Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 21

first rewind previous Page / 2 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  art criticism
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 2 next fast forward last
1
Content available remote

Między empatią a naukowością dyskursu krytycznego. Młodopolskie i międzywojenne style odbioru twórczości Ksawerego Dunikowskiego

100%
Wasilewska D.
Estetyka i Krytyka
|
2013
|
issue 1(28)
219-239
EN
This article is an attempt to compare the ways of understanding and interpreting art during the late 19th and early 20th century with the art criticism of the interwar years. To this end, the author presents an array of critical texts devoted to a single artist -sculptor, Xavier Dunikowski, who was active at the junction of the two eras. The focus of attention, however, is not only on the critics' views and opinions of the artist's work, but also on the nature of their language of expression, their discourse, and their criteria of evaluation. A look at the styles of reception predominant in each era will allow the author to pinpoint the transformation of art criticism that took place after World War I, as well as the prevailing patterns in the language of interpretation. This will make it possible to paint a fuller, more complex image of the art criticism of that time
2
Publication available in full text mode
Content available

Les déplacements de sens de La Flagellation du Christ de Piero della Francesca

88%
Guermès S.
Academic Journal of Modern Philology
|
2020
|
vol. 9
265-272
EN
Piero della Francesca’s Flagellation is perhaps the most mysterious painting of the Renaissance. From the fifteenth century to now, it has been understood in different ways and raised endless interpretations. Although remaining a masterpiece of art, it has become a hermeneutic object at the crossroads of Religion, History, Philosophy and Poetry. Thus, this ancient painting is paradoxically still an open work, whose meaning will never be definitive.
3
Publication available in full text mode
Content available

Art (and) Criticism: Hart Crane and David Siqueiros

88%
Piechucka A.
Text Matters: A Journal of Literature, Theory and Culture
|
2018
|
issue 8
229-243
EN
The article focuses on an analysis of Hart Crane’s essay “Note on the Paintings of David Siqueiros.” One of Crane’s few art-historical texts, the critical piece in question is first of all a tribute to the American poet’s friend, the Mexican painter David Siqueiros. The author of a portrait of Crane, Siqueiros is a major artist, one of the leading figures that marked the history of Mexican painting in the first half of the twentieth century. While it is interesting to delve into the way Crane approaches painting in general and Siqueiros’ oeuvre in particular, an analysis of the essay with which the present article is concerned is also worthwhile for another reason. Like many examples of art criticism-and literary criticism, for that matter-“Note on the Paintings of David Siqueiros” reveals a lot not only about the artist it revolves around, but also about its author, an artist in his own right. In a text written in the last year of his life, Hart Crane therefore voices concerns which have preoccupied him as a poet and which, more importantly, are central to modernist art and literature.
4
Content available remote

Heidegger, Mukařovský a umelecká kritika

75%
Lipták M.
Filosofický časopis (Philosophical Journal)
|
2018
|
vol. 66
|
issue 3
361-381
EN
In this article, points of contact between Mukařovský’s and Heidegger’s thinking about art are investigated. These points of contact are identified in the conception of deliberateness and non-deliberateness in Mukařovský and in the contest between the world and the earth in Heidegger. It is argued that these conceptions point to the treatment of a work as continually polarising; polarisation is related to the problematic of the durability of a work of art and of great art, so its character is ultimately normative. These results are finally briefly related to the question of art criticism.
DE
Im vorliegenden Artikel werden die Berührungspunkte des Kunstverständnisses von Mukařovský und Heidegger untersucht. Diese Berührungspunkte werden im Konzept des Absichtsvollen und des Unbeabsichtigten bei Mukařovský und im Streit zwischen Welt und Erde bei Heidegger identifiziert. Der Autor argumentiert in dem Sinne, dass diese Konzepte auf ein Konzept des Werks als ständig polarisierendes Werk verweisen, wobei die Polarisierung auf die Problematik der Lebensdauer des Kunstwerks und der großen Kunst bezogen wird, so dass deren Wesen letztendlich normativ ist. Diese Schlussfolgerungen werden dann in knapper Form auf die Frage der Kunstkritik bezogen.
5
Publication available in full text mode
Content available

Barwne meandry ekfrazy. Kwestia kolorystyki w opisie i ocenie krytycznej obrazów w polskojęzycznej prasie lwowskiej połowy XIX wieku

