Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 10

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  written sources
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Content available remote

THE CONTEMPORARY HISTORY MUSEUM AS AN INSTITUTION ACQUIRING, STORING AND RENDERING AVAILABLE HISTORICAL SOURCES FROM THE NINETEENTH AND TWENTIETH CENTURY

100%
Bergmann O.
Muzealnictwo
|
2013
|
vol. 54
90-97
EN
The article focuses on more than ten questions concerning the titular theme. At the very onset the author noticed that museums, in particular so-called history museums, are for all practical purposes the only institution gathering and on an almost “mass-scale” rendering available a large part of existing sources, thus enabling the researcher to become acquainted with facts and processes from the past and to supplement his knowledge. For this reason, the museums in question are in a better situation than archives and libraries interested chiefly in “written sources”. The primacy of museums in this respect pertains to four types of sources that simultaneously comprise museum exhibits: 1) sources never or only sporadically amassed in libraries and archives, 2) sources important and useful for historians studying select problems (e.g. “small homelands”, the history of local communities, family history, etc.), i.e. information absent in other sources used most often by historians for the purpose of surveys, 3) material culture sources that cannot be found in libraries and archives, and 4) sources serving research dealing with widely comprehended daily life. There are several reasons for these indubitably extensive resources of museums showrooms and storerooms, i.a. first and foremost numerous interpersonal contacts with, e.g. collectors, history lovers, veterans or simply the public - museum visitors. In order to make suitable use of these assets and preserve them for future generations the article presents proposals for the professionalisation and intensification of acquiring, storing, and rendering available valuable albeit, as a rule, insufficiently appreciated historical sources in museums. This process is composed of scientific research conducted in museum institutions as well as contemporary digitization of collections and their suitable display corresponding to the expectations of the public and historians. Just as indispensable for the success of such projects is the professional competence and involvement of the museum staff, an expansion of the base of the social impact of the institutions in question, and the preparation of suitable methods of collaboration with scientific institutions, archives, libraries and individuals (e.g. collectors).
2
Content available remote

WSPÓŁCZESNE MUZEUM HISTORYCZNE JAKO INSTYTUCJA GROMADZENIA, PRZECHOWYWANIA I UDOSTĘPNIANIA ŹRÓDEŁ HISTORYCZNYCH Z XIX I XX WIEKU

100%
Bergmann O.
Muzealnictwo
|
2013
|
vol. 54
90-97
PL
W artykule Współczesne muzeum historyczne jako instytucja gromadzenia, przechowywania i udostępniania źródeł historycznych z XIX i XX wieku skoncentrowano się na kilkunastu dotyczących tego tematu kwestiach. Już na początku zauważono, iż muzea, w tym szczególnie tzw. „historyczne”, są w praktyce jedynym miejscem gromadzenia i prawie „masowego” udostępnia dużej części istniejących źródeł, pozwalających badaczom poznać lub uzupełnić swoją wiedzę o faktach i procesach z przeszłości. Z tego powodu znajdują się one w lepszej sytuacji niż zainteresowane głównie „źródłami pisanymi” archiwa i biblioteki. Prymat w tym względzie muzeów dotyczy zwłaszcza czterech rodzajów jednocześnie źródeł, jak i eksponatów muzealnych: 1) źródeł w ogóle lub tylko sporadycznie gromadzonych w bibliotekach i archiwach, 2) źródeł dla historyków ważnych i przydatnych w badaniach pewnych zagadnień, (np. dotyczących „małych ojczyzn”, dziejów lokalnych społeczności, rodzinnych itd.), o których brak informacji w innych źródłach, z których w kwerendach historycy korzystają najczęściej 3) źródeł kultury materialnej, których szukanie w bibliotekach lub archiwach jest również bezcelowe, oraz 4) z nimi przeważnie bezpośrednio związanych źródeł służących do badań szeroko rozumianego życia codziennego. Przyczyn tego stanu rzeczy niewątpliwego bogactwa muzealnych sal i magazynów jest kilka w tym przede wszystkim liczne kontakty interpersonalne np. z zbieraczami, pasjonatami historii, środowiskami kombatanckimi czy po prostu z odwiedzającymi muzea osobami. Aby te atuty wielu muzeów odpowiednio wykorzystać i przede wszystkim zachować dla potomności kolejne źródła historyczne (w tym też te powstałe stosunkowo niedawno i jeszcze interesujące niewielu badaczy) w artykule przedstawiono też propozycję profesjonalizacji i intensyfikacji gromadzenia, przechowania i udostępniania w muzach cennych, choć przeważnie niedocenianych źródeł historycznych. Na ten proces składa się prowadzenie w tych instytucjach badań naukowych, nowoczesna digitalizacja zbiorów oraz ich odpowiednie (zgodną z oczekiwaniami zarówno zwiedzających, jak i historyków) ich eksponowanie. Poza tym niezbędne dla sukcesu tego rodzaju projektów jest fachowość i zaangażowanie pracowników muzeów, poszerzanie bazy społecznego oddziaływania tych instytucji oraz opracowanie odpowiednich, służących temu celowi metod współdziałania z placówkami naukowymi, archiwami, bibliotekami i osobami fizycznymi (np. kolekcjonerami).
3
Publication available in full text mode
Content available

