Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 17

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Content available remote

W świecie yakuzy – japońskie oblicze filmu czarnego

100%
Loska K.
Studia Filmoznawcze
|
2010
|
vol. 31
175-188
EN
The paper presents how the poetics of film noir influenced Japanese gangster film (yakuza eiga). The author stresses similarities of themes and styles, a pessimistic view of the post-war reality, the sense of confusion and existential crisis, accompanied by the decline of the former values and the inability to accept the new order. The ubiquitous atmosphere of corruption seems to permeate the world of alienated protagonists. The works by Akira Kurosawa, Masahiro Shinoda, Seijun Suzuki and Kinji Fukasaku, analyzed by the author, clearly refer to American film noir through their narration structures, frequent flashback sequences, the use of a diagonal frame composition or chiaroscuro, as well as through a figure of the main character who is usually lonely and doomed to death.
2

„Ran”, czyli Szekspir po japońsku

100%
Loska K.
Kwartalnik Filmowy
|
2014
|
issue 87-88
160-170
PL
Wskazując na podobieństwo fabularne filmu Kurosawy do tragedii Szekspira, autor zwraca uwagę na oryginalne podejście wybitnego reżysera do pierwowzoru teatralnego. Nie ma przy tym na myśli wyłącznie przenikania się konwencji teatru elżbietańskiego z japońską tradycją estetyczną, ale przetworzenie materiału źródłowego, wejście w dialog z tekstem dramatu, wypracowanie oryginalnego języka wizualnego bez uciekania się do prostych transpozycji oraz ilustracyjności. Na poziomie stylistycznym i narracyjnym ważną rolę w Ran odgrywają nawiązania do klasycznego teatru nō, japońskich opowieści niesamowitych (kaidan), ludowych podań i rodzimej mitologii – zwłaszcza wykorzystanie metafor zwierzęcych, charakteryzujących postaci zarówno w sztuce Szekspira, jak i w filmie Kurosawy. Ostatnim tropem interpretacyjnym, na który Loska zwraca uwagę, jest obecność odniesień religijnych, szczególnie widocznych w przywołaniu tradycji buddyjskiej, która łagodzi pesymistyczną wymowę dzieła.
EN
Pointing to the plot similarities between Kurosawa’s film and Shakespeare’s tragedy, the author notes the original approach of the outstanding director to the play written for the theatre. What he has in mind is not the simple mingling of the Elizabethan theatre with the Japanese aesthetic tradition, but the way the source material was processed without the use of simple transpositions and illustrativeness. At the stylistic and narrative levels, references to the classical nō theatre, Kaidan – Stories and Studies of Strange Things, and folk myths and legends, especially the use of animal metaphors, characterising the protagonists both in Shakespeare’s drama, and in Kurosawa’s film play an important role in Ran. The last interpretative trope which Loska notes is the presence of religious references, particularly visible in references to the Buddhist tradition, which lightens the pessimistic message of the work.
3

Czas utracony – nostalgia i trauma w postkolonialnym filmie francuskim

100%
Loska K.
Kwartalnik Filmowy
|
2014
|
issue 86
92-103
PL
Wychodząc z założenia, że kino jest środkiem przekazu pozwalającym wyrazić istotne kwestie polityczne i kulturowe, autor zajmuje się wizerunkiem mniejszości etnicznych i narodowych w kinie francuskim, zwłaszcza wpływem kolonialnej przeszłości na postkolonialną teraźniejszość. Przykładami analitycznymi są filmy z przełomu stuleci realizowane przez reżyserów pochodzących z byłych kolonii w Algierii, Maroku i Tunezji, zmagających się z podwójną tożsamością (m.in. Hassan Legzouli, Rabah Ameur-Zaïmèche, Philippe Faucon, Rachida Krim, Mehdi Charef, Thomas Gilou). Ich twórczość Loska omawia z punktu widzenia teorii postkolonialnych, zwracając uwagę na perspektywę czasową obecną w filmach na dwa sposoby: nostalgiczny – wyrażający się w tęsknocie za tym, co utracone, w pragnieniu powrotu (na przykład do opuszczonej ojczyzny), oraz traumatyczny – przejawiający się w niemożności pogodzenia się ze stratą, w nieudanych próbach wyparcia przykrych wspomnień lub przepracowania traumy.
EN
Taking as his starting point the assumption that film is a medium through which important political and cultural issues can be discussed, the author focuses on the image of ethnic and national minorities in French film, especially on the impact of the colonial past on the postcolonial present. He analyses films from the turn of the century made by directors originating in the former colonies: Algeria, Morocco and Tunisia, and struggling with their dual identity (amongst others Hassan Legzouli, Rabah Ameur-Zaïmèche, Philippe Faucon, Rachida Krim, Mehdi Charef, Thomas Gilou). Loska discusses their work from the perspective of postcolonial theories, paying particular attention to two ways in which the passage of time is presented: first nostalgic – expressing the longing for what was lost and the desire to return (for example to the homeland left behind), second one – traumatic expressed through the inability to come to terms with the loss, and in failed attempts to repress unpleasant memories and deal with the trauma.
4

