Search results

1

Prawo międzynarodowe wobec możliwości pozbawienia obywatelstwa za działalność terrorystyczną

100%

Pączek M.

Przegląd Sejmowy

|

2019

|

issue 6(155)

81-98

EN

Until recently, the question of citizenship deprivation for national security reasons had not attracted much attention among policymakers and international scholars. Things changed after some states had enacted or amended their laws so as to permit denationalization of their citizens engaged in terrorist activities at home or — which is more often the case — abroad. In most countries this shift was a response to the problem of “foreign terrorist fighters”, namely terrorist fighters who first leave their home country to join terrorist organizations abroad and then return. This article examines in detail the question of whether or not it is possible under international law to deprive a person of his/her citizenship because of involvement in terrorist activities. While answering this question affirmatively, the author wonders how far states can go in the exercise of citizenship deprivation powers and to what extent relevant norms and principles of international law limit state powers in this regard

2

Non-citizens in Latvia: Is it a Real Problem?

100%

Kuczyńska-Zonik A.

Sprawy Narodowościowe

|

2017

|

issue 49

EN

Non-citizens in Latvia: Is it a Real Problem?Following the restoration of independence in 1991, Latvia has introduced restrictive citizenship strategy involving citizenship only to those who had it before the Soviet occupation, and to their descendants. As a result, about one-third of the population in Latvia – the former citizens of the Soviet Union who had immigrated to Latvia during the Soviet period-received the status of ‘non-citizen’. In the 1990s, political discourse on the citizenship policy dominated in Latvia. Exclusive Citizenship Act was criticized by international institutions, including the UN, EU, OSCE and CoE. As a result of international pressure Latvia has introduced appropriate amendments to facilitate access to citizenship for non-citizens. Non-citizens and stateless in Latvia represent 11.8% and 0.01% of the population, respectively, which is more than 252 thousand residents of Latvia. It means that non-citizenship phenomenon has not been resolved completely. A few Latvian regulations restrict non-citizens and stateless to participate in elections, occupy public positions and offices, and travel. This article addresses the problem of non-citizenship as a second matter of concerns in Latvian domestic policy. While limitations for non-citizens implicate their political, economic and social status, Latvian authority is far from granting citizenship to non-citizens in ‘zero option’ procedure. Nieobywatele na Łotwie: czy problem jest aktualny?Po odzyskaniu niepodległości Łotwa w 1991 roku wprowadziła restrykcyjną strategię obywatelstwa, polegającą na przywróceniu obywatelstwa jedynie tym osobom, które posiadały je przed okupacją sowiecką, oraz ich potomkom. W wyniku tego około jednej trzeciej populacji na Łotwie – byłych obywateli Związku Radzieckiego przybyłych na Łotwę w okresie sowieckim – otrzymało status „nieobywatela”. W latach dziewięćdziesiątych kwestia obywatelstwa zdominowała dyskurs polityczny na Łotwie, a wyłączająca ustawa o obywatelstwie była krytykowana przez różne instytucje międzynarodowe, w tym ONZ, UE, OBWE i Radę Europy. Międzynarodowa presja spowodowała, że Łotwa wprowadziła stosowne poprawki, ułatwiając dostęp do obywatelstwa dla nieobywateli. Obecnie nieobywatele stanowią 11,8%, a bezpaństwowcy – niecałe 0,01% populacji, co wynosi łącznie ponad 252 tys. mieszkańców Łotwy. Oznacza to, że problem braku obywatelstwa nie został rozwiązany całkowicie. Niektóre regulacje ograniczające prawa nieobywateli i bezpaństwowców odnoszą się do prawa wyborczego, możliwości zajmowania pewnych stanowisk i urzędów oraz podróży. Artykuł poświęcony jest zjawisku braku obywatelstwa na Łotwie, które obecnie nie jest przedmiotem większego zainteresowania władz Łotwy. Regulacje ograniczające prawa nieobywateli wpływają na ich status polityczny, ekonomiczny i społeczny, jednak podjęcie decyzji o automatycznym obywatelstwie dla nieobywateli przez władze Łotwy jest mało prawdopodobne.

3

On the Content of the Human Right to a Nationality

72%

Kolczyńska M.

