Search results

1

Participative Art: Delegated Performance versus Communal Engaged Performance Using the Example of Artistic Activities by Krzysztof Wodiczko and Paweł Althamer

100%

Jałowik D.

Art Inquiry. Recherches sur les arts

|

2018

|

vol. XX (XXIX)

159-171

EN

The author analyzes selected practices of two Polish world-renowned artists – Krzysztof Wodiczko and Paweł Althamer. What their activities with people have in common are their performative aspect and socio-political engagement. The artists do not put themselves in the center of attention. With regard to Krzysztof Wodiczko, the focus is on the stages of creation and presentation of the artist’s public projections on buildings and monuments in cities around the world. In turn, the emphasis of the analysis of Paweł Althamer is on his activities as a founder and co-participant of the Nowolipie Group, within the frames of which Althamer creates works with the members of Polish Society of Multiple Sclerosis. The works of Wodiczko and Althamer exemplify meaningful and popular contemporary participative practices. The latter are the topic of Claire Bishop’s book Artificial Hells: Participatory Art and the Politics of Spectatorship (2012), in which Bishop develops the term “delegated performance”. Taking as her starting point the description of specific artistic phenomena, the author of the present article considers whether Bishop’s term is applicable to the artistic practices of Wodiczko and Althamer; she analyses the process of their activities and how they differ, as well as the role of the artists themselves and the participants indispensable for the project to take shape. Last but not least, the author considers the question of authorship and attribution of the works.

PL

Artykuł analizuje wybrane działania dwóch polskich artystów o światowej renomie – Krzysztofa Wodiczko oraz Pawła Althamera. Ich działania z ludźmi łączy aspekt performatywny oraz zaangażowanie w kwestie społeczno-polityczne. Artyści nie stawiają samych siebie w centrum zainteresowania. W przypadku Krzysztofa Wodiczko opisane są etapy powstawania i prezentacji odbywających się w miastach na całym świecie projekcji publicznych na budynkach oraz pomnikach. Z kolei w przypadku Pawła Althamera przywołane zostają przede wszystkim jego działania jako założyciela i współuczestnika Grupy Nowolipie, w ramach której Althamer tworzy prace z członkami Polskiego Towarzystwa Stwardnienia Rozsianego. Działania Wodiczko i Althamera to przykłady istotnych i jednocześnie popularnych w sztuce współczesnej praktyk partycypacyjnych. Te ostatnie są tematem wydanej w 2012 roku książki Claire Bishop Sztuczne piekła. Sztuka partycypacyjna i polityka widowni, w której został rozwinięty termin „performans delegowany”. Autorka artykułu, wychodząc od opisu konkretnych zjawisk, zastanawia się, na ile ten termin przystaje do praktyki artystycznej Wodiczko i Althamera, analizuje przebieg ich działań, różnice, które między nimi istnieją, rolę niezbędnych do ich zaistnienia uczestnika oraz artysty, a także kwestię autorstwa czy atrybucji prac.

2

Stanisław Barańczak i awangarda

100%

Świeściak A.

Przestrzenie Teorii

|

2016

|

issue 26

65-85

PL

The poetry of Stanisław Barańczak, who himself was against historical avant-garde as a movement that abandoned ethical commitments, has quite a lot in common with avant-garde. Like other New Wave artists, his poetry can be read in the context of the neo-avant-garde and counterculture, e.g. in the context of Guy Debord’s The Society of the Spectacle and Herbert Marcuse’s Onedimensional Man, with the propositions that overlap in many places with those of Baranczak’s “dialectic Romanticism”. When analysing the links of this poetry with the participant art of the 1960s and 1970s, it can be concluded that new-wave commitment has little in common with the typical attempts of the neo-avant-garde at regaining privacy, since the political character of Barańczak’s poetry is based on giving a position of privilege to the martyrdom code of Polish romanticism, which he frames in elitist modernist language.

3

Performance and Participatory Art

100%

Sztabińska P.

Art Inquiry. Recherches sur les arts

|

2018

|

vol. XX (XXIX)

185-201

EN

The relationship between participatory art and performance is complex. On the one hand, their affinity is recognized, because in both cases we are dealing with emphasizing the role of action, but on the other, this action is understood differently. If the first aspect is taken into account, in museum or gallery press releases the manifestations of participatory art are referred to as “performances” – sometimes accompanied by an adjective. The aim of the article is to take a closer look at this issue. The discussion begins by highlighting the fact that happenings (especially European) from the 1960s are more often considered as a reference point for participatory art than performance art. Claire Bishop points to the conscious socio-political criticism of the consumer society that appears in happenings. The author of the article argues that the structure of these activities may also be an argument. When discussing the rules of public participation in happenings and performance art, she cites Erika Fischer-Lichte’s views that in the latter case a “feedback loop” should be created between the performer and the audience. Such a loop is not formed in the case of happenings and cannot be shaped in participatory art, where the artist is only one of the people participating in the action. The article examines examples of characteristic works based on the principle of participation: Rirkit Tiravanija, Tania Bruguera and Paweł Althamer. In none of them did the artist occupy a distinguished position, she/he did not affect the way the participants behaved, and she/he only created an opportunity for a community. In the first case, its formation was completely free, in the second – there were forms of pressure release from it, in the third – there was encouragement. Nowhere, however, did the artist define the rules of action, did not determine the stake, did not set goals. At the same time, while making the participants the creators of the course of the action, the question “What for?” remains important in participatory art, which lends it a political character.

