Search results

1

Autoportret w nie-hermeneutycznym zwierciadle

100%

Kruszelnicki W.

Teraźniejszość – Człowiek – Edukacja

|

2018

|

vol. 21

|

issue 4(84)

115-143

EN

In this paper I respond to those of my critics who have expressed a desire to dispute with the theses I advanced concerning the nihilistic tendencies in general pedagogy, particularly within the hermeneutic orientation in Polish pedagogy

2

Neomarksizm jako fundament radykalnej teorii edukacji (część II). Henry Giroux rewizje marksizmu dla filozofii edukacji

100%

Kruszelnicki W.

Teraźniejszość – Człowiek – Edukacja

|

2016

|

vol. 19

|

issue 2(74)

7-30

EN

This paper represents the second installment of the article entitled Neo-Marxism as a Foundation of Radical Educational Theory. Its aim is to supplement the intellectual history of neo-Marxism in educational theory with the critique of its basic assumptions and conceptions offered by Henry Giroux. Following H. Giroux, I analyze the theoretical insights and weaknesses of neo-Marxist theories of reproduction, while attempting to pinpoint certain shortcomings of H. Giroux’s own critique of authors such as P. Bourdieu, S. Bowles and H. Gintis, L. Althusser, P. Willis, and others. I then reconstruct H. Giroux’s revision of the basic categories of classical Marxism (reproduction, culture, ideology), and show the possibilities of their reinterpretation and radicalization within a critical pedagogy aiming at social reconstruction and emancipation.

PL

Prezentowany tekst stanowi drugą część artykułu zatytułowanego Neomarksizm jako fundament radykalnej teorii edukacji. Ma on w zamierzeniu uzupełniać obraz intelektualnej historii neomarksizmu w radykalnej teorii edukacji o krytykę najistotniejszych jego założeń i koncepcji, przeprowadzoną przez Henry Giroux. Analizuję tu teoretyczne wglądy i słabości neomarksistowskich teorii reprodukcji, próbując jednocześnie wskazać pewne niedostatki Girouxowskiej krytyki autorów takich jak P. Bourdieu, S. Bowles i H. Gintis, L. Althusser, P. Willis i inni. Następnie rekonstruuję główne momenty dokonanej przez Giroux rewizji centralnych kategorii klasycznego marksizmu (reprodukcja, kultura, ideologia) i pokazuję możliwości ich reinterpretacji i radykalizacji w ramach krytycznej pedagogiki stawiającej sobie za cel społeczną rekonstrukcję i emancypację.

3

Pojęcie radykalności w myśli pedagogicznej Henry’ego A. Giroux

100%

Kruszelnicki W.

Forum Pedagogiczne

|

2017

|

vol. 7

|

issue 1

163-184

EN

This paper comes as a supplementary follow-up to my two previously published essays discussing neo-Marxism in educational studies as a set of radical theories that lay the foundations for the development of radical and critical pedagogy as represented in the work of Henry A. Giroux. The statement that Giroux’s pedagogy is a continuation of radical educational theory I would interpret as not being persuasive in so far as the notion of radicality is restricted solely to neo-Marxist educational criticism that utilizes the concept of social, cultural, and economic reproduction to unmask the ideological aims of formal schooling. By accentuating the importance of the discourse of democracy and ethics as the major element of the language used to debate school reform, I analyze the pedagogical conceptions that exhibit “radicality” and that serve for Giroux as signifiers to insert the ethical and the political back into the struggle over schooling and the construction of a viable democratic society. The concluding remarks posit that the identity of critical pedagogy remains deeply historically rooted both in intellectual, educational movements per se and in different spontaneous civic acts of disobedience, therefore it is inadvisable to either advocate further “radicalization” of existing radical pedagogies, or attribute to one’s own thinking – as Giroux sometimes does – the proper pedagogical radicality.