Wizerunek imigranta w filmach Katarzyny Klimkiewicz

100%
Loska K.
Kwartalnik Filmowy
|
2015
|
issue 92 Kino polskie i polityka
186-195
PL
Metodologicznym punktem wyjścia artykułu jest koncepcja transnarodowości w ujęciu Willa Higbee i Songa Hwee Lima, którzy stwierdzili, że w pojęciu tym nie chodzi wyłącznie o zagadnienia koprodukcji czy globalnej dystrybucji, ale o uwzględnienie czynników politycznych, kulturowych i społecznych pozwalających lepiej zrozumieć dzisiejsze kino oraz otaczający nas świat. Z tej perspektywy Loska spogląda na filmy Katarzyny Klimkiewicz, która skupia się na problemach mniejszości etnicznych, opowiada o losach uchodźców politycznych i ekonomicznych, podejmując tematy życia w wielokulturowym społeczeństwie, rasizmu czy dyskryminacji. Przedmiotem analizy są dwa jej filmy: krótkometrażówka Hanoi – Warszawa (2009) i debiut fabularny Zaślepiona (Flying Blind, 2012), nakręcony w Wielkiej Brytanii. Na tych dwóch przykładach Loska pokazuje odmienne sposoby przedstawiania problematyki imigranckiej w kinie współczesnym: jeden opiera się na poetyce dokumentalnej, zakłada możliwość oddaniu głosu „podporządkowanym Innym”, zaś drugi na wykorzystaniu konwencji gatunkowych.
EN
The methodological starting point of the article is the concept of transnationalism as defined by Will Higbee and Song Hwee Lim, who argue that the concept not only deals with the issue of coproduction and global distribution, but also applies to political, cultural and social factors, that permit a better understanding of contemporary cinema and the world around us. From this perspective Loska considers Katarzyna Klimkiewicz’s films. She focuses on the problems of ethnic minorities, and speaks of the stories of political and economic refugees, and deals with matters such as racism, discrimination and multicultural societies. Two films, the short film Hanoi-Warsaw (2009) and the debut feature, filmed in Great Britain, Flying Blind (2012) are the object of analysis in the article. Using these two examples Loska shows different ways of representing immigrant issues in contemporary cinema: one is based on a poetic documentary, and implies the possibility of giving a voice to the “subordinated Other”, while the second is based on the conventions of the genre.
5

Prostota i naturalność. Przestrzeń prywatna i przestrzeń publiczna w filmach Mizoguchiego i Ozu

100%
Loska K.
Kwartalnik Filmowy
|
2012
|
issue 79
192-200
EN
The author focuses on the work of Kenji Mizoguchi and Yasujirō Ozu, taking up the issue of mise en scėne. He notes that the specific interior design, characterised by refined simplicity so different from European interiors, is a factor determining the nature of the movie image in the works of both of these directors. This applies both to private and public spaces. In his discussion Loska abstracts from stereotypical notions of Orientalism, and tracks the presence of certain principles of mise en scėne in the structuring methods and compositions of the movie frame, that are to some extent conditioned by the stage design and iconography. Loska analyses these issues using the following films as examples: Late Spring (Banshun, 1949), A Story of Floating Weeds (Ukigusa monogatari, 1934) and Tokyo Twilight (Tōkyō boshoku, 1957) by Ozu and Story of the Late Chrysanthemums (Zangiku monogatari, 1939) and Miss Oyu (Ōyu sama, 1951 ) by Mizoguchi. Loska argues that the search for simplicity and nature present in these films reflects deeper philosophical and moral principles that govern Japanese society. According to Loska both directors use architecture not only in order to refer to tradition, but also as an element of frame design.
6

Dzieciństwo i trauma - obraz młodego pokolenia Japończyków w kinie współczesnym.

