Search results - CEJSH

1

Kościół w służbie zbawienia

100%

Salamon D.

Sympozjum

|

2015

|

issue 2(29)

65-86

EN

Based on the biblical sources, the writings of the II Vatican Council and the theological literature the article’s aim is to present the elementary factors, which decide about our membership within the Christ’s Church and consequently about the capabilities of being saved. Among others they are: the personal relationship of faith with Christ and resulting from it the attitude of love towards the needy. The last one is vital, because it opens the possibility of salvation for those who, for various reasons, do not believe in Christ or God and are not part of Christ’s Church. Moreover, it emphasises the irreplaceable role of the Church, which becomes reliable support for everyone who within the human community is moving towards salvation. Even though it is possible to find salvation outside the visible structures of the Church, for someone who is an active member of the Church, not only with the flesh but with the heart, the road towards salvation seems to be much easier and more reliable. Therefore, it is significant that every member of the Church pays attention in order to build up his/her bonds with the Church, and equally the Church should continue the missionary activity and try to reach out to those who do not belong to it as yet, to offer them good saving instruments with which it has been equipped.

2

Granice chrześcijańskiej chrystologii w świetle deklaracji Dominus Iesus

80%

Kubacki Z.

Sympozjum

|

2001

|

issue 1(8)

57-92

PL

Granice chrześcijańskiej chrystologii w świetle deklaracji Dominus Iesus

3

Wspólnotowy kontekst relacji religijnej. Czy Kościół jest potrzebny do Zbawienia? – kilka uwag filozofa

80%

Szczyrba S.

Łódzkie Studia Teologiczne

|

2006

|

vol. 15

221-239

EN

In the article the author deals with the problem of the actual religious relation. The question that he wishes to answer is: Does the context of personal relations, the communitarian reality of the church, constitute the right milieu for establishing and experiencing the religious relation? This direction of the research is implied by the subtitle articulated in the form of a question: Is the Church necessary for salvation? The subtitle provocatively recalls a well-known axiom of the early Christianity Extra Ecclesiam salus nulla (St Cyprian, Origen). The author is convinced that, to all intents and purposes, nobody can evade the issue of eventual dependence, namely taking the religious relation seriously. The article consists of three points and some supplement – Intermezzo , which, pointing at the Hebrew experience, recalls the second, besides the Greek one, pillar of European culture. The question of religious relation, be clearly voiced or experienced non-reflectively, remains in every case closely linked with developing the sense of religion – this is the first remark. The specificity of Christianity is expressed by the fact that it provides an answer for the sense of religion, that is to the problem of belonging, of religious relation – this is the second observation. The third point will be to understand that the reality of the Church, which is religious sensu stricte and mystically continues the presence of Christ, constitutes a privileged place of and a means for solving the problem of religious relation. The Church itself is not a solution to political, social and economic problems although it provides their peculiar meta-solution. The foregoing standpoint is, with its intent, an opinion of a philosopher and not of a theologian.

4

Jezus jako Zbawiciel w nauczaniu Paulina z Noli

80%

Pałucki J.

Verbum Vitae

|

2002

|

vol. 1

253-269

PL

La teologia di Paolino di Nola nasce dalla sua contemplazione della persona di Cristo-Salvatore. E una teologia tutta centrata sul ruolo di Ges nella storia della salvezza e nella vita di ogni uomo battezzato. Per ogni cristiano Gesu Salvatore Fonte della grazia, paragonata all'acqua che purifica e d la vita. Cristo come una pietra della quale costantemente zampilla per loro l'acqua viva dello Spirito Santo. Nel Cristo-Salvatore si rivela anche la misericordia di Dio verso le sue creature. La sua morte salvifica unisce il popolo eletto con i popoli pagani, creando un unico popolo di Dio; vince pure la dicotomia generata dal peccato originale nel'uomo.

5

Spotkanie ze Zmartwychwstałym jako podstawa pawłowej misji do żydów i pogan

80%

Gieniusz A.