63%
Świętosławska A.
Saeculum Christianum. Pismo Historyczne
|
2021
|
vol. Wydanie specjalne
|
issue 28
69-84
EN
The article is an attempt to analyze selected examples of critical ekphrasis. The survey examined art critical writings, published both in the daily press as well as in literary and cultural journals, from the period since 1837 (the first public exhibition in Lviv) to 1870 (the opening of the Lubomirski Museum for the public). The aim of the article was to indicate common terms, phrases and methods of describing the color structure of paintings. A separate part is devoted to the analysis of notes on the individual predispositions in terms of colors of several artists, whose artistic work was particularly often commented on in the press: Jan Piotr Łuczyński, Marcin Jabłoński, Alojzy Rejchan and Antoni Lange.
PL
Artykuł stanowi próbę analizy wybranych przykładów ekfrazy krytycznej. Badania objęły teksty krytyczne, publikowane zarówno w prasie codziennej, jak i czasopismach o profilu literacko-kulturalnym z okresu od 1837 r. (pierwsza publiczna wystawa we Lwowie) do 1870 r. (otwarcie Muzeum Lubomirskich dla publiczności). Celem artykułu jest wskazanie typowych terminów, fraz i sposobów opisywania struktury barwnej obrazów. Osobna część poświęcona została analizie uwag dotyczących indywidualnych predyspozycji w zakresie kolorystyki kilku artystów, których twórczość była szczególnie często komentowana na łamach prasy: Jana Piotra Łuczyńskiego, Marcina Jabłońskiego, Alojzego Rejchana i Antoniego Langego.
6
Publication available in full text mode
Content available

Медіа-вплив на живопис: відображення у мистецтвознавчих поняттях

63%
Мандра Н.
International Journal of Slavic Studies Transgressive, Pragmatic and Speculative Horizons of Popular Literature and Culture
|
2021
|
vol. 1
|
issue 3
143-156
EN
The material for the article was the texts of Ukrainian art critics about painting, which was significantly influenced by the media space. The influence is noticeable in the borrowing of themes, plots and techniques characteristic of popular cinema (action films, thrillers, erotica), social networks (Instagram), computer games, etc. The article analyzes art criticism notions that describe borrowing from media sources to painting. It is concluded that the conceptual and categorical apparatus of art criticism is expanding due to the appeal of art critics to media theory. It is stated that media theory replaces postmodern theory in the research of contemporary Ukrainian painting. New notions in the conceptual apparatus of painting research are characterized as those that mainly duplicate the dictionary of computer and cinematographic terms. Borrowing these lexemes from cinematography, film theory, media theory and computer science is part of a worldview change, namely the consequent of considering painting through the prism of its similarity to cinema or, more broadly, to any screen (smartphone, computer, television, etc.).
7
Publication available in full text mode
Content available

[…] Ja nie wykładam tutaj estetyki. Wincenty Pol a sztuki plastyczne

63%
Zaremba M.
Zeszyty Naukowe KUL
|
2018
|
vol. 61
|
issue 1
601-613
EN
Taking into consideration, as it is called by Sudolski, a controversial reception of the works of the author of Pieśń o ziemi naszej (Song of Our Land)43, it seems worthwhile to systematise attitudes visible in reference books and to determine Pol’s place among 19th century literary critics. Basing on reference books and 19th century art criticism, one may notice a discrepancy between the vision of the poet as a pioneer of art and a master of literary romantic landscape and as a poet who, with his descriptions, fits not only in the then artistic thought but also he is an unoriginal, “goodhearted”, sentimental author. A most relevant step is to introduce an axis which would present the cohesion of artistic programme not only in Pol’s essays or correspondence but also in chosen poetic works. The remarks on the role of art in Pol’s works are scarce; yet, they fit in the programme of the national reception of the then art and the vision of its post-partition shape. It is completed with fragments of poetry or literary fractions of “krajowidoki” (landsights). The context is formed by words addressed to painters: Juliusz Kossak, January Suchodolski or Wojciech Korneli Stattler being rather a testimony of familiarity of some kind than discourses about painting similar to those written by Juliusz Słowacki in the forties of the 19th century.
PL
Biorąc pod uwagę, jak ją nazywa Sudolski, kontrowersyjną recepcję twórczości autora Pieśni o ziemi naszej, warto uporządkować stanowiska obecne w literaturze przedmiotu oraz wskazać miejsce Pola wśród dziewiętnastowiecznych krytyków sztuki. Na gruncie literatury przedmiotu i krytyki artystycznej wieku XIX widoczny rozziew pomiędzy określeniem poety wieszczem sztuki i mistrzem romantycznego pejzażu literackiego a poetą, który swymi opisami wpisuje się nie tylko w ówczesną myśl artystyczną, ale i jest nieoryginalnym, „poczciwym” twórcą sentymentalnym. Istotne jest wyprowadzenie osi, która ukazałaby spójność programu artystycznego nie tylko w esejach czy w epistolografii, lecz także w wybranych utworach poetyckich. Obecność wzmianek o roli sztuki w twórczości Pola jest zdawkowa; wpisuje się jednak w program krajowego odbioru ówczesnej sztuki oraz wizji jej porozbiorowego kształtu. Uzupełniają ją fragmenty poezji czy literackie ułamki „krajowidoków”. Kontekstem stają się słowa kierowane do malarzy: Juliusza Kossaka, Januarego Suchodolskiego czy Wojciecha Kornelego Stattlera, będące raczej świadectwem pewnych zażyłości, aniżeli dyskursów o malarstwie podobnych do tych, które w latach 40. XIX wieku kreślił Juliusz Słowacki.
8
Publication available in full text mode
Content available