100%
Loska K.
Kwartalnik Filmowy
|
2013
|
issue 81
167-180
PL
Tematem artykułu jest analiza wizerunku młodego pokolenia we współczesnym filmie japońskim, ze szczególnym uwzględnieniem traumatycznych przeżyć z okresu dzieciństwa lub wczesnej młodości. Autor wychodzi z założenia, że w dyskursie humanistycznym trauma przestaje być pojęciem klinicznym, staje się narzędziem interpretacji kultury, uświadamia nam charakter naszego stosunku do czasu minionego oraz wskazuje na problematyczność samego przedstawiania. W rozumieniu traumy Loska wychodzi od propozycji teoretycznych Dominicka LaCapry i Cathy Caruth, którzy zwracają uwagę na narracyjny wymiar tego pojęcia. "Fikcja" – jak zauważa LaCapra – "jest w stanie analizować to, co traumatyczne, szczególnie w niedawnej przeszłości, w tym fragmentację, pustkę czy zanik doświadczenia, i może stawiać pytania o inne możliwe formy doświadczenia. Może również analizować w szczególnie przekonujący i niepokojący sposób afektywny czy emocjonalny aspekt doświadczenia i rozumienia". Przedmiotem analizy są filmy współczesnych reżyserów japońskich – Shinjiego Aoyamy, Masato Harady, Hideaki Anno, Akihiko Shioty, Eijiego Okudy, Toshiaki Toyody, Hirokazu Koreedy – opowiadające o kryzysie tożsamości, alienacji, zaburzeniach osobowości, a przede wszystkim urazach psychicznych, które uniemożliwiają prawidłowe funkcjonowanie w społeczeństwie.
EN
The article is an analysis of the image of young people in contemporary Japanese film, with particular emphasis on traumatic experiences from childhood or early youth. The author assumes that in the humanist discourse, trauma is not a clinical concept, but a tool for interpreting culture, and makes us aware of our attitude towards the past, and points to the problematic nature of its presentation. In his understanding of trauma Loska’s starting point are the theories of Dominick LaCapra and Cathy Caruth who note the narrative dimension of this concept. 'Especially in the recent past' – notes LaCapra – 'fiction may well explore the traumatic, including the fragmentation, emptiness, or evacuation of experience, and may raise the question of other possible forms of experience. It may also explore in a particularly telling and unsettling way the affective and emotional dimensions of experience and understanding'. Loska presents analyses of films by contemporary Japanese directors such as Shinji Aoyama, Masato Harada, Hideaki Anno, Akihiko Shiota, Eiji Okuda, Toshiaki Toyoda, Hirokazu Koreeda – that tell of identity crisis, alienation, personality disorders and menta l injuries that prevent one from proper functioning in the society.
7

Teinosuke Kinugasa, neosensualizm i awangarda

100%
Loska K.
Kwartalnik Filmowy
|
2013
|
issue 82
33-43
PL
Przedmiotem analizy jest film Teinosuke Kinugasy "Uszkodzona karta" ("Kurutta ichipeiji", 1926) porównywany przez historyków do arcydzieł europejskiej awangardy okresu międzywojennego. Pomimo że ograniczenie się do prostych analogii z impresjonizmem francuskim czy ekspresjonizmem niemieckim może wydać się zwodnicze ze względu na odmienność kontekstów historycznych i kulturowych, to jednak japońscy krytycy chętnie pisali o wizualnej symfonii będącej rozwinięciem koncepcji kina Marcela L’Herbiera i porównywali ten film do poematu odbieranego zmysłami, a nie rozumem. Chcąc wyjaśnić szczególne znaczenie arcydzieła Kinugasy, Loska skupia się na okolicznościach jego powstania oraz kontekście historycznym i artystycznym, zwłaszcza na wpływie eksperymentów „neosensualistów” – grupy młodych pisarzy i poetów, wśród których znaleźli się współscenarzyści filmu: Yasunari Kawabata, Teppei Kataoka i Riichi Yokomitsu. Loska zwraca również uwagę na szereg nowatorskich rozwiązań formalnych widocznych zarówno na płaszczyźnie stylistycznej, jak i narracyjnej, pozwalających reżyserowi na oddanie subiektywnych stanów ludzkiego umysłu.
EN
The article presents an analysis of Teinosuke Kinugasa’s film "A page of madness" ("Kurutta ichipeiji", 1926) that is being compared by film historians to the masterpieces of European avant-garde of the inter war period. Although limiting oneself to simple analogies with French impressionism or German expressionism might appear misleading due to different cultural and historical contexts, Japanese critics eagerly wrote about the film as a visual symphony that is an extension of Marcel L’Herbier concept of the cinema, and compared the film to a poem received by the senses rather than rational reason. Loska, wishing to explain the special meaning of Kinugasa’s masterpiece, focuses on the circumstances in which it was created, especially on the historical and artistic context, particularly taking into the account the influence of the experiments of the “neo-sensualists”, that is a group of young writers and poets, among which were the script-writers of the film: Riichi Yokomitsu, Teppei Kataoka and Yasunari Kawabata. Loska also draws attention to a number of formal innovations visible at the level of style and the narrative, which allow the director to express the subjective states of the human mind.
8
Content available remote

