Search results

1

Wychowanie w Biblii

100%

Wronka S.

Ruch Biblijny i Liturgiczny

|

2015

|

vol. 68

|

issue 4

EN

The Bible is in a sense the pedagogical book, which includes God and human guidelines for the education of man and nation and shows the realization of the educational process in the history of specific people and nations. The article presents the nature, scope and objectives of education in the Bible, then the educational subjects, environments and institutions, and finally the principles of education: endowment, trust and obedience, reward and punishment, attendance, trial, continuous process. The author uses the data contained in the Sacred Scripture, completing them with information from Judaic sources. The biblical model of education proves to be integral and effective, forms the mature people and communities, and leads them to participate in the life of God, the supreme Educators in the person of Christ and in the power of the Holy Spirit.

PL

Biblia jest w pewnym sensie księgą pedagogiczną, która zawiera Boże i ludzkie wytyczne dotyczące wychowania człowieka i narodu oraz ukazuje realizację procesu wychowawczego w historii konkretnych ludzi i narodów. W artykule przedstawione zostały charakter, zakres i cele wychowania w Biblii, następnie podmioty, środowiska i instytucje wychowawcze, a na koniec zasady wychowania: obdarowanie, zaufanie i posłuszeństwo, nagroda i kara, obecność, próba, nieustanny proces. Wykorzystano dane zawarte w Piśmie Świętym, dopełniając je informacjami ze źródeł judaistycznych. Biblijny model wychowania okazuje się integralny i skuteczny, kształtuje dojrzałych ludzi i wspólnoty i prowadzi je do udziału w życiu Boga, najwyższego Wychowawcy w osobie Chrystusa i w mocy Ducha Świętego.

2

Jan Paweł II wobec rzeczywistości Auschwitz

100%

Wronka S.

Ruch Biblijny i Liturgiczny

|

2014

|

vol. 67

|

issue 2

EN

In the context of the canonization of John Paul II, the author reflects on his experience of the concentration camp at Auschwitz. It is a difficult experience, therefore it can more reveal the Pope as a man and a pastor, his way of thinking and perceiving reality. Through canonization this way is indicated to us as a pattern. John Paul came often to Auschwitz, where he saw the place of denial of God and man, but also a place of victory of man over contempt, hatred and death through faith in God, which generates love for Him and for man. The symbol of such a victory is St. Maximilian Maria Kolbe, martyr of love that as Christ gave his life for the fellow prisoner Francis Gajowniczek. In this heroic deed – in the opinion of the Pope – Christ himself was present, so the camp at Auschwitz is not only hell on earth, but also the Golgotha of our times, the cemetery of the martyrs, the sanctuary of the patron of difficult century. Pope John Paul II arrived there to pray and make a reflection on the contemporary man’s condition, who in Christ the Redeemer can still conquer evil with good and to build the peace based on respect for the rights of person and nations.

PL

W kontekście kanonizacji Jana Pawła II autor podejmuje refleksję nad jego doświadczeniem obozu koncentracyjnego w Auschwitz. Jest to doświadczenie trudne, dlatego może bardziej odsłonić papieża jako człowieka i duszpasterza, jego sposób myślenia i odbierania rzeczywistości. Poprzez kanonizację sposób ten zostaje nam wskazany jako wzorzec. Jan Paweł II pielgrzymował często do obozu w Auschwitz, w którym widział miejsce negacji Boga i człowieka, ale także miejsce zwycięstwa człowieka nad pogardą, nienawiścią i śmiercią dzięki wierze w Boga, z której czerpał miłość do Niego i do człowieka. Symbolem takiego zwycięstwa jest św. Maksymilian Maria Kolbe, męczennik miłości, który jak Chrystus oddał życie za współwięźnia Franciszka Gajowniczka. W tym heroicznym geście – zdaniem Papieża – był obecny sam Chrystus, dlatego obóz w Auschwitz to nie tylko piekło na ziemi, ale również Golgota naszych czasów, cmentarz męczenników, sanktuarium patrona trudnego stulecia. Jan Paweł II przybywał tam, aby się modlić i podejmować refleksję nad kondycją współczesnego człowieka, który w Chrystusie Odkupicielu może wciąż zło dobrem zwyciężać i budować pokój oparty na poszanowaniu praw osoby i narodów.