Krytyka Prawa. Niezależne studia nad prawem

|

2021

|

vol. 13

|

issue 3

176-194

PL

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka (PDPCz), „każdy człowiek ma prawo do posiadania obywatelstwa”. Choć cytowany przepis wygląda prosto, w istocie ustalenie jego treści nie jest zadaniem łatwym. Większość pozycji w literaturze koncentruje się na problemie bezpaństwowości, która była historycznym powodem włączenia prawa do obywatelstwa do PDPCz. Tymczasem podstawową tezą niniejszego artykułu jest stwierdzenie, że samo posiadanie obywatelstwa nie jest wystarczające do zagwarantowania wszystkich z nim związanych uprawnień. Aby to wykazać, po pierwsze, analizuję różnicę między pojęciami „narodowości” i „obywatelstwa”, ze szczególnym uwzględnieniem kulturowego komponentu tożsamości narodowej. Następnie przedstawiam rozumienie obywatelstwa jako „prawa do posiadania praw”. Na podstawie istniejących badań nad bezpaństwowością pytam, jakie wyzwania stoją przed osobami nieposiadającymi formalnego obywatelstwa żadnego państwa i pokazuję, że bycie obywatelem niektórych państw jest de facto równoznaczne z byciem bezpaństwowcem, jeśli chodzi o zakres posiadanych praw podstawowych. W konsekwencji, sugeruję, że (1) każde państwo-strona PDPCz powinno być gotowe do przyznania obywatelstwa tym osobom, których pierwotne obywatelstwo nie gwarantuje ochrony ich podstawowych praw; (2) osoby te powinna mieć możliwość uzyskania nowego obywatelstwa w kraju o maksymalnym podobieństwie kulturowym, z uwzględnieniem wydolności gospodarczej tego kraju; (3) uzyskanie nowego obywatelstwa może być uwarunkowane akceptacją norm kulturowych państwa przyznającego obywatelstwo.

EN

According to Article 15(1) of the UDHR, ‘everyone has the right to a nationality’. Although the quoted provision looks deceptively straightforward, the determination of its content is not an easy task. Past research has been mainly focused on the problem of statelessness which was the historical reason for the introduction of the right in question. In this paper, I argue that holding the status of a formal national is not enough to have the right to a nationality secured. To show this, first, I analyse the difference between the concepts of ‘nationality’ and ‘citizenship’ with special attention paid to the cultural component of national identity. Second, I investigate the understanding of a nationality as ‘the right to have rights’. On the basis of the research on the statelessness I ask what challenges are faced by people without the formal nationality of any state and I show that being a national of certain states is equivalent to being stateless with respect to certain fundamental rights of an individual. Thus, the right to a nationality is indeed ‘the right to have rights’, but only if it is a right to a right nationality. In consequence, I suggest that (1) any state which recognises the right guaranteed in Article 15 of the UDHR should embrace its full content by readiness to accept as nationals those whose original nationality does not guarantee the protection of their first-order rights or is based on values clearly contradictory to their own; (2) peoples from failed states should be able to acquire new citizenship in a country of maximal cultural affinity, with regard to the economic effectiveness of the latter; (3) the obtaining of new citizenship may legitimately be conditioned by demand on compliance with the system of values of the nationality granted.

4

Individual and Collective Identity: Factual Givens and Their Legal Reflection in International Law. Words in Commemoration of Krzysztof Skubiszewski

51%

Tomuschat C.

Polish Yearbook of International Law

|

2017

|

vol. 37

11-34

EN

States and individuals are the essential building blocks of international law. Normally, their identity seems to be solidly established. However, modern international law is widely permeated by the notion of freedom from natural or societal constraints. This notion, embodied for individuals in the concept of human rights, has enabled human beings to overcome most of the traditional ties of dependency and being subjected to dominant social powers. Beyond that, even the natural specificity of a human as determined by birth and gender is being widely challenged. The law has made fargoing concessions to this pressure. The right to leave one’s own country, including renouncing one’s original nationality, epitomizes the struggle for individual freedom. On the other hand, States generally do not act as oppressive powers but provide comprehensive protection to their nationals. Stateless persons live in a status of precarious insecurity. All efforts should be supported which are aimed at doing away with statelessness or nonrecognition as a human person through the refusal to issue identity documents. Disputes about the collective identity of States also contain two different aspects. On the one hand, disintegrative tendencies manifest themselves through demands for separate statehood by minority groups. Such secession movements, as currently reflected above all in the Spanish province of Catalonia, have no basis in international law except for situations where a group suffers grave structural discrimination (remedial secession). As the common homeland of its citizens, every State also has the right to take care of its sociological identity. Many controversies focus on the distinction between citizens and aliens. This distinction is well rooted in domestic and international law. Changes in that regard cannot be made lightly. At the universal level international law has not given birth to a right to be granted asylum. At the regional level, the European Union has put into force an extremely generous system that provides a right of asylum not only to persons persecuted individually, but also affords “subsidiary protection” to persons in danger of being harmed by military hostilities. It is open to doubt whether the EU institutions have the competence to assign quotas of refugees to individual Member States. The relevant judgment of the Court of Justice of the European Union of 6 September 2017 was hasty and avoided the core issue: the compatibility of such decisions with the guarantee of national identity established under Article 4(2) of the EU Treaty.

Refine search results

1 Krytyka Prawa. Niezależne studia nad prawem

1 Polish Yearbook of International Law

1 Przegląd Sejmowy

1 Sprawy Narodowościowe

1 Kolczyńska M.

1 Kuczyńska-Zonik A.

1 Pączek M.

1 Tomuschat C.

1 2021

1 2019

1 2018

1 2017

Prawo międzynarodowe wobec możliwości pozbawienia obywatelstwa za działalność terrorystyczną

Non-citizens in Latvia: Is it a Real Problem?

On the Content of the Human Right to a Nationality

Individual and Collective Identity: Factual Givens and Their Legal Reflection in International Law. Words in Commemoration of Krzysztof Skubiszewski