Search results

1

Stosowanie siły przez pododdziały i oddziały Sił Zbrojnych RP użyte dla zapewnienia bezpieczeństwa wewnętrznego państwa

100%

Mendel W.

Obronność – Zeszyty Naukowe Wydziału Zarządzania i Dowodzenia Akademii Sztuki Wojennej

|

2016

|

issue 2(18)

19

EN

The article presents an analysis of soldiers’ competence to use force when the Polish Armed Forces are used in the internal security of the state system. Binding conditions are compared to use force after the introduction of states of emergency or other periods of increased threat to the security of the state when by law armed forces are authorized to be used. The study includes national law norms, also newly granted in 2005 authorities to support Border Guard’s activities, international humanitarian law norms and the rulings of the European Court of Human Rights and the International Criminal Tribunal for the Former Yugoslavia.

2

Dylematy współczesnego prawa międzynarodowego – między legalną niehumanitarną nieinterwencją, a nielegalną interwencją humanitarną

100%

Aleksandrowicz T.

Securitologia

|

2018

|

issue 2 (28)

57-72

PL

W ciągu ostatnich dziesięcioleci pojawiły się w międzynarodowym środowisku bezpieczeństwa zagrożenia związane z funkcjonowaniem państw słabych, niezdolnych do wypełniania swoich funkcji w zakresie zapewnienia bezpieczeństwa i podstawowych praw człowieka swoim obywatelom, określanych w doktrynie mianem państw upadłych/upadających. Reakcją społeczności międzynarodowej stała się interwencja humanitarna wpisująca się w koncepcję odpowiedzialności za ochronę (Responsibility to Protect). Niniejszy artykuł poświęcony został kwestii umiejscowienia tej koncepcji w pozytywnym prawie międzynarodowym (uwagi de lege lata) i wypływających stąd wniosków (uwagi de lege ferenda).

3

Problematyka środków przymusu bezpośredniego w świetle konstytucyjnego wymogu regulacji ustawowej (art. 31 ust. 3 Konstytucji RP ). Cz. II

88%

Prusek M.

Przegląd Policyjny

|

2017

|

vol. 1(125)

110-122

PL

zastosowanie środków przymusu bezpośredniego nieodzownie wiąże się z ograniczeniem praw i wolności człowieka i obywatela. Zgodnie z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, znajdującym oparcie w art. 17 MPPOiP oraz art. 8 EKPC, a także art. 52 KPP UE, wspomniane ograniczenia mogą być wprowadzone tylko w drodze ustawy. Nie wystarczy przy tym, aby materia środków przymusu bezpośredniego znajdowała się w akcie odpowiedniej rangi, uchwalonym przez ustawodawcę. Przesłanka ta zawiera w sobie również wymóg konkretyzacji oraz kompletności ustawowej regulacji. W drugiej części artykułu autor dokonuje analizy przepisów ustawy o środkach przymusu bezpośredniego, ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, kodeksu postępowania cywilnego, kodeksu postępowania karnego oraz wybranych ustaw regulujących ustrój poszczególnych służb porządkowych (Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Żandarmerii Wojskowej) tworzących swoisty system środków przymusu bezpośredniego z punktu widzenia jakości i zupełności zawartych w nim norm, które określają katalog środków przymusu bezpośredniego, sposób i cel ich zastosowania, przypadki użycia tych środków, podmioty decyzyjne oraz osoby, wobec których można podjąć decyzję o zastosowaniu przymusu bezpośredniego.

4

Problematyka środków przymusu bezpośredniego w świetle konstytucyjnego wymogu regulacji ustawowej (art. 31 ust. 3 Konstytucji RP 2). cz.

88%

Prusek M.

