Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 8

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  przedstawienie
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Publication available in full text mode
Content available

Les Hors nature et La Jongleuse de Rachilde : entre le réalisme du « donner à voir » et la représentation de l’impossible

100%
Staroń A.
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Romanica
|
2016
|
issue 11
211-221
PL
Pełen obrazowych porównań styl Rachilde zachęca do przyjrzenia się występujących w jej powieściach hypotypozom. Ciekawe przykłady tej figury spotykamy w dwóch utworach: Les Hors nature i La Jongleuse. W obu przypadkach chodzi o sceny odważne erotycznie. Ze względu na cenzurę obyczajową Rachilde musi jednocześnie działać na wyobraźnię czytelnika siłą swoich obrazów, unikać jasnych sformułowań i uciekać się do sugestii. Liczne figury stylistyczne: elipsy, peryfrazy, metafory, zaburzają jasny przekaz, który, według Yves’a Le Bozeca, stanowi jeden ze składników hypotypozy. Artykuł stawia sobie zatem za cel omówienie budowy tej figury u Rachilde. - Z drugiej jednak strony wybrane sceny mają posłużyć jako demonstracja teorii miłości idealnej – niemożliwej – którą powieściopisarka zawarła w swoich powieściach. Wykraczając poza ramy teoretycznego dyskursu, bohaterowie reżyserują swoje wystąpienia na oczach zamarłych z oburzenia widzów. Ten rodzaj przestawienia teatralnego wzmacnia efekt hypotypozy, a reakcje świadków naocznych zastępują zwroty zachęcające do przyjrzenia się scenie, częste w hypotypozach teatralnych. Tego rodzaju połączenie ma głęboko wstrząsnąć czytelnikiem. - Ostatecznie warto się zastanowić, czy Rachilde, niezależnie od pierwotnych zamierzeń aksjologicznych, nie uległa pokusie prowokacji za pomocą szokujących obrazów i czy potęga stworzonych przez nią hypotypoz nie stanowi ostatecznie jednego z jej podstawowych osiągnięć.
EN
The style of Rachilde which abounds in picturesque comparison invites a reader to examine her use of hypotyposis. Two of her novels: Les Hors Nature and La Jongleuse offer particularly interesting examples of this figure, both of them mainly in erotically uninhibited scenes. Because of the bowdlerisation of the time, while impressing the reader's imagination with the power of images, Rachilde had to avoid clear wording and resort to suggestion. That’s why many rhetorical figures: ellipses, circumlocutions, metaphors blur the clarity of description, which according to Yves Le Bozec makes one of the formal features of hypotypose. The aim of this paper is to analyse the construction of this figure in Rachilde's literary output. - On the other hand, the scenes in question were designed to illustrate the concept of ideal love – the impossible one – that the novelist develops in her works. Crossing the limits of the theoretical discourse, the protagonists direct their own performances, watched by the stunned and outraged viewers. This way of presentation enhances the hypotypotique effect. The reactions of eyewitnesses replace the phrases designed to encourage the audience to observe the scene. Such phrases are common in theatrical hypotyposis. This interweaving is designed to impress the reader deeply. - However, the question arises whether Rachilde, despite her primary axiological intention, did not succumb to the temptation to provoke the public with shocking images, and whether the strength of her hypotyposis does not remain, in the end, one of her major achievements.
2
Publication available in full text mode
Content available

Mobilność kulturowa w badaniach nad przedstawieniami - perspektywy metodologiczne

