related to marriage by proxy (matrimonium per procura). The principal aim and the research problem posed in the article pertain to the question of the specific circumstances this document concerns. Do the control mechanisms accompanying the issuing of this certificate cover the requirements specified in Art. 6.1 of the Family and Guardianship Code, and do they recognize the specificity of marriage contracted by proxy? What is the actual meaning of the phrase used in Art. 8.1 of the Family and Guardianship Code, stating that a priest “cannot accept the declarations referred to in Art. 2.1 [of the Family and Guardianship Code]” without having been presented with the said certificate, and does the prohibition set forth in this regulation prove that the certificate of no impediments to marriage is the essential factor? The paper puts forward the hypothesis that while the idea itself is undoubtedly justified, the adjustment of the regulations of the Family and Guardianship Code and the Registry Office Records Act to ensure compliance with the Concordat has gone too far in the matter under discussion. It has resulted in the introduction of restrictions establishing a clear primacy of formalism over the favor matrimonii principle and has given rise to different assessments of the nature of the said certificate, including opinions claiming the constitutive nature of this document. For persons intending to enter into marriage in the religious form with civil effects, the requirement to present a legally valid certificate has become a condition basically parallel to other, constitutive conditions to marriage, while this restriction is not of general nature. It does not apply to couples intending to contract marriage before the head of a registry office or a consul (Art. 1.1 and Art. 1.4 of the Family and Guardianship Code), and refers only to those who intend to enter into marriage in the religious form with civil effects. The existing state of affairs can hardly be regarded as appropriate. Another deficiency of the current regulations also arises from the fact that the certificate of no impediments to marriage, although it has gained disproportionate importance, does not “recognize” the specificity of religious marriages with civil effects contracted per procura, and in this case does not duly fulfil its guaranteeing functions.

PL

Artykuł prezentuje rozwiązania normatywne dotyczące procedury wystawiania, treści i znaczenia zaświadczenia o braku okoliczności wyłączających zawarcie małżeństwa, w kontekście regulacji związanych z zawieraniem małżeństwa przez pełnomocnika (matrimonium per procura). Zasadniczy cel i problem badawczy zawarty w publikacji oscyluje wokół odpowiedzi na pytanie, o braku jakich konkretnie okoliczności, dokument ten informuje; czy mechanizmy kontrolne towarzyszące wystawieniu tego zaświadczenia obejmują wymogi określone w art. 6 § 1 k.r.o. i czy dostrzegają specyfikę małżeństwa zawieranego przez pełnomocnika? Co konkretnie oznacza użyte w art. 8 § 1 k.r.o. sformułowanie, iż duchowny „nie może przyjąć oświadczeń przewidzianych w art. 1 § 2 [k.r.o.]” bez uprzedniego przedstawienia mu omawianego zaświadczenia i czy wskazany w tym przepisie zakaz dowodzi, że zaświadczenie o braku okoliczności wyłączających zawarcie małżeństwa ma charakter konstytutywny? Artykuł stawia tezę, że o ile sama idea wystawiania omawianego zaświadczenia jest bez wątpienia słuszna, o tyle dostosowywanie przepisów k.r.o. i p.a.s.c. do Konkordatu poszło w omawianej materii za daleko. Skutkowało ono wprowadzeniem takich obostrzeń, które statuują wyraźny prymat formalizmu nad zasadą favor matrimonii i dają asumpt do zróżnicowanej oceny charakteru tego zaświadczenia, w tym do formułowania tez o konstytutywnym charakterze tego dokumentu. Dla osób zamierzających zawrzeć małżeństwo w formie wyznaniowej ze skutkami cywilnymi wymóg legitymowania się zaświadczeniem mającym moc prawną stał się przesłanką w zasadzie analogiczną do tej, jaką mają inne, konstytutywne przesłanki małżeństwa, przy czym obostrzenie to nie ma charakteru powszechnego. Nie dotyczy ono nupturientów zamierzających zawrzeć małżeństwo przed kierownikiem USC lub konsulem (art. 1 §§ 1 i 4 k.r.o) a odnosi się tylko do tych, którzy zamierzają zawrzeć małżeństwo w formie wyznaniowej ze skutkami cywilnymi. Istniejący stan rzeczy trudno uznać za właściwy. Mankamentem obowiązujących regulacji jest również to, że zaświadczenie o braku okoliczności wykluczających zawarcie małżeństwa, mimo, iż zyskało znaczenie nieproporcjonalne do swej roli, „nie rozpoznaje” specyfiki małżeństw wyznaniowych ze skutkami cywilnymi zawieranymi per procura i w tym przypadku funkcji gwarancyjnych w należytym stopniu nie spełnia.

4

Małżeństwo w Kościele katolickim i polskim prawie cywilnym

50%

Paździor S.

Roczniki Wydziału Nauk Prawnych i Ekonomicznych KUL

|

2005

|

vol. 1

|

issue 1 Prawo

337-356

DE

Ehe als eine rechtliche Institution ist das Interessenobjekt sowohl des kirchlichen als auch des staatlichen Gesetzes. Im Mittelpunkt dieses Beitrags steht ein Vergleich des Kirchenrechts und des polnischen Zivilrechts. Die Institution der Ehe wird in dem Beitrag auf beiden Ebenen unter verschiedenen Aspekten analysiert. Weiter werden nicht nur die Ähnlichkeiten, sondern auch die Unterschiede im Kirchenrecht und im polnischen Recht hervorgehoben. Es werden sowohl Ehehindernisse im Kirchenrecht als auch Ehehindernisse im polnischen Recht, Störungen der ehelichen Einigung und Fehler in der Form der Eheschließung behandelt. Die Vergleiche von Kirchenrecht und polnischem Zivilrecht zeigen, dass das Kirchenrecht viel mehr Ehehindernisse kennt als das polnische Recht. Durch den Vergleich wird auch deutlich, dass es im Kirchenrecht und im Zivilrecht ein anderes Verständnis gewisser Ehehindernisse gibt z.B. was eine psychische Krankheit bzw. eine Geisteskrankheit betrifft. Auch die Unterschiede zwischen einer Ungültigkeitserklärung der Ehe im Kirchenrecht und einem Gerichtsurteil der Ehescheidung im polnischen Recht werden dargestellt.

