O antyfonie "Iesus Nazarenus Rex Iudaeorum" bł. Władysława z Gielniowa

• Authors: Jakub Kubieniec

Title variants

EN

On the Antiphon 'Iesus Nazarenus Rex Iudaeorum' by Blessed Ladislas of Gielniów

Abstracts

EN

According to reliable early sixteenth-century testimony, the antiphon Iesus Nazarenus Rex Iudeorum was written by one of the most eminent late mediaeval Polish poets, Blessed Ladislas of Gielniów. It is one of just three works by this Observant friar that have been preserved with melody, and the only one that is not a contrafactum. Despite this, the composition has received no music-textual critical edition thus far, nor has it been submitted to detailed liturgical or musicological analysis. Some scholars even question whether Ladislas actually wrote the antiphon’s musical setting. This article defines the liturgical function of the antiphon, found in sources among the ‘suffrages’, and probably also performed during penitential processions (Litania Maior, Litania Minor). Nine newly described sources for this composition prove that it was also sung outside Poland, for instance at the Abbey of SS Ulrich and Afra in Augsburg, at Havelberg Cathedral, in Zagreb, and at Pauline monasteries in Hungary. The rather surprising international popularity of this antiphon was probably related to the growing threat from the Ottoman Empire. The foreign sources, the oldest of which date from the mid-sixteenth century, contain the same melody as the Polish sources, which might suggest that it is the original melody from the times of Ladislas of Gielniów. Its composer demonstrated a knowledge of musical rhetoric and plainchant style. He was probably a pious monk who treated song composition as a key element in the mission of the Observant friars.

PL

Według wiarygodnego świadectwa z początku XVI wieku antyfona Iesus Nazarenus Rex Iudeorum jest dziełem bł. Władysława z Gielniowa, jednego z najwybitniejszych polskich poetów późnego średniowiecza. Jest to ponadto jeden z trzech zaledwie utworów bernardyńskiego zakonnika, które zachowały się z melodią i jedyną kompozycją nie będącą kontrafakturą. Mimo to utwór nie doczekał się ani krytycznej muzyczno-tekstowej edycji, ani szczegółowej liturgicznej, czy muzykologicznej analizy. W literaturze przedmiotu wyrażano także wątpliwość, czy Gielniowczyk był twórcą muzycznego opracowania antyfony. W artykule scharakteryzowano liturgiczną funkcję śpiewu, który w źródłach pojawia się w grupie suffragiów i najprawdopodobniej wykonywany był także podczas procesji pokutnych (Litania Maior, Litania Minor). Wskazano także na dziewięć nowych przekazów utworu świadczących o tym, że śpiewano go również poza Polską, m.in. w opactwie św. Ulryka i Afry w Augsburgu, w katedrze w Hawelbergu, Zagrzebiu i węgierskich klasztorach paulińskich. Nieco zaskakującą międzynarodową popularność antyfony wiązać należy zapewne z rosnącym zagrożeniem ze strony Imperium Osmańskiego. Obce przekazy, z których najstarsze pochodzą z połowy XVI wieku zawierają tę samą melodię, co źródła polskie. Może to wskazywać, że jest to melodia oryginalna, pochodząca z czasów Władysława z Gielniowa. Jej twórca wykazał się znajomością zasad retoryki oraz chorałowej stylistyki i jest bardzo prawdopodobne, że był nim świątobliwy zakonnik, który komponowanie pieśni traktował jako ważny element bernardyńskiego posłannictwa.

Keywords

PL

Władysław z Gielniowa; antyfona Iesus Nazarenus Rex Iudaeorum; średniowiecze; chorał gregoriański; litania; muzyka średniowiecza

EN

Ladislas of Gielniów; antiphon Iesus Nazarenus Rex Iudaeorum; Middle Ages; Gregorian chant; litany; medieval music

• Publisher: Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
• Journal: Muzyka
• Year: 2021
• Volume: 66
• Issue: 1
• Pages: 3-25