89%
Bal E. J.
ER(R)GO: Teoria – Literatura – Kultura
|
2019
|
issue 39
11-23
EN
The article is an attempt to outline new methodological perspectives on performance studies which derive from Stephen Greenblatt’s Cultural Mobility Manifesto, published in 2010. It analyses the concept of “contact zones”, introduced for the first time in the humanities by Mary Luise Pratt in 1993, and  subsequently developed  by Stephen Greenblatt and Donna J. Haraway, demonstrating how it reformulates the present understanding of “performance”. According to the author of the article, the contact zones, intended as a space of encounter of heterogenic subjects, allow scholars to have a closer look at emergent strategies, meanings, and contingencies of the present cultural reality. To explain her argument, the author analyses two study cases: the performance Exhibit B by Brett Bailey from 2013, and an exhibition of photographer Pieter Ugo, Between the Devil and the Deep Blue SeaatMuseuColeçãoBerardo, Lisbon (05.07.2018 – 07.10.2018).  
PL
Artykuł jest próbą nakreślenia metodologicznych perspektyw jakie rysują się przed badaczami performansów artystycznych w związku z ogłoszonym przez Stephena Greenblatta Manifestem kulturowej mobilności w 2010 roku. Autorka poddaje w nim analizie koncepcję stref kontaktu wprowadzoną do humanistyki przez Mary Luise Pratt, rozwiniętą następnie przez Stephena Greenblatta oraz Donnę J. Haraway, pokazując w jaki sposób pozwala ona przeformułować obowiązujące do tej pory w obrębie performatyki rozumienie pojęcia "przedstawienia" (performansu). Sugeruje, że poprzez strefy kontaktu, rozumiane jako przestrzeń wzajemnego spotkania i redefiniowania się uczestniczących w niej heterogenicznych podmiotów jako badacze kultury zyskujemy możliwość nowego sposobu oglądu zastanej rzeczywistości kulturowej i poznawania jej emergentnych znaczeń. Swoje hipotezy autorka rozwija w oparciu o analizę dwóch przykładów: performansu Exhibit B, Bretta Bailey’a z 2013 roku  oraz  wystawy fotografii Pietera Ugo, Between the Devil and the Deep Blue Sea w Museu Coleção Berardo, Lizbona (05.07.2018 – 07.10.2018).   
3
Publication available in full text mode
Content available

Teatr więzienny jako niekonwencjonalna forma resocjalizacji

89%
Szymura A., Szymik E.
Edukacja Dorosłych
|
2016
|
vol. 2(75)
141-150
PL
Czapów C., Czapów G. (1969), Psychodrama, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa. I. Dybalska (red.) (2009), Kobieta w więzieniu – polski system penitencjarny wobec kobiet w latach 1998 – 2008, Wydawnictwo „GARMOND”, Warszawa. Frankl E. V. (2009), Człowiek w poszukiwaniu sensu, Wydawnictwo Czarna Owca, Warszawa. Hasiuk M. (2015), „Okrutnie dziwna strona świata”. Wokół teatru więziennego. Oficyna Wydawnicza Errata, Warszawa. Lizoń – Szłapowska D. (red.) (2012), Kryzys w resocjalizacji a wybrane aspekty pracy penitencjarnej, Wydawnictwo Politechniki Częstochowskiej, Częstochowa. Kolankiewicz L. (red.) (2005), Antropologia widowisk, Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa. Markowska – Byczek K. (red.), Drama stosowana jako narzędzie społecznej interwencji. Teoretyczne i praktyczne aspekty metody (2007), Stowarzyszenie STOP-KLATKA, Warszawa. Szymik E. (2010), Terapeutyczna funkcja teatru (na przykładzie działalności Placówki Opiekuńczo–Wychowawczej i Wsparcia Dziennego – Świetlicy Środowiskowej w Czerwionce–Leszczynach), [w:] Augustyna i A. Łaciny – Łanowskiego. Znaczenie aktywności edukacyjnej i zawodowej w życiu człowieka. Monografia naukowa. A. Wydawnictwo Akademii Humanistyczno–Ekonomicznej w Łodzi, Łódź . Szymura A. (2009), Terapia przez zajęcia teatralne, [w:] I. Dybalskiej (red.), Kobieta w więzieniu – polski system penitencjarny wobec kobiet w latach 1998–2008. Wydawnictwo „GARMOND”, Warszawa. Oleszek B., Wiśniewska M. (red.) (2015), Współczesny teatr i film wobec wyzwań nowych mediów, Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, Toruń.
EN
The aim of the article is to bring closer the activity of prison theatre in The Detention Centre in Gliwice and its impact on prisoners as one of the elements of the resocialization process. The original statement of the educator and the performance director was quoted, as well as the participants’ reports – “actors” participating in rehearsals and the performance, playing their roles according to the set script (therefore included citations in 1st person singular). At the end of the article there is information connected with 2LT Adam Szymura’s performance premiere entitled “Zakonnicy i wariaci”, which is the culmination of his several-month work with the prison theatre team.
4
Publication available in full text mode
Content available

