Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 10

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  Sigismund III
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Content available remote

Porównanie Zygmunta III z Władysławem Jagiełłą

100%
Szpaczyński P.
In Gremium. Studia nad Historią, Kulturą i Polityką
|
2013
|
vol. 7
79-97
EN
The comparison of Sigismund III to Władysław II Jagiełło, far too more reaching that this one which 150 years ago was superficially done by Antoni Morzycki and which barely signalised infair historian judgement, may definitely help to understand both policy and aspirations by the great monarch and help to denounce the suffering in historiography stereotypes and prejudices concerning his figure and his reign. In Poland both Sigismund III and Władysław II Jagiełło ruled almost half a century, in almost 200 years interval. The Polish-Swedish Union like the Polish-Lithuanian Union took place 2 centuries earlier opened new perspectives. Its main reasons, from the point of view of Sigismund were identical with Jagiełło's expectations. The first of these reason was to gain help to conquer Moscow. Sigismund III on ascending the Polish throne, as a Swedish monarch with the help and in accordance with his father’s – the King of Sweden John III expectations, meant to take power in Kremlin having carried out a partial partition of the Moscow’s state. Much the same Jagiełło ascending the throne of Poland meant to implement his father’s Olgierd plans to centralize under the power of the Grand Duke of Lithuania the whole of Rus area including Vladimir on the Klyazma River and Moscow itself. The second reason behind the creation of the Union with Poland was, for Sigismund just like for Jagiełło 2 centuries earlier, to gain additional power to overcome opposition in his hereditary state. Sigismund becoming the king of Poland did not diminish his power in Sweden, but alike 200 years earlier Jagiełło in Lithuania, he enlarged his reign with new territory. They both believed that they would gain armed forces and royal authority to restrain respectively Sigismund – uncle in Sweden and Jagiełło – his relatives in the area of Lithuania and Rus. The third reason was growing in power Prussia, which Sigismund III wanted to include to Poland, which corresponds to the planned at the times of Jagiełło Polish-Lithuanian treat with the Teutonic threat. In both cases expectations were faced with brutal reality. The Polish-Lithuanian Union alike the Polish-Swedish Union changed for a few centuries the fate of few Central-Eastern European nations. The chances, however, which were created by the Polish, the Lithuanian, the Swedish and the Finnish people respectively against Władysław II Jagiełło and the grandson of his grandson – Sigismund III were left not only unused but wasted. It is best proved by the partition of Polish-Lithuanian Republic that took place together with the end of ‘season’ of Swedish
2
Publication available in full text mode
Content available

Czy ksiądz Piotr Skarga wdawał się w politykę? Wokół sporu o polityczne zaangażowanie ks. Piotra Skargi SI

88%
Bruździński A., Uniwersytet Papieski Jana Pawła II K.
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Polonica
|
2013
|
vol. 21
|
issue 3
EN
One of the many complaints directed against the Jesuit Father Piotr Skarga (1536–1612), the preacher of the Polish King Sigismund III Vasa (1566–1632) was the accusation of meddling in politics. During the period of seditions and religious squabbles of Polish nobility of that time he was even described as „praecipuus turbator Reipublicae” (Chief Disturber of the Republic). In response to these accusations the ambivalence of the term “politics” must be emphasised. According to the classic definition, politics is a sagacious care about the common good. According to one of the modern definitions, however, by Max Weber, it is a deprived-of-ethics drive to take over and retain power. In the classic understanding of politics, all actions by Father Skarga, be it in the field of preaching, charity or education were politically tinted. In the modern understanding, however, they cannot be perceived as political but at the most, pre-political, that is aimed at shaping the political attitudes of the society which Skarga formed through his preaching and social actions.
3
Publication available in full text mode
Content available

Uwolnić alchemika: zabiegi Zygmunta III na dworze cesarskim o wypuszczenie z więzienia w Pradze Michała Sędziwoja. Nowe źródła