3

8. Walne Zebranie Stowarzyszenia Biblistów Polskich i 49. Sympozjum Biblistów Polskich (Katowice, 20–22 września 2011)

100%

Wronka S.

Ruch Biblijny i Liturgiczny

|

2012

|

vol. 65

|

issue 2

4

Children’s Positive Attitudes in the New Testament Epistles

100%

Wronka S.

Poznańskie Studia Teologiczne

|

2020

|

issue 37

23-51

PL

Przedmiotem artykułu są postawy i cechy dzieci, które autorzy listów Nowego Testamentu oceniają wprost lub pośrednio jako pozytywne i zalecają swoim adresatom w ich odniesieniach do Boga, Chrystusa, Ewangelii, innych ludzi i wartości. Do takich postaw należą: służba (Flp 2,22), posłuszeństwo (Ef 6,1–3; Kol 3,20; 1 P 1,14–16), skromność i niewinność (1 Tes 2,7), przyjmowanie karcenia (Hbr 12,4–11), pragnienie zdrowego mleka matki (1 P 2,1–3). Poza tym semickie wyrażenia typu „dzieci Abrahama” czy „dzieci posłuszeństwa” podkreślają pochodzenie i zależność dziecka od rodziców oraz udział w ich dobrach. Natomiast w poufałych zwrotach w stylu „dzieci moje” czy „dzieciątka moje” dochodzą do głosu serdeczność, zaufanie i oddanie charakterystyczne dla dzieci. Zalecając postawy dziecięce dorosłym chrześcijanom, autorzy listów nie chcą doprowadzić ich do infantylizmu, ale do zachowania duszy dziecka. Mimo że nie nawiązują do pozytywnych wypowiedzi Pana Jezusa na temat dzieci, ich spojrzenie na dzieci jest podobne. Zwracają tylko częściej uwagę na negatywne postawy małych osób.

EN

The subject of the article is the attitudes and characteristics of children, which the authors of the New Testament epistles evaluate directly or indirectly as positive and recommend to their addressees in their relation to God, Christ, the Gospel, other people and values. Such attitudes include: service (Phil 2:22), obedience (Eph 6:1–3; Col 3:20; 1 Pet 1:14–16), modesty and innocence (1 Thess 2:7), receiving discipline (Heb 12:4–11), the desire for healthy mother’s milk (1 Pet 2:1–3). Besides, Semitic expressions such as ‘children of Abraham’ or ‘children of obedience’ emphasize the child’s origin and dependence on parents and participation in their goods. While in familiar phrases such as ‘my children’ or ‘my babies’ the cordiality, trust and devotion characteristic for children come to the fore. By recommending children’s attitudes to adult Christians, the authors of the letters do not want to lead them to infantilism, but to preserve the child’s soul. Although they do not refer to the positive statements of the Lord Jesus about children, their view of children is similar. They only pay more often attention to the negative attitudes of small persons.

5

Sympozjum biblijne Biblia Księgą Wiary (IV edycja), Lwów-Brzuchowice, 25 marca 2017

100%

Wronka S.

Ruch Biblijny i Liturgiczny

|

2018

|

vol. 71

|

issue 3

6

Dawid pokutujący w Biblii i w kantacie „Davide penitente” Wolfganga Amadeusa Mozarta

100%

Wronka S.

Ruch Biblijny i Liturgiczny

|

2017

|

vol. 70

|

issue 4

EN

David, the king of Israel, is an outstanding figure in Biblical history. Exceptionally talented, he left many wonderful works in various fields: religion, politics, and art. However, he was not free of errors, or even of committing crimes, yet he was capable of rising up from them through penitence and invoking the God of mercy. This is most evident after he had committed adultery with Bathsheba and led her husband Uriah the Hittite to death, as well as after the census. I discuss these cases and also deal with the penitential psalms, which reflect David’s attitude. In the second part, I analyze Mozart’s cantata Davide penitente (KV 469), in which he used the music from the Great Mass in C Minor, K. 427 c-moll to the Italian Psalm Paraphrases of the eighteenth century. I discuss the origins of the piece and of the libretto and comment on it at the musical and verbal level. The cantata is a harmonious synthesis in which the rich music complements the inspired words, reflecting its internal tension and emotions. Listening to this composition, we can more fully experience the contents contained within the Biblical text and delve into David’s dramatic world, which is always illuminated by God’s grace.