PL

Artykuł ten stanowi suplement do dwóch moich wcześniejszych esejów mówiących o radykalnych teoriach neomarksistowskich, stanowiących fundament pedagogiki radykalnej i krytycznej, jaką odnajdujemy w dziele Henry’ego A. Giroux. Twierdzenie, iż myśl pedagogiczna Giroux jest kontynuacją radykalnej teorii edukacji, interpretuję tu o tyle nieprzekonujące, o ile pojęcie radykalności ograniczone zostaje do neomarksistowskiej krytyki systemu oświaty opierającej się na koncepcjach reprodukcji społecznej, kulturowej i ekonomicznej w celu zdemaskowania ideologicznych celów edukacji formalnej. Akcentując wagę dyskursu demokracji i etyki jako głównego żywiołu języka używanego w debacie nad reformą szkoły, analizuję koncepcje pedagogiczne, których „radykalność” służy Giroux jako drogowskaz ku wprowadzeniu etyczności i polityczności z powrotem na arenę walki o szkolnictwo powiązane z ideą konstruowania żywego społeczeństwa demokratycznego. W ramach konkluzji argumentuję, iż tożsamość pedagogiki krytycznej jest historycznie głęboko zakorzeniona zarówno w intelektualnych ruchach edukacyjnych, jak i w różnorakich spontanicznych manifestacjach obywatelskiego buntu i oporu, stąd też niewskazane wydaje się motywowanie do dalszego „radykalizowania” istniejących praktyk pedagogicznych, tudzież przypisywanie wybranej myśli prawdziwej radykalności – jak czasem czyni Giroux.

4

Neomarksizm jako fundament radykalnej teorii edukacji (część I) (Lata 1970–1980: aplikacja pojęć reprodukcji, hegemonii i ideologii w socjologii edukacji – rys historyczny)

100%

Kruszelnicki W.

Teraźniejszość – Człowiek – Edukacja

|

2016

|

vol. 19

|

issue 1(73)

7-35

EN

The paper narrates the intellectual history of neo-Marxism in educational theory and in the sociology of education. Neo-Marxism is pictured here as a foundation of the so-called “radical educational theory”, serving as a groundwork generating the discourse of critical pedagogy as envisaged by H. A. Giroux. The main argument advanced in the article is that the “radical” theorization of the functions and possibilities of transforming the educational system, along with pedagogy’s mission, cannot simply be attributed to the disciples of P. Freire such as H. Giroux, P. McLaren, I. Shor, J. Kincheloe, D. Macedo and others – as it is commonly held – since these thinkers came of age reading and learning from a much earlier generation of social and educational critics who utilized Marx’s notion of reproduction to challenge the traditional, optimistic assumption that school functioned as a “great equalizer” – an institution that promotes the development of a democratic and egalitarian society. Following the applications of Marx’s ideas and their neo-Marxist developments within the 1970s–1980s in the educational theory and in the sociology of education, the paper – in its first part – attempts to illuminate the problem of a gradual radicalization of educational theory well before the interventions of Giroux whose philosophy of education and the pedagogical vision accompanying it have both been based on neo-Marxism, and flourished from a critical dispute therewith.

PL

Artykuł ten opowiada intelektualną historię neomarksizmu w teorii i filozofii edukacji. Neomarksizm przedstawiany jest tu jako fundament tzw. radykalnej teorii edukacji, na której gruncie wyrasta dyskurs pedagogiki krytycznej H. A. Giroux. Główną tezą artykułu jest twierdzenie, iż tzw. radykalne myślenie o krytycznej misji pedagogiki oraz o funkcjach i perspektywach zmiany systemu oświaty, przypisywane nieraz automatycznie uczniom P. Freirego, takim jak H. Giroux, P. McLaren, I. Shor, J. Kincheloe, D. Macedo i innym, nie wzięło się w ich kręgu znikąd. To pokolenie pedagogów rozpoczynające swoje kariery naukowe na początku lat 80., wychowywało się na lekturach wcześniejszych co najmniej o jedną dekadę, które posługiwały się Marksowskim pojęciem reprodukcji w celu zakwestionowania założenia, że szkoła funkcjonuje jako instytucja „równych szans” dla wszystkich i służy rozwojowi demokratycznego i egalitarnego porządku społecznego. Śledząc aplikacje idei Marksa i ich neomarksistowskich rozwinięć na przestrzeni dekady 1970–1980 w teorii i socjologii edukacji, esej ten – w prezentowanej tu, pierwszej jego części – zmierza do wyjaśnienia problemu postępującej radykalizacji teorii edukacyjnej jeszcze przed interwencjami H. Giroux, opracowującemu swoją wizję pedagogiki i filozofii edukacji w oparciu o dziedzictwo neomarksizmu, lecz także w krytycznym z nim dialogu.

