Search results - CEJSH

1

Sprawozdanie z III edycji konferencji naukowej zorganizowanej w rocznicę śmierci Tadeusza Kantora "Media w teatrze/teatr w mediach", Uniwersytet Pedagogiczny im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie, 7.12.2018

100%

Kosek J.

Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia de Cultura

|

2018

|

issue 10(3) "Studia nad kulturą metalową"

176-176

XX

Sprawozdanie z konferencji naukowej zorganizowanej przez Katedrę Mediów i Badań Kulturowych Instytutu Filologii Polskiej UP oraz krakowski Ośrodek Badań nad Mediami.

2

Szpargały w teatrze. Kilka słów wprowadzenia do tematu archiwów

100%

Wiśniewski T.

|

2020

|

vol. 74

|

issue 1-2 (328-329)

66-68

EN

This short essays presents some thoughts on the status of archives in Polish theatre studies. Historical perspective is taken into consideration, when discussing various approaches to the dichotomy of memory and oblivion. Particular attention is given to performative aspects of theatre archives. In this context, some conclusions are drawn from assumptions expressed by Professor Jan Ciechowicz and concerning objectives of theatrical research.

3

Ferment albo czas przepełniony. Archeologia negatywna i chrześcijaństwo

100%

Bohdziewicz J.

|

2020

|

vol. 74

|

issue 1-2 (328-329)

161-168

PL

Artykuł został poświęcony archiwum teatralnemu Ośrodka Praktyk Teatralnych „Gardzienice”. Autorka omawia zarówno materialny wymiar, jak i typy zgromadzonych w tej przestrzeni dokumentów, by następnie przejść do analizy sposobów korzystania z materiałów archiwalnych w codziennych praktykach „Gardzienic” oraz sformułować tezę o wzajemnym warunkowaniu się współczesnych praktyk teatralnych i archiwalnych

4

Kino i teatr – kulturowa kolizja mediów (1895-1914)

80%

Hendrykowski M.

Kwartalnik Filmowy

|

2014

|

issue 87-88

6-31

PL

Autor skupia się na metodologicznych problemach badania zależności między teatrem i filmem na przełomie XIX i XX w. Tezą wyjściową jest twierdzenie, że w przypadku związków teatru i filmu w najwcześniejszym okresie rozwoju kinematografii mamy do czynienia nie z prostym stykiem dwu zbliżonych do siebie dziedzin, lecz z intrygującym i bardzo złożonym zjawiskiem kulturowym. Związki między teatrem a filmem na ogół były w przeszłości traktowane jako coś oczywistego, dając z jednej strony sposobność do wywyższania teatralnego Olimpu ponad pogardzaną plebejską rozrywkę, jaką stanowiły ruchome obrazy (nieprzypadkowo zwane pogardliwie flickers, czyli „migotkami”). Z drugiej strony długo pokutowało przekonanie wywyższające kino jako dziedzinę twórczości, która stała się sobą dopiero wówczas, gdy rzekomo zerwała więzy teatralnego uwikłania. Autor dowodzi, że teatralno-filmowym powinowactwom z przełomu XIX i XX w. daleko do jednoznacznej oczywistości. Wprost przeciwnie, okazują się one bardzo złożone. Aby je rozpoznać, należy uwzględnić kilka perspektyw badawczych: filmoznawczą, teatrologiczną, medioznawczą, kulturoznawczą oraz komparatystyczną. Kino „spotykało” się w tamtym czasie nie tylko z teatrem, lecz również z innymi dziedzinami kultury: literaturą, malarstwem czy muzyką. Jednak żadne z tych spotkań nie było tak dramatyczne, pełne napięcia i zarazem owocne dla przyszłości ruchomych obrazów, jak właśnie wczesna ewolucja ich relacji ze światem teatru.