Dates

published

2021

Contributors

author

Jakub Kubieniec

• Uniwersytet Jagielloński

• https://orcid.org/0000000150503640

References

• Antiphonale Missarum Sextuplex. Wyd. René-Jean Hesbert. Bruxelles–Paris: Herder, 1935.
• Antiphonen. T 1–3. Wyd. László Dobszay, Janka Szendrei. Kassel: Bärenreiter, 1999 (= Monumenta Monodica Medii Aevi 5).
• Biblioteka Czartoryskich: Inwentarz Rękopisów, Sygn. 3000-3999. Kraków 2009–2010. https://media.mnk.pl/images/upload/oddzialy/czartoryscy/biblioteka/pliki/Inwentarz_rekopisow_Bibl_Czartoryskich_sygn_3000-3999.pdf, dostęp 3 II 2021.
• Csomó, Orsolya. „A Survival Liturgy: Continuity and Changes in the Processional Practice of Zagreb Cathedral from the 14th to the 18th Century”. Studia Musicologica Academiae Scientiarum Hungaricae 45, nr 1/2 (2004): 53–66.
• Dobszay, László. Magyar zenetörténet. Budapest: Mezőgazda Kiadó, 1998.
• Dyer, Joseph. „Roman Processions of the Major Litany (litaniae maiores) from the Sixth to the Twelfth Century”. W: Roma felix – Formation and Reflections of Medieval Rome, red. Éamonn Ó Carragain, Carol Neuman de Vegvar, 113–137. Aldershot: Ashgate, 2007.
• Feicht, Hieronim, red. Muzyka staropolska. Kraków: PWM, 1966.
• Ferreira, Manuel. „Congregati sunt inimici nostri: A Survey, the Holy War, and the Order of St. Jerome”. W: Papers Read at the 15th Meeting of the IMS Study Group Cantus Planus: Dobogókő/Hungary, 2009, Aug. 23–29, red. Barbara Haggh, Debra Lacoste, Nicolas Bell, T. 1, 193–220. Lions Bay: The Institute of Mediaeval Music, 2012 (= Wissenschaftliche Abhandlungen (Institute of Mediaeval Music) 100).
• Handschriften des Klosters Ebstorf. Wyd. Renate Giermann, Helmar Härtel. Wiesbaden: Harrassowitz, 1994.
• Hanschriftenkataloge der Staats- und Stadtbibliothek Augsburg. T. 1, Die Musikhandschriften, red. Clytus Gottwald. Wiesbaden: Harrassowitz, 1974.
• Klugseder, Robert. Quellen des gregorianischen Chorals für das Offizium aus dem Kloster St. Ulrich und Afra Augsburg. Tutzing: H. Schneider, 2008 (= Regensburger Studien zur Musikgeschichte 5).
• Kubieniec, Jakub. „Średniowieczne rękopisy liturgiczne z Archiwum Jasnogórskiego.” W: Liturgia w klasztorach paulińskich w Polsce. Źródła i początki, red. Remigiusz Pośpiech, 135–149. Opole: Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2012 (= Musica Claromontana: Studia 1).
• Lenart, Emilian. „Katalog bernardyńskich rękopisów liturgicznych w Polsce od XV do XVIII w.”. Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne 53 (1986): 103–274.
• Memoriale ordinis fratrum minorum a fr[atro] Ioanne de Komorowo compilatum. Wyd. Xaverius Liske, Antonius Lorkiewicz, 1–418. Lwów: Nakładem Polskiej Akademii Umiejętności, 1888 (= Monumenta Poloniae Historica 5).
• Murawiec, Wiesław Franciszek. Bernardyni warszawscy. Dzieje klasztoru św. Anny w Warszawie 1454–1864. Kraków: Archiwum Prowincji oo. Bernardynów, 1973.
• Oficjum o św. Wacławie „Gloriose Dei martyr”. Wyd. Jakub Kubieniec. Kraków: Musica Iagellonica, 2018 (= Musica in Ecclesia Cathedrali Cracoviensi Audita 6).
• Papp, Ágnes. „Eine liturgische Handschrift mit Tonar der zagreber Dioecese aus dem 17. Jahrhundert”. De musica disserenda 9, nr 1–2 (2013): 99–121.
• Pieśni z kancjonałów Jana Seklucjana (1547, 1550, 1559) oraz z różnych druków ok. 1554–1607. Wyd. Anna Kocot, Piotr Poźniak. Kraków: Musica Iagellonica, 2012 (= Hymnorum Poloniae Antiquorum Corpus 1).
• Pikulik, Jerzy. „Sekwencje Notkera Balbulusa w polskich rękopisach muzycznych”. Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne 18 (1969): 66–80.
• Polska pieśń wielogłosowa XVI i początku XVII w. Wyd. Piotr Poźniak, Wacław Walecki. T. 2, Nuty i komentarze. Warszawa–Kraków: Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, Instytut Muzykologii UJ, Musica Iagellonica, 2004 (= Monumenta Musicae in Polonia. Collectanea Musicae Artis. Seria B).
• Polskie pieśni pasyjne. Średniowiecze i wiek XVI. T. 2. Red. Juliusz Nowak-Dłużewski, opr. muzyczne Jan Węcowski. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1977.
• Poźniak, Piotr. Repertuar polskiej muzyki wokalnej w epoce Renesansu. Studium kontekstualno-analityczne. Kraków: Musica Iagellonica, 1999 (= Acta Musicologica Universitatis Cracoviensis 6).
• Sekwencje polskie. Wyd. Jerzy Pikulik. W: Musica Medii Aevi, red. Jerzy Morawski. T. 5. Kraków: PWM, 1976.
• Verzeichniss der Lateinischen Handschriften der Königlichen Bibliothek zu Berlin. Wyd. Valentin Rose. T. 2., Die Handschriften der Kurfürstlichen Bibliothek und der Kurfürstlichen Lande, Zweite Abteilung. Berlin: Asher, 1901.
• Wydra, Wiesław. „Czy Władysław z Gielniowa był kompozytorem?”. W: „Cantando cum citharista”. W pięćsetlecie śmierci Władysława z Gielniowa, red. Roman Mazurkiewicz, 13–22. Warszawa: Wydawnictwo IBL, Stowarzyszenie „Pro cultura litteraria”, Instytut Badań Literackich, 2006 (= Studia Staropolskie – Series Nova 12 (68)).
• Wydra, Wiesław. Władysław z Gielniowa. Z dziejów średniowiecznej poezji polskiej. Poznań: Bestseller, 1992.

Identifiers

DOI

10.36744/m.794

Biblioteka Nauki

26850472