Verbum Vitae

|

2002

|

vol. 1

163-184

PL

Jesus our Lord, Christ and Jesus Christ, Son of God is the only subject respectively of vision, of appearance and of revelation in Pauls descriptions of the experience which gave birth to his Christian life (cf. Ga 1,11-17; 1 Cor 15,8-10; 1 Cor 9,1-2). The meeting with the Risen Christ, at the same time the moment of Pauls call and of his new creation, is also the starting point of the Apostles theological reflection. Moreover, the presence of Christ in Paul (or of Paul in Christ: see the interchangeability of the expression in Rm 6,11 and Ga 2,10), inaugurated in this meeting, is also a basic if not unique marrow of all his subsequent life.This meeting has a fundamental value not only with regard to Pauls religious life and to the shape of his theology. It constitutes also the pith and the form of his apostolic mission. In fact, for the Apostle to the Nations the proclamation of the Gospel never means only to talk about Christ. Evangelisation for him consists first of all in offering for all those to whom he was sent an occasion to meet the Risen One and to experience their own Damascus, an experience in which the Risen Lord can be seen, touched and listened especially in the one who proclaims the good news because he became so absorbed by Christ that reveals Son of God in himself (cf. Ga 2,10).

6

Pod władzą królewską (Ps 2)

80%

Bazyliński S.

Verbum Vitae

|

2002

|

vol. 1

57-74

PL

L'articolo prende in esame il Sal 2, evidenziando anzitutto il principio dell'autorità regale presentato dal salmista. Il commento delle singole parti del salmo (vv.1-3; 4-9; 10-12) si incentra sulle relazioni tra Dio e il re di Israele, facendo emergere il ruolo di questultimo quale plenipotenziario e vassallo di Yhwh. Infine, l'analisi si sofferma sulla recezione del Sal 2 nel NT e in quattro Padri della Chiesa (Atanasio, Agostino, Ilario, Eusebio), ponendo in rilievo la particolare attenzione che l'interpretazione neotestamentaria e patristica dà al dominio di Cristo.

7

Eucharystia - sakrament zbawienia dla wielu

80%

Witczyk H.

Verbum Vitae

|

2002

|

vol. 1

123-154

PL

Gesù durante la sua vita terrena si rivela come colui che va incontro alluomo. Ai malati porta la salute, ai peccatori il perdono, agli indemoniati la libertà, ai morti ridona la vita. In Lui si avvicina il Regno di Dio, incomincia il tempo della salvezza escatologica. Crea attorno a se una comunità damore composta dalle persone che vengono da Lui o attirate dalla sua bont. Le parole di Gesù e le sue opere rivelano la sua pro-esistenza salvifica. La salvezza anticipata nella terrestre pro-esistenza di Gesù raggiunge la sua pienezza nella sua Pasqua. In questo momento l'opera della salvezza raggiunge il suo apice: Gesù offre agli uomini se stesso. La croce di Cristo vissuta come sacrificio pasquale espia i peccati e permette ad ogni uomo di entrare nella nuova alleanza con Dio. La croce di Cristo è stata anticipata nellevento dell'Ultima Cena. Fra questi due eventi esiste inscindibile connessione. Lavvenimento dell'Ultima Cena consiste nel fatto che Gesù distribuisce il suo Corpo e il suo Sangue, ossia la sua esistenza, dando se stesso. La morte violenta di Gesù, vissuta nell'obbedienza filiale e nellamore, viene trasformata in un sacrificio volontario, in questatto damore che è la redenzione del mondo. In modo esplicito l'amore infinito di Cristo testimoniato sulla Croce viene rivelato nelle parole dell'Ultima Cena. L'Eucaristia è presenza del Sacrificio di Cristo che consiste nel sommo atto di donazione, dell'amore sino alla fine. Gesù, nelle parole dell'istituzione dell'Eucaristia esprime la verit salvifica che egli è il Sacrificio reale e definitivo. Dio aspetta quellamore infinito, che è lunica vera conciliazionefra cielo e terra.

8

"Przyodziej ciała trofeum..." Soteriologia Hymnów św. Ambrożego

80%

Gacia T.

Verbum Vitae

|

2002

|

vol. 1

227-251

PL

Il tema del'articolo è la soteriologia degli inni di san'Ambrogio. I numerosi inni, specialmente nelle espressive formule della professione di fede nella Santissima Trinità, per respingere le eresie ariane, sottolineano l'ugualianza del Padre e del Figlio. Il Figlio di Dio assume la nostra carne mortale e la fa il segno della vittoria. Molti motivi cristologici e soteriologici sono presenti anche negli inni dei grandi misteri cristiani. Ci sono anche inni, in cui possiamo trovare il tema della relazione fra Cristo e cristiano; cioè si tratta degli inni dedicati ai martiri romani e milanesi e alle vergini.

9

Teologia zbawienia w nauczaniu Jana Pawła II

80%

Kudasiewicz J.