Oko, ciało i słowo. Rosalind Krauss o rzeźbie Richarda Serry. „Uważna lektura” tekstu

63%
Juszkiewicz P.
Biuletyn Historii Sztuki
|
2023
|
vol. 85
|
issue 4
117-134
EN
This essay is an example of a “close reading” of a text in the field of art criticism. The postulate of “reading closely” is effectuated by paying analytical attention to four fundamental elements of a text: the construction of the narrating subject; the conception of an artwork embedded in the text; the modes of description adopted therein; the principle of ordering the field of artistic tradition. The subject of the analysis is Rosalind Krauss’s text on the output of Richard Serra, who, according to the author, played a part in the crucial transformation of American art associated with abandoning the philosophical assumptions and artistic practice of abstract expressionism. The analysis reveals a convergence between the formation of the essential aspects of the text and its implication, which is critical towards the effects of the endeavours undertaken by the members and supporters of this artistic formation.
PL
Niniejszy tekst jest przykładem „uważnego czytania” tekstu z zakresu krytyki artystycznej. Postulat „close reading” został tu podjęty poprzez zwrócenie analitycznej uwagi na cztery bazowe elementy tekstu: konstrukcję mówiącego podmiotu, wpisaną w tekst koncepcję dzieła sztuki, przyjęte sposoby opisu i zasadę porządkowania obszaru artystycznej tradycji. Przedmiotem analizy jest tekst Rosalind Krauss na temat twórczości Richarda Serry, który, zdaniem autorki, miał swój udział w kluczowej przemianie sztuki amerykańskiej, związanej z porzuceniem filozoficznych założeń i artystycznej praktyki abstrakcyjnego ekspresjonizmu. Analiza wykazuje zbieżność pomiędzy ukształtowaniem zasadniczych aspektów tekstu, a jego krytyczną wobec efektów działalności przedstawicieli i zwolenników tej artystycznej formacji wymową. 
9
Publication available in full text mode
Content available

Między rozumem a instynktem twórczym. Leona Chwistka poglądy na krytykę sztuki

63%
Rozmarynowski Ł.
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Philosophica. Ethica – Aesthetica – Practica
|
2021
|
issue 39
23-43
EN
Leon Chwistek was one of the most important thinkers in the inter-war Poland. As a philosopher, logician, artist and art theorist, he frequently commented on historical and contemporary aspects of artistic life, formulating his distinct ideas concerning art criticism. The aim of this article is to synthetically discuss these ideas and to outline the cultural and artistic context that shaped them. In order to achieve this goal, the author of the article refers to both the art theoretical output of Chwistek and his philosophy as well as scientific research. Having employed a descriptive method, the author presents the main questions of art criticism discussed by Chwistek in his various texts. The following aspects are examined: the role of art critics in society, experience as a basis of critical opinion, methodology of art critic’s work, criteria for evaluation of works of art and creative attitudes. In his writings Chwistek emphasized the importance of theory for artistic practice, but even more strongly he stressed the illuminating power of experience, which is able to undermine aesthetic dogmas and which should remain the basic determinant of critic’s activity.
PL
Leon Chwistek był jednym z najważniejszych myślicieli w Polsce okresu międzywojennego. Będąc filozofem, logikiem, artystą i teoretykiem sztuki, niejednokrotnie komentował historyczne i współczesne sobie zjawiska życia artystycznego, a także formułował wyraziste poglądy na temat krytyki sztuki. Celem niniejszego artykułu jest syntetyczne omówienie tych poglądów i nakreślenie kontekstu, w jakim się one kształtowały. Tym samym w artykule autor odwołuje się nie tylko do osiągnięć teoretyczno-artystycznych Chwistka, ale również do jego filozofii i dokonań naukowych. W tym celu autor prezentuje kluczowe zagadnienia krytyki sztuki Chwistka w układzie problemowym, przeprowadzając analizę treści wybranych wypowiedzi i nakreślając ich konteksty kulturowe. Omówione zostają kolejno następujące aspekty: miejsce krytyki artystycznej w ogólnie pojętym życiu kulturalnym Polski międzywojennej, doświadczenie jako podstawa sądu krytycznego, metodologia pracy krytyka sztuki, kryteria wartościowania dzieł sztuki i postaw twórczych.
10
Publication available in full text mode
Content available

„Da steht Präsident T. G. Masaryk“ neboli Richard Meszleny/Messer a jeho masarykovské reflexe

63%
Topor M.
Slovo a smysl - Word & Sense
|
2019
|
vol. 16
|
issue 32
19-31
EN
The philologist and art critic Richard Meszleny/Messer (1881–1962) showed his familiarity with Masaryk’s work for the first time (as far as we know) at the end of 1919 in connection with his interpretation of Rilke. He later mentions Masaryk as one of the key figures representing the heights of Czech culture in the September 1924 issue of the magazine Die Wahrheit, and in the following years he would repeatedly return to artistic portraits of Masaryk as the basis for interpreting his personality.
11
Publication available in full text mode
Content available