Toruński dzwon Tuba Dei ulany dnia 27 września 1522 roku. Nowa datacja w świetle źródeł pisanych

88%
Sumowska A., Sumowski M.
Zapiski Historyczne
|
2023
|
vol. 88
|
issue 1
117-126
EN
The Tuba Dei bell from the tower of St. Johns’ Church, the present-day Cathedral Basilica in Toruń, is one of the largest bells in Poland. It is also one of Toruń’s most important monuments and symbols of the city. It has attracted the interest of researchers not only on account of its uniqueness, but also because of the ongoing dispute regarding the date it was cast. This paper presents a voice in the discussion regarding the dating of the Tuba Dei bell of Toruń. Source literature has accepted the suggestions of the year 1500 or 1522 and various daily dates, and the discrepancies were based on different ways of reading and interpreting the inscription on the bell. The article is an attempt to verify the hypotheses accepted so far based on written sources that have not been included in the findings. In the course of researching medieval accounts of Toruń churches, the authors found information indicating the date the bell was cast. The St. John’s Church account book from 1520–1553 contains data that clearly establishes it as 27 September 1522.
4
Publication available in full text mode
Content available

A New Bibliographic Contribution. [Neli Gančeva. St. Clement of Ohrid])

87%
Иванова М.
Poznańskie Studia Slawistyczne
|
2018
|
issue 14
PL
This is a review of the most recent bibliography on St. Clement of Ohrid, which was prepared by Neli Gancheva, a philologist and bibliographer at the Cyrillo-Methodian Research Centre of the Bulgarian Academy of Science. This study, dedicated to the 1100 anniversary of St. Clement’s dormition, is a continuation of the previous Cyrillo-Methodian bibliographies (1934; 1942; 1980; 1983; 2003; 2010) and bibliographies on St. Clement (1966; 1980). It reflects 1302 publications of the last 35 years in the Bulgarian and foreign scholarship as well as popular papers and artistic works (both fine arts and music are included here as well); folklore texts about St. Clement and thescholarly research on the folklore material. In summary, the bibliographic work by Neli Gancheva comes on time, brings contributions and is extremely useful.
EN
This is a review of the most recent bibliography on St. Clement of Ohrid, which was prepared by Neli Gancheva, a philologist and bibliographer at the Cyrillo-Methodian Research Centre of the Bulgarian Academy of Science. This study, dedicated to the 1100 anniversary of St. Clement’s dormition, is a continuation of the previous Cyrillo-Methodian bibliographies (1934; 1942; 1980; 1983; 2003; 2010) and bibliographies on St. Clement (1966; 1980). It reflects 1302 publicationsof the last 35 years in the Bulgarian and foreign scholarship as well as popular papers and artistic works (both fine arts and music are included here as well); folklore texts about St. Clement and the scholarly research on the folklore material. In summary, the bibliographic work by Neli Gancheva comes on time, brings contributions and is extremely useful.
5
Publication available in full text mode
Content available

ŹRÓDŁA PISANE I ARCHEOLOGICZNE A POSTRZEGA NIE ORGA NIZA CJI PRODUK CJI SZK ŁA RZYMSKIEGO W LITERATURZE POLSKIEJ

87%
Krzyżanowska M.
Slavia Antiqua: rocznik poświęcony starożytnościom słowiańskim
|
2020
|
issue 61
67-84
EN
In Polish literature, the perception of the organisation of glass production during the Roman Empire was shaped mostly in the 1980s and the 1990s. Thus the local model of glass production prevailed in these publications. In this paper, based on archaeological and written sources, the author challenges this point of view towards the centralised model of glass production widely accepted by scholars.
6
Content available remote