Генеза думи про британку юрія яновського в контексті традицій радянської драматургії

71%
Kondratiewa S.
Studia Ukrainica Posnaniensia
|
2021
|
vol. 9
|
issue 2
107-116
PL
Specyfiką tego artykułu jest uwzględnienie nie tylko ukończonego tekstu Dumy o Brytance, ale także procesu tworzenia spektaklu, który stał się możliwy dzięki obecności szkicówn i notatek do utworu. Badanie jest prowadzone nie tylko w kierunku teorii literatury, ale także tekstologii. Jego trafność polega na tym, że powyższy pogląd pozwala nam zrozumieć Dumę o Brytance, i myśleć o niej, zarówno w kontekście twórczości autora, jak i ogólnie dramatu radzieckiego. Refleksja poprzedników jest ważnym czynnikiem w zrozumieniu rozwoju literatury jako procesu, w tym w kategoriach narodowych. Celem pracy jest ustalenie, jak realia czasu, a zwłaszcza przyjęty nurt literacki i wydarzenia historyczne wpłynęły na ukształtowanie się tekstu spektaklu. Wyniki badań pokazują, że jego pierwotna idea miała znacznie bardziej romantyczne cechy, ponieważ romantyzm jako styl myślenia był właściwy dla Jurija Janowskiego. Jednak w procesie tworzenia sztuki autor zaczął wykorzystywać dokumenty ukazujące prawdziwy przypadek republiki ludowej, a porzucając pierwotną wersję, stworzył sztukę będącą znacznie bliżej kanonu radzieckiego niż romantyzmu.
EN
The specificity of this article is the consideration not only of the completed text entitled A Duma about Brytanka, but also of the play-forming and creating process, which became possible due to the presence of drafts and draft notes to the work. Therefore, this study is conducted not only in along the lines of literary theory, but also textology. The relevance of the study is that the view from above allows us to comprehend, or even rethink, the play A Duma about Brytanka in the context of the author’s work and also in the context of the Soviet drama landscape in general. Understanding and rethinking the work of predecessors is an important process for comprehending the development of literature as a general process and its development within the national borders. The aim of the study at hand is to determine how the realities of the time and especially the accepted literary trend and historical events influenced the formation of the text of the play. The results of the study show that the original idea of A Duma about Brytanka had much more romantic features, as romanticism as a style of thinking was inherent for Yuri Yanovskyi. However, in the process of creating the play, the author began to rely on the documents that showed the real case of the social republic. The author abandoned the original version and completed the play so that it became much closer to the Soviet canon than to romanticism.
5

Children’s theatricals and other games in E. Nesbit’s The Enchanted Castle and David Almond’s Kit’s Wilderness