Przegląd Policyjny

|

2016

|

vol. 4(124)

153-164

PL

Zastosowanie środków przymusu bezpośredniego nieodzownie wiąże się z ograniczeniem praw i wolności człowieka i obywatela. Zgodnie z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, znajdującym oparcie w art. 17 MPPOiP oraz art. 8 EKPC, a także art. 52 KPP UE, wspomniane ograniczenia mogą być wprowadzone tylko w drodze ustawy. Nie wystarczy przy tym, aby materia środków przymusu bezpośredniego znajdowała się w akcie odpowiedniej rangi, uchwalonym przez ustawodawcę. Przesłanka ta zawiera w sobie również wymóg konkretyzacji oraz kompletności ustawowej regulacji. Rozważania na gruncie obecnego stanu prawnego dokonane w pierwszej części niniejszego artykułu mają na celu ustalenie, czy ustawa o środkach przymusu bezpośredniego stanowi w świetle art. 31 ust. 3 Konstytucji RP wystarczającą podstawę do zastosowania środków przymusu bezpośredniego przez funkcjonariuszy Policji, ABW, AW oraz ŻW przy wykonywaniu czynności w postępowaniu egzekucyjnym w administracji, w postępowaniu egzekucyjnym w sprawach cywilnych oraz w procesie karnym.

5

Zestrzelenie samolotu a zasada zwierzchnictwa powietrznego

63%

Osiecki M.

Studia Prawno-Ekonomiczne

|

2016

|

vol. CI

99-111

PL

Artykuł jest próbą analizy prawnej zjawiska, które od lat stanowi zagrożenie dla lotnictwa cywilnego – zestrzeliwania samolotów. Zjawisko to jest związane z zasadą zwierzchnictwa powietrznego – fundamentalną dla światowej awiacji. Naruszenie jej przez jakiekolwiek państwo rodzi bowiem dlań szereg konsekwencji, wśród których niestety w obecnym świecie zdarzają się i zestrzelenia statków powietrznych. Celem artykuł jest omówienie problemu z perspektywy Konwencji chicagowskiej będącej swoistą „konstytucją” międzynarodowego lotnictwa cywilnego oraz jego praktyczne studium w formie analizy kilku wybranych przypadków zestrzeleń z ostatnich dekad. Należy zaznaczyć, że przypadki te uwzględniają jedynie udział podmiotów państwowych, ponieważ te, jako strony Konwencji chicagowskiej, są związane jej postanowieniami. Choć rdzeniem badań jest tutaj akt zestrzelenia samolotu cywilnego, nieco uwagi poświęcono także zjawisku strącenia maszyny wojskowej w oparciu o niedawny wypadek z udziałem rosyjskiego Su-24 przelatującego nad terytorium Turcji. Wnioski zawarte w końcowej części opracowania uwzględniają aprobatę dla działań społeczności międzynarodowej czyniącej starania, aby akty zestrzeleń wyeliminować całkowicie, przy jednoczesnej krytyce niekompletności obecnych regulacji prawno-międzynarodowych.

EN

Hereby article aims at juridical analysis of a phenomenon that has constituted a threat to civil aviation since years – shooting down aircraft. The phenomenon is connected with the principle of sovereignty in the airspace – fundamental one for global aviation. Breach of the rule by any state results in multiple consequence, among which unfortunately nowadays also aircraft shot-down occurs. The article features discussion on problem from the perspective of Chicago Convention being a “constitution” of international civil aviation and its practical study in a form of analysis of selected cases of shot-down from last decades. Vital is to note that the cases involve participation of states, due to the fact that only such entities, as parties to Chicago Convention are bound by its provisions. Although the core of research is shot-down of civil aeroplanes, also some attention is focused on loss of military aircraft based on the lastly occurred accident involving Russian Su-24 having performed an overflight in Turkish aerospace. Conclusions in the last part of the article include approval of international community’s actions taking efforts to eliminate the problem of aircraft shot-downs, as well as criticism of flaws of current international law regulations.

6

Wizerunek wroga w retoryce prezydenta Donalda J. Trumpa w trakcie kryzysu w Zatoce Perskiej (2019-2020)

63%

Kobylska M.

Res Rhetorica

|

2022

|

vol. 9

|

issue 2

43-61

EN

This article concerns enemy image construction in post-Cold War presidential foreign policy crisis rhetoric. It identifies the elements of President Donald J. Trump’s enemy imagery in the 2019-2020 Persian Gulf crisis. The analysis is based on Robert L. Ivie’s concept of savagery and John R. Butler’s and Jason A. Edward’s typology of savage imagery. The article makes a claim that Trump represented Iranian Major General Qassem Soleimani as a modern savage to justify the US’ taking military action to eliminate the enemy. A close reading of the president’s language is followed by a discussion of the implications of his choices for the American convention of foreign policy crisis rhetoric.