5

Lifelong learning i poradoznawstwo w perspektywie krytycznej: pedagogie konformizmu i rządomyślności

100%

Kruszelnicki W.

Teraźniejszość – Człowiek – Edukacja

|

2015

|

vol. 18

|

issue 1(69)

21-43

EN

The pedagogical idea of lifelong learning is currently partaking the lamentable fate of all the other sub-systems of education: it is increasingly being subsumed under the neoliberal ideology of market fundamentalism which sees learning as a vehicle to economic progress and to consumptionist participation in the economy and thus strips learning it of its public, ethical and emancipatory significance. The main precondition of this participation is, simply, acceptance – the individual’s ability to conform to the existing state of things. In my paper, I use Foucault’s critical concepts of discourse, knowledge/power and bio-power to analyze the mainstream discourses of lifelong learning and counseling and to illuminate the part they play in reinforcing and reproducing the neoliberal philosophy of education: a philosophy of social conformism and “governmentality”. I demonstrate within the andragogical and “counsellogical” reflection on education the overwhelming presence of instrumental rationality, rampant both in its axiological and interpretive assumptions. I further argue that adopting such a perspective makes educators characteristically uncritical of pre-understandings originating in their own social environment and thus governing their thought, and ultimately renders their pedagogies a grossly conformist, antiintellectual, let alone anti-pedagogical enterprise.

PL

Kształcenie ustawiczne, wraz z wyrosłą na jego gruncie ideą całożyciowego uczenia się, podziela dziś los każdego innego podsystemu oświaty: w coraz większym stopniu zagarniane jest przez dominującą ideologię neoliberalną, która w uczeniu się dostrzega narzędzie rozwoju ekonomicznego, otwierającego drogę do konsumpcyjnego uczestnictwa w gospodarce. Warunkiem wstępnym tego uczestnictwa jest akceptacja – dostosowywanie się do istniejącego porządku rzeczy. W artykule tym rozpatruję dyskurs całożyciowego uczenia się i poradoznawstwa z punktu widzenia udziału, jaki bierze on we wzmacnianiu i w reprodukowaniu neoliberalnej filozofii edukacji. Na przykładach wypowiedzi wybranych badaczy pokazuję obecność w ramach andragogicznej i poradoznawczej refleksji nad edukacją aksjologicznej i interpretacyjnej perspektywy racjonalności instrumentalnej. Nieświadome przyjmowanie tej perspektywy przez badaczy jest powodem charakterystycznego dla nich braku krytycznej postawy wobec przedrozumienia pochodzącego z ich własnego społecznego otoczenia, ostatecznie zaś nadaje ściśle konformistyczny charakter postulowanym przez nich oddziaływaniom edukacyjnym.

6

Tendencje nihilistyczne w pedagogice ogólnej

100%

Kruszelnicki W.

Teraźniejszość – Człowiek – Edukacja

|

2018

|

vol. 21

|

issue 1(81)

137-150

PL

Dominującą metanarracją w obrażonej na wielkie metanarracje kulturze „ponowoczesnej” po-zostaje opowieść o zmęczeniu poszukiwaniem prawdy uniwersalnej, o pogodzeniu się z niewspółmiernością perspektyw i wielością światopoglądów oraz o uznaniu interpretacji jako naszego właściwego sposobu doświadczania rzeczywistości. Któż dziś zechciałby spierać się o wartości – tymbardziej w erze panowania tolerancji i politycznej poprawności, gdy gościnność i „pedagogikę azylu” ogłoszono warunkiem wstępnym i niezbędnym integracji społecznej w nader beztrosko zakładanym modelu „pluralizmu kulturowego”? (zob.: Włodarczyk 2009). Zgoda, właśnie fakty nie istnieją,tylko interpretacje (gerade Thatsachen giebt es nicht, nur Interpretationen) – jak pierwszy powie-dział F. Nietzsche (1995, s. 211; 1988, s. 315). Interpretacja jest naszym sposobem bycia – przypisywaniem sensu temu, co jest. Ale czy oznacza to, że wszystkie interpretacje, tj. wszystkie opisyświata i wszystkie prawdy, wszystkie wyznawane wartości, są sobie równe? Czy nie ma żadnychkryteriów ich oceny? Esej stara się udzielić odpowiedzi na te pytania. Jest też próbą rozliczenia sięz nurtem hermeneutycznym w pedagogice, w którym tendencje sceptyczno-relatywistyczne wychodzą na plan pierwszy i kulminują w postawie zabarwionej nihilizmem.