71%
Węgrodzka J.
Beyond Philology: An International Journal of Linguistics, Literary Studies and English Language Teaching
|
2017
|
issue 14/3
65-85
EN
The motif of children-characters making a theatrical performance, found in many children’s texts, is considered on the basis of E. Nesbit’s The Enchanted Castle (1907) and David Almond’s Kit’s Wilderness (1999) where it is made parallel with children’s other playful activities. Though an improvised performance in Nesbit’s humorous novel contrasts with a controlled and structured activity in Almond’s more sombre text, the two books share a metafictional interest in the power of imagination and its relation to hidden aspects of reality. Play-as-performance is also parallel to other games which introduce elements of the fantastic, of metaleptic transgression, and of ritual initiation. Both novels link childhood, imagination and creativity in a way reminiscent of Romantic ideas.
PL
Obecny w wielu tekstach motyw teatralnego przedstawienia organizowanego przez dzieci omawiany jest na przykładzie powieści E. Nesbit Zaczarowany zamek (1907) oraz Powrót z bezkresu (1999) Davida Almonda. Oba teksty ustanawiają ekwiwalencję między przedstawieniem, mającym wiele cech zabawy, a innymi czynnościami dzieci. Choć wiele różni humorystyczną powieść Nesbit od znacznie poważniejszego tekstu Almonda, łączą je motywy metafikcyjne oraz zainteresowanie mocą wyobraźni zwłaszcza w relacji do ukrytych wymiarów rzeczywistości. Inne zabawowe czynności dziecięcych postaci wprowadzają elementy fantastyczne, metalepsję, a także sugerują rytuał inicjacji. Obie powieści wykorzystują motywy dzieciństwa, wyobraźni i twórczości w sposób bliski paradygmatowi romantycznemu.
6
Publication available in full text mode
Content available

Pytanie o wolność w polskiej szkole. Rozważania przy myśli Martina Heideggera

63%
Archacka M.
Teraźniejszość – Człowiek – Edukacja
|
2017
|
vol. 20
|
issue 4(80)
23-44
EN
In the article I am posing a question on the possibility of the occurrence of freedom in the school educational space, in the light of M. Heidegger’s philosophical concept. The departure point of the undertaken considerations is a thought formed in the essay of “The question of technology”, where the philosopher presents a technical character of the contemporary civilisation. The aim of the article is to outline the possibility of transition from the presentation concept of education to the thinking about learning understood as discovering the essence of humanity. My analysis of daily school practices will allow me to show those elements, which build a technical essence of school education.
PL
W artykule stawiam pytanie o możliwość zaistnienia wolności w przestrzeni edukacji szkolnej. Namysł swój sytuuję w koncepcji filozoficznej M. Heideggera. Punktem wyjścia do podjętych rozważań jest myśl sformułowana w eseju Pytanie o technikę, w którym filozof ukazuje techniczny charakter współczesnej cywilizacji. Celem artykułu jest naświetlenie możliwości przejścia od przedstawieniowego ujęcia edukacji do myślenia o uczeniu się pojmowanego, jako odkrywanie istoty człowieczeństwa. Dokonywana przeze mnie analiza codziennych praktyk szkoły, pozwoli na ukazanie tych elementów, które budują techniczną istotę edukacji szkolnej.
7
Publication available in full text mode
Content available