88%
Skowron R.
Śląski Kwartalnik Historyczny Sobótka
|
2019
|
vol. 74
|
issue 1
101-112
EN
The article presents the efforts of Sigismund III Vasa at the imperial court to free the eminent Polish alchemist Michał Sędziwój (Michael Sendivogius) from Prague prison. The analyzed correspondence and instructions for emissaries depict diversified mechanisms of king’s action in this matter. The collected sources allow also for a verification of research findings to date concerning some important fact from the alchemist’s life, such as the period of his imprisonment in Prague, of his service as a diplomat, as well as his ennoblement and bestowment of the office of king’s secretary. The articles concludes with an edition of discussed sources.
4
Publication available in full text mode
Content available

Дипломатическая риторика первых тявзинских переговоров в сентябре 1592 – январе 1593 гг.

63%
Selin A.
Wschodni Rocznik Humanistyczny
|
2020
|
vol. XVII (2020)
|
issue 3: Dwór w Rzeczypospolitej i państwach ościennych, pod red. Artura Goszczyńskiego i A. Selina
71-81
RU
В статье анализируются документы первых Тявзинских переговоров о мире, начавшихся после завершения боевых действий русско-шведской войны 1590-1593 гг. Московская комиссия (возглавляемая окольничим М. Г. Салтыковым) и шведская комиссия (возглавляемая Класом Флемингом и Йораном Бойе) более четырех месяцев вели споры об условиях предстоящего мира или перемирия. Переговоры были своеобразным состязанием в риторике, во время которого стороны использовали как аргументы применения прямой военной силы, но также и более тонкие дипломатические угрозы. Три главных политических игрока в этой части Европы, Московское царство, Швеция и Речь Посполитая, находились в непрекращающейся борьбе за территории и крепости на востоке Балтийского региона; одновременно шведский королю Юхан III (неожиданно скончавшийся в разгар изучаемых переговоров) приходился отцом польско-литовского государя Сигизмунда III. Имя Сигизмунда имело большое символическое и дискурсивное значение в ходе дипломатического состязания в Тявзине. В риторике переговоров концепты «государства» и «государя» не всегда были разведены; обе стороны часто смешивали волю государя и интересы своих государств
EN
The article deals with the documents of first Tyavzino Peace Talks suddenly started after Russian-Swedish war military evens stopped. Muscovite commission (headed by okol’nichij M. Saltykov) and Swedish commission (headed by Klas E. Fleming and then by G. Boje) argued during more than four month about the conditions of a Peace treaty or a truce. The talks were a kind of competition of the both sides while they had used arguments of possible direct military violence and also of diplomatic character. The three main powers of the region, Muscovy, Sweden and Polish-Lithuanian Commonwealth, were at that time in latent struggle for the territories and fortresses in the Eastern part of Baltic area. Meanwhile, Swedish king Johan III was a father of Polish-Lithuanian king Sigismund III (and Johan III suddenly died in the tome of the talks). So the name of Sigismund had very important symbolic and discursive significance during the talks. In the rhetoric of the talks the concepts of „sovereign” and „state” were not always divided; the sides suggested both a royal will and the interests of the kingdom as arguments in the dispute.
PL
W artykule przeanalizowano dokumenty pierwszych pertraktacji w Tjazwinie w sprawie zawarcia pokoju, które rozpoczęły się po zakończeniu działań bojowych w wojnie rosyjsko-szwedzkiej 1590-1593 r. Komisja moskiewska pod przewodnictwem M.G. Sałtykowa i szwedzka z Klausem Flemingiem i Joranem Boe na czele, ponad cztery miesiące prowadziły spory o warunkach planowanego pokoju lub rozwieszenia broni. Negocjacje były rodzajem konkursu retorycznego, podczas którego strony wykorzystywały argumenty zarówno użycia bezpośredniej siły militarnej, ale także bardziej subtelne groźby dyplomatyczne. Trzej główni gracze polityczni w tej części Europy - Moskwa, Szwecja i Rzeczpospolita - toczyły nieustanną walkę o terytoria i twierdze na wschodzie Bałtyku; w tym samym czasie król szwedzki Jan III (który nieoczekiwanie zginął w trakcie omawianych negocjacji) był ojcem władcy polsko-litewskiego Zygmunta III. Imię Zygmunta miało duże znaczenie symboliczne i dyskursywne podczas przetargów dyplomatycznych w Tjazwinie. W retoryce negocjacyjnej pojęcia „państwa” i „suwerena” nie zawsze były rozłączne. Obie strony często myliły wolę suwerena z interesami swoich państw.
5
Publication available in full text mode
Content available