PL

Dawid, król Izraela, jest wybitną postacią w historii biblijnej. Niezwykle utalentowany, zostawił wiele wspaniałych dzieł na różnych polach ‒ religijnym, politycznym, artystycznym. Nie ustrzegł się jednak poważnych błędów, a nawet zbrodni, ale potrafił się z nich podnieść przez pokutę, odwoływanie się do Bożego miłosierdzia. Widać to najlepiej po cudzołóstwie z Batszebą i doprowadzeniu jej męża Uriasza do śmierci oraz po spisie ludności. Autor omawia te przypadki i zatrzymuje się także nad psalmami pokutnymi, które są refleksem postawy Dawida. W drugiej części została zanalizowana kantata Davide penitente Mozarta (KV 469), w której kompozytor wykorzystał muzykę z Wielkiej Mszy c-moll (KV 427/417a) do włoskich parafraz psalmów z XVIII wieku. Autor omawia genezę utworu i libretto oraz komentuje go w warstwie muzycznej i słownej. Kantata stanowi harmonijną syntezę, w której bogata muzyka dopełnia natchnione słowa, oddaje ich wewnętrzne napięcia i emocje. Słuchając tego utworu, można głębiej przeżyć treści zawarte w tekście biblijnym i wniknąć w dramatyczny świat Dawida, rozświetlony zawsze Bożą łaską.

7

„Pismo Święte w życiu i misji Kościoła”. Międzynarodowy Kongres nt. adhortacji apostolskiej „Verbum Domini” (Rzym, 2–4 grudnia 2010)

100%

Wronka S.

Ruch Biblijny i Liturgiczny

|

2011

|

vol. 64

|

issue 4

8

Niegodziwa mamona – postawa wobec bogactwa według Nowego Testamentu

100%

Wronka S.

Ruch Biblijny i Liturgiczny

|

2010

|

vol. 63

|

issue 4

EN

The „mammon” means wealth, money, all the material riches and is always defined by Jesus negatively as „unrighteous”. So the expression „unrighteous mammon” seems to condemn and reject the wealth as totally contrary to God and to His kingdom. In reality this expression, as well as all the hyperbolical statements and sharp antitheses of the New Testament in this matter pay only attention to the danger of wealth, which can easily subdue the man, make him a slave, so that he isn’t able to use it wisely for his true good, to share it with the others and to set final hopes in God. For the material riches are gift of God, which one doesn’t need to fear, but should accept with gratitude, wisely increase, use for a worthy life in relation with the people and in unity with God, that is a supreme good of man and his ultimate fulfillment. The right attitude towards the wealth is called poverty, the example of which we have in the life of Jesus and His disciples. Their radical renouncement of riches was dictated by the wandering way of apostolate and the imminent eschatological perspective, but it didn’t hinder them from using the material riches provided by the others. Paul himself lived in a great measure by the work of his own hands. Yet the material values weren’t a goal for them, but a mean in the life lived for God and proclaiming His supreme value. Today both the manner of evangelization and the remote eschatological perspective require a solid material base also for these which devote themselves to the kingdom of God. In the daily life they can’t run much away from the environment where they make apostolate, but with their way of life they have always to bear witness to the absolute priority of God and to the destination of man and world to His glory.

9

Zebranie Podregionu Europy Środkowej Katolickiej Federacji Biblijnej (Visp, Szwajcaria, 12–14 września 2010)

100%

Wronka S.

Ruch Biblijny i Liturgiczny

|

2011

|

vol. 64

|

issue 3

10

Kongres biblijno-pastoralny Maria z Magdali – patronka apostolatu biblijnego (Visp, Szwajcaria, 10–12 września 2010)

100%

Wronka S.

Ruch Biblijny i Liturgiczny

|

2011

|

vol. 64

|

issue 3

11

7. Walne Zebranie Stowarzyszenia Biblistów Polskich i 48. Sympozjum Biblistów Polskich (Tarnów, 7–9 września 2010)

100%

Wronka S.

Ruch Biblijny i Liturgiczny

|

2011

|

vol. 64

|

issue 1

12

GRZEGORZ SZAMOCKI, Greka Nowego Testamentu. Intensywny kurs podstawowy, Wydawnictwo Diecezji Pelplińskiej „Bernardinum”, Pelplin 2004, 164 s.

100%

Wronka S.