Edgar Wind i oblicza sztuki nowoczesnej. Na marginesie książki Bena Thomasa

63%
Kasperowicz R.
Artium Quaestiones
|
2022
|
issue 33
301-317
EN
The issue of the relationship between art history, its analytical procedures and critical judgements, and the attitude of art historians to modern art has long been a problem discussed when we refer, for example, to scholars such as Riegl, Wölfflin, and, for obvious reasons, Justi or Sedlmayr. Although many art historians reacted very negatively to their own contemporary artistic phenomena, of which Justi’s aversion to Impressionism was perhaps the most notable example, the issue is by no means clear-cut. It is important to note here that even critical remarks made against distinct phenomena in modern art need not be tantamount to a condemnation of “modernity”. Edgar Wind, an outstanding methodologist of science and an excellent art historian of the 18th century and the Renaissance, seems to be a particularly interesting example here. Criticising various manifestations of the cult of “pure form”, and associating them with the influence of Romantic “autonomy” of art creation and certain concepts from the sphere of art history as a discipline, Wind was at the same time a very insightful observer of contemporary art, valuing selected artists highly. This issue was presented in detail by Ben Thomas in his recently published book on Wind’s attitude to contemporary art, drawing on Wind’s previously unpublished and unknown materials. The present text is an attempt at a broader, problematising discussion of this issue on the basis of reading Ben Thomas’s book, the publication of which should be regarded as an important event in the field of research into the history of art, history of art history, and the influence exerted by art history as a practice and as a discipline on the problem of esteeming modern art.
12
Publication available in full text mode
Content available

Die Schönheit reden. Überlegungen nach Anton Raphael Mengs und Johann Joachim Winckelmann

54%
Brudzyńska-Němec G.
Convivium. Germanistisches Jahrbuch Polen
|
2013
143-165
PL
Problem, jak ująć w słowa sferę sztuki, był w refleksjach estetycznych wieku osiemnastego jednym z centralnych i bardzo żywo dyskutowanych tematów. Indywidualny charakter oglądu dzieł sztuki, bazujący na doznaniach uczuciowych i jednocześnie przenikliwy intelektualnie, budzi poczucie zmysłowej bliskości w kontakcie ze sztuką, niedoświadczane do tej pory w podobnym stopniu. Doznania te stają się wyzwaniem nie tylko dla nowatorskich prób opisu obrazu, lecz również wpływają na literaturę teoretyczną, która w wieloraki sposób przekracza dotychczasowe dyskursywne kategorie. Poniższy szkic omawia elementy zmian języka literatury teoretycznej poświęconej sztuce na przykładzie wczesnych pism Johanna Joachima Winckelmanna i Antona Raphaela Mengsa. Na szczególną uwagę w tekstach tych zasługują związki między retoryką i oglądem dzieł sztuki.
EN
The 18th century saw a shift in the meaning of art. The communicability of art experience was a central and lively discussed problem in the aesthetic reflections of the 18th century. The individual, emotional and yet astute viewing of art produced a sensual proximity to the artwork hardly noticed so far. This experience was a challenge not only for the description of pictures, but also for the theoretical literature on art. This essay deals with the changes of style in theoretical literature on art on the example of the early writings of Johann Joachim Winckelmann and Anton Raphael Mengs. Particularly, the close connection between rhetoric and the description of art will be shown.
DE
Die Mitteilbarkeit von Kunsterfahrung bildet ein zentrales und lebhaft diskutiertes Problem in den ästhetischen Reflexionen des 18. Jahrhunderts. Die individuelle, gefühlsbetonte und zugleich scharfsinnige Kunstbetrachtung erzeugt eine bisher kaum in solchem Grade wahrgenommene sinnliche Nähe zum Kunstobjekt. Diese Erfahrung wird zur Herausforderung nicht nur für die Bildbeschreibung, sondern auch für die theoretische Kunstliteratur, die in vielerlei Hinsicht aus ihrer diskursiven Enge ausbricht. Der Beitrag beschäftigt sich mit den sprachlichen Veränderungen in den theoretischen Erörterungen am Beispiel von frühen Schriften von Johann Joachim Winckelmann und Anton Raphael Mengs. Die enge Verbindung zwischen der Redekunst und der Kunstbeschreibung kommt dabei besonders zum Vorschein.
13
Publication available in full text mode
Content available