Modele karier w skarbie litewskim za panowania Zygmunta III

63%
Żojdź K.
Roczniki Dziejów Społecznych i Gospodarczych
|
2022
|
vol. 83
|
issue Spec.
243-260
EN
The article analyses the promotions of Lithuanian treasury officials under King Sigismund III. It presents models of careers at different levels of the clerical hierarchy and poses the question of the dependence degree of the treasury staff on particular ministers.
PL
W artykule poddano analizie awanse urzędników skarbu litewskiego za panowania Zygmunta III. Zaprezentowano modele karier na różnych szczeblach hierarchii urzędniczej oraz postawiono pytanie o stopień uzależnienia personelu skarbowego od poszczególnych ministrów.
6
Publication available in full text mode
Content available

Drugi etap rokoszu Zebrzydowskiego (X 1606 – VI 1608) w świetle wybranych druków ulotnych

51%
Czekalska A.
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica
|
2016
|
issue 96
19-41
EN
This article introduces selected printed materials, which came into being from October 1606 to June 1608, during the second phase of the rebellion of Zebrzydowski (i.e. from the Janowiec compromise to the first royal resolution which declared amnesty). Most of the writings from the time of rebellion are collected and published by Jan Czubek in his three-volume work. It contains documents of handwritten poems and propaganda leaflets which were to win new supporters.For the article, 22 printed materials from the third volume the above of this collection were selected. It seems that the authors of most of them were the dissidents. The target of some, was their own party indicating a certain ideological breakdown occurring after the Janowiec compromise. This article does not concentrate on explaining political rebellion issues, because it was considered that in order to do this, the official documentation must be used.
PL
W tekście omówiono wybrane druki ulotne powstałe od października 1606 r. do czerwca 1608 r., w trakcie drugiej fazy rokoszu Zebrzydowskiego, tj. od ugody zawartej pod Janowcem do pierwszego uniwersału królewskiego ogłaszającego amnestię. Większość pism z czasów wspomnianego wystąpienia szlacheckiego zebrał i wydał Jan Czubek w trzytomowej edycji źródłowej. Zawiera ona utwory o charakterze literackim oraz broszury propagandowe mające na celu pozyskanie nowych stronników.Na potrzeby artykułu wybrano 22 druki z trzeciego tomu zbioru. Zdaje się, że autorami większości z nich byli opozycjoniści. Niektóre wymierzone były w ich własne stronnictwo, co wskazuje na pewne rozbicie ideologiczne zaistniałe po październikowej ugodzie. W pracy nie skupiano się na wyjaśnieniu politycznych zagadnień rokoszu, ponieważ uznano, że w tym celu należałoby skorzystać z dokumentacji wychodzącej z kancelarii królewskiej.
7
Publication available in full text mode
Content available