The rise of Novgorod revisited

75%
Musin A.
Slavia Antiqua: rocznik poświęcony starożytnościom słowiańskim
|
2018
|
issue 59
167-196
PL
This article deals with the problem of the cultural, political and ethnic characteristics of the first settlers of Novgorod. The previous historiography is critically reviewed. The reappraisal of the archaeological reports and collections of 1950s-2000s years significantly increases the number and categories of Scandinavian objects, while the Slavonic component of early Novgorod remains unclear. The Scandinavians should be counted among the founders and first settlers of Novgorod as early as 930-950 A.D. The pattern of the distribution of Scandinavian and Scandinavian-like objects suggests a free resettlement of Norsemen in the town. They arrived there directly form the North, and not from the Middle Dnieper area inhabited by the Rus’-Rhôs, an ethno-social group which was a result of the acculturation of the Scandinavians in the East-European milieu. The tradition of Russian historiography to deny the participation of Scandinavians in the early development of Novgorod takes its origin from the “auto-censorship” of the Soviet period, it later continued thanks to “scientifi
7
Publication available in full text mode
Content available

Pavisemen armour. Iconography vs. written sources

63%
Przybyłok A., mgr Arkadiusz Przybyłok - Institute of Archaeology University of Lodz, arkadiuszprzybylok@gmail.com
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Archaeologica
|
2013
|
vol. 29
PL
W przeciągu XV w. i w początkach wieku XVI pawężnicy stanowili mur chroniący oddziały strzelcze, będąc tym samym grupą najbardziej narażoną i w domyśle elitarną. Przerwanie ich linii w wielu wypadkach było zapewne początkiem końca oddziału. Stąd też można przypuszczać, iż na pawężnikach wywierano szczególną presję związaną z jakością noszonego przez nich uzbrojenia. W badaniach nad zbrojami pawężników pomocne są szczególnie źródła pisane. Korzystając z materiału zebranego przez T. Grabarczyka oraz A. Bołdyrewa, można podsumować statystycznie używane przez nich uzbrojenie. Pośród 1776 pawężników o określonym uzbrojeniu, 576 (32,4%) miało hełmy. W następnej kolejności należy wymienić 487 osób z myszką lub parą myszek, 250 walczących miało zaś szynkę/szynki, czyli osłonę nogi. Jedynie 35 zaciężnych chroniły rękawice płytowe, ośmiu napierśnik, pięciu obojczyk, trzech kirys i dwóch kolczugi. Liczba żołnierzy niechronionych oscyluje w granicach 30%. Wiedzę o uzbrojeniu pawężników warto również poszerzyć o ikonografię: malowidła ścienne z kościoła św. Wawrzyńca ze Strzelnik, poliptyk z kościoła Joannitów ze Stargardu, Poliptyk Legnicki, Pasję z toruńskiego kościoła św. Jakuba. We wszystkich przypadkach pawężnicy mają pełne zbroje płytowe. Na obrazie Oblężenie Malborka z Dworu Artusa w Gdańsku zauważyć można około 25 pawężników, z których tylko jeden nagi nie ma hełmu. W 11 przypadkach hełmowi towarzyszy podbródek lub obojczyk, w 14 ochrona tułowia, a w 12 – płytowe osłony nóg. 14 z walczących ma również pełne osłony rąk. Baltazar Behem w swoim Kodeksie przedstawił dwóch pawężników w saladach. Szyję jednej z postaci ochrania kołnierz wykonany z kolczugi, w drugim przypadku jedynie tekstylny kaptur. Korpusy obu żołnierzy chronią napierśniki, ręce zaś – pełne naręczaki i rękawice. Na pochodzącym z 1. poł. XVI w. obrazie Bitwa pod Orszą widzimy maszerujące dwie grupy pawężników. Masa postaci i rozmiar tarcz utrudnia rozpoznanie uzbrojenia ochronnego, w związku z czym powiedzieć można jedynie, że najprawdopodobniej wszyscy oni noszą na głowach hełmy, a na ramionach obojczyki. Można jedynie przypuszczać, iż ówcześni artyści nie brali udziału w walkach, nie znali w pełni realiów pola bitwy. Obraz pawężnika nie musiał być w pełni wiarygodnym oddaniem jakiejś postaci, a ideą. Stąd, jako znacząca formacja, najczęściej byli zakuci w stal niczym elita rycerstwa.
8