Mishima — harmonia pióra i miecza

100%
Loska K.
Studia Filmoznawcze
|
2015
|
vol. 36
295 - 307
EN
My assumption is that Paul Schrader’s aim when making a biopic entitled Mishima: A Life in Four Chapters was to find a form which might enable him to emphasize the most important aspects in the work of the Japanese artist, namely the combination of art and life, intermingling of ideas and reality and creating his own image through the conscious use of autobiographical strategies. In my analysis I focus on the original stylistic and narrative solutions employed by Schrader in his film. I also present the literary contexts of the work and reveal how biographical material is transformed in an artistic text.
9
Publication available in full text mode
Content available

Przemoc kolonialna, strategie oporu i przywracanie pamięci w filmie Wi Te-shenga Wojownicy tęczy

100%
Loska K.
ER(R)GO: Teoria – Literatura – Kultura
|
2020
|
issue 40
11-23
EN
The starting point is the assumption that the cinema is an important voice in the debate about historical memory as it shows an ambivalent attitude to the past and is a medium of communication that raises political and cultural issues. In my article, I assume a postcolonial perspective which takes into account the heritage of Far Eastern imperialism rather than its Western variant. Secondly, I point to significant similarities between the different types of violence that lead to subordination or destruction of the culture of a conquered nation. Thirdly, I focus on the ways history is presented in films and whether it is possible to restore memory with the help of film art. The main subject of my analysis is the film by a Taiwanese director Wei Te-sheng Warriors of the Rainbow: Seediq Bale (2011), in which I see the example of modern political cinema (as it was understood by Gilles Deleuze).
PL
Punktem wyjścia jest założenie, że kino stanowi ważny głos w debacie na temat pamięci historycznej, pokazuje ambiwalentny stosunek do przeszłości i jest środkiem przekazu poruszającym kwestie polityczne oraz kulturowe. W swoim artykule przyjmuję perspektywę postkolonialną, uwzględniając nie tyle dziedzictwo zachodniego imperializmu, co raczej jego dalekowschodnią odmianę. Po drugie, wskazuję na istotne podobieństwa między różnymi rodzajami przemocy, które prowadzą do podporządkowania lub zniszczenia kultury podbitego narodu. Po trzecie, zastanawiam się nad sposobami przedstawiania historii i możliwością przywracania pamięci za pomocą sztuki filmowej. Przedmiotem analizy jest film tajwańskiego reżysera Wei Te-shenga Wojownicy tęczy (Warriors of the Rainbow: Seediq Bale, 2011), w którym dostrzegam przykład nowoczesnego kina politycznego w rozumieniu Gilles’a Deleuze’a.
10
Publication available in full text mode
Content available

Posthumanistyczne echa, apokaliptyczne tony i zwierzęce odgłosy w filmach Bonga Joon-ho

100%
Loska K.
Images. The International Journal of European Film, Performing Arts and Audiovisual Communication
|
2020
|
vol. 28
|
issue 37
151-166
EN
The subject of the analysis in this article are three films by Bong Joon-ho: The Host (2006), Snowpiercer (2013) and Okja (2017), considered from the posthumanist perspective. A starting point is Donna Haraway’s suggestion that science-fiction stories should be treated as a tool for speculative thinking. Then, I point to the way the Korean film director demonstrates his critical reflection on the effects of climate change, deepening economic inequalities, the impact of global capitalism and the biopolitical model of the governance. The main aim is to seek out the possible strategies of resistance which enable humans to change their attitude to other species (Okja) and to ask a question about the scope of human freedom, the effects of our interference in the functioning of the biosphere (Snowpiercer) and the results of genetic modifications of animals.
11

