Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 5

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  speech disfluency
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
EN
The author has analysed 40 scientific and popular scientific online speeches with the aim to determine the frequency and types of filled pauses (FPs) occurring there. The research has shown that there are, on average, 41 additional, semantically non-specific, sound elements in five minutes of a scientific speech. The highest frequency (nearly 70% of the recorded FPs) was filled pauses proper (FPPs), that is sounds resembling elongated vowels or syllables: eee, yyy, emmm. Other forms of filling pauses observed were elongations of final positions, repetitions of words or fragments of phrases, retardatory words (prawda, no, tak), and non-language sounds (smacks, grunts). In terms of perception, elongations and repetitions of words seem more recipient-friendly than FPPs or retardatory words.
PL
Autorka przeprowadziła analizę 40 naukowych i popularnonaukowych wystąpień zrealizowanych w formie online, aby ustalić frekwencję oraz rodzaje pojawiających się w nich pauz wypełnionych (PW). Badanie wykazało, że w pięciu minutach wypowiedzi o charakterze naukowym występuje średnio 41 dodatkowych, semantycznie niespecyficznych elementów brzmieniowych. Najwyższą frekwencję (blisko 70% zanotowanych PW) miały pauzy wypełnione właściwe (PWW), czyli dźwięki przypominające przedłużone samogłoski lub sylaby: eee, yyy, emmm. Inne zaobserwowane formy wypełniania pauz to przedłużenia wygłosu, powtórzenia wyrazów lub fragmentów fraz, wyrazy retardacyjne (prawda, no, tak) oraz odgłosy niejęzykowe (cmoknięcia, chrząknięcia). Percepcyjnie przedłużenia wyrazów oraz powtórzenia wydają się bardziej przyjazne odbiorcy niż PWW lub wyrazy retardacyjne.
Logopedia
|
2022
|
vol. 51
|
issue 2
155-168
EN
This article presents the results of the author’s research on the associations of auditory lateralisation disorders, mainly auditory attention, with the severity of speech fluency in people who stutter, in a group of 30 people. The problem is referred to in relation to the broader state of research on this issue. The results of the study confirm that among people who stutter there is an over-representation of those with reversed or indeterminate auditory lateralisation, while left-hemispheric speech processing is preserved. There is also a clear correlation of the auditory lateralisation pattern with the severity of disfluency. On average, individuals with left-ear speech control have twice as much disfluency.
PL
Artykuł prezentuje wyniki badań autora nad powiązaniami zaburzeń lateralizacji słuchowej, w tym głównie uwagi słuchowej, z nasileniem niepłynności mówienia w 30-osobowej grupie jąkających się osób. Problem referowany jest w odniesieniu do szerszego stanu badań tych zagadnień. Wyniki badań potwierdzają, że wśród osób jąkających się występuje nadreprezentacja osób z odwróconą lub nieustaloną lateralizacją słuchową, przy jednoczesnym zachowaniu lewopółkulowego przetwarzania mowy. Zaznacza się także wyraźna zależność modelu lateralizacji słuchowej z nasileniem niepłynności. U osób z lewouszną kontrolą wypowiedzi występuje średnio dwukrotnie większa niepłynność.
PL
W artykule poruszono ważny społecznie temat dotyczący zaburzeń mowy, także u osób z niepełnosprawnością, oraz metod ich prezentacji w przestrzeni filmowej. Podstawowym celem artykułu jest sposób przedstawienia dysfunkcji w zakresie komunikacji w dziele filmowym. Artykuł próbuje odpowiedzieć na pytania: „czy otoczenie wpływa na rozwój umiejętności komunikacyjnych osób z dysfunkcjami?”, „w jaki sposób dzieło filmowe pokazuje relacje osób z zaburzeniami mowy oraz z niepełnosprawnością w kontaktach z najbliższymi?” oraz „na ile obraz filmowy jest zgodny z opisem naukowym danego zaburzenia?”. Zawarte w artykule rozdziały analityczne poświęcone zostały trzem zaburzeniom oraz wybranym filmom fabularnym, w których aktorzy prezentują umiejętności językowe i komunikacyjne postaci filmowych zmagających się z niepłynnością mówienia, dysfunkcją słuchu oraz mózgowym porażeniem dziecięcym.