Verbum Vitae

|

2002

|

vol. 1

271-287

PL

La soteriologia di Giovanni Paolo II contiene seguenti verit: l'uomo non pu salvare se stesso; solo Dio pu salvarlo. Dio salva uomo a causa del suo amore che rivela nel suo Figlio, Ges Cristo, unico Salvatore del mondo. Dio vuole salvare ogni uomo e l'uomo intero: anima e corpo. Dal'evento salvifico che la vita e la Pasqua di Cristo nasce la nuova vita del cristiano.

10

Stanisława Hozjusza nauka o zbawieniu w Kościele katolickim

80%

Kozakiewicz S.

Teologia w Polsce

|

2014

|

vol. 8

|

issue 2

207-214

PL

Nauka kardynała z Warmii o zbawieniu w Kościele jest nie tylko przyczynkiem do poznawania historii soteriologii i jej analizy, ale dobrą okazją do rekonstrukcji rozwoju katolickiej teologii w zakresie jej eklezjologii, sakramentologii i soteriologii. Z perspektywy litery i ducha Soboru Watykańskiego II jest odpowiedzialną inspiracją do systematycznego, zdecydowanego odchodzenia od eklezjologii instytucjonalnej, tak mocno zakorzenionej i wciąż obecnej w Kościele.

11

Namaszczenie chorych jako znak troski i obietnicy zbawienia: wstępne wyniki badań.

80%

Surżykiewicz J.

Teologia i Moralność

|

2019

|

vol. 14

|

issue 1(25)

139-179

PL

Religijne i duchowe możliwości uzyskania uzdrowienia spotykają się współcześnie w zachodnich społeczeństwach ze wzrastającym zainteresowaniem, a w medycynie i w psychoterapii zyskują nawet coraz większe uznanie jako cenione zasoby we wspomaganiu leczenia. Jednocześnie jednak obserwuje się u wiernych malejące pragnienie korzystania z Sakramentu Chorych. Stwierdza się nawet, że to właśnie ten sakrament całościowego uzdrowienia jest jedną z najbardziej zaniedbywanych praktyk sakramentalnych. Praktyka szafarzowania Sakramentem Chorych ukazuje, że dotyczy to najczęściej poważnych, groźnych, czy też granicznych sytuacji końca życia. Z praktyczno-teologicznego punktu widzenia rodzi się pytanie, czy to nie zbyt jednostronne wyakcentowanie soteriologiczno-eschatologicznego wymiaru sakramentu chorych, przy jednoczesnym zaniedbaniu jego terapeutyczno-leczniczego znaczenia, nie odzwierciedla zaistniałego stanu rzeczy. Dodatkowo strukturalne uwarunkowania, zwłaszcza trudny dostęp do kapłana, zła sytuacja kadrowa, przyczynia się do tego, że zarówno osobiste życzenie korzystania z sakramentu, jak i jego proaktywne posługiwanie we wspólnotach parafialnych i szpitalach nie są wystarczająco wspierane. Bazując na tych założeniach przebadano opinie wiernych z Bawarii (N = 402 osób) podejmując próbę porównania ich subiektywnego postrzegania w konfrontacji do teologicznej wykładni. Podjęte porównanie stanowisk ma za cel wskazanie odpowiednich mechanizmów wyjaśniających, pozwalających na ustalenie możliwych implikacji duszpasterskich. Wyniki badania pokazują, że wierzący jak najbardziej odwołują się do różnych praktyk religijnych w sytuacji choroby, ale tylko nie liczne osoby proszą o Sakrament Chorych. Wierni są zaznajomieni z obecnym teologicznym rozumieniem Sakramentu, dostrzegają jego efekt leczniczy i potrafią krytycznie je odgraniczyć od jego pierwotnego ujęcia jako sakramentu dla umierających. Brakuje jednak osobistej motywacji do postrzegania Sakramentu jako ważnej opcji uzdrawiania obok wszelkich innych praktyk i możliwości w poszukiwaniu uzdrowienia. Jednym z możliwych wyjaśnień może być to, że wierzący, pomimo pozytywnego podejścia do wymowy sakramentu na poziomie poznawczym, emocjonalnie postrzegają sakrament w jego wcześniejszym tradycyjnym znaczeniu jako sakramentu pożegnania i „ostatnich obrzędów” z pewną dozą emocjonalnego lęku i niechęci. Wymaga to nie tylko zmiany poglądów wiernych, ale także potrzeby przekazania im „nowej” praktyki posługiwania sakramentu w duszpasterstwie, która będzie nie tylko przekazywała abstrakcyjną wiedzę na jego temat, ale także ukształtuje nowe podejście poznawczo-emocjonalne wiernych i wytworzy swoisty nawyk. Duszpasterstwo potrzebuje nowych sposobów celebrowania Sakramentu Chorych, aby bezpośrednio dotykało człowieka, wzmacniało i pocieszało go, w jego doświadczeniu i zatroskaniu.W konsekwencji zachodzi zapotrzebowanie, aby w teologii pastoralnej podjąć pogłębioną refleksję nad tym, jak uzyskać pozytywne uwrażliwienie i zaufanie do sakramentu Namaszczenia Chorych i umożliwić jego bardziej przeżyciowe rozumienie.