PL

Związki sztuki partycypacyjnej z performansem są złożone. Z jednej strony dostrzegane jest ich powinowactwo, gdyż w jednym i drugim przypadku mamy do czynienia z podkreśleniem roli działania, z drugiej jednak strony akcyjność ta jest inaczej pojmowana. Wzięcie pod uwagę pierwszego aspektu powoduje, że w informacjach prasowych muzealnych lub galeryjnych przejawy sztuki partycypacyjnej określane są jako “performansy” – czasami z dodaniem jakiegoś przymiotnika. Celem artykułu jest nieco dokładniejsze przyjrzenie się temu zagadnieniu. Rozważania rozpoczyna zwrócenie uwagi na fakt, że jako punkt odniesienia dla sztuki partycypacjnej częściej bierze się pod uwagę happeningi (zwłaszcza europejskie) z lat sześćdziesiątych, niż sztukę performans. Jako powód Claire Bishop wskazuje występującą w happeningach świadomą społeczno-polityczną krytykę społeczeństwa konsumpcyjnego. Autorka artykułu dowodzi, że argumentem może być także struktura tych działań. Omawiając zasady udziału publiczności w happeningach i sztuce performance odwołuje się do poglądów Eriki Fischer-Lichte zakładającej powstawanie w drugim przypadku “pętli feedbacku” łączącej performera i widzów. Pętla taka nie powstaje w przypadku happeningów i nie może ukształtować się w sztuce partycypacyjnej, gdzie artysta jest tylko jedną z osób uczestniczących w działaniu. W artykule rozważone zostają przykłady charakterystycznych dzieł opartych na zasadzie partycypacji: Rirkita Tiravaniji, Tanii Bruguery i Pawła Althamera. W żadnym z nich artysta nie zajmował wyróżnionej pozycji, nie wpływał na sposoby zachowania się uczestników, a stwarzał tylko szansę powstania wspólnoty. W pierwszym przypadku jej kształtowanie się było całkowicie swobodne, w drugim pojawiały się formy presji, nacisku i uwalniania od niego, w trzecim występowała zachęta. Nigdzie jednak artysta nie określał zasad działania, nie podawał stawki, nie wyznaczał celów. Jednocześnie zaś, przy uczynieniu uczestników twórcami przebiegu akcji, w sztuce partycypacyjnej istotne pozostaje pytanie “po co?”, które nadaje jej charakter polityczny.

4

Spotkania. Współpraca Michała Borczucha z dziećmi oraz osobami niepełnosprawnymi

100%

Berendt Z.

Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia de Cultura

|

2019

|

issue 11(2) "Teatr w edukacji, terapii i profilaktyce"

114-122

PL

Zuzanna Berendt w swoim artykule omawia trzy spektakle zrealizowane przez reżysera Michała Borczucha we współpracy z dziećmi i osobami niepełnosprawnymi: Lepiej tam nie idź (2013), Zostań, zostań (2015), Paradiso (2014). Autorka skupia się na instytucjonalnym kontekście współpracy reżysera zawodowego z aktorami nieprofesjonalnymi oraz na jego metodach pracy. Współpracę pomiędzy Borczuchem a dziećmi i niepełnosprawnymi ocenia jako przynoszącą wiele korzyści obu stronom i pozytywnie wpływającą na praktykę reżysera w pracy z aktorami zawodowymi.

EN

The aim of this article is to present three performances by a theatre director Michał Borczuch that were created in cooperation with children and disabled people: You Better Not Go There (2013), Stay, Stay (2015), Paradiso (2014). The author focuses on the institutional context of the cooperation between Borczuch, who is a professional, and non-professional actors, as well as the methods he uses. According to the author, such collaboration is valuable for both sides and positively influences the director's work with professional actors.

5

Sztuka Partycypacyjna i Dizajn Partycypacyjny: Źródła, Definicje i Wartości

100%

Wołodźko A.