5

Obowiązek powiadomienia o przestępstwie w prawie i praktyce Kościoła

43%

Borek D.

Annales Canonici

|

2022

|

vol. 18

|

issue 1

5-48

EN

The present article focuses on the obligation of making a delict denunciation in the law and practice of the Church. The particular attention is paid to finding an answer to the question whether the current Church law still encompasses the obligation to denounce any suspicion of committing a delict and of any disciplinary, liturgical and moral abuse (not only paedophilia). Thus the following issues are mentioned: a denunciation according to the Canon Law Code of 1983, a denunciation according to the latest canon regulations, and a state obligation of denunciation. The analysis suggests that the Church is trying to adapt its regulations to the challenges of the modern world. It is particularly seen in the field of delicts against minors and their equals. The introduction of both state and Church obligation of making a denunciation should be highly evaluated here. However, it must be noticed that there are some shortcomings of the canon obligation as it does not determine any sanctions (criminal or/and administrative) in case of default on the denunciation obligation. It should be clearly stated that denunciation itself should be considered as a sign of conscious co-responsibility for the common good and the ultimate goal, which is salus animarum of each man, the perpetrator included. The introduction of a canon obligation to make a denunciation is only a fulfilment and clarification of the modus procedendi established by Jesus Christ (Mathew 18:15–17). Keywords: delict, penal canon law, penal canon process, penal responsibility, denunciation of the delict, obligation to denounce, canon obligation, liturgical and moral abuse, impediments to marriage, impediments to sacred orders, denunciation in the civil law

PL

Artykuł koncentruje się na obowiązku powiadomienia o przestępstwie w prawie i praktyce Kościoła. W sposób szczególny chodzi o udzielenie odpowiedzi na pytanie dotyczące tego, czy w aktualnym prawie Kościoła nadal istnieje obowiązek powiadamiania o podejrzeniu popełnienia przestępstwa, o nadużyciach dyscyplinarnych, liturgicznych oraz moralnych (nie tylko w zakresie przestępstwa pedofilii). W tym celu poruszane są następujące zagadnienia: doniesienie według kodeksu z 1983 roku; doniesienie według najnowszych przepisów kanonicznych; państwowy obowiązek denuncjacji. Z przeprowadzonej analizy wynika, że Kościół także dzisiaj stara się dostosować swoje przepisy do wyzwań, przed jakimi stawia go współczesny człowiek i świat. W sposób szczególny jest to widoczne w materii przestępstw popełnianych przeciwko osobom małoletnim i tym, które są z nimi zrównane. W tym kontekście należy bardzo pozytywnie ocenić wprowadzenie państwowego i kanonicznego obowiązku denuncjacji. Trzeba jednak zauważyć, że pewnym mankamentem kanonicznego obowiązku denuncjacji jest brak jakiejkolwiek (określonej lub nieokreślonej) sankcji (karnej i/lub administracyjnej) na wypadek ewentualnego niewywiązania się z takiego obowiązku. Nie oznacza to, że Kościół nie posiada narzędzi prawnych pozwalających na pociągnięcie do odpowiedzialności za niewywiązanie się z kanonicznego obowiązku denucjacji, zwłaszcza wtedy, gdy jest to związane z powstaniem jakiejś szkody. Wystarczy w tym miejscu przywołać treść kan. 128, 1389 czy listu apostolskiego papieża Franciszka Come una madre amorelove z 2016 roku. Należy stwierdzić, że sama denuncjacja, a szczególnie jej obowiązek, powinna być spostrzegana jako przejaw świadomej współodpowiedzialności za dobro wspólne i cel ostateczny, jakim jest salus animarum każdego człowieka, nie wyłączając sprawcy naruszeń. Wprowadzenie kanonicznego obowiązku denucjacji jest jedynie wypełnieniem i doprecyzowaniem owego modus procedendi, jaki został podany przez Pana Jezusa (Mt 18, 15–17).

Refine search results

1 Annales Canonici

1 Ius Matrimoniale

1 Roczniki Wydziału Nauk Prawnych i Ekonomicznych KUL

1 Studia Elbląskie

1 Studia z Prawa Wyznaniowego

1 Borek D.

1 Juszczak D.

1 Maj Z.

1 Paździor S.

1 Tomkiewicz M.

1 Świto L.

1 2022

1 2018

2 2017

1 2005

Przeszkody małżeńskie w świetle Kodeksu Prawa Kanonicznego oraz Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego

Sprawy małżeńskie prowadzone przez Sąd Diecezjalny w Elblągu w latach 1992 – 2012

Zaświadczenie o braku okoliczności wyłączających zawarcie małżeństwa w procedurze matrimonium per procura

Małżeństwo w Kościele katolickim i polskim prawie cywilnym

Obowiązek powiadomienia o przestępstwie w prawie i praktyce Kościoła