Ciała na sprzedaż - mroczna strona globalizacji

100%
Loska K.
Kwartalnik Filmowy
|
2013
|
issue 83-84
306-316
PL
Autor podejmuje kwestię mrocznej strony mobilności i ruchów migracyjnych, zwracając uwagę na zjawisko handlu ludźmi (human trafficking). Wychodząc od teoretycznych propozycji Arjuna Appaduraia, Loska przyjmuje założenie, że film jako nośnik etnoobrazów jest tekstem kultury odzwierciedlającym zachodzące przemiany i zdolnym do przedstawienia problemów społecznych. Nie znaczy to, że fikcja artystyczna jest „niewinna” ideologicznie, bowiem większość filmów analizowanych przez autora korzysta ze schematów gatunkowych kina popularnego. W imieniu pokrzywdzonych przemawiają reprezentanci kultury zachodniej (jako wytwórcy tekstów i ich bohaterowie). Większość przywoływanych przez Loskę przykładów potwierdza tezę Gayatri Spivak, że „podporządkowani” są pozbawieni głosu. Nie są też odbiorcami filmowych opowieści, gdyż te skierowano do dominującej większości pragnącej katharsis. Nie znaczy to bynajmniej, że należy porzucić tę perspektywę jako uwikłaną w (neo)kolonialną ideologię, ale raczej ze świadomością jej ograniczeń wydobyć z teksów należących do kultury popularnej to, co pozwala na przedstawienie rzeczywistych zagrożeń – problemu handlu kobietami i zmuszania ich do prostytucji.
EN
The author addresses the issue of the dark side of mobility and migration, paying particular attention to the phenomenon of human trafficking. Following theoretical work of Arjun Appadurai, Loska accepts the assumption that film as a carrier of ethnoscapes is a cultural text reflecting changes taking place and capable of showing social problems. This does not mean that the artistic fiction is ideologically innocent, as most of the films analysed by the author rely on schemas associated with particular genres of popular cinema. Members of Western cultures (both as script writers and the protagonists) speak in the name of the victims. Most films referred to by Loska confirm the thesis of Gayatri Spivak, that the subaltern are deprived of a voice. They are also not present in the audience, as the films are dedicated to the majority, who are in need of a catharsis. This does not mean however that this perspective should be abandoned as one involved in (neo)colonial ideology. Rather, while remaining aware of its limitations, one should extract from the texts belonging to the popular culture, that which allows one to identify and present the real threat: the problem of trafficking in women and forcing them into prostitution.
12

Miłość i polityka – japońska nowa fala

100%
Loska K.
Kwartalnik Filmowy
|
2010
|
issue 70
121-134
PL
Autor prezentuje przegląd problematyki filmów, które we współczesnych ujęciach filmoznawczych kwalifikuje się jako przynależące do tzw. japońskiej nowej fali (nuberu bagu). Popularne porównania z francuską nouvelle vague prowadzą jednak do dostrzeżenia podobieństw zaledwie powierzchownych, sugerują raczej wtórność i naśladownictwo. Tymczasem filmy japońskich reżyserów z pokolenia lat 60. wyróżniało nowatorskie powiązanie płaszczyzny erotycznej i politycznej oraz osadzenie w określonym kontekście historycznym, całkowicie odmiennym od europejskiego. W przypadku japońskiej nowej fali nie mamy jednak do czynienia ze spójnym przedsięwzięciem, ale raczej z pokrewieństwem tematycznym oraz obecnością stałych motywów przewodnich (co ciekawe, sami twórcy niechętnie posługiwali się określeniem nuberu bagu, a nawet prowokacyjnie odrzucali zasadność jego stosowania). W filmach tego pokolenia daje się również dostrzec niechęć do klasycznego kina opartego na wrażeniu realności, skłonność do posługiwania się nielinearną fabułą, rozbijania ciągłości czasoprzestrzennej oraz burzenia mechanizmów identyfikacji, a co za tym idzie – upodobanie do technik dystansujących, tworzących efekt obcości. Powinowactwo duchowe twórców tego pokolenia dostrzegamy również w spojrzeniu na problem podmiotowości.
EN
Loska presents a review of films that are classified as belonging to the Japanese new wave (nuberu bagu). He notices that the popular comparisons with the French nouvelle vague only show superficial similarities that suggest work based on imitation and lacking in originality. However the work of Japanese directors coming from the 1960s generation is marked by exceptional and innovative combination of the erotic with the political, and the historical context that is entirely different from the European one. In the case of the Japanese new wave we are not dealing with a shared or consistent enterprise, rather we find similar main themes and leitmotivs (interestingly some of the artists did not like to use the label of nuberu bagu, and provocatively rejected the legitimacy of its usage). In the films made by this generation one can notice a certain dislike of the classic film based on an impression of reality. Rather the artists like to use non-linear plot, the breaking of the space-time continuity and disturbing the mechanisms of identification, and what follows – the use of distancing techniques creating a defamiliarization effect. The way members of this generation deal with the problem of subjectivity also indicates shared spirituality and sensitivity.
13