EN
The article discusses an important social aspect concerning speech disorders, also in people with disabilities, and the methods of their presentation in the film space. The main aim of the article is the way of presenting dysfunctions in the field of communication in a cinematic work. Other tasks of the article include attempts to answer the following questions: “does the environment influence the development of communication skills of people with disabilities?”, “how does the film show the relationships of people with speech disorders and disabilities in contacts with loved ones?”, and to “what extent is the film image consistent with the scientific description of a given disorder?”. The analytical chapters in the article are devoted to three disorders and selected feature films in which the actors present the language and communication skills of film characters struggling with speech disfluency, hearing dysfunction and cerebral palsy.
EN
The article addresses the issue of speech-language therapy in the case of preschool and early school age children who have a slight severity of disfluency. This is an important problem in speech-language therapy practice, because disfluency of speech occurs in the period of speech development in 5% of children. Stuttering only affects 1% and only stuttering children encounter clearly defined therapy procedures. The work of a speech-language therapist with children with less severe disfluency, distinguishing between developmental and pathological disfluency, as well as appropriate therapeutic and preventive procedures become fundamental issue. The article discusses in turn the issues of the basis of children’s disfluency, its diagnosis and further therapeutic and preventive procedures.
PL
Artykuł podejmuje zagadnienie postępowania logopedycznego w przypadku dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym, u których występuje niewielkie nasilenie niepłynności mówienia. Jest to ważny problem w praktyce logopedycznej, ponieważ niepłynność mówienia występuje w okresie rozwoju mowy u 5% dzieci. Jąkanie dotyczy tylko 1% i tylko w przypadku dzieci jąkających się napotykamy jasno określone procedury terapii. Praca logopedy z dziećmi z mniej nasiloną niepłynnością, odróżnienie niepłynności rozwojowej od patologicznej oraz odpowiednie działania terapeutyczne i profilaktyczne stają się zasadniczą kwestią terapii. W artykule omówiono zagadnienia podłoża niepłynności u dzieci, jej diagnozy oraz dalszych działań terapeutyczno-profilaktycznych.
PL
Wieloczynnikowa koncepcja jąkania zakłada indywidualną kombinację uzupełniających się czynników, które mogą stanowić przyczynę wystąpienia tego zaburzenia mowy u dziecka. Są to czynniki fizjologiczne, lingwistyczne, psychologiczne oraz środowiskowe. Dwa ostatnie skupiają się m.in. wokół emocji dziecka, które związane są z możliwościami produkowania przez nie wypowiedzi oraz występującymi w związku z tym reakcjami ze strony środowiska. Badania naukowe w sposób wyraźny pokazują, że rodzice nie są winni wystąpienia jąkania u dzieci. Wręcz przeciwnie – to oni stanowią główny, najskuteczniejszy czynnik wspomagający ustępowanie objawów. Coraz częściej bowiem zwraca się uwagę na to, że jąkanie się dziecka wpływa na interakcję między nim a rodzicem. Może to wynikać ze zwiększonego niepokoju wywołanego niepłynnością mowy, zarówno u dziecka, jak i jego rodziców. Przedstawione wyniki badań prezentują poziom niepokoju matek i ojców w związku z objawami jąkania u przedszkolaków, w podziale na wiek dzieci oraz w zestawieniu z oceną logopedyczną niepłynności mówienia.
EN
The multifactorial dynamic pathways theory of stuttering implies an individual combination of complementary factors that may be the cause of this speech disorder. These factors include physiological, linguistic, psychological and environmental ones. The last two are focused on the child’s emotions which are associated with their speech ability and other people reactions to it. Research shows that parents cannot cause the stutter, but quite the opposite, they can be part of a solution to their child’s problem. Because of the increased anxiety associated with speech disfluency, a stutter can affect interaction between the child and their parents. The paper presents the level of parental anxiety because of their preschool child’s stuttering symptoms. The results are broken down by the children’s age and presented in comparison with the type of speech disfluency.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.