7

Transformacja czy transmisja? Edukacja humanistyczna wobec problemów „przeniesienia” w relacji pedagogicznej

100%

Kruszelnicki W.

Kultura i Edukacja

|

2013

|

issue 1(94)

42-61

EN

In my paper I discuss in pedagogical context the mechanism which Freud referred to as “transference”, and expand this subject with pedagogically relevant commentaries of Jacques Lacan who has proposed to inscribe the Freudian concept of transference into the wider context of the functioning of the authority comprised by the problematic of knowledge as such. The aim of this examination is not only to draw attention to numerous psychoanalytical insights into man’s existence in culture that may enrich pedagogical reflection with new intellectual stimuli, but also to show both positive, and negative sides of the mechanism of transference in education (consisting respectively in facilitating the process of learning and debilitating it) and in this way consider from a different perspective the ambivalence of the teacher’s authority in the classroom.

8

Recepcja idei postmodernizmu w pedagogice radykalnej Petera McLarena

100%

Kruszelnicki W.

Chowanna

|

2020

|

issue 1(54)

1-37

EN

The aim of this paper is to comprehensively reconstruct the reception of postmodernism in Peter McLaren’s critical/radical pedagogy. On a more general level, the article discusses the pedagogical perils of uncriticalinfatuation with poststructuralist and postmodernist principles of dismantling grand metanarratives and debunking the notions of truth, totality, and universalism and replacing them with the notions of pluralism and perspectivism. The author seeks to verify the statement that McLaren’s response to postmodern developments in philosophy and social theory is in as much similar to that of Henry Giroux’s that it produces a project of education informed by postmodern ideas. The thesis – advanced in the mid 1990s by Tomasz Szkudlarek – is refuted on the basis of thorough a analysis of both earlier and more contemporary texts of McLaren where the main tenets of postmodern theory are severely criticized. The argument about the evolution of McLaren’s thought from a cautious appropriation of some elements of postmodernism to its downright condemnation is supported by the theory of its increasing radicalization under the influence of Marxism. The alternative to the illusory radicality of postmodernism – denounced as affirming the status-quo – is “pedagogy of revolution,” which emerges as strictly political, interventionist praxis whose aim is no longer discourse analysis but concrete social struggle against the oppressive capitalist class relations.

9

Poza śmierć, ku Niemożliwemu. Kiriłłow vs. Nietzsche

100%

Kruszelnicki W.

Przestrzenie Teorii

|

2014

|

issue 21

221-245

EN

The aim of this paper is to critically analyze and evaluate the commonly held belief in philosophy and literary studies that suicidal Kirillov – a relentlessly intriguing character featured in Dostoevsky’s The Devils – voices and embodies the same ideas that were later to become characteristic of Friedrich Nietzsche’s thought. This analysis begins with a critical reading of Boris Evlampiev’s essay: Dostoevsky and Nietzsche: Toward a New Metaphysics of Man. Evlampiev’s presents Kirillov as an individual who showed the way to the full affirmation of earthly life, much earlier than Nietzsche’s Zarathustra, without resorting to religious faith or visions of paradise and salvation in the afterlife. The author of this article presents arguments against the view that Kirillov is the forerunner of Zarathustra. As this staged confrontation between Kirillov and Nietzsche/ Zarathustra unfolds and Kirillov’s would-be “Nietzschean” conduct and ideology are reviewed, numerous problems and doubts arise. As the analysis of Nietzsche’s and Kirillov’s approaches to the issue of death and the transience of human existence progresses, it reveals contradictions in Nietzsche’s thought which show that there is a need to re-evaluate Kirillov’s character. Eventually, the author reaches the conclusion that Kirillov’s dilemmas are much closer to those of Nietzsche than one would initially think.

10

Teoria krytyczna a filozofia edukacji Henry’ego Giroux: pojęcie „kultury pozytywizmu”

100%

Kruszelnicki W.