Tożsamość kulturowa i wizerunek diaspory w kinie brytyjskim

100%
Loska K.
Kwartalnik Filmowy
|
2012
|
issue 80
91-100
PL
Tematem artykułu jest zmiana, jaka zaszła w kinematografii europejskiej pod koniec ubiegłego wieku, polegająca na zwrocie ku marginesom i mniejszościom etnicznym. Jak zauważają współcześni badacze (m.in. Andrew Higson), filmy brytyjskie nie przedstawiają już spójnej wizji narodu, a twórcy sugerują raczej, że tożsamość zbiorowa jest konstruowana, o czym przekonuje kino mniejszości narodowych obrazujące życie współczesnych diaspor, zwłaszcza azjatyckich. Problem społeczeństwa wielokulturowego, ukształtowanego przez kolonialną przeszłość, stał się w ostatnich latach zasadniczym wyzwaniem dla współczesnych reżyserów, o czym świadczą dzieła Stephena Frearsa, Gurinder Chadhy, Damiena O’Donnella, Metin Hüseyin i Sarah Gavron. Autorzy omawianych filmów podkreślają, że dzisiejsze terytoria przestają być zamknięte, wyraźnie odgrodzone od sąsiednich, przez co trudniej odróżnić „swoich” od „obcych”, zaś kultury narodowe nie sprawiają wrażenia homogenicznych, gdyż opierają się na przenikaniu i przepływach.
EN
The subject of the article is the change which took place in European cinematography towards the end of the last century, which meant greater attention directed towards the marginalised and the ethnic minorities. As noted by contemporary researchers (such as Andrew Higson), British films no longer present a coherent vision of the national identity. Rather filmmakers suggest that collective identity is something that is constructed, which is the argument present in films dealing with ethnic minorities and showing the everyday life of contemporary diasporas, particularly the Asian ones. The problem of a multicultural society, shaped by colonial past, has become in recent years a major challenge for today’s directors, as evidenced by the works of Stephen Frears, Gurinder Chadha, Damien O’Donnell, Metin Hüseyin and Sarah Gavron. The makers of these films emphasize that today’s territories are no longer closed, clearly separated from their neighbours, making it harder to distinguish between “our people” and “the other, the foreigners”, while national cultures no longer appear to be homogeneous, if only because they are based on cultural penetration and flow.
14