Ruch Biblijny i Liturgiczny

|

2004

|

vol. 57

|

issue 2

13

Jan Paweł II – człowiek dobry

100%

Wronka S.

Ruch Biblijny i Liturgiczny

|

2005

|

vol. 58

|

issue 2

PL

L’andare di Giovanni Paolo II alla casa del Padre ha toccato profondamente tutti, credenti e non credenti. Il modo in cui il Papa viveva i suoi ultimi giorni, segnati dalla sofferenza, la sua pasqua dalla morte alla vita in Dio, ha confermato definitivamente la sua grandezza. Agli occhi del mondo è sfavillata la sua bella umanità e allo stesso tempo si è aperto unenorme e doloroso vuoto. La vicenda dell’uomo rassomiglia a quella di un albero: si può valutarne bene la grandezza, salute e posto nel paesaggio solo quando è abbattuto. L’umanità del Santo Padre era tutta tessuta dei valori massimi di verità, libertà, amore... Il Papa li realizzava con radicalismo e coraggio che però sapeva unire alla mitezza e rispetto verso gli altri. Questa difficile sintesi testimonia il suo genio morale. Il fondamento dell’umanità di Giovanni Paolo II era la fede in Dio che rafforza le naturali capacità dell’uomo e permette di unire tutti gli elementi della realtà umana, inclusa la sofferenza e morte, in un armonioso insieme. Il legame con Dio non lo separava dagli uomini, ma lo apriva ancor di più a loro. Infatti, accanto a lui si radunavano sia giovani che adulti ed egli li univa sulla base dei valori che riconosceva. Col passare del tempo, la comunità attorno a lui aumentava, nel giorno del suo funerale abbracciava pressoché tutto il mondo. Ciò dimostra la giustezza dell’antropologia evangelica alla cui luce costruiva tutta la sua vita. I mezzi con cui il Santo Padre foggiava la sua umanità erano semplici, ma esigenti. La fonte della forza e della luce costituiva per lui soprattutto una fervida e costante preghiera, frequente partecipazione ai sacramenti e sistematica meditazione sulla Parola di Dio. A queste pratiche religiose univa un solido studio delle diverse materie: letteratura, filosofia, teologia. Con passione perseguiva la verità, voleva raggiungere l’essenza delle cose e fenomeni, trattava le questioni del tempo, confrontava i risultati delle sue riflessioni con le opinioni degli scienziati, artisti, politici. La luce della fede unita alla sapienza umana lo faceva un profeta dei nostri tempi che vedeva più lontano e più profondamente e influiva in modo efficace sul corso della storia. Poteva operare così molto grazie alla sua enorme laboriosità, sfruttamento di ogni istante e fedeltà nel poco. In verità per il Papa niente era di poco valore, egli scorgeva in tutto la straordinarietà, dappertutto scopriva con meraviglia le tracce della bellezza, sapienza e amore di Dio – nell’uomo, negli eventi, nella natura. Voleva rispondere a questo amore anche con amore con il quale abbracciava Dio, uomini e ogni creatura. L’amore faceva sì che non si sentisse mai annoiato né stanco e che esercitasse così forte influsso sugli altri. La gente si affezionava a lui, ricambiando il suo amore paterno e cercava di tramandarlo oltre, tentando perfino di riconciliarsi con i nemici. Infatti, è difficile resistere al potere dell’autentico amore! Di Giovanni XXIII si diceva: „Papa buono”, invece di Giovanni Paolo II si dice in modo più principale: „uomo buono”, poiché in lui si è manifestata nella misura rarissima la stessa umanità, la sua forma piena. Essere buono vuol dire essere vicino a Dio che come unico è veramente buono e fonte del bene. Dunque l’uomo buono è anche santo e grande. Tale era Giovanni Paolo II, perché cercava sempre di stare vicino a Dio, seguendo Cristo e la sua Madre. In questo cammino lo aiutavano la tradizione e la cultura polacca che nelle loro espressioni più alte sono fino in fondo evangeliche.

14

Eschatologia u schyłku tysiąclecia.  38. Sympozjum Biblistów Polskich. Kraków 2000

100%

Wronka S.

Ruch Biblijny i Liturgiczny

|

2000

|

vol. 53

|

issue 3–4

15

2. Walne Zebranie Stowarzyszenia Biblistów Polskich i 43. Sympozjum Biblistów Polskich (Łowicz, 20-22 września 2005)

100%

Wronka S.