EN

The author focuses on the methodological problems of studying the relationship between theatre and film in the late 19 th and early 20 th century. His starting point is the claim that in the case of relations between theatre and film in the earliest stages of the development of the cinema, we are not dealing with a simple junction between domains similar to each other, but an intriguing and very complex cultural phenomenon. Relationships between theatre and film in general have in the past been treated as a matter of course, on the one hand giving one the opportunity to exalt the theatrical Olympus as opposed to the plebeian and despised entertainment of moving pictures (they were not contemptuously called flickers by mistake). On the other hand, a belief lingered exalting the cinema as a field of creativity, which only became itself when it allegedly broke all the bonds with the theatre. The author argues that the affinities between theatre and film of the late 19 th and early 20 th century are not obvious. On the contrary, they prove to be very complex. In order to recognise them, one needs to consider several research perspectives: film studies, theatre studies, media studies, cultural studies and the comparative perspective. The cinema of the time, touched on not only theatre, but other forms of culture such as literature, painting or music. However, none of these relationships was as dramatic, tense and fruitful for future moving images, as the early evolution of the relationship with the world of theatre.

5

Sztuka słuchania. „Teatr w ciemnościach” Wrocławskiego Teatru Współczesnego

80%

Janikowska A.

Audiosfera. Koncepcje – Badania – Praktyki

|

2016

|

issue 2(4)

25-34

PL

The article is an analysis of a non-visual theatre in the context of sensory perception. It explores and reflects on the altered reception of plays involving the limitation of the sense of sight. The paper considers auditory artistic expression and the issue of synesthetic artistic experience.

6

Debata edukacyjna dnia 26 października 2017 roku

80%

Kabała A., Kwak K., Litak A., Łubieniewska E., Ogonowska A., Pieniążek M., Solecki R., Tryboń M.

Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia de Cultura

|

2018

|

issue 10(2)

185-200

XX

Debata edukacyjna poświęcona zastosowaniu teatru w edukacji, profilaktyce i terapii.

7

Salty, tańce, skoki i balety, czyli o tańcu w dawnych szkołach jezuickich

80%

Mieszek M., Uniwersytet Łódzki I. F. P., Małgorzata Mieszek – dr a. w. K. L. S. i. N. P. U. Ł. Z. s. t. p. s. w. X. X. w., malmieszek@poczta.fm

Czytanie Literatury. Łódzkie Studia Literaturoznawcze

|

2013

|

vol. 02

PL

Recenzja omawia książkę Anny Reglińskiej-Jemioł poświęconą problematyce tańca w dawnych teatrach jezuickich. Omówiona została kompozycja pracy oraz zagadnienia zawarte w kolejnych rozdziałach książki. W recenzji podkreślono wieloaspektowe potraktowanie przez Reglińską-Jemioł tematu wyrażonego w tytule rozprawy: połączenie zagadnień tańca oraz kultury muzycznej z wypowiedziami teoretycznymi i praktyką sceniczną (zarówno polską jak i obcą – głównie włoską i francuską). Zwrócono uwagę na wielość przykładów ilustrujących zmiany w poglądach na temat tańca oraz na niezwykle cenną próbę klasyfikacji wstawek tanecznych na podstawie informacji zawartych w sumariuszach. Wskazano też nieliczne niedociągnięcia książki. Doceniono również próbę uporządkowania materiału źródłowego w obszernym aneksie. Książka Anny Reglińskiej-Jemioł jest nowatorskim spojrzeniem, które wypełnia lukę i wzbogaca wiedzę na temat dawnego teatru szkolnego.

EN

The review discusses the book by Anna Reglińska-Jemioł, devoted to issues of dan- ce in the old Jesuit theates. It outlines the composition of the work and issues addres- sed in individual chapters of the book. The review highlighted Reglińska-Jemioł’s multi-faceted treatment of the titular subject: combining the issue of dance and mu- sic culture with theoretical statements and stage practice (both Polish and foreign – mainly Italian and French). Attention was drawn to the multiplicity of examples il- lustrating the changes in views on dance and the valuable attempt to classify dance segments based on the information contained in summaries. Also pointed out were several shortcomings of the book. The reviewer appreciated the attempt to organize the source material in an extensive appendix. The book by Anna Reglińska-Jemioł is an innovative look that fills the gap and provides new knowledge about the old school theater.

8

Odciśnięte w pamięci. Wspomnienie o Księdzu Profesorze Marianie Lewko SDB

80%

Piechówka A. M.