Sztuka i Dokumentacja

|

2020

|

issue 23

161-174

EN

Over the past two decades, a demand for audience participation in creative and design processes has been increasingly felt. A profound transformation of the field of art is a consequence of its timeliness. The desideratum of participation of recipients and users as creators is not limited to the sphere of art, but also applies to city development processes, common spaces or digital culture. This is a result of the observed transformation of attitudes of both artists and designers who now want to expand the spectrum of their social presence to act as responsible citizens. However, today's proliferation of projects incorporating unprofessional and vernacular activities has not resulted in a broader analysis of this phenomenon in the field of art history. In this situation, a theoretical reflection that will follow the changes taking place seems to be an important need. The deficit of the correct understanding of the concepts of participatory art and participatory design translates into practical consequences in a situation where the slogan of participation is readily picked up by local authorities, referring to it during processes of urban tissue transformation and revitalization of neglected quarters. Therefore, the role of the following text is first of all – an indication of the sources of art and participatory design and the values associated with them, and secondly – a review and ordering of existing definitions. In this way, it has a chance to become an opportunity for rethinking what the phenomena actually are.

PL

W ciągu ostatnich dwóch dekad postulat partycypacji publiczności w procesach twórczych i projektowych coraz silniej daje o sobie znać. Konsekwencją jego aktualności jest gruntowne przeobrażenie pola sztuki. Dezyderat uczestnictwa odbiorców i użytkowników w roli twórców nie ogranicza się zresztą do sfery sztuki, lecz dotyczy również m.in. procesów rozwoju miast, przestrzeni wspólnych czy kultury cyfrowej. To wynik obserwowanego przekształcania się postaw zarówno artystów jak i projektantów, którzy obecnie pragną poszerzać spektrum swej społecznej obecności by występować w roli odpowiedzialnych obywateli. Jednak dzisiejsze upowszechnienie się projektów włączających działania nieprofesjonalne i wernakularne nie poskutkowało podjęciem szerszej analizy tego zjawiska na polu historii sztuki. W tej sytuacji istotną potrzebą wydaje się refleksja teoretyczna, która podążać będzie w ślad za zachodzącymi przemianami. Deficyt prawidłowego rozumienia pojęć sztuki partycypacyjnej i dizajnu partycypacyjnego przekłada się bowiem na konsekwencje praktyczne w sytuacji, gdy hasło partycypacji zostaje chętnie podchwycone przez władze lokalne, odwołujące się do niego przy okazji przeprowadzanych procesów przekształceń tkanki urbanistycznej i rewitalizacji zaniedbanych kwartałów. Dlatego rolą poniższego tekstu jest po pierwsze – wskazanie na źródła sztuki i dizajnu partycypacyjnego oraz powiązane z nimi wartości, a po drugie – przegląd i uporządkowanie funkcjonujących już definicji. W ten sposób ma on szansę stać się okazją do ponownego przemyślenia, czym są w istocie przywołane zjawiska.

6

Czy sztuka partycypacyjna może zaistnieć w internecie?

33%

Fausek-Kaczanowska A.

inAW Journal – Multidisciplinary Academic magazine

|

2020

|

vol. 1

|

issue 1

EN

The article presents the objectives, concepts, methods and characteristics of the artistic and social action known as “#givethanksfor”, pursued through social media, based on the assumptions of participatory art. The article describes the components of the action, how it was created and importance of the artistic work done, which is the finale of the action. The artist asks questions: “Can participatory art exist online?” and “Will the artist’s actions based on participatory art allow to awaken and show a feeling of gratitude in a group of people?” Answers were attempted based on considerations of participatory art, gratitude and online artistic activity.

PL

Artykuł przedstawia cele, koncepcje i metody działania oraz charakterystykę przebiegu akcji artystyczno-społecznej „#dziękujza” w mediach społecznościowych w oparciu o założenia sztuki partycypacyjnej. Opisuje jej elementy składowe, sposób powstania i znaczenie wykonanej pracy artystycznej będącej finałem akcji. Artysta stawia pytania: „Czy sztuka partycypacyjna może zaistnieć w internecie?” i „Czy działania artysty oparte na sztuce partycypacyjnej pozwolą rozbudzić i unaocznić uczucie wdzięczności w grupie ludzi?”. Odpowiedzi próbowano uzyskać na podstawie rozważań o sztuce partycypacyjnej, wdzięczności oraz przeprowadzonego działania artystycznego w internecie.

Refine search results

2 Art Inquiry. Recherches sur les arts

1 Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia de Cultura

1 Przestrzenie Teorii

1 Sztuka i Dokumentacja

1 inAW Journal – Multidisciplinary Academic magazine

1 Berendt Z.

1 Fausek-Kaczanowska A.

1 Jałowik D.

1 Sztabińska P.

1 Wołodźko A.

1 Świeściak A.

2 2020

1 2019

2 2018

1 2016

Participative Art: Delegated Performance versus Communal Engaged Performance Using the Example of Artistic Activities by Krzysztof Wodiczko and Paweł Althamer

Stanisław Barańczak i awangarda

Performance and Participatory Art

Spotkania. Współpraca Michała Borczucha z dziećmi oraz osobami niepełnosprawnymi

Sztuka Partycypacyjna i Dizajn Partycypacyjny: Źródła, Definicje i Wartości

Czy sztuka partycypacyjna może zaistnieć w internecie?