Poëzie is ook weer geluid. Woordkunst als podiumkunst

63%
Gielen A.
Roczniki Humanistyczne
|
2022
|
vol. 70
|
issue 5 Zeszyt specjalny
41-58
EN
Broadly speaking, the development of poetry proceeds from an oral form, possibly accompanied by an instrument, to a written form. The invention of printing and the emergence of institutions such as publishing houses and bookstores gave written poetry a great status. The oral form remained but was limited to being read out or recited from the paper form. In order to bring this to a successful conclusion, rules were developed that the reading poet or performance artist had to comply with. This situation persisted into the 1960s. Presenting poetry on stage evolved after 1945 and led to radical changes in the art of performance in various phases. The question is whether this has led to a completely different type of poetry and whether the importance of the literary magazine still exists. And what are the consequences of these developments for the presentation of the texts themselves?
PL
Rozwój poezji, w najogólniejszym zarysie, przebiega od formy ustnej, niekiedy z towarzyszeniem instrumentu muzycznego, do pisanej. Wynalezienie druku i pojawienie się takich instytucji, jak wydawnictwa i księgarnie, podniosło prestiż poezji pisanej. Forma ustna wprawdzie pozostała, lecz ograniczała się do odczytywania lub recytowania tekstu pisanego. Aby nie tylko zapobiec atrofii, lecz także podnieść poziom głośnego wykonywania utworów poetyckich opracowano reguły, których musiał przestrzegać czytający poeta lub wykonawca. Sytuacja ta utrzymywała się do lat 60. XX wieku. Prezentowanie poezji na scenie rozwinęło się po 1945 roku i doprowadziło etapami do radykalnych zmian w sztuce głośnego wykonywania utworu poetyckiego. Autor artykułu poszukuje odpowiedzi na pytanie, czy doprowadziło to do powstania zupełnie innej poezji oraz czy pismo literackie jako instytucja zachowało swoje znaczenie. Zastanawia się także nad przemianami w zakresie sposobu prezentacji tekstu poetyckiego.
NL
In grote lijnen verloopt de ontwikkeling van poëzie van een orale vorm, eventueel door een instrument begeleid, naar een geschreven vorm. Door de uitvinding van de boekdrukkunst en het ontstaan van instituties als uitgeverijen en boekhandels kreeg geschreven poëzie een grote status. De orale vorm bleef bestaan, maar beperkte zich tot het voorlezen of voordragen van de papieren vorm. Om dat tot een goed einde te brengen werden regels ontwikkeld waaraan de voorlezende dichter of voordrachtskunstenaar moest voldoen. Deze situatie bleef voortbestaan tot in de jaren zestig van de vorige eeuw. Het presenteren van poëzie op het podium heeft na 1945 een ontwikkeling doorgemaakt en hebben in verschillende fases tot ingrijpende veranderingen in de voordrachtskunst geleid. De vraag is of dit geleid heeft tot geheel andere poëzie en of het belang van het literaire tijdschrift nog bestaat. En welke consequenties hebben de ontwikkelingen in de voordracht voor de teksten?
8
Publication available in full text mode
Content available

Intensywna podróż: od psychoanalizy do schizoanalizy kina

45%
Kotwasińska A.
Praktyka Teoretyczna
|
2017
|
vol. 25
|
issue 3
371-383
EN
The aim of the article is to trace how the critique of psychoanalysis, developed by Gilles Deleuze and Félix Guattari in Anti-Oedipus, has influenced Anglo-American film theory in the last two decades. In the first part of the article, the author describes a somewhat peculiar theoretical impasse that has plagued film studies; a blockage caused by an overemphasis on psychoanalytic interpretations which revolve around identification, spectatorship, and representation. In the second part, the author presents selected publications that have entered into a creative dialogue with both cinepsychoanalysis and schizoanalysis, and includes two interpretations of famous horror movies: Psycho and The Dawn of the Dead. In both cases psychoanalytic commentary is pushed aside, while the deleuzian-guattarian concept of desire and the notion of an affective film experience are moved into the foreground.
PL
Celem artykułu jest prześledzenie wpływu krytyki psychoanalitycznej doksy, zaprezentowanej w Anty-Edypie przez Gillles’a Deleuze’a i Feliksa Guattariego, na angloamerykańską teorię filmową ostatnich dwóch dekad. W pierwszej części autorka przybliża specyficzny impas teoretyczny, w który wpadło filmoznawstwo, zbyt mocno skupiając się na psychoanalitycznych ścieżkach interpretacyjnych obracających się wokół identyfikacji, relacji widz-ekran oraz przedstawienia. W drugiej części artykułu autorka prezentuje wybrane publikacje wchodzące w kreatywny dialog zarówno z psychoanalizą kina, jak i schizoanalizą oraz przedstawia przykładowe interpretacje dwóch słynnych horrorów: Psychozy oraz Świtu żywych trupów. W obu przypadkach psychoanalityczny komentarz zostaje odsunięty na bok, a na pierwszy plan wysuwa się deleuzjańsko-guattariańska idea pragnienia oraz afektywne doświadczanie filmu.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.