Teraźniejszość – Człowiek – Edukacja

|

2017

|

vol. 20

|

issue 2(78)

7-27

EN

The aim of this essay is to reconstruct Henry Giroux’s critique of positivism and to show that it represents one of the leading themes of his critical educational thought. I want to argue that Giroux’s contention that rationality which dominates the contemporary view of schooling and curriculum – as rooted in the narrow concerns for effectiveness, instrumentality of knowledge, behavioral objectives, and scientism – relies heavily on those critical theories of society and culture that emerged from the members of the Frankfurt School (M. Horkheimer, Th. Adorno, J. Habermas, H. Marcuse). This major influence guides Giroux in his analyses of positivist rationality in education, yet it also allows him to shift attention from positivism as a specific philosophical movement to positivism as a form of cultural hegemony culminating in the current crisis of culture and reason. In order to further illuminate the decisive influence of the Frankfurt School on the discourse of critical pedagogy, I offer a modest historical reflection on cultural phenomena and some major philosophical systems that laid fundaments for the ongoing assault of the instrumental reason on practical and ethical, political and public, and critical thinking.

PL

Celem eseju jest rekonstrukcja krytyki pozytywizmu, jaką przeprowadza H. Giroux, odwołując się do koncepcji Szkoły Frankfurckiej. Służy mu ona następnie jako jeden z fundamentów jego własnej krytycznej filozofii edukacji. Racjonalność, jaka współcześnie dominuje w podejściu do edukacji i programów nauczania, jest zakotwiczona w wąsko pojmowanej idei efektywności, instrumentalności wiedzy, celach behawioralnych i w świadomości scjentystycznej. Obserwacja ta zajmuje centralne miejsce w krytycznej teorii edukacji H. Giroux, ale czerpie ona intensywnie z krytycznych teorii społeczeństwa i kultury, z jakimi wystąpili przedstawiciele Szkoły Frankfurckiej (M. Horkheimer, Th. Adorno, J. Habermas, H. Marcuse). Ich wpływ prowadzi badacza we wszystkich jego analizach racjonalności pozytywistycznej w edukacji, jednocześnie pozwalając mu przenieść uwagę na pozytywizm jako formę hegemonii kulturowej, odpowiedzialnej za współczesny kryzys kultury i rozumu. By dokładniej wyjaśnić wpływ Szkoły Frankfurckiej na formowanie się dyskursu pedagogiki krytycznej, proponuję za Horkheimerem i Habermasem skromną refleksją historyczną, dotyczącą zjawisk kulturowych oraz głównych idei filozoficznych, które przygotowały fundament pod obecny atak rozumu instrumentalnego na myślenie praktyczno-etyczne, polityczno-publiczne oraz krytyczne.

11

Henry Giroux, studia kulturowe i krytyka filmowa, czyli pytania o granice między pedagogiką krytyczną a moralistyką

100%

Kruszelnicki W.

Forum Pedagogiczne

|

2016

|

issue 2/2

243-260

EN

My aim in this paper is to present one of the lesser known, in educational studies and in Polish pedagogy, fields of Henry Giroux’s scholarly work, that is film analysis. Another motivation for writing this critical essay was my growing contention that Giroux’s film criticism constitutes the weakest element within his programme of critical pedagogy. Moreover, I argue here that it can cast a shadow on his scholarly figure, undermining his otherwise well-gained authority as a cultural theorist and ridding his pedagogical thought of gravity through an infantilizing association with moralistic pronouncements, almost impudent social intervention, and conservative, in effect, since it is penetrated by distrustfulness toward artistic culture, the the defence of the idea of the utilitarian dimension of art – a belief that art ought to serve other than artistic/aesthetic functions – above all, educational and political ones.

PL

W artykule przybliżam pole naukowej aktywności Henry’ego Giroux, w którym zajmuje się on analizą filmu. Jest ono, jak można sądzić, najmniej znane polskiej pedagogice, a i w zagranicznych studiach edukacyjnych pojawiające się na ten temat komentarze są rzadkością. Twierdzę tu, że krytyka filmowa Giroux wydaje się metodologicznie najsłabszym elementem opracowywanego przezeń programu pedagogicznego; co więcej, może kłaść się cieniem na sylwetce naukowej badacza, podkopując zdobyty przezeń autorytet kulturoznawcy, a także odbierając powagę samej jego myśli pedagogicznej poprzez infantylizujące ją skojarzenie z moralizatorstwem, niemal nachalną społeczną interwencją i konserwatywną w gruncie rzeczy, jako że podszytą nieufnością wobec kultury artystycznej, obroną utylitaryzmu w sztuce – poglądu, że sztuka oprócz funkcji estetycznych spełniać ma inne, ważniejsze – przede wszystkim edukacyjne i polityczne.