Seminare. Poszukiwania naukowe

|

2007

|

vol. 24

565-567

EN

The article is devoted to Rev. Professor Marian Lewko SDB. It had been written in a very per- sonal way and shows Professor Lewko as open-hearted man, good teacher and lecturer.

9

"Nacinanie sykomory" - czyli jak badać chrześcijański wymiar dramatu i teatru XX wieku

80%

Kaczmarek W.

Colloquia Litteraria

|

2016

|

vol. 21

|

issue 2

11-28

PL

The paper approaches the problem of a research of a Christian dimension of literature and theatre in the period of the crisis of Christian anthropology, which has been deeply felt at the end of the 20th century. Destructive elements have appeared in the understanding of the history and the role which Christianity has played in the construction of the world. The fruits of the contemporary culture have become sour; they contradict achievements of humanism and create an entity which has been named by Pope John Paul II as the “culture of death”. A researcher of the 20th century literature and theatre in his/her attempt to reach to the source of these processes and reveal real roots of the European culture must make an “incision” with Logos or with “the Light of the Gospel” on the body of the work created by this culture. So, that, as a result of this “incision” the elements which poison it might be eliminated. In this way a transcendental dimension of the European culture could be revealed and a proper description could start; proper because it could undertake the type of anthropology which had been revealed in the Bible and later developed by Judaism and Christianity.

10

Teatralne kino Alaina Resnais

80%

Lubelski T.

Kwartalnik Filmowy

|

2014

|

issue 87-88

70-82

PL

Alain Resnais był teatromanem i nic dziwnego, że już w „Hiroszimie, mojej miłości” (1959) zwracała uwagę nienaturalna deklamacja aktorów, a w „Zeszłego roku w Marienbadzie” (1961) – cytaty teatralne. Jednak dopiero od połowy lat 80. poetyka spektaklu teatralnego wyszła w jego filmach na plan pierwszy. Z jednej strony były to adaptacje sztuk angielskiego dramaturga Alana Ayckbourna „Palić/Nie palić” (1993) i „Prywatne lęki w miejscach publicznych” (2006), z drugiej – czyste inscenizacje przedstawień scenicznych, pomijające nawet fazę scenariusza: „Mélo” (1986) Henry’ego Bernsteina oraz operetka André Barde’a i Maurice’a Yvaina „Tylko nie w usta” (2003). Uwieńczeniem tych poszukiwań są dwa ostatnie filmy reżysera – „Jeszcze nic nie widzieliście” (2012, wg Jeana Anouilha) oraz „Kochać, pić i śpiewać” (2013, wg Ayckbourna) – łączące powyższe cechy i dodające jeszcze temat nowy: przenikanie się teatru i życia na przykładzie biografii aktorów. Lubelski podejmuje próbę usystematyzowania form obecności teatru w kinie Alaina Resnais oraz refleksję nad ich związkiem z poetyką kina.

EN

Alain Resnais was an avid theatregoer and it is no wonder that in Hiroshima, mon amour (1959) actors’ unnatural declamation stood out, and in the “Last Year at Marienbad” (1961) – the theatrical quotes. However, it is only since the mid 1980s that the poetics of the theatre in his films came to the fore. On the one hand, these were the adaptations of the plays of the English playwright Alan Ayckbourn – “Smoking/No Smoking” (1993) and “Private Fears in Public Places” (2006), on the other – straightforward performances on stage, omitting even the phase of the scenario: “Mélo” (1986) by Henry Bernstein and André Barde and Maurice yvain’s operetta “Not on the Lips” (2003). The culmination of this artistic search are the director’s last two films – “You Ain’t Seen Nothin’ Yet!” (2012, based on a play by Jean Anouilh), and “Life of Riley” (“Aimer, boire et chanter”, 2013, based on a play by Ayckbourn) – that combine the above features and add new subject yet: the intermingling of theatre and life in the biography of the actors. Lubelski attempts to systematise the forms of presence of theatre in Resnais’ films and reflects on their relationship with the poetics of cinema.

11

„Ślub” w manierze performatywnej

80%

Krajewska A.