„Pomiędzy izmami” – Jan Brzękowski jako krytyk i teoretyk nowej sztuki

54%
Rejniak-Majewska A.
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Philosophica. Ethica – Aesthetica – Practica
|
2020
|
issue 36
57-72
EN
By the late 1920s in Europe new art directions were regarded as already completed phenomena, a part of “avant-garde tradition.” Such views were expressed by Jean Arp and El Lissitzky’s in their book Kuntismen (1925), and by Amédée Ozenfant’s in Art. Bilan des arts modernes en France (1928). Similar opinions were also voiced by Jan Brzękowski, a Polish poet and critic, who regarded this time as a period of “establishing certain values” rather than new breakthroughs. In this article I discuss Brzękowski’s strategies as a spokesman of modern art, an intermediary between the Parisian artworld and Polish avant-garde, an author connected with constructivism (a member of “a.r.” group), and also with surrealist circles in Paris. My main focus is his magazine “Sztuka Współczesna – L’Art Contemporain” (1929–1930) and his series of articles “Mileages,” in which he summarizes the developments of modern art. Conscious of the “wearing up” of avant-garde ideas and critical about seeking “novelty” for its own sake, Brzękowski tried to establish a progressive position based on the idea of formal discipline and creative construction. While rejecting a mimetic conception of art, he argued for abstract artistic form that would be “anchored to the bottom of life,” thus emphasizing the interplay of abstract and figurative elements and their dialectic.
PL
Z końcem lat dwudziestych XX wieku w Europie nowe kierunki artystyczne wydawały się już czymś okrzepłym, częścią „awangardowej tradycji”. Wyrazem tej świadomości była m.in. książka Jeana Arpa i El Lissitzky’ego Kunstismen (1925) oraz Art. Bilan des arts modernes en France Ozenfanta (1928). Jan Brzękowski, polski poeta i krytyk, widział ten czas podobnie, jako okres „ustalania się pewnych wartości” raczej niż nowych przełomów. W artykule śledzę poglądy Brzękowskiego dotyczące sztuk wizualnych oraz jego strategie jako rzecznika sztuki nowoczesnej, pośrednika między środowiskiem paryskim a polską awangardą, autora powiązanego z konstruktywizmem (członka grupy „a.r.”), a równocześnie z kręgami surrealistów w Paryżu. Głównym przedmiotem moich analiz jest wydawane przez Brzękowskiego pismo „Sztuka Współczesna – L’Art Contemporain” (1929–1930) i jego cykl artykułów Kilometraże, będący próbą podsumowania przemian nowej sztuki. Zdając sobie sprawę ze „zużywania się” awangardowych idei i zachowując krytycyzm wobec „kultu nowości”, Brzękowski bronił awangardowych pozycji w oparciu o ideę formalnego rygoru i twórczej „budowy”. Zgodnie z modernistycznym światopoglądem odrzucał mimetyczną koncepcję sztuki i opowiadał się za formą abstrakcyjną; zaznaczał jednak, że powinna być ona „zakotwiczona o dno życia” – w oryginalny sposób podkreślał dialektyczne napięcie między abstrakcją i figuracją.
14
Publication available in full text mode
Content available

Faszyzm, Żydzi i sztuka nowoczesna. Antysemityzm we włoskiej krytyce artystycznej lat 30. i 40. XX wieku

51%
Wasilewska D.
Biuletyn Historii Sztuki
|
2022
|
vol. 84
|
issue 4
947-980
EN
The article constitutes an attempt to examine the characteristic features and the development of Italian anti-Semitism in the period of the fascist regime with special attention to the sphere of culture and to art criticism. In the first decade of the regime, the essayists of the day, with Mussolini at the fore, clearly denied that the “Jewish Question” existed in Italy. This changed significantly around the middle of the 1930s, and these changes were parallel to the directions in which the racist doctrine and the paradigm of fascist aesthetics were evolving at the time. Examining those changes, the author attempts to shed light on the characteristic features (the main lines of the debate, but also the applied rhetoric) of the anti-Jewish, and at the same time anti-Modernist witch-hunt launched especially in press publications edited by the charismatic Telesio Interlandi. The article is largely based on source texts of the era and refers to areas hitherto unexplored or only fragmentarily explored in specialist literature.
PL
Tekst jest próbą przyjrzenia się specyfice i rozwojowi włoskiego antysemityzmu czasów reżimu faszystowskiego, ze szczególnym naciskiem na sferę kultury i krytykę artystyczną. Ówcześni publicyści, z Mussolinim na czele, w pierwszej dekadzie panowania nowego ustroju wyraźnie negowali istnienie w Italii tzw. kwestii żydowskiej. Około połowy lat 30. XX w. sytuacja uległa jednak znaczącym przeobrażeniom, odpowiadającym kierunkom, w jakim ewoluowała również doktryna rasistowska, a także paradygmat faszystowskiej estetyki. Przyglądając się tym zmianom, Autorka próbuje przybliżyć specyfikę antyżydowskiej, a zarazem antymodernistycznej nagonki (główne osie sporów, ale też retorykę wypowiedzi), obecnej przede wszystkim w pismach redagowanych przez charyzmatyczną postać Telesia Interlandiego. Artykuł w dużym stopniu opiera się na tekstach źródłowych tego czasu i porusza zagadnienia dotąd nieopisane (lub opisane tylko fragmentarycznie) w literaturze przedmiotu.
15
Publication available in full text mode
Content available