Ruch Biblijny i Liturgiczny

|

2006

|

vol. 59

|

issue 1

16

Transliteracja i transkrypcja alfabetu hebrajskiego

100%

Wronka S.

Ruch Biblijny i Liturgiczny

|

2004

|

vol. 57

|

issue 1

EN

L’autore dell’articolo richiama prima l’attenzione sulla differenza, di solito trascurata, fra la traslitterazione e la trascrizione. Ambedue rendono le lettere di un alfabeto con le lettere di un altro alfabeto, ma la prima concerne le stesse lettere, mentre la seconda – la loro pronuncia. In seguito propone ed esplica un sistema, fra tanti possibili e usati, della traslitterazione e della trascrizione, presentando sugli esempi come esso funziona. Lo scopo dell’articolo è offrire un punto di riferimento a chi deve traslitterare o trascrivere un testo ebraico, ma anche provocare una discussione per arrivare eventualmente ad un sistema unico della traslitterazione e della trascrizione, il che faciliterebbe la lettura dei nostri testi biblici e teologici.

17

Jego Ekscelencji Księdzu Biskupowi Profesorowi Doktorowi Habilitowanemu Wacławowi Świerzawskiemu…

100%

Wronka S.

Ruch Biblijny i Liturgiczny

|

2009

|

vol. 62

|

issue 4

18

KRZYSZTOF BARDSKI, Ἡ κοινὴ διάλεκτος. Język grecki Nowego Testamentu. Podręcznik, wydanie drugie poprawione, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 2000, 84 s.

100%

Wronka S.

Ruch Biblijny i Liturgiczny

|

2003

|

vol. 56

|

issue 4

PL

-

19

Chrystus najpełniejszym obrazem Boga

100%

Wronka S.

Ruch Biblijny i Liturgiczny

|

2006

|

vol. 59

|

issue 2

PL

Il Nuovo Testamento, soprattutto san Paolo, continua il motivo dell’immagine, presente nell’Antico Testamento e sviluppato nel giudaismo ellenistico. Negli scritti veterotestamen ta ri questo motivo viene riferito all’uomo (cf. Gen 1, 26-27; Sap 2, 23; Sir 17, 3) e alla Sapienza (cf. Sap 7, 26). Nel Nuovo Testamento l’uomo rimane l’immagine di Dio (cf. 1 Cor 11, 7; Col 3, 10; Gc 3, 9), ma la vera e incomparabile immagine di Dio è Cristo (cf. 2 Cor 4, 4; Col 1, 15; Eb 1, 3). Egli ha reallizzato in sé e molto trasceso tutti i tratti dell’immagine di Dio percepibili nell’uomo e nella Sapienza. La locuzione „l’immagine di Dio” e i suoi equivalenti contenutistici riferiti a Cristo si trovano ogni volta in un contesto elevato ed esprimono la Sua essenza. Quale Figlio di Dio, generato dal Padre prima dei secoli, Cristo è legato con Lui con il vincolo della stessa natura, condivide la Sua esistenza, gloria e immortalità, Lo conosce totalmente e sta in un dialogo incessante con Lui, nonché collabora nell’opera sia di creazione, che di salvezza. Per questo Cristo è il Signore dell’universo e Datore di vita, Primogenito, inizio e fine di tutto. Egli rivela pienamente Dio, la Sua potenza, sapienza e amore, è il Suo rappresentante e mediatore tra Lui e il mondo. Il Figlio incarnato è l’immagine di Dio nella forma umana. La gloria di Dio, che con Lui irruppe nel mondo, non è più abbagliante come nell’Antico Testamento, ma trasformante, non rovina, bensì ravviva.

20

Pismo Święte narzędziem dialogu z Bogiem

100%

Wronka S.

Ruch Biblijny i Liturgiczny

|

2016

|

vol. 69

|

issue 4

EN

Sacred Scripture is the basis of Christianity and the code of the whole culture; therefore this knowledge is essential for every Christian and human. However, continuous returning to the same texts seems pointless. The author of the article shows that such a belief is wrong because the word, and therefore also the Bible, has not only informative function but also expressive and directive one. Truths contained in Sacred Scripture can be mastered, even though the large volume of books of the Bible and the gap of time and culture that divides us from them makes this a difficult task. By contrast, self-expression and appeal led by God to man require a constant response from the man. Sacred Scripture is the means of dialogue between God and man and therefore it must be constantly read if this dialogue has to continue and lead to communion with God and to share in His nature. This reading cannot keep only the informative dimension but must include all the functions of the word, must be integral. An example of such a reading is lectio divina taken for centuries.