PL

Artykuł dotyczy wizerunku wroga w retoryce amerykańskich prezydentów w sytuacjach międzynarodowych kryzysów. Analizuje on obraz irańskiego generała Qassema Soleimaniego zawarty w wypowiedziach prezydenta Donalda J. Trumpa w trakcie kryzysu w Zatoce Perskiej w styczniu 2020 roku. Narzędziami analizy są koncepcje Roberta L. Iviego: topos barbarzyństwa oraz Johna R. Butlera i Jasona A. Edwarda: topos barbarzyńcy prymitywnego i współczesnego. W artykule postawiono tezę, że Trump przedstawił Soleimaniego jako współczesnego barbarzyńcę, aby uzasadnić decyzję o siłowym wyeliminowaniu wroga. Analiza wypowiedzi prezydenta jest wstępem do dyskusji o konsekwencjach wyborów retorycznych dla konwencji retoryki kryzysu.

7

The use of force by the Frontex agency: International legal aspects

63%

Gruszczak A.

Studia Prawnicze KUL

|

2021

|

issue 4

PL

Artykuł podejmuje zagadnienie prawnych regulacji stosowania siły przez Unię Europejską na przykładzie Europejskiej Agencji Straży Granicznej i Przybrzeżnej (Frontex) funkcjonującej w przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości UE. Z uwagi na źródła ryzyka i zagrożeń związanych z ochroną granic i zarządzaniem migracjami agencja Frontex została wyposażona w szerokie uprawnienia w zakresie użycia siły w działaniach operacyjnych. Wykorzystując koncepcję instytucjonalnego izomorfizmu, autor argumentuje, żew obliczu szczególnych i wyjątkowo trudnych wyzwań na granicach zewnętrznych UE działania Fronteksu stają się składnikiem czynności podejmowanych przez służby graniczne państw członkowskich, prowadząc do izomorficznego „scalenia” czynności agencji UE i krajowych służb granicznych, również w wymiarze prawa do użycia siły.

EN

This article tackles the issue of legal regulation of the use of force by the European Union based on the example of the European Border and Coast Guard Agency (Frontex), operating in the EU’s area of freedom, security, and justice. Due to the risks and threats related to border protection and migration management, Frontex has been endowed with extensive powers to use force in its operations. Using the concept of institutional isomorphism, the author argues that Frontex’s activities in the face of specific and extremely difficult challenges at the external borders of the EU have become a component of operations undertaken by the border services of the Member States, leading to an isomorphic “merging” of the activities of EU agencies and national border services, including the legal dimension of the use of force.

8

Can cyberspace be recognised as a fifth warfighting domain under international law?

63%

Mielniczek P., Hapek N. A.

Rocznik Towarzystwa Naukowego Płockiego

|

2017

|

vol. 9

s. 659-674

PL

Na warszawskim szczycie NATO w 2016 r. szefowie państw i rządów krajów członkowskich Sojuszu uznali cyberprzestrzeń za „domenę operacji, w których NATO musi bronić się tak skutecznie, jak robi to w powietrzu, na lądzie i na morzu”. Choć ta deklaracja polityczna na wysokim szczeblu ma duże znaczenie strukturalne i operacyjne, pozostaje pytanie o prawnomiędzynarodowy wymiar cyberprzestrzeni. Ponieważ brak jest traktatu wprost normującego jej status prawny, niniejszy artykuł ma na celu odniesienie się do pytania postanowionego w tytule: „Czy cyberprzestrzeń może być uznana za piątą domenę działań wojennych w prawie międzynarodowym?”. Analiza rozpoczyna się od zbadania ontologicznych argumentów odnoszących się do definicji cyberprzestrzeni. Następnie przedstawione zostały argumenty funkcjonalne w zakresie znaczenia cyberprzestrzeni dla operacji wojskowych. Podjęto też próbę odpowiedzi na pytanie o wpływ cech cyberprzestrzeni na zastosowanie norm prawa międzynarodowego. W każdym z podrozdziałów przedstawiono liczne argumenty podnoszone przez badaczy, analizując je przez pryzmat aktualnych ram prawnomiędzynarodowych.