Bracia Potoccy w działaniach przeciwko Moskwie (1609-1612) Glosa do zagadnienia

51%
Urwanowicz J.
Wieki Stare i Nowe
|
2019
|
vol. 14
|
issue 19
58-70
PL
W artykule przedstawiono udział braci Potockich - Jana, Jakuba i Stefana - w działaniach wojennych prowadzonych przez Rzeczpospolitą przeciwko państwu moskiewskiemu, zwłaszcza podczas oblężenia Smoleńska. Potoccy należeli do grona najbliższych doradców Zygmunta III i mieli wpływ na jego decyzje. Bazę źródłową artykułu stanowi obszerna korespondencja ks. Jakuba Zadzika z Wawrzyńcem Gembickim, kanclerzem wielkim koronnym, pisana w obozie wojsk królewskich.
8
Publication available in full text mode
Content available

Важный опыт просопографического исследования. O книге Войцеха Кравчука „Верные королю"

38%
Selin A.
Wschodni Rocznik Humanistyczny
|
2020
|
vol. XVII (2020)
|
issue 2: Rozejm w Dywilinie (1618) na tle epoki, pod red. A. Góraka
271-280
RU
Книга Войцеха Кравчука «Верные королю» представляет собой новаторское просопографическое исследование особой группы эмигрантов - финнов и шведов - в конце 16 века в Речи Посполитой. Автор проанализировал все возможные источники, которые могли дать информацию об этих людях, изучил различные группы этих эмигрантов (аристократия, бюрократия, духовенство, шляхта, женщины и др.) и феномен «шведского двора» польско-литовского короля Сигизмунда III. Суть автора в том, что Речь Посполитая в «золотом веке» была очень разнообразным государством и обществом, и король должен был учитывать интересы всех религиозных, этнических и социальных слоев. Биографические данные, использованные в исследовании Войцеха Кравчука, ярко подтвердили этот тезис. Вторая половина книги — это публикация документов по рассматриваемой группе с очень подробным биографическим комментарием.
EN
The Wojciech Krawczuk’s book «Wierni Królowi» is an innovative prosopographical study of a very special group of emigrants – Finns and Swedes – in late 16th century to Polish-Lithuanian Commonwealth. The author analyzed all possible sources that could give information on these people, studied different groups of those emigrants (aristocracy, bureaucracy, clergy, gentry, women, etc.) and phenomena of “Swedish Court” of Polish-Lithuanian king Sigismund III. The author’s main point is that the Polish-Lithuanian Commonwealth in its “Golden Age” was very diverse state and society and the king had to take into account interests of all the religious, ethnic and social strata. The biographical information used in the Wojciech Krawczuk’s research brightly proved this thesis. The second half of the book is the publication of documents on the group under consideration with very detailed biographical comment.
PL
Książka Wojciecha Krawczuka „Wierni Królowi” jest nowatorskim studium prozopograficznym bardzo szczególnej grupy emigrantów - Finów i Szwedów - u schyłku XVI wieku do Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Autor przeanalizował wszystkie możliwe źródła, które mogłyby dostarczyć informacji o tych osobach, zbadał różne grupy tych emigrantów (arystokrację, biurokrację, duchowieństwo, szlachtę, kobiety itd.) Oraz zjawiska „szwedzkiego dworu” króla polsko-litewskiego Zygmunta III. Głównym punktem autora jest to, że Rzeczpospolita Obojga Narodów w swoim „złotym wieku” była bardzo zróżnicowanym państwem i społeczeństwem, a król musiał uwzględniać interesy wszystkich warstw wyznaniowych, etnicznych i społecznych. Informacje biograficzne wykorzystane w badaniach Wojciecha Krawczuka jasno potwierdziły tę tezę. Druga połowa książki to publikacja dokumentów dotyczących rozważanej grupy z bardzo szczegółowym komentarzem biograficznym.
9
Content available remote

Książęta Jerzy i Krzysztof Zbarascy wobec problemów południowo-wschodniego pogranicza Rzeczypospolitej w drugim i trzecim dziesięcioleciu XVII wieku