12

Pragnienie Realnego albo fantazmat Zewnętrza wśród nędzy językowo zdefiniowanego świata

100%

Kruszelnicki W.

Przestrzenie Teorii

|

2011

|

issue 16

97-112

EN

In my article I reconstruct the Lacanian notion of the Symbolical and explain why language constitutes its most important domain. Following Kojève, I argue that language introduces to the human world an insurmountable negativity – the “deadness of the word” which substitutes the continuity of a world experienced in its immediate intensity with a symbolical representation and conceptualization. The order of the symbolical, identified with cultural order, is further on confronted with the order of the real which after Lacan, and especially after Žižek, I understand as a metaphor of an inaccessible, non-phenomenological experience lived beyond consciousness and culture, that is in the phantasmatic Outside. I trace various figures and intuitions of thus conceived “Outside” in thinkers such as Maurice Blanchot, Emmanuel Levinas and Georges Bataille and I argue that at issue in their works might have been an intriguingly novel way of thinking about communication. In conclusion I tackle the question why the discussed path of contemporary French philosophy is worth elaboration, positing it all the while as a project of strictly utopian character.

13

Główne związki pedagogiki z teorią krytyczną

100%

Kruszelnicki W.

Kultura i Wartości

|

2023

|

issue 35

181-217

DE

Dieser Artikel untersucht die Beziehung zwischen Pädagogik und kritischer Theorie im Denken von Henry A. Giroux. Die Verortung der Entstehung der kritischen Pädagogik in Giroux' wissenschaftlichem Werk und die Darstellung der konsequenten Nutzung des intellektuellen Erbes der Frankfurter Schule durch ihn haben erhebliche Implikationen auf die Art und Weise, wie wir die Rolle der Theorie in der Bildungsforschung verstehen. Die kritische Theorie liefert die Instrumente zur Entwicklung von Pädagogik und Bildungsformen, die sich ernsthaft mit Ideen der Emanzipation, der sozialen Transformation und des kulturellen Kampfes für eine starke Demokratie und eine rationale Organisation des gesellschaftlichen Lebens beschäftigen. Der Artikel wendet sich nachdrücklich gegen die Behauptung, dass die kritische Pädagogik ihre enge Verbindung zur kritischen Theorie verloren hat und dass die Bildungskritik keine positiven Visionen für die Schule bietet, sondern stattdessen Zynismus und Verzweiflung hervorbringt. Gegen diese Ansichten zeigt der Autor, wie die Schlüsselkonzepte der kritischen Theorie in Giroux' Diskurs funktionieren und wie sie es ihm ermöglichen, ein Programm der kritischen und staatsbürgerlichen Bildung zu konstruieren, das eine Grundlage dafür bietet, die Schule als eine demokratische öffentliche Sphäre zu denken, in der kritisches Denken und demokratische Kompetenz erforscht und praktiziert werden können.

EN

This paper analyses connections between pedagogy and critical theory in the work of Henry A. Giroux. Locating the genesis of critical pedagogy in Giroux’s scholarship and accounting for its persistent exploitation of the intellectual legacy of the Frankfurt School have significant implications for how we understand the role of theory in education. Critical theory provides essential tools for developing pedagogies and forms of education that seriously engage with the ideas of emancipation, social transformation, and cultural struggle for a viable democracy and a rationally organized social life. The paper strongly opposes recent claims that critical pedagogy has lost its close connections to the critical theory of the Frankfurt School, and that educational critique has failed to offer any positive vision of schooling, leading instead to cynicism and despair. Contrary to these views, it demonstrates how the key concepts of critical theory operate in Giroux’s discourse and how they allow him to construct a program of critical literacy and civic education that provides a rationale for rethinking schools as democratic public spheres where critical thinking and democratic skills can be analyzed and practiced