EN

At the NATO Warsaw Summit (2016), Allied Heads of State and Government recognised cyberspace as ‘a domain of operations in which NATO must defend itself as effectively as it does in the air, on land, and at sea’. Although this high-level political declaration certainly bears structural and operational significance, there is a question about the international legal dimension of cyberspace. As there is no treaty expressly regulating its legal status, this article aims to address the question posed in the title: ‘Can cyberspace be recognised as a fifth warfighting domain under international law?’. The analysis starts with examining ontological arguments as to what cyberspace is. Then, functional arguments regarding the significance of cyberspace to military operations are presented. Next, the question of how characteristics of cyberspace influence applicability of international legal norms will be answered. In each section, multiple arguments raised by scholars are outlined and analysed through the lens of current international legal framework.

9

Release the bots of war: social media and Artificial Intelligence as international cyber attack

51%

Schellekens J.

Przegląd Europejski

|

2021

|

issue 4(62)

163-179

EN

The possibility of conducting attacks on critical infrastructure of States prompted a re-evaluation of the jus ad bellum in cyberspace and the drafting of the Tallinn Manual at the behest of the NATO Cooperative Cyber Defence Centre of Excellence. Artificial intelligence combined with the use of social media platforms that have access to large audience has opened a new avenue of international dynamics, posing a potential threat to the political independence of states. This article presents the analogy in the use of algorithmic targeting misinformation and influence campaigns and cyber attacks, as well as examines the roles of the various actors in the international sphere with a view on understanding what actions, if any, nations can undertake to counter these threats to their political independence under international law.

PL

Możliwość przeprowadzania ataków na infrastrukturę krytyczną państw skłoniła do ponownej oceny ius ad bellum w cyberprzestrzeni oraz opracowania podręcznika (ang. Tallinn Manual) na polecenie Centrum Doskonalenia Cyberobrony NATO. Sztuczna inteligencja w połączeniu z wykorzystaniem platform mediów społecznościowych, które mają dostęp do dużej liczby odbiorców, otworzyły nową drogę dynamiki międzynarodowej, stwarzając potencjalne zagrożenie dla niezależności politycznej państw. Niniejszy artykuł dokonuje analogii w stosowaniu algorytmicznego kierowania kampaniami dezinformacyjnymi i influencerskimi oraz ataków cybernetycznych. Analizuje role różnych aktorów w sferze międzynarodowej w celu zrozumienia, do czego, jeśli w ogóle, mogą zobowiązać się narody w imię przeciwdziałania tym zagrożeniom dla ich niezależności politycznej na mocy prawa międzynarodowego.

10

Challenges to the strategic art at the beginning of XXI century – the twelve fundamental problems that strategists cannot cope with

51%

Fryc M.

Scientific Journal of the Military University of Land Forces

|

2019

|

vol. 51

|

issue 3(193)

459-472

PL

Głównym celem prezentowanych badań jest zwrócenie uwagi teoretykom i praktykom bezpieczeństwa oraz obronności na powszechnie i często dostrzegane fundamentalne problemy dotyczące opracowywania i wdrażania strategii użycia siły w rozwiązywaniu problemów bezpieczeństwa w sytuacjach konfliktowych. Badania wykazały, że nieskuteczne strategie są często wynikiem dwunastu podstawowych błędów, z którymi stratedzy nie mogą sobie poradzić. Należą do nich: 1) niewystarczający poziom wiedzy przywódców wojskowych i politycznych na temat sztuki strategicznej i samej strategii; 2) trudności w określeniu stanu końcowego operacji, a także wytyczanie nieosiągalnych celów strategicznych; 3) formułowanie strategii w oparciu o błędne założenia; 4) niemożność ustanowienia równowagi między kluczowymi elementami każdej strategii, takimi jak: cele, sposoby i środki; 5) trudności w nawiązaniu i utrzymaniu dialogu polityczno-wojskowego; 6) przecenianie skuteczności i użyteczności „twardej” siły, a także deprecjonowanie użyteczność siły niemilitarnej; 7) niedocenianie wpływu aspektów społecznych i kulturowych na pożądany, końcowy stan operacji; 8) opracowywanie strategii na podstawie nieodpowiednich modeli teoretycznych i praktycznych; 9) stosowanie kompleksowego podejścia podczas opracowywania strategii osiągnięcia przewagi konkurencyjnej nad przeciwnikiem w mechaniczny i nietwórczy sposób; 10) mierzenie powodzenia w realizowanej operacji przez pryzmat efektów krótkoterminowych i taktycznych zamiast długoterminowych i systemowych; 11) postrzeganie „strategii wyjścia” jako z góry określonej daty wycofania sił zbrojnych z operacji; 12) lekceważenie stosowania „sprawiedliwych” strategii zgodnych z międzynarodowymi przepisami prawa. Eliminowanie powyższych błędów z obecnej praktyki strategicznej czynić będzie wszystkie wdrażane strategie zdecydowanie bardziej skutecznymi w swej naturze, a także umożliwi zwiększenie prawdopodobieństwa odniesienia sukcesu w złożonej sytuacji bezpieczeństwa, w której zdecydowano się na użycie siły.