12

Chrystus w centrum wiary Kościoła i refleksji teologicznej. Wprowadzenie

80%

Morawiec Z.

Sympozjum

|

2001

|

issue 1(8)

13-18

PL

ODKUPICIEL CZŁOWIEKA JEZUS CHRYSTUS JEST OŚRODKIEM WSZECHŚWIATA I HISTORII. Tym krótkim, ale jakże brzemiennym treścią zdaniem rozpoczął swoją pierwszą encyklikę Ojciec święty Jan Paweł II. Podejmując posługę na Piotrowej stolicy, na samym początku swojego pontyfikatu uczynił swoim to wyznanie wiary złożone przez pierwszego pośród Apostołów: „Ty jesteś Chrystus, Syn Boga żywego” (Mt 16,16). Ewangelie poświadczają, że temu przekonaniu, które przecież nie „z ciała i krwi” brało początek, ale było przyjętą łaską objawienia, Piotr nadawał wieloraki kształt, aż po owo przejmujące wyznanie: „Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego. A myśmy uwierzyli i poznali, że Ty jesteś Świętym Boga” (J 6,68-69).

13

Uniwersalizm zbawczy Jezusa Chrystusa

71%

Góźdź K.

Sympozjum

|

2001

|

issue 1(8)

117-133

PL

Dominus Iesus – Jezus jest Panem – brzmi radośnie w słowach Jana Pawła II jako zaproszenie wszystkich chrześcijan, aby w świadomości swojej wiary „odnowili przylgnięcie” do Jezusa Chrystusa, który „wczoraj i dziś, ten sam także na wieki” (Hbr 13,8) jest „drogą, prawdą i życiem” (J 14,6). Jest to wyznanie Chrystusa jako jedynego Syna, przez którego widzimy nie tylko oblicze Ojca (J 14,8), ale też doświadczamy spełnianie się odwiecznego zamiaru Ojca względem nas: ofiarowanie Prawdy i Miłości w Jego Synu, czyli dzianie się zbawienia. Odwaga św. Piotra jest dziś wezwaniem do świadectwa, że Jezus Chrystus jest uniwersalnym Zbawcą całej ludzkości, ponieważ „nie ma w żadnym innym imieniu zbawienia” (Dz 4,12).

14

Od wydawcy: Słowo Życia - Słowo Zbawienia

71%

Witczyk H.

Verbum Vitae

|

2002

|

vol. 1

11-26

PL

Słowo wstępne wydawcy, ks. Henryka Witczyka, dyrektora Instytutu Teologii Biblijnej "Verbum" oraz redaktora naczelnego "Verbum vitae"

15

Zbawieni przez miłość Baranka (Ap 1,5b-6)

71%

Popielewski W.

Verbum Vitae

|

2002

|

vol. 1

185-198

PL

L'Apocalypse de saint Jean est, injustement, identifiée une catastrophe; lorsqu'on pense l'apocalypse, on commence penser la destruction definitive du monde. Tandis que la lecture approfondie de ce livre mystérieux nous conduit découvrir son message fondamental, quest le message du salut. Dieu vient pour sauver son peuple et le fait grâce au Mystre Pascal du Christ Agneau. Parmis les textes qui en parle se trouve la premire doxologie de l'Apocalypse: 1,5b-6, nommée premire déclaration théologique de l'Apocalypse (Prigent). L'analyse du contexte dans lequel se trouve (1,4-8) nous permet tout dabord de voir un dialoque de la communauté qui prie et qui loue Dieu pour loeuvre du salut accompli par le sang de l'Agneau. L'Église reconnaît l'amour du Christ qui avait pour elle deux effets: a délivré les chrétiens des péchés par son sang et a fait de nous un royaume, des prtres pour Dieu son Père. L'hymne 1,5b-6 est une proclamation de foi en lamour qui fait naître lÉglise, destinée devenir l'Épouse de l'Agneau belle pour aller la rencontre de son mari (Rev 21,2).

16

"Kto może być zbawionym?" (Mk 10,26)

71%

Malina A.