PL

Niniejszy artykuł analizuje związki między pedagogiką i teorią krytyczną w myśli Henry’ego A. Giroux. Ulokowanie genezy pedagogiki krytycznej w twórczości naukowej Giroux oraz zdanie sprawy z konsekwentnego użytku, jaki robi on z intelektualnego dziedzictwa Szkoły Frankfurckiej ma istotne implikacje dla sposobu, w jaki rozumiemy rolę teorii w badaniach edukacyjnych. Teoria krytyczna dostarcza narzędzi do rozwijania pedagogii oraz form edukacji, które na serio angażują idee emancypacji, transformacji społecznej i kulturowej walki o silną demokrację i racjonalną organizację życia społecznego. Artykuł zdecydowanie przeciwstawia się twierdzeniom, że pedagogika krytyczna utraciła swoje bliskie związki z teorią krytyczną, zaś krytyka edukacyjna nie zaoferowała żadnych pozytywnych wizji szkolnictwa, przynosząc w zamian cynizm i desperację. Na przekór tym opiniom, autor pokazuje, jak kluczowe pojęcia teorii krytycznej operują w dyskursie Giroux i jak pozwalają mu one skonstruować program edukacji krytycznej i obywatelskiej, który daje podstawy do pomyślenia o szkole jako demokratycznej sferze publicznej, gdzie myślenie krytyczne i kompetencje demokratyczne mogą być badane i praktykowane.

14

Zupełnie inaczej. Nad książką "Nekrofilna produkcja akademicka i pieśni partyzantów" Oskara Szwabowskiego

63%

Kruszelnicki M., Kruszelnicki W.

Internetowy Magazyn Filozoficzny Hybris

|

2020

|

vol. 49

|

issue 2

64-94

EN

The article comments the stronger and the more disputable points of Oskar Szwabowski’s book Necrofiliac Academic Production and the Songs of Partisans (2019). The authors engage in a polemics with the assertion that autoethnography is able to depict more efficiently than other scientific discourses the reality of the university after the neo-liberal reforms. We also oppose „the workers’ perspective” as promoted by O. Szwabowski, which is to replace the traditional view of the university as an elitist site and of the faculty as a particularly privileged class. Further, the article points out at certain shortcomings of theoretical Marxism which O. Szwabowski uses to criticize and envision the change of the functioning of the academic milieu along with the transformation of the very way we perceive social research – from an individualistic and competetive perspective, to one that is collective and geared in social engagement and intervention. Ultimately, we charge Oskar Szwabowski with an inconsistency which amounts to a contradiction between his notorious call upon academics to realize that the university has become a mass-production company, and the faculty have been turned into the new proletariat, and his resonant grievance upon the poor conditions of work therein.

Refine search results

6 Teraźniejszość – Człowiek – Edukacja

2 Forum Pedagogiczne

2 Przestrzenie Teorii

1 Chowanna

1 Internetowy Magazyn Filozoficzny Hybris

1 Kultura i Edukacja

1 Kultura i Wartości

14 Kruszelnicki W.

1 Kruszelnicki M.

1 2023

2 2020

2 2018

2 2017

3 2016

1 2015

1 2014

1 2013

1 2011

Autoportret w nie-hermeneutycznym zwierciadle

Neomarksizm jako fundament radykalnej teorii edukacji (część II). Henry Giroux rewizje marksizmu dla filozofii edukacji

Pojęcie radykalności w myśli pedagogicznej Henry’ego A. Giroux

Neomarksizm jako fundament radykalnej teorii edukacji (część I) (Lata 1970–1980: aplikacja pojęć reprodukcji, hegemonii i ideologii w socjologii edukacji – rys historyczny)

Lifelong learning i poradoznawstwo w perspektywie krytycznej: pedagogie konformizmu i rządomyślności

Tendencje nihilistyczne w pedagogice ogólnej

Transformacja czy transmisja? Edukacja humanistyczna wobec problemów „przeniesienia” w relacji pedagogicznej

Recepcja idei postmodernizmu w pedagogice radykalnej Petera McLarena

Poza śmierć, ku Niemożliwemu. Kiriłłow vs. Nietzsche

Teoria krytyczna a filozofia edukacji Henry’ego Giroux: pojęcie „kultury pozytywizmu”

Henry Giroux, studia kulturowe i krytyka filmowa, czyli pytania o granice między pedagogiką krytyczną a moralistyką

Pragnienie Realnego albo fantazmat Zewnętrza wśród nędzy językowo zdefiniowanego świata

Główne związki pedagogiki z teorią krytyczną

Zupełnie inaczej. Nad książką "Nekrofilna produkcja akademicka i pieśni partyzantów" Oskara Szwabowskiego