38%
Anusik Z.
Przegląd Nauk Historycznych
|
2016
|
vol. 15
|
issue 2
127-189
EN
The princes Jerzy and Krzysztof Zbaraski were descendants of the old and very wealthy magnates family. Their education, wealth and mental qualities predestined them to play an important role in the political arena. Reluctance on the part of Sigismund III made, however, that the two brothers found themselves in the ranks of the opposition. As owners of large estates in the South-Eastern borderlands, the princes have to be interested in both the situation in Ukraine, as well as relations with neighboring countries in this region of the Polish Republic. In the middle of the second decade of the seventeenth century, they fell into conflict with the hetman Stanislaw Żółkiewski. They believed that the policy of hetman in borderlands leads to war with Turkey. Zbaraski brothers advocated the maintenance of peace with the Sultan. Their relation to the Ottoman Empire did not change until the end of their lives. Maintaining peaceful relations with Turkey they regarded as one of the priorities of the foreign policy of the Polish Republic. On the issue of relations with the Crimean Khanate the princes Zbaraski looked through the prism of Turkish politics. They regarded rulers of Crimea as performers of the policy of Istanbul and sultan tool to exert pressure on the Polish Republic. They were in favor of not to provoke Tartars. But both of them took an active part in the fight against Tartar s invasions. In the fight against the Tatars they were ready to use the help of the Cossacks. In the years 1624–1628 the Zbaraski brothers supported the idea of intervention in the internal affairs of the Crimean Khanate. They believed that fueling the civil war in the Crimea will be in every way beneficial to the interests of the Polish Republic. Very interesting was also the attitude of Zbaraski brothers to the Cossacks. Both princes believed Cossacks as the rebels, destroyers of internal order and adventurers provoking conflicts with Turkey. They do not accept the policy of tolerance towards Cossacks in the period before Cecora. After Khotyn war they urged Cossacks to stop their trips to the Black Sea. The both brothers quickly recognized the danger posed by an alliance of Orthodox bishops and the Cossacks. They found it as a serious threat to the interests of the Polish Republic in Ukraine. The princes Zbaraski referred to the Cossacks with a sense of superiority and contempt. Appreciated, however, their military force. The Zbaraski brothers advocated a policy of hard hand against the Cossacks. Prince Jerzy has repeatedly stated that the Cossacks do not need any committee, but a sword. However, the princes of Zbaraż feel awe in front of a large and valiant Cossacks army. They feared the destruction of their landed estates. After the conclusion of the Treaty of Kurukove they opted, however, for strict compliance with its terms. Relatively little attention devoted Zbaraski brothers to the situation in the Danubian principalities – Moldavia and Wallachia. But both brothers carefully watched the actions of the ruler of Transylvania – Bethlen Gabor. The paradox seems the fact that after the death of Krzysztof, when he was the most powerful magnate in the South-Eastern borderlands of the Republic, Jerzy Zbaraski was much less interested in the situation in that region. His attention was absorbed at that time by completely different problems. It is in this context to note that even earlier the issue of the problems of the South-Eastern borderlands of Polish Republic were not the main subject of the interest of the Zbaraski brothers. Both princes were politicians who tried to influence the whole, as well internal and foreign policy of the state. Because of that reason they followed and commented all the most important events that have taken place in the Central and Eastern Europe in the second and third decade of the seventeenth century.
