Search results

1

Perma-dying Worlds and the Limit of Eternal Return in Digital Games

100%

Imbierowicz E.

Homo Ludens

|

2019

|

issue 1(12)

77-91

EN

The article discusses the types of death in selected digital and tabletop games, sorting them into two groups: ones that follow the pattern of eternal return and allow the player to endlessly respawn in their worlds, and ones that limit the possibility of coming back. The article focuses on the latter, and analyses the mechanics limiting the access to the game – from permadeath, through the randomness and unique character of the events happening in online multiplayer games, up to permapermadeath – and the effects of the application of these mechanics.

PL

Artykuł omawia rodzaje śmierci w wybranych grach cyfrowych i planszowych, dzieląc gry na dwie grupy: te, które pozwalają graczom powracać do swoich światów niezliczoną ilość razy i realizują w ten sposób ideę wiecznego powrotu, oraz te, które ograniczają liczbę możliwych powtórzeń. Artykuł skupia się na tych drugich, opisując mechaniki ograniczające dostęp do treści gry – począwszy od permadeath, poprzez losowość i jednorazowość przeżyć w wybranych grach typu multiplayer online, aż do permapermadeath – i analizując skutki ich stosowania.

2

O stawaniu się (o)sobą na drodze przezwyciężania samego siebie. Projekt radykalnej antropologii (neo)coachingowej

85%

Benisz H.

Studia Philosophiae Christianae

|

2020

|

vol. 56

|

issue 2

39-73

EN

Contemporary coaching works quite well in educational and therapeutic practice, but it lacks a solid anthropological foundation, i.e. an adequate concept of man that could become the basis for constructive (self)development in the spirit of authentic freedom. It seems that Friedrich Nietzsche’s concept of overman could be usefully employed in coaching theory. The overman awaited by Zarathustra is a man who overcomes his own weaknesses and is able to act creatively in the world, guided by a sense of responsibility for the Earth. By using this concept of (over)man, the coach could effectively help his mentees and raise them „towards freedom”, without making them dependent on any psychological, social or ethical doctrine. ------------- Received: 19/02/2020. Reviewed: 27/03/2020. Accepted: 12/04/2020

PL

Współczesny coaching dość dobrze sprawdza się w praktyce wychowawczej i terapeutycznej, ale brakuje mu solidnego fundamentu antropologicznego, to znaczy takiej koncepcji człowieka, która mogłaby stać się podstawą konstruktywnego (samo)rozwoju w duchu autentycznej wolności. Wydaje się, że w teorii coachingowej warto posłużyć się stworzoną przez Fryderyka Nietzschego koncepcją nadczłowieka. Oczekiwany przez Zaratustrę-Nietzschego nadczłowiek jest człowiekiem, który przezwyciężył własne słabości i potrafi twórczo działać w świecie, kierując się poczuciem odpowiedzialności za Ziemię. Korzystając z tej koncepcji (nad)człowieka, coach mógłby skutecznie pomagać swym podopiecznym i wychowywać ich „ku wolności”, zarazem nie uzależniając ich od żadnej doktryny psychologicznej, społecznej czy etycznej. ------------- Zgłoszono: 19/02/2020. Zrecenzowano: 27/03/2020. Zaakceptowano do publikacji: 12/04/2020

3

Od ontologii do etyki wydarzenia

61%

Herer M.

Praktyka Teoretyczna

|

2012

|

vol. 5

69-82

EN

The text is an attempt of a double reading of Gilles Deleuze’s Logic of Sense as an otology of incorporeal events as well as an ethics calling for “being worthy of what happens to us”. The first aspect refers to the necessity of overcoming phenomenology and revisiting the foundations of transcendentalism, while in his ethics of the event Deleuze draws inspiration from stoics and Nietzsche, as well as writers like Bousquet, Lowry and Fitzgerald. It is an ethics based on the imperative of affirmation of the world as becoming – an affirmation both on the level or surfaceof the pure thought and in one’s own body, for which such an act means alwaysa kind of wound or the threat of breakdown.

PL

Tekst stanowi próbę podwójnej lektury Deleuzjańskiej Logiki sensu jako, z jednej strony, ontologii niecielesnych wydarzeń, z drugiej zaś – etyki wzywającej do „bycia godnym tego, co nam się przydarza”. Ten pierwszy aspekt wiąże się z koniecznością przezwyciężenia fenomenologii i zrewidowania założeń filozofii transcendentalnej. Z kolei swoją etykę wydarzenia Deleuze rozwija, nawiązując do stoików i Nietzschego, a także pisarzy takich jak Bousquet, Lowry czy Fitzgerald. Opiera się ona na imperatywie afirmacji świata jako stawania się – afirmacji zarówno na płaszczyźnie albo powierzchni czystej myśli, jak i we własnym ciele, dla którego jednak oznacza to zawsze ranę, zagrożenie rozpadem.

Refine search results

1 Homo Ludens

1 Praktyka Teoretyczna

1 Studia Philosophiae Christianae

1 Benisz H.

1 Herer M.

1 Imbierowicz E.

1 2020

1 2019

1 2012

Perma-dying Worlds and the Limit of Eternal Return in Digital Games

O stawaniu się (o)sobą na drodze przezwyciężania samego siebie. Projekt radykalnej antropologii (neo)coachingowej

Od ontologii do etyki wydarzenia