Verbum Vitae

|

2002

|

vol. 1

105-122

PL

Alla domanda dei discepoli chi può essere salvato? (Mc 10,26) Gesù risponde con l'affermazione dell'onnipotenza divina di operare ciò che presso gli uomini risulta impossibile (Mc 10,27). La richiesta di separarsi radicalmente da tutti i beni per trovarsi nella sequela dietro Gesù, rivolta al ricco interessato alle condizioni di ereditare la vita eterna (Mc 10,21), e la promessa di questa vita, fatta a coloro rispondono positivamente a tale chiamata alla sequela (Mc 10,30), conferiscono alla sua risposta una dimensione cristologica. La presentazione della salvezza come dono di Dio, che è offerto agli uomini nella sequela dietro Gesù, rivela la relazione unica di Gesù con Dio e le sue conseguenze per gli uomini. Sull'esempio negativo del ricco e quello positivo dei discepoli si vede come il rapporto degli uomini con Gesù sia determinante per il loro rapporto con Dio.

17

Boża sprawiedliwość objawiająca się w dziele zbawienia człowieka przez krzyż

71%

Rakocy W.

Verbum Vitae

|

2002

|

vol. 1

155-162

PL

The article concerns the justice of God being revealed in the act of redeeming the man by cross (on the basis of the Romans). The author first distinguishes two aspects of the justice of God: the will/decision to redeem the man and the way of carrying it out i.e. the death of the Son. Then the author puts forward Pauls two arguments for the redemption by the cross as well as questions the thesis that the Sons death puts in doubt the Fathers love. He defies the thesis of those who claim the cross was not necessary in the act of redemption. The author proves the cross had become the tool of revealing the vastness of Gods love towards the man and his justice: God chooses the action most perfect of all in reference to His creature.

18

Uniwersalny wymiar miłości Boga według J 3,16

61%

Kubiś A.

Verbum Vitae

|

2013

|

vol. 23

127-160

EN

John 3:16 is undoubtedly one of the best known and most beloved verses in all of Scripture. At the same time, when ripped from its literary, historical and theological contexts as it so often is, this verse can become merely a pious, sentimental saying bereft of its true, earth-shaking message. Thus this study provides not only an exegetical analysis of the verse, but also the exposition of its various contexts: literary (the interchange between Jesus and Nicodemus on the entrance into the kingdom of God), historical (the destruction of the Jerusalem temple and the worldwide mission of the early Church) and theological (the OT, NT and John’s Gospel concepts of God’s universal love). God’s love for the world, and the salvific mission flowing from it, are most beneficially viewed from a salvation-historical perspective, as the core Trinitarian outreach in which all are called to take part by putting faith in Jesus.

19

Treść numeru

61%

Płuska Z.

Sympozjum

|

2001

|

issue 1(8)

5-11

PL

Wyższe Seminarium Misyjne Księży Najświętszego Serca Pana Jezusa w Stadnikach zorganizowało w dniach 26-27 kwietnia 2001 roku sympozjum chrystologiczne Jezus Chrystus jedyny i uniwersalny Zbawiciel. W obecnym wydaniu Sympozjum znajdują się artykuły z tego wydarzenia naukowego.

20

Poza śmierć, ku Niemożliwemu. Kiriłłow vs. Nietzsche

61%

Kruszelnicki W.

Przestrzenie Teorii

|

2014

|

issue 21

221-245

EN

The aim of this paper is to critically analyze and evaluate the commonly held belief in philosophy and literary studies that suicidal Kirillov – a relentlessly intriguing character featured in Dostoevsky’s The Devils – voices and embodies the same ideas that were later to become characteristic of Friedrich Nietzsche’s thought. This analysis begins with a critical reading of Boris Evlampiev’s essay: Dostoevsky and Nietzsche: Toward a New Metaphysics of Man. Evlampiev’s presents Kirillov as an individual who showed the way to the full affirmation of earthly life, much earlier than Nietzsche’s Zarathustra, without resorting to religious faith or visions of paradise and salvation in the afterlife. The author of this article presents arguments against the view that Kirillov is the forerunner of Zarathustra. As this staged confrontation between Kirillov and Nietzsche/ Zarathustra unfolds and Kirillov’s would-be “Nietzschean” conduct and ideology are reviewed, numerous problems and doubts arise. As the analysis of Nietzsche’s and Kirillov’s approaches to the issue of death and the transience of human existence progresses, it reveals contradictions in Nietzsche’s thought which show that there is a need to re-evaluate Kirillov’s character. Eventually, the author reaches the conclusion that Kirillov’s dilemmas are much closer to those of Nietzsche than one would initially think.

Refine search results