PL
Książęta Jerzy i Krzysztof Zbarascy byli potomkami starej i ogromnie bogatej rodziny magnackiej. Ich wykształcenie, majątek i walory umysłowe predestynowały ich do odgrywania ważnej roli na arenie politycznej. Niechęć ze strony Zygmunta III sprawiła jednak, że obaj bracia znaleźli się w szeregach opozycji. Jako właściciele wielkich majątków na kresach, książęta z natury rzeczy musieli być zainteresowani zarówno sytuacją na Ukrainie, jak i stosunkami z państwami graniczącymi w tym regionie z Rzecząpospolitą. W połowie drugiego dziesięciolecia XVII w. popadli w konflikt z hetmanem Stanisławem Żółkiewskim. Uważali bowiem, że polityka hetmana na kresach prowadzi do wojny z Turcją. Zbarascy opowiadali się natomiast za utrzymaniem pokoju z sułtanem. Swojego stosunku do państwa Imperium Osmańskiego nie zmienili do końca życia. Utrzymanie pokojowych stosunków z Turcją uważali za  jeden z priorytetów polityki zagranicznej Rzeczypospolitej. Na kwestię stosunków z Chanatem Krymskim książęta Zbarascy patrzyli przez pryzmat polityki tureckiej. Władców Krymu uważali za wykonawców polityki Stambułu i narzędzie służące sułtanom do wywierania nacisku na Rzeczpospolitą. Opowiadali się za tym, by nie prowokować Tatarów. Brali jednak czynny udział w zwalczaniu najazdów tatarskich. W walce z Tatarami gotowi byli wykorzystać pomoc Kozaków. W latach 1624–1628 bracia Zbarascy poparli pomysł interwencji w wewnętrzne sprawy Chanatu Krymskiego. Uważali bowiem, że podsycanie wojny domowej na Krymie będzie pod każdym względem korzystne dla interesów Rzeczypospolitej. Bardzo ciekawy był też stosunek braci Zbaraskich do Kozaczyzny. Obaj książęta uważali Kozaków za buntowników, burzycieli porządku wewnętrznego i awanturników prowokujących konflikty z Turcją. Nie akceptowali polityki pobłażania Kozakom w okresie przed Cecorą. Po Chocimiu nakłaniali Kozaków do zaprzestania wypraw na Morze Czarne. Obaj bracia bardzo szybko dostrzegli niebezpieczeństwo, jakie stanowił sojusz prawosławnych władyków z Kozaczyzną. Uznali go za poważne zagrożenie dla interesów Rzeczypospolitej na Ukrainie. Książęta Zbarascy odnosili się do mołojców z poczuciem wyższości i z pogardą. Doceniali jednak siłę wojskową Kozaczyzny. Bracia Zbarascy opowiadali się za polityką twardej ręki wobec Kozaków. Książę Jerzy wielokrotnie powtarzał, że na Kozaków nie trzeba żadnych komisji, tylko szabli. Niemniej książęta ze Zbaraża czuli respekt przed liczną i bitną armią kozacką. Bali się zniszczenia swoich majątków. Po zawarciu ugody kurukowskiej opowiedzieli się jednak za rygorystycznym przestrzeganiem jej warunków. Stosunkowo niewiele uwagi poświęcali natomiast Zbarascy sytuacji w księstwach naddunajskich – Mołdawii i Wołoszczyźnie. Śledzili zaś poczynania władcy Siedmiogrodu – Bethlena Gabora. Paradoksem wydaje się to, że po śmierci Krzysztofa, kiedy został najpotężniejszym latyfundystą na kresach Rzeczypospolitej, Jerzy ks. Zbaraski w dużo mniejszym stopniu interesował się sytuacją w tamtym regionie. Jego uwagę absorbowały bowiem w tym czasie zupełnie inne problemy. Warto w tym kontekście zaznaczyć, że również wcześniej problematyka pogranicza południowo-wschodniego nie stanowiła bynajmniej głównego przedmiotu zainteresowania braci Zbaraskich. Byli oni bowiem politykami, którzy próbowali wpływać na całokształt tak wewnętrznej, jak i zagranicznej polityki państwa, śledząc i komentując na bieżąco wszystkie najistotniejsze wydarzenia, które rozgrywały się w Europie Środkowo-Wschodniej w drugim i trzecim dziesięcioleciu XVII w.
10
Publication available in full text mode
Content available