Przestrzenie Teorii

|

2013

|

issue 20

145-154

EN

By approaching Ślub (The Marriage) as an epistemological dilemma of a human being who has been caught in a trap of the stage, the author proposes to reread and interpret a new W. Gombrowicz’s drama from a performative perspective. While relating to the title of Tadeusz Kantor’s cricotage Ślub w manierze konstruktywistycznej i surrealistycznej (A Wedding in the Constructivist and Surrealistic Style), the author aims to demonstrate the multi-faceted performative impact of Gombrowicz’s drama within the context of the dissolution of the principles and referential forms of metatheater.

12

Tadeusz Kantor i jego UR-MATERIE

80%

Łarionow D.

Powidoki

|

2020

|

issue 3

18-25

EN

The article discusses the problem of space in the art of Tadeusz Kantor, an artist of the 20th century whose fifty-year oeuvre was and still is polysemous, difficult to define. The author of the text puts forward a hypothesis that the desire to master space visible in his works became important because the artist graduated in stage design. It results from treating this field of art as a specific artistic strategy that tackles three-dimensional space subjected to the manipulation of art. For Kantor, space was UR-MATTER he struggled with all his life: he treated differently the flat painting canvas, in another way he approached the open area of the city, the beach subjected to happening activities, and even more differently he dealt with the classic theatrical division into the stage and audience, i.e. illusion and disillusion.

13

Anty-Gombrowicz i Różewicz

80%

Skrendo A.

Przestrzenie Teorii

|

2014

|

issue 21

93-107

EN

This article deals with Tadeusz Różewicz’s opinions of Witold Gombrowicz’s creations. The author compares both writers’ views on literature, especially poetry and theater. He states that Różewicz has created a character who can be called “Anti-Gombrowicz”. The author reveals how Różewicz thought up this peculiar concept and then tried to release himself from it.

14

Nowa edukacja akademicka. Laboratorium na przecięciu teorii, praktyki badawczej i artystycznej

80%

Siwiak A.

Polonistyka. Innowacje

|

2016

|

issue 4

17-30

EN

The theme of the text is a new methodology of university education based on research and practice. I present formed eight years ago in the Department of Drama and Theatre Performances of Adam Mickiewicz University in Poznań specialization Interdisciplinary Curator Projects and crowning festival. At the same time I am outlining the broad context for the change in performing arts. Specialization is, on the one hand, a response to the need, expressed more and more by students and determined by the Bologna System, measures linking theory and practice in universities. On the other hand, is a reaction to the changes in performing arts that have created new jobs: theatre curator and producer.

PL

Tematem tekstu jest nowa metodyka nauczania uniwersyteckiego oparta na pracy badawczej i praktyce artystycznej. Przedstawiam w nim powstałą osiem lat temu w Katedrze Dramatu Teatru i Widowisk Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu specjalizację Interdyscyplinarne projekty kuratorskie i wieńczący ją festiwal, jednocześnie nakreślając szeroki kontekst dla przemian w sztukach performatywnych. Specjalizacja jest z jednej strony odpowiedzią na potrzebę, wyrażaną coraz mocniej przez studentów i zdeterminowaną przez system boloński, działań łączących teorię i praktykę na uniwersytetach. Z drugiej strony, jest reakcją na zmiany w sztukach performatywnych, które wykreowały nowe zawody: kuratora i producenta teatralnego.

15

Pierwszy sezon Teatru Narodowego w Toruniu Dyrekcja Franciszka Frączkowskiego (1920/21)

80%

Duda A.

Rocznik Toruński

|

2016

|

issue 43

73-106

PL

Artykuł dotyczy kulis powstania Teatru Narodowego w Toruniu oraz przebiegu sezonu teatralnego 1920/21, repertuaru i zespołu prowadzonego przez dyrektora Franciszka Frączkowskiego. Odwołując się do akt z Archiwum Państwowego w Toruniu, prasy polskiej i niemieckiej z początku XX wieku oraz teatrologicznej literatury przedmiotu, autor stara się weryfikować tezy Stanisława Kwaskowskiego i pokazać drogę do utworzenia polskiego teatru, znaczenie pierwszej polskiej sceny publicznej w historii Torunia w nowym świetle: w wymiarze pracy reżyserów i aktorów, a także jakości przedstawień przez nich tworzonych. Przyjęta perspektywa performatyczna pozwala spojrzeć nie tylko na przedstawienia teatralne, ale także różnego rodzaju performanse publiczne, za pomocą których torunianie mogli wyrazić swoje przekonania i emocje w jednym z najważniejszych w historii miasta momentów dziejowych.