Pochówki w krypcie kościoła pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Tczewie – próba interpretacji źródeł archeologicznych i pisanych

63%
Grupa M., Nowosad W.
Pomorania Antiqua
|
2018
|
vol. Tom XXVII
s. 281-294
EN
Archaeological exploration of the southern crypt in the church of the Exaltation of the Holly Cross in Tczew revealed details of excavated burials, although apparently only in small parts. Unfortunately, disorder in the crypt, caused by intruders in the past, contributed to damages in original coffins location and individual body protections, i.e. wooden coffins. Their shorter sides, which sometimes contain information concerning the dead, did not survive. Their total destruction was an obstacle in identifying the buried bodies, but the researchers continued exploration, which revealed textiles, wreaths fragments and devotional objects, being grave goods. General question concerns the problems: who was buried in the crypt, when it was erected and who financed the project. Analysis of excavated objects, costume study and search for written sources let us partially reveal history of the studied crypt.
PL
Badania archeologiczne w krypcie południowej kościoła farnego pw. Podwyższenia Krzyża Św. w Tczewie odsłoniły szczegóły dotyczące odnalezionych pochówków, wydawałoby się w niewielkim zakresie. Niestety bałagan panujący w krypcie spowodowany przez intruzów odwiedzających ten przybytek, pozbawił zmarłych ich pierwotnej lokalizacji i indywidualnej osłony w postaci drewnianych trumien. Nie zachowały się w całości krótkie boki trumien, na których czasami znajdowane są informacje dotyczące zmarłych. Całkowite zniszczenie tych elementów pozbawiło badaczy indywidualnych informacji. Jednak sytuacja ta nie zniechęciła badaczy do dalszej eksploracji. Wydobyto tkaniny, fragmenty wianków czy dewocjonalia, w które wyposażono zmarłych. Główne pytanie, to: kto spoczął w krypcie, kiedy została wybudowana i kto finansował realizację jej projektu? Analiza wydobytych obiektów archeologicznych, kostiumologiczna i oczywiście poszukiwanie źródeł pisanych oraz studia nad nimi, pozwoliły przynajmniej w częściowym zakresie przybliżyć historię funkcjonowania badanej krypty.
9
Publication available in full text mode
Content available

The sole number of the Tatar journal Heberçı

63%
Ianbay I.
Rocznik Orientalistyczny
|
2022
|
issue 1
10
Content available remote

Place-names and personal names in Medieval Maghreb : some observations on Arabic and Berber in contact

51%
Méouak M.
Acta onomastica
|
2018
|
vol. 59
|
issue 1
142-154
EN
This brief paper aims to study some of the aspects of onomastics and toponymy in medieval Maghreb using sources written in Arabic and Berber (10th-19th centuries). Three specific linguistic elements stand out: hybrid toponymic formations (Arabic and Berber), “cross-bred” anthroponyms and the contact between Islamic and Christian religious topography. Among other points, we must insist on the importance of studying a larger number of written sources in order to be able to build a sufficient body of evidence and hence more accurately portray the linguistic landscape of medieval Maghreb. This could be focussed on the detailed examination of the names of places and people for instance, without forgetting the fundamental contributions of other research instruments such as history and geography.
CS
Cílem tohoto stručného příspěvku je analýza onomastických a toponomastických aspektů ve středověkém Maghrebu za využití arabských a berberských písemných pramenů z 10.-19. století. Velmi výrazné jsou tři jazykové prvky: hybridní arabsko-berberské toponymické formace, „zkřížená“ antroponyma a kontakt mezi islámskou a křesťanskou náboženskou topografií. Dále je zapotřebí trvat na důležitosti studia většího množství písemných pramenů, které je nezbytné pro vytvoření dostatečné základny důkazů, která umožní přesnější popis jazykové krajiny středověkého Maghrebu. Bylo by možné zaměřit se kupříkladu na detailní analýzu jmen míst a lidí, nezapomínaje přitom na zásadní přínos dalších oborů, jako je historie nebo geografie.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.