EN

The main aim of this research is to attract security and defense practitioners as well as theorists attention to the common as well as frequently spotted fundamental problems concerning developing and implementing strategies of using force to solve security matters in conflicts. The research identified that ineffective strategies are often hampered by the twelve fundamental errors that strategists cannot cope with. Belong to them: 1) inadequate level of knowledge among military and political leaders concerning the strategic art and strategy itself; 2) hardship in defining the end state of the operation as well as creating unachievable strategic goals; 3) formulating a strategy on flawed assumptions; 4) inability to find the balance among the key components of each strategy like: goals, ways and means; 5) difficulties in achieving a political and military dialogue; 6) overestimating the effectiveness and usefulness of “hard” power as well deprecating utility of non-military power; 7) underestimating the influence of social and cultural aspects on the desired end state of the operation; 8) developing strategy upon inadequate theoretical and practical models; 9) using the comprehensive approach of developing strategy in an uninspired and mechanical way to achieve a competitive advantage over opponent; 10) measuring the success of the operation through the prism of shortterm and tactical effects instead of long-term and systemic one; 11) viewing an “exit strategy” as a predetermined date of withdrawal military forces from operation; 12) disregarding usage of the “just” strategies in accordance with international rules of law. Eliminating those errors form the contemporary practice will make all implemented strategies far for effective in its nature as well as significantly strengthen the probability of success in complex security situation where the force is intended to be applied.

11

Prawo okupacji a międzynarodowe budowanie państwa: mój przyjaciel wróg

45%

Gil G.

Studia Prawnicze

|

2016

|

issue 4 (208)

7-38

EN

Following the end of the cold war, the incidence of statebuilding interventions has visibly increased in the case of dysfunctional (failed) states. Today, such interventionism in a good faith promotes liberal values and is believed to be in line with international legal regimes that makes it distinctive from neo-imperial politics. Even if state-building does not generally refer to regular warfare, it often takes analogous forms to occupation, which was codified in jus in bello at the beginning of the XXth century. While the occupation law requires occupants to maintain status quo on the occupying territory (article 43 of Hague Regulations), armed state-building is transformative by definition that seems to undermine conservative provisions of the former. The article presents traditional criteria for occupation in the Hague and Geneva conventions as well as prospects and limitations of its refinement (jus post bellum). In theory, such a redefinition could launch the formulation of the statebuilding regime, which aims to reduce deficits or double-standards in international state-building by focusing on the interests of local stakeholders of transformative projects. Hence, the Author addresses three interlocking issues: occupation within state-building, the occupation law and state-building, and transformative occupation as state-building.

12

Bezpieczeństwo zbiorowe a suwerenność państw

32%

Diallo B. S.

Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny

|

2013

|

vol. 75

|

issue 4

37-50

EN

The subject of these reflections on the contemporary international relations is, on the one hand, sovereignty and, on the other, international security, and the analysis of the relationship between the system of collective security and the sovereignty of states in the context of sustainable peace and stability in the world. States have traditionally been tied to the idea of sovereignty. However, among the most characteristic features of the international relations of our time is the growing number of various types of threats originating in states (e.g. Iran, North Korea), in organisations or other entities (e.g. al-Qaeda). Security and sovereignty are two basic concepts most commonly discussed in literature and international legal doctrine. There are two reasons for that: (i) firstly, the main actors in international relations are states which are sovereign entities and the relations or cooperation between them is based on respect for the principle of that sovereignty, and (ii) secondly, the issue of safety is a key issue and a prerequisite for the performance of fully sovereign rights of these countries, necessary to ensure international cooperation and socio-economic development. This paper discusses the need to institutionalise legitimate use of force in global organisations as well as in their regional structures, and to rapidly and effectively manage situations and conflicts intercept to international peace and security. It also draws special attention to the role and place of international organisations in the maintenance of international peace and security both, at universal, and regional level.

PL

Przedmiotem niniejszych rozważań, dotyczących współczesnych stosunków międzynarodowych są z jednej strony suwerenność, a z drugiej – bezpieczeństwo międzynarodowe oraz analiza związku pomiędzy systemem bezpieczeństwa zbiorowego a suwerennością państw w kontekście utrzymania trwałego pokoju i stabilności na świecie. Państwa są tradycyjnie przywiązane do idei suwerenności, jednakże do najbardziej charakterystycznych cech stosunków międzynarodowych naszych czasów należy narastanie różnego rodzaju zagrożenia, zarówno ze strony państwa (np. Iran, Korea Północna), jak i ze strony innych podmiotów (np. Al-Kaida). Bezpieczeństwo i suwerenność to dwa podstawowe pojęcia w literaturze i doktrynie prawnomiędzynarodowej. Dzieje się tak z dwóch powodów: po pierwsze – głównymi aktorami w stosunkach międzynarodowych są państwa, będące suwerennymi podmiotami, a stosunki czy też współpraca między nimi oparte są w zasadzie na poszanowaniu owej suwerenności; po drugie – kwestia bezpieczeństwa jest podstawowym zagadnieniem i warunkiem niezbędnym do wykonywania w pełni suwerennych praw tychże państw oraz zapewnienia współpracy międzynarodowej i rozwoju społeczno-gospodarczego. W artykule tym poruszono również problem konieczności instytucjonalizacji legalnego użycia siły, zarówno w organizacjach ogólnoświatowych, jak i na gruncie struktur regionalnych organizacji międzynarodowych, aby szybko i skutecznie zarządzać sytuacjami i konfliktami zagrażającymi pokojowi i bezpieczeństwu międzynarodowemu. W artykule zwrócono również szczególną uwagę na rolę i miejsce organizacji międzynarodowych w procesie utrzymania pokoju i bezpieczeństwa międzynarodowego, zarówno na poziomie ogólnoświatowym, jak i regionalnym.

Refine search results

Stosowanie siły przez pododdziały i oddziały Sił Zbrojnych RP użyte dla zapewnienia bezpieczeństwa wewnętrznego państwa

Dylematy współczesnego prawa międzynarodowego – między legalną niehumanitarną nieinterwencją, a nielegalną interwencją humanitarną

Problematyka środków przymusu bezpośredniego w świetle konstytucyjnego wymogu regulacji ustawowej (art. 31 ust. 3 Konstytucji RP ). Cz. II

Problematyka środków przymusu bezpośredniego w świetle konstytucyjnego wymogu regulacji ustawowej (art. 31 ust. 3 Konstytucji RP 2). cz.

Zestrzelenie samolotu a zasada zwierzchnictwa powietrznego

Wizerunek wroga w retoryce prezydenta Donalda J. Trumpa w trakcie kryzysu w Zatoce Perskiej (2019-2020)

The use of force by the Frontex agency: International legal aspects

Can cyberspace be recognised as a fifth warfighting domain under international law?

Release the bots of war: social media and Artificial Intelligence as international cyber attack

Challenges to the strategic art at the beginning of XXI century – the twelve fundamental problems that strategists cannot cope with

Prawo okupacji a międzynarodowe budowanie państwa: mój przyjaciel wróg

Bezpieczeństwo zbiorowe a suwerenność państw