EN

The article concerns the background of the creation of the National Thea-tre in Toruń, the theatrical season in the years 1920 –1921, the repertoire of the theatre and the team headed by Director Franciszek Frączkowski. Referring to the files of the State Archive in Torun, the Polish and German press from the beginning of the 20th century and the theatrological literature of the subject matter, the author attempts to verify the thesis by Stanisław Kwaskowski and show the process of the creation of the Polish theatre, the significance of the Polish public theatre in the history of Toruń in the new light: in terms of the directors’ and actors’ work, and the quality of performances created by them. The performative perspective allows us to look not only at theatrical perfor-mances, but also at various kinds of public performances through which in-habitants of Toruń could express their beliefs and emotions in one of the most important historical moments.

DE

In dem Artikel geht es um die Entstehung des Nationaltheaters in Thorn und um den Verlauf der Theatersaison 1920/21, um das Repertoire und das Ensemble, das von Franciszek Frączkowski als Intendanten geleitet wurde. Der Autor stützt sich auf Akten aus dem Staatsarchiv in Thorn, der polnischen und deutschen Presse vom Beginn des 20. Jahrhunderts und auf die theater-wissenschaftliche Literatur zum Thema. Dabei ist er bemüht, die Thesen von Stanisław Kwaskowski zu verifizieren und den Weg zur Eröffnung des pol-nischen Theaters sowie die Bedeutung der ersten öffentlichen polnischen Bühne in der Geschichte Thorns in neuem Licht darzustellen. Er befasst sich mit der Arbeit der Regisseure und Schauspieler ebenso wie mit der Qualität der von ihnen gestalteten Aufführungen. Aus dieser performativen Perspek-tive lassen sich nicht nur die Theateraufführungen betrachten, sondern auch öffentliche Aufführungen verschiedener Art, mit deren Hilfe die Thorner ihre Überzeugungen und Emotionen in einem der wichtigsten historischen Momen-te in der Geschichte der Stadt zum Ausdruck bringen konnten.

16

Pamięć praktyk – praktyki pamięci

80%

Kręglewska K.

|

2020

|

vol. 74

|

issue 1-2 (328-329)

69-78

PL

Artykuł został poświęcony archiwum teatralnemu Ośrodka Praktyk Teatralnych „Gardzienice”. Autorka omawia zarówno materialny wymiar, jak i typy zgromadzonych w tej przestrzeni dokumentów, by następnie przejść do analizy sposobów korzystania z materiałów archiwalnych w codziennych praktykach „Gardzienic” oraz sformułować tezę o wzajemnym warunkowaniu się współczesnych praktyk teatralnych i archiwalnych.

EN

This article focuses on the theatrical archive of the “Gardzienice” European Centre for Theatre Practices, with the author discussing both the material dimension and type of documents gathered in this space so as to next analyse ways of using archival material in the daily practices of “Gardzienice” and formulate a thesis about the mutual conditioning of contemporary theatrical and archival practices.

17

Szpula taśmy od Kantora

80%

Tokarska-Stangret K.

|

2020

|

vol. 74

|

issue 4 (331)

218-224

EN

Methodological reflection on research focused on the creative process in non-written documents. Ostensibly, a video-recording of more than a hundred hours of rehearsals of Nigdy tu już nie powrócę (I Shall Never Return), staged by Cricot 2, preserved in the Cricoteka archive, and rendering available Tadeusz Kantor’s work on the spectacle, outright discloses both its origin and the director’s creative method. By adapting the instruments of genetic criticism the author of the article demonstrated assorted tensions between the intention of the artist, who employed an operator, and the mediation of the document, the excess of analytical material and its discontinuity, as well as the availability for the researcher of intimate information registered on video tapes and lost in successive minutes of the film.