Elie Nadelman. Kilka uwag i dopowiedzeń

51%
Wierzbicka A.
Biuletyn Historii Sztuki
|
2023
|
vol. 85
|
issue 1
145-184
EN
The article concerns the exhibitions and reception of the works of the Polish-Jewish sculptor Elie Nadelman, recognised especially in the United States of America, where he lived from 1914, and in Western Europe, above all in France, where he stayed in the years 1904–1914. The point of departure for the author’s analysis is the exhibition Elie Nadelman – polski prekursor Art Déco [Elie Nadelman – the Polish Precursor of Art Déco] in the Wejman Gallery in Warsaw (2022). The Warsaw exhibition brought to attention not only the sculptor himself, but also the promoter of his work, the art critic and art dealer Adolf Basler, born in Tarnów and active in France, who played a crucial role in acquainting the Polish, French and German public with Nadelman’s art. Nadelman’s oeuvre was commented upon by other contemporary journalists as well, whose texts are also discussed in the article.
PL
Artykuł dotyczy wystaw i recepcji twórczości polsko-żydowskiego rzeźbiarza Eliego Nadelmana, dobrze znanego przede wszystkim w Stanach Zjednoczonych, gdzie mieszkał od 1914 r. oraz w Europie Zachodniej, a zwłaszcza we Francji, gdzie przebywał w latach 1904–1914. Punktem wyjścia rozważań autorki stanowi wystawa Elie Nadelman – polski prekursor Art Déco w warszawskiej Wejman Gallery (2022). Ekspozycja przypomniała nie tylko postać rzeźbiarza, ale także promotora jego twórczości działającego we Francji, a pochodzącego z Tarnowa krytyka sztuki oraz marszanda Adolfa Baslera, który odegrał niezwykle ważną rolę w zaznajomieniu publiczności polskiej, francuskiej i niemieckiej ze sztuką Nadelmana. Na temat sztuki Eliego Nadelmana wypowiadali się też inni współcześni mu krytycy, których teksty zostały również omówione.
16
Publication available in full text mode
Content available

Biblia w stylu rokoko. Malarstwo religijne w dobie kryzysu sztuki francuskiej

51%
Niemira K.
Zeszyty Naukowe KUL
|
2018
|
vol. 61
|
issue 1
445-460
EN
The article deal with religious paintings exhibited at the Salons of the Royal Academy of Painting and Sculpture in Paris from 1747 to 1748. In the late 1740s, a period often described as a time of crisis of French art and period of internal crisis of Royal Academy, specific mutation of this genre of art can be observed. My analysis is based on the strategies of three painters exhibiting their religious paintings at the Salon in 1747-1748: Jean Restout, Noël Hallé and François Boucher. In those examples the role that grand goût and rococo costume played in artistic and social culture of 1740s is presented.
PL
Przedmiotem niniejszego tekstu jest francuskie malarstwo religijne wystawiane na Salonie Królewskiej Akademii Malarstwa i Rzeźby w Paryżu w latach 1747-1748. W latach czterdziestych, określanych często jako czas kryzysu sztuki francuskiej i wewnętrznego kryzysu Akademii daje się zaobserwować specyficzna mutacja tej gałęzi sztuki. Na przykładzie strategii produkcji Jeana Restout, Noëla Hallé’a, czy François Bouchera, a więc malarzy wystawiających na Salonie w latach 1747-1748 obrazy religijne, zaprezentowana zostaje rola, którą odgrywał w ówczesnej kulturze artystycznej rokokowy kostium, bądź przypisana tematyce biblijnej maniera grand goût.
17
Publication available in full text mode
Content available