PL

Pismo Święte jest podstawą chrześcijaństwa i kodem całej kultury, dlatego jego znajomość jest nieodzowna dla każdego chrześcijanina i człowieka. Jednak ciągłe powracanie do tych samych tekstów wydaje się pozbawione sensu. Autor artykułu pokazuje, że takie przekonanie jest niesłuszne, gdyż słowo, a więc i Biblia, Pismo Święte jest podstawą chrześcijaństwa i kodem całej kultury, dlatego jego znajomość jest nieodzowna dla każdego chrześcijanina i człowieka. Ma nie tylko funkcję informacyjną, ale także ekspresyjną i apelacyjną. Prawdy zawarte w Piśmie Świętym można opanować, chociaż przy sporej objętości ksiąg biblijnych i przepaści czasowo-kulturowej, która nas od nich dzieli, nie jest to zadanie łatwe. Natomiast wyrażanie siebie i apel kierowany przez Boga do człowieka wymagają ciągłej odpowiedzi ze strony człowieka. Pismo Święte jest narzędziem dialogu Boga z człowiekiem i dlatego musi być ciągle czytane, jeśli ten dialog ma trwać i prowadzić do komunii z Bogiem, do uczestnictwa w Jego naturze. Ta lektura nie może zatrzymywać się na wymiarze informacji, ale musi objąć wszystkie funkcje słowa, musi być integralna. Przykładem takiej lektury jest lectio divina podejmowana przez wieki.

Refine search results

Wychowanie w Biblii

Jan Paweł II wobec rzeczywistości Auschwitz

8. Walne Zebranie Stowarzyszenia Biblistów Polskich i 49. Sympozjum Biblistów Polskich (Katowice, 20–22 września 2011)

Children’s Positive Attitudes in the New Testament Epistles

Sympozjum biblijne Biblia Księgą Wiary (IV edycja), Lwów-Brzuchowice, 25 marca 2017

Dawid pokutujący w Biblii i w kantacie „Davide penitente” Wolfganga Amadeusa Mozarta

„Pismo Święte w życiu i misji Kościoła”. Międzynarodowy Kongres nt. adhortacji apostolskiej „Verbum Domini” (Rzym, 2–4 grudnia 2010)

Niegodziwa mamona – postawa wobec bogactwa według Nowego Testamentu

Zebranie Podregionu Europy Środkowej Katolickiej Federacji Biblijnej (Visp, Szwajcaria, 12–14 września 2010)

Kongres biblijno-pastoralny Maria z Magdali – patronka apostolatu biblijnego (Visp, Szwajcaria, 10–12 września 2010)

7. Walne Zebranie Stowarzyszenia Biblistów Polskich i 48. Sympozjum Biblistów Polskich (Tarnów, 7–9 września 2010)

GRZEGORZ SZAMOCKI, Greka Nowego Testamentu. Intensywny kurs podstawowy, Wydawnictwo Diecezji Pelplińskiej „Bernardinum”, Pelplin 2004, 164 s.

Jan Paweł II – człowiek dobry

Eschatologia u schyłku tysiąclecia. 38. Sympozjum Biblistów Polskich. Kraków 2000

2. Walne Zebranie Stowarzyszenia Biblistów Polskich i 43. Sympozjum Biblistów Polskich (Łowicz, 20-22 września 2005)

Transliteracja i transkrypcja alfabetu hebrajskiego

Jego Ekscelencji Księdzu Biskupowi Profesorowi Doktorowi Habilitowanemu Wacławowi Świerzawskiemu…

KRZYSZTOF BARDSKI, Ἡ κοινὴ διάλεκτος. Język grecki Nowego Testamentu. Podręcznik, wydanie drugie poprawione, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 2000, 84 s.

Chrystus najpełniejszym obrazem Boga

Pismo Święte narzędziem dialogu z Bogiem

8. Walne Zebranie Stowarzyszenia Biblistów Polskich i 49. Sympozjum Biblistów Polskich (Katowice, 20–22 września 2011)

Eschatologia u schyłku tysiąclecia.  38. Sympozjum Biblistów Polskich. Kraków 2000