Diariusz kampanii w Prusach Królewskich w 1626 roku Wolfa von der Ölsnitza

38%
Augusiewicz S.
Przegląd Historyczno-Wojskowy
|
2023
|
vol. XXIV (LXXV)
|
issue 1(283)
201-234
EN
After the Swedish attack on Royal Prussia in July 1626, the authorities of the Duchy of Prussia, in connection with the accusations leveled against them in the Commonwealth for allowing Gustavus Adolf’s troops to pass through the territory of the Duchy and the obligation to provide military assistance to Sigismund III, sent Wolf von der Ölsnitz as an envoy to the Polish king. The envoy accompanied the monarch and the Crown army during the campaign against the Swedes in the second half of 1626 and was present during its most important event – the Battle of Gniew (September 22 – October 1). Ölsnitz regularly compiled diary entries, which he sent in parts to the Elector of Brandenburg, Jerzy Wilhelm, and to the Prussian councilors. Th ree fragments of the diary have been preserved (covering the period from 24 September to 2 November, 1626) and are currently held in the Geheimes Staatsarchiv Preussischer Kulturbesitz in Berlin-Dahlem. Th ese fragments are practically unknown and unused by historians. They contain a lot of new information that can complement the previous research concerning the first months of the socalled „War for the mouth of the Vistula”.
DE
Nach dem schwedischen Angriff auf Königlich-Preußen im Juli 1626 entsandten die Behörden von Herzoglich-Preußen angesichts der Vorwürfe aus dem Königreich Polen, man würde das Heer von Gustav Adolf durch das Gebiet des Herzogtums ziehen lassen, und auch angesichts ihrer Verpfl ichtung, Sigismund III. militärischen Beistand zu leisten, Wolf von der Ölsnitz als Gesandten zum polnischen König. Der Gesandte begleitete den Monarchen und das Kronheer während des Feldzugs gegen die Schweden in der zweiten Hälft e des Jahres 1626 und wurde Zeuge dessen größten Ereignisses – der Schlacht von Gniew (22. September – 1. Oktober). Er führte regelmäßig ein Tagebuch, das er in Teilen an den Kurfürsten von Brandenburg, Georg Wilhelm, und an die preußischen Hohen Räte schickte. Im Geheimen Staatsarchiv Preußischer Kulturbesitz in Berlin-Dahlem haben sich drei Fragmente dieses Tagebuchs erhalten, die den Zeitraum vom 24. September bis zum 2. November 1626 abdecken. Diese Quelle ist praktisch unbekannt und wird von Historikern nicht genutzt. Sie enthält viele neue Informationen, die die bisherigen Erkenntnisse über die ersten Monate des sogenannten „Weichselmündungskrieges” ergänzen können.
PL
Po ataku szwedzkim na Prusy Królewskie w lipcu 1626 r. władze Prus Książęcych, zobowiązane do udzielenia pomocy militarnej Zygmuntowi III, w związku z wysuwanymi w Rzeczypospolitej przeciw nim oskarżeniom o przepuszczenie przez terytorium Księstwa wojsk Gustawa Adolfa wysłały w poselstwie do króla polskiego Wolfa von der Ölsnitza. Poseł towarzyszył monarsze i armii koronnej w czasie kampanii przeciw Szwedom w drugiej połowie 1626 r., był świadkiem największego wydarzenia w jej trakcie – bitwy pod Gniewem (22 września – 1 października). Regularnie sporządzał diariusz, który w częściach przesyłał elektorowi brandenburskiemu Jerzemu Wilhelmowi i nadradcom pruskim. W Geheimes Staatsarchiv Preussischer Kulturbesitz w Berlinie-Dahlem zachowały się trzy fragmenty tegoż diariusza, obejmujące okres od 24 września do 2 listopada 1626 r. Źródło to jest praktycznie nieznane i niewykorzystane przez historyków. Zawiera wiele nowych informacji, które mogą uzupełnić dotychczasowe ustalenia na temat pierwszych miesięcy tzw. „wojny o ujście Wisły”.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.