Co Może Krytyka

51%
Adjedj M.
Sztuka i Dokumentacja
|
2019
|
issue 21
196-249
EN
‘A1B2S19E5N14T20E5E5 I9N14F6O15R18M13A1T20I9O15N14 A1N14D4 O15R18 C3R18I9T20I9C3I9S19M13’ is a text written by the American art critic Lucy R. Lippard, at the invitation of Kynaston McShine, for publication in the catalogue of the exhibition Information which he organised at the Museum of Modern Art in New York from the 2nd of July 1970 to the 20th of September 1970. This highly experimental text is exemplary of Lucy R. Lippard’s approach. As of 1967, in her article ‘Change and Criticism: Consistency and Small Minds’ (Art International, nov. 1967), she called for an aggiornamento of art criticism. This implied realigning the theoretical tools with the broad changes taking place in artistic creation, whilst dehierarchising the relations between art critics, artists and the audience. Thus in 1968, as she undertook rigorous methodological research about her own position as a subject, Lucy R. Lippard and John Chandler proposed considering emerging artworks as part of the aesthetic regime of the ‘dematerialization of art’. Lucy R. Lippard’s approach, as ‘A1B2S19E5N14T20E5E5 I9N14F6O15R18M13A1T20I9O15N14 A1N14D4 O15R18 C3R18I9T20I9C3I9S19M13’, can attest, is not limited to considerations about her practice of art criticism. Rather, it is inextricably linked to the democratic demands of society as a whole. As such, it echoes the present injunction of ethical governance addressed to the institutions of the art world.
FR
« A1B2S19E5N14T20E5E5 I9N14F6O15R18M13A1T20I9O15N14 A1N14D4 O15R18 C3R18I9T20I9C3I9S19M13 » est un texte écrit par la critique d’art américaine Lucy R. Lippard, sur invitation de Kynaston McShine, pour publication dans le catalogue de l’exposition Information qu’il a organisée au Museum of Modern Art de New York du 2 juillet au 20 septembre 1970. Ce texte, fortement expérimental, est exemplaire de la démarche dans laquelle Lucy R. Lippard s’est engagée depuis plusieurs années. Dès 1967, dans son article « Change and Criticism : Consistency and Small Minds » (Art International, nov. 1967), elle appelle à un aggiornamento de la critique d’art. Il s’agit d’une part d’actualiser les outils théoriques au regard des bouleversements que connaît la création artistique, et d’autre part de niveler les hiérarchies entre le critique, l’artiste et le public. En 1968, elle propose ainsi avec John Chandler de lire les œuvres émergentes à l’aune d’un régime esthétique de « dématérialisation de l’art », tout en menant une recherche méthodologique rigoureuse sur la construction de sa position de sujet. La démarche de Lucy R. Lippard, comme en témoigne « A1B2S19E5N14T20E5E5 I9N14F6O15R18M13A1T20I9O15N14 A1N14D4 O15R18 C3R18I9T20I9C3I9S19M13 », ne se limite aucunement à une réflexion sur les conditions de sa pratique critique. Elle est inextricablement liée à des revendications démocratiques qui s’étendent à l’échelle de la société ; et résonne avec l’injonction actuelle d’une gouvernance éthique faite aux institutions du monde de l’art.
18
Publication available in full text mode
Content available

Sztuka żydowska w świetle krytyki artystycznej dwudziestolecia międzywojennego

51%
Piątkowska R.
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Philosophica. Ethica – Aesthetica – Practica
|
2020
|
issue 36
73-93
EN
This paper discusses the notion of Jewish art in Poland in the interwar period. Although in the Jewish cultural milieu discussion of how to define Jewish art started at the beginning of 20th century, Polish art critics realized the very existence of Jewish art as an independent phenomenon only in the late twenties. The first part of the article analyses the reviews of the Spring Salon of the Jewish Society for the Encouragement of Fine Arts [Polish abbr. ŻTKSP], opened in Warsaw in May 1928. The Spring Salon is a good illustration of the diverse approaches to the idea of Jewish art as well as of the participation of Jewish artists in Polish art. The subsequent part of the article concludes that for the Jewish cultural circles in interwar Poland the most important goal was not to formulate a definition of Jewish art but to question how Jewish art manifests itself as an expression of national culture. All associations dealing with Jewish art, including the largest and most important Jewish artistic exhibitive institution in the interwar period – the Jewish Society for the Encouragement of Fine Arts in Warsaw – advocated as their central objective popularising and strengthening Jewish art (without defining it) and providing support to Jewish artists in their fight for existence and free artistic development.
PL
Artykuł analizuje pojęcie sztuki żydowskiej w zapisach krytyki dwudziestolecia międzywojennego w Polsce. Rozważania o sztuce żydowskiej, dyskusje o znaczeniu sztuk pięknych dla społeczności żydowskiej w diasporze oraz roli, jaka przypadła im w budowaniu nowego narodowego uniwersum wizualnego Żydów europejskich rozpoczęły się w przededniu I wojny światowej. W niepodległej Polsce kontynuowano dyskusje o kierunkach rozwoju narodowej kultury, zarówno w kontekście niezależnego, autonomicznego życia żydowskiego, jak i relacji między kulturą polską, kulturą dominująca a peryferyjną w kontekście państwa kulturą żydowską. Na przykładzie otwartego 20 maja 1928 roku Salonu Wiosennego Żydowskiego Towarzystwa Krzewienia Sztuk Pięknych (ŻTKSP) widzimy, że polska krytyka artystyczna nie tylko dopiero w połowie lat dwudziestych XX wielu. dostrzegła istnienie sztuki żydowskiej, ale i nie zdawała sobie sprawy ze znaczenia ideowego konstruktu sztuki żydowskiej dla żydowskiej społeczności. Równie niewielu krytyków zdawało sobie sprawę z doniosłości istnienia odrębnej, żydowskiej instytucji artystycznej, jaką było ŻTKSP i roli Towarzystwa w rozwoju żydowskiego życia artystycznego.
19
Publication available in full text mode
Content available