„Bitwa o Algier” – narodziny dyskursu postkolonialnego

100%
Loska K.
Kwartalnik Filmowy
|
2015
|
issue 89-90 Redefinicje klasyki
254-268
PL
Przedmiotem prezentowanej w tekście analizy jest film „Bitwa o Algier” („La battaglia di Algeri”, 1966) Gilla Pontecorva – rozważany w perspektywie postkolonialnej. Wychodząc od kontekstu historycznego, okoliczności powstania i pracy nad scenariuszem, autor próbuje pokazać, w jaki sposób włoski reżyser zamierzał stworzyć nie tylko utwór zaangażowany politycznie, obrazujący upadek kolonializmu i powstanie państwa algierskiego, ale także dzieło ponadczasowe, uchodzące za wzór współczesnego dramatu rewolucyjnego, łączącego poetykę paradokumentalną, podporządkowaną „dyktaturze prawdy”, z pełną napięcia fabułą oraz przemyślaną kompozycją narracyjną i wizualną. Na poziomie ideologicznym Loska zwraca uwagę na nawiązania do pism Frantza Fanona, zwłaszcza do jego koncepcji przemocy kolonialnej wyłożonej w „Wyklętym ludzie ziemi”. W końcowych fragmentach tekstu autor przechodzi do problemu recepcji filmu i sporów toczonych przez krytyków francuskich, w większości niechętnych wizji wojny o niepodległość przedstawionej przez reżysera.
EN
The article presents an analysis of Gillo Pontecorvo’s film “The Battle of Algiers” (“La battaglia di Algeri” /1966/) written from the post-colonial perspective. Starting from the historical context and circumstances of the creation of the script, the author aims to show the manner in which the Italian director wanted to make a film politically engaged, presenting the fall of colonialism and the creation of the Algerian state, but also a timeless masterpiece, widely regarded as the model of a modern revolutionary drama, combining the poetics of a quasi-documentary, subordinated to the “dictatorship of the truth”, with a tense storyline, and a thoughtfully composed narrative and visual dimension. On an ideological level Loska draws attention to the references to the writings of Frantz Fanon, in particular to his idea of colonial violence presented in “The Wretched of the Earth”. In the final parts of the text the author turns to the problem of the reception of the film and the debate between French film critics, who in their majority were opposed to the vision of the war for independence presented by the director.
15

Poczatki filmu dokumentalnego w Japonii

100%
Loska K.
Kwartalnik Filmowy
|
2011
|
issue 75-76
265-272
EN
The article deals with the beginnings of Japanese film documentaries, their development and use as tools of the government propaganda in the 1930s. Two turning points demand particular attention – the first is related to the theoretical debate waged between advocates of politically engaged cinema and the supporters of the modernist avant-garde, which resulted in the emergence of a new proletarian cinema movement (Purikino) and numerous newspaper articles and books. The second turning point was the involvement of artists in the nationalist project imposed by the Tokyo government once Japan engaged in the hostilities in Southeast Asia. A particular manifestation of the new activity was the successful transfer of the German concept of culture film (Kulturfilm) to Japan, which here was called bunka eiga. The most prominent filmmaker who joined the movement, but who retained a critical stance to the dominant ideology was Fumio Kamei, the author of the “Chinese trilogy”, and the Fighting soldiers, which films are nowadays considered to be the most important achievements of the Japanese film industry at the time. The analysis of his films allow one to fully understand the ideological and aesthetic consideration of the period.
16
Content available remote

Nietrwałość jako kategoria estetyczna w sztuce japońskiej

100%
Loska K.
Studia Filmoznawcze
|
2013
|
vol. 34
103 - 116
EN
The main subject of the paper is impermanence (mujō) defined as the awareness of transience and sensitivity to what is fleeting. I assume that the term, taken from Buddhist philosophy, shapes a classic ideal of beauty in Japanese art. On the basis of the films by Yasujirō Ozu and Hirokazu Koreeda, I would like to show how this aesthetic category is still present in the Japanese cinema. The short analyses of Late Spring (1949) and Tokyo Story (1953) emphasize the references to the tradition by invoking the notions of wabi and sabi; whereas Koreeda’s works provide an example of particular minimalist aesthetics whose aim is to present what is authentic in art. Despite the differences between the two film directors, resulting from a different historical context, the films reveal a similar truth about people who may find happiness only when they realize that they are part of nature, in other words, when they are reconciled with the fragility of life.
17
Publication available in full text mode
Content available

Diaspora, pamięć i tożsamość – kino Ann Hui

100%
Loska K.
Przegląd Kulturoznawczy
|
2012
|
issue 4(14)
PL
The diaspora, memory and identity – the films by Ann Hui The aim of this article is to present the works of Ann Hui, one of the most eminent film directors of the Hong Kong New Wave. In her fi lms Hui focuses on such issues as memory, ethnic minorities, intercultural communication, and the impact of political factors on the characters’ everyday life. These problems are often addressed from a subjective or even autobiographical perspective, like in her most significant work, Song of the Exile, to which I devote most of my analysis. The film is a perfect illustration of a basic feature of the Hong Kong cinema of the late 20th century, namely, a particular attitude to time, a nostalgia best expressed by a notion of déjà disparu, or a “conviction that all that is new and unique nowadays has already come and gone, and there’s nothing left but clichés and the scraps of memories of the things that never existed” (Ackbar Abbas). The longing for the past that stems from a sense of loss and necessity to reconcile with the passing of things appears to be a characteristic feature not only of Chinese fi lm art, but of Chinese culture as such.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.