18

Jak powstawała „Kobieta bez cienia”

80%

Juszczak W.

|

2019

|

vol. 73

|

issue 3 (326)

10-18

PL

Rozpoczęta w maju 1900 roku i prowadzona do 1929 korespondencja Hugo von Hofmannsthala z Richardem Straussem to niezwykły dokument pracy kompozytora z jego najwybitniejszym librecistą. Z wybranych listów dotyczących tytułowego dzieła, tworzonego w latach około 1911–1917, początkowo na marginesie paru innych, wśród których były przede wszystkim dwie wersje Ariadny na Naksos i dwa balety, Die Frau ohne Schatten zostaje po latach uznana za szczytowe osiągnięcie tej tak zwanej pracowitej przyjaźni, jakiej pokłosiem było siedem oper oraz projekt ósmej (Die Liebe der Danae), pozostałej we wstępnych szkicach, bo pisanie libretta przerwała wczesna śmierć poety.

EN

The correspondence between Hugo von Hofmannsthal and Richard Strauss, initiated in 1900 and conducted until 1929, is an extraordinary document of the work performed by the composer and his most acclaimed librettist. Among selected letters pertaining to the titular composition, created in ca. 1911-1917 initially on the margin of several others, including predominantly two versions of Ariadne auf Naxos and two ballets, Die Frau ohne Schatten still remains the peak achievement of this so-called hardworking friendship, which produced seven operas and a project of an eighth one (Die Liege der Danae), preserved in initial sketches on the libretto, interrupted by the poet’s death.

19

Ćwiczenia ze Strindberga

80%

Napiontkowa M.

|

2019

|

vol. 73

|

issue 3 (326)

19-28

EN

This text – written for an anniversary book dedicated to Professor Lech Sokół – is a presentation of three “approaches” made by Tadeusz Łomnicki to Strindberg’s protagonist in three different dramas: Pariah and The Father by Strindberg and Dürrenmatt’s Play Strindberg, i.e. an adaptation of The Dance of Death. The first two texts were shown by television theatre, and the third – in a traditional theatre. Łomnicki prepared each role with the assistance of such means of artistic expression, which best rendered the very essence of the dramatis persona. We receive three – seemingly – realistic portrayals of the so-called strong man, together with his unchanging opinions about the world, who dominates the reality surrounding him. Their realism remains illusory since the assumption of the actor’s message consists of demonstrating a certain type of behaviour characteristic for man regardless of the time and environment in which he lives. Łomnicki was interested more in the visualisation of the idea or the phenomenon than in portraying an individual.

20

Bohaterowie Brunona Schulza w teatrze brazylijskim. Turma do Dionísio przedstawia „Sanatorium”

80%

Fontana J.

|

2019

|

vol. 73

|

issue 1-2 (324-325)

446-450

PL

Autor opowiada o pracy nad adaptacją teatralną trzech opowiadań Brunona Schulza, z których powstał monodram Sanatorium, o teatralnej i aktorskiej koncepcji tej adaptacji oraz odbiorze spektaklu w Brazylii oraz w Polsce i na Ukrainie. W adaptacji Fontany główną rolę odgrywają ciało i ruch aktora, ekspresja i przekaz poprzez – obok słowa – gestykulację każdej postaci i sposób wykorzystania przestrzeni scenicznej. Skupienie się na ruchach i przestrzeni ma ostatecznie podkreślić wewnętrzne życie postaci, ponieważ ten aspekt jest najwyraźniej zarysowany w prozie Schulza. Sanatorium to spektakl o spotkaniu ludzi.

EN

The author describes work on a theatrical adaptation of three stories by Bruno Schulz, which resulted in a monodrama: Sanatorium, the theatrical and actor conception of this adaptation, and the reception of the spectacle in Brazil, Poland, and Ukraine. The main part in the Fontana adaptation is played by the actor’s body and motion, expression and message via – apart from the word – the gesticulation of each dramatis persona and the manner of making use of the space of the stage. Ultimately, concentration on movements and space is to emphasise the inner life of the protagonists, since this is the aspect most vividly outlined in Schulz’s prose. Sanatorium is a spectacle about persons involved in an encounter.

Refine search results