W poszukiwaniu nowoczesnego języka krytycznego. Sztuka awangardowa w ujęciu Stefanii Zahorskiej

51%
Wasilewska D.
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Philosophica. Ethica – Aesthetica – Practica
|
2020
|
issue 35
11-30
EN
This text is an attempt to examine Zahorska’s art criticism, primarily her statements about the avant-garde. The author analyses Zahorska’s evolving views and her concept of art, considering her aesthetic and methodological inspirations, as well as the criteria by which she evaluated works of art and artistic movements. Making a crushing assessment of the state of interwar art criticism, Zahorska repeatedly called for the rejection of impressionist pattern and the creation of a new model of writing capable of facing modern art. Her own practice was also to be the answer to these needs. For this reason, special attention is given in the article to the language of Zahorska’ art criticism – the concepts developed by the critic, the rhetoric of expression, the mode of reception dominant in her texts, etc. This makes it possible to present the specificity of her writing and determine the place of Zahorska in the field of interwar art criticism in Poland.
PL
Tekst jest próbą przyjrzenia się krytycznemu pisarstwu Stefanii Zahorskiej, przede wszystkim z uwzględnieniem wystąpień krytyczki dotyczących awangardy. Analizie poddane zostały ewoluujące poglądy autorki, jej koncepcja sztuki, uwzględniająca również estetyczne i metodologiczne inspiracje, a także kryteria, jakie stosowała do oceny dzieł czy kierunków artystycznych. Dokonując druzgocącej diagnozy stanu międzywojennego pisarstwa o sztuce, Zahorska wielokrotnie apelowała o odrzucenie impresjonistycznej schedy i stworzenie nowego modelu krytyki artystycznej, będącego w stanie zmierzyć się ze sztuką nowoczesną. Odpowiedzią na te potrzeby miała być również jej własna praktyka krytyczna. Dlatego przedmiotem artykułu jest również język krytyczny Zahorskiej – pojęcia wypracowane przez krytyczkę, retoryka wypowiedzi, dominujący w tekstach styl odbioru itp. Jest to zarazem sposób, by oddać specyfikę pisarstwa Zahorskiej i określić jej miejsce na mapie międzywojennej krytyki artystycznej w Polsce.
20
Publication available in full text mode
Content available

INTERNATIONAL CRITICAL RECEPTION OF PROPAGANDIST EXHIBITIONS OF POLISH ART IN THE 1920S AND 1930S

51%
Wasilewska D.
|
2019
|
vol. 18
|
issue 3
45-53
PL
Celem artykułu jest przede wszystkim opis recepcji wystaw polskiej sztuki międzywojennej w prasie zagranicznej. Skupiono się przede wszystkim na wystawach najbardziej znanych i prestiżowych, takich jak weneckie biennale, gdzie reprezentanci polskiej sztuki konfrontowani byli z pawilonami innych krajów i oceniani w zestawieniu z nimi. A były to czasy walki przeciwko radykalnej awangardzie, oskarżanej o wprowadzenie sztuki w stan impasu, stagnacji, a nawet powolnej agonii. Większość wystaw polskiej sztuki za granicą organizował wówczas Mieczysław Treter, fi lozof i historyk sztuki, a także kurator wystaw i dyrektor TOSSPO (Towarzystwa Szerzenia Sztuki Polskiej Wśród Obcych), który mierzył się z niezwykle trudnym zadaniem, próbując wypełnić misję promowania sztuki polskiej za granicą. Musiał bowiem brać pod uwagę artystyczny klimat i dynamicznie zmieniającą się sytuację na rynku sztuki oraz odpowiadać na oczekiwania zagranicznych krytyków, którzy oceniali sztukę przede wszystkim pod kątem manifestowania przez nią stylu narodowego poszczególnych nacji. Z drugiej strony musiał się też liczyć z opinią polskich krytyków i artystów oraz z naciskami ze strony dyplomacji.
EN
The goal of this article is fi rst of all to describe the reception of exhibitions of Polish interwar art in the foreign press. I pay closer attention to those of exhibitions that were most prestigious and acclaimed, such as the Venice Biennale, where representatives of Polish art were juxtaposed with other countries’ pavilions and judged in comparison to them. It was the time of the battle against the radical avant-garde, accused of bringing art to a state of impasse, stagnation, or even slow agony. Most exhibitions of Polish art abroad were organized by Mieczysław Treter (1883–1943) a philosopher and art historian, but also an exhibition curator and director of TOSSPO (the Association for the Promotion of Polish Art Abroad), who faced a very diffi cult task trying to fulfi l his mission to promote Polish art through exhibitions. He had to take into account this artistic climate and the dynamically changing situation on the art market, and respond to the expectations of foreign critics, who would examine the art of particular nations with the focus on manifestations of national style. On the other hand, he had to consider the opinions of the Polish artists and critics as well as pressures from the ministry and Polish diplomats.
